deutsche flagge  Deutsch     english flag  English     nederlandse vlag  Nederlands  
           

nederlandse vlag
De onbeweeglijkheid van patient in coma veranderen in beweging

nederlandse vlag
Change the immobility of the patient in coma into movement

nederlandse vlag
Ändere die Unbeweglichkeit des Patienten im Wachkoma in Bewegung

drapeau francais
Change l'immobilité du patient comateux mouvant

nederlandse vlag
Endre det ubevegelige livet av pasient i koma i bevegelse

           
   

WACHKOMA BEHANDLUNG ODER BEWEGUNG

   
           
 
 BEWEGUNG
auch für
 BEHINDERTE MENSCHEN

   

h p i - THERAPIE

   
   
EIN BLOG ÜBER WACHKOMA

   
    EIN BLOG ÜBER KOMA

Ist untersucht worden, welcher Einfluß es hat, wenn der Patient im Wachkoma en ganzen Tag geholfen wird um sich zu bewegen, ohne dass er unterworfen wird an Reizen, die auch für gesunde Menschen schmerzhaft sind?

If you want to know when a new story was written, please write a mail with subject: "BLOG-en"

 

  Nach oben  


22 Juni 2017

SERVICE MAHLZEIT

Menschen in einem Serviceflat bekommen das Essen von dem Haus. Es gab hohe Standarte als das Gebäude entwickelt wurde und die Wohnungen verkauft wurden. Die Kaufpreise der Wohnungen waren nicht so hoch, aber der monatliche Servicepreis desto höher.

Außer eine Krankenschwester rundum die Uhr am Rezeption, die im Falle von Not Hilfe leisten konnte, gab es eine Küche in dem Gebäude, wo durch zwei Köche, wovon einer Meisterkoch war, täglich Erstklassige Mahlzeiten zubereitet wurden.

In Zusammensprach mit den Bewohnern wurde entschieden, welche Bedingungen an den Mahlzeiten gestelld wurden. Nur frische Produkte wurden benutzt und die Bewohnern sind dafür gerne zuhause geblieben.

Die Servicekosten waren fast € 1000,- pro Monat und nach einiger Zeit hat die Direktion entschieden, daß die Köche und Mahlzeiten zu teuer waren. Zuerst mussten die Köche Tiefkühlmahlzeiten produzieren aber später hat die Direktion entschlossen die Küche zu schließen und die Mahlzeiten bei einer kommerziellen Küche zu kaufen.

20% von den Bewohnern mag dieses Essen nicht und kauft bei einer anderen Küche die Mahlzeiten. Die Direktion ist hiervon nicht begeistert und ist zum Gericht gegangen um die Bewohnern zu verpflichten um die von der Direktion bestellte Mahlzeiten zu essen.

Scheinbar hat die Direktion eine völlig andere Meinung über den Service, der in den Serviceflat an den Bewohnern geleifert werden muss?

  Nach oben  


15 Juni 2017

SOZIAL GELD MUTTER

Menschen die von sozial Geld abhängig sind, kosten die Gesellschaft Geld und bekommen dadurch nicht die einmalige finanzielle Bonus von € 50,-, die Menschen bekommen, die arbeiten und dafür ein nur minimal bezahlt werden.

Die Sozial Geld Mutte,die Subventionen bekommt, hat oft mehr als € 500,- auszugeben hat als diejenige, die full-time arbeitet und dafür nur minimal bezahlt wird.

 

Wäre es nicht das Beste wenn jeder ein Basiseinkommen bekommen würde?

 

Das muß noch mal gut durchgerechnet werden, weil dann ganz viele Beamter keine Arbeit mehr haben werden und dann auch afhängig werden von Sozial Geld?

  Nach oben  


13 Juni 2017

GELD MACHT NICHT GLÜCKLIG

wird gesagt, aber es kann schon die Einsamkeit für eine Weile aufheben. Mit einem gut gefüllten Konto kannst du beim Amstel Hotel in Amsterdam Festen geben mit deinen Freunden, die alle kommen, weil du bezahlst. Der Mann, der keine Frau neben sich wünscht, kann im Kloster gehen oder Priester werden, aber es ist die Frage, ob er dort glücklich wird und wenn das nicht der Fall ist, kann es sein, daß er Parties besucht, wo er sich zuhause fühlt.

Und wenn er Geld hat, kann er selbst Festen organiseren, kann keiner ihm seg schicken und um dieses Geld zu bekommen, kann er auf die Suche gehen nach Frauen, die (alt oder jung) ihn leid tun und ihm deshalb viel Geld überweisen.....

  Nach oben  


13 Juni 2017

RAMADAN

Im Radio ist zu hören, daß Jungeren, die fasten und Probleme auf der Straße verursachen, strenger angepackt werden müssen und man kann sich fragen, ob nicht alle Menschen, die fasten und Probleme verursachen, angepackt werden müssen.

Es ist Juni und 17 Stunden am Tag hell in Holland und die Frage kommt auf, ob das folgen der Ramadan und nur nachts Trinken und Essen zu sich zu nehmen, die Ursache ist von "kurzen Lunten", schnelle Irritationen und das Auftreten von Gewald.

Es ist Schade, daß dort, wo die Ramadan entstanden ist, man nicht Uhren an dem Fasten gekoppelt hat.

Ist das Fasten das Problem oder gibt es ein Problem, das während dem Fasten entsteht oder mehr auftritt? Geht es um Probleme auf der Straße oder geht es auch um den Einfluß auf Kinder, die fasten und zur Schule gehen? Ist es notwendig um zu untersuchen, welcher Einfluß Fasten hat auf Menschen, die während den Ramadan keine Nahrung oder Trinken zu sich nehmen wenn es draußen hell ist?

Wo ist der Ramadan warum entstanden? Ich habe keine Ahnung, aber ich kann mir nicht vorstellen, daß der Ramadan entstanden ist in dem Gebeit zwischen Nordpol und Polcirkel, weil dort lange Zeit die Sonne nicht unter geht und also 24 Stunden keine Nahrung und Getränke zu sich genommen werden dürfen?

Ist der Ramadan entstanden in Gebiete wo die Sonne immer nur 12 Stunden am Himmel steht? In den Niederlanden ist die Sonne jetzt ca. 17 Stunden pro 24 anwesend, wodurch für essen und trinken únd schalfen nur 7 Stunden übrig bleibt.

Fasten am Tag verursacht, daß das geregelte Muster von Essen und Trinken ändert und der Physischen Körper muß sich daran gewöhnen. Zucker wird oft benutzt um Emotionan zu unterdrücken und wenn dieser Zucker nicht mehr gegessen wird wenn die Emotionenen (z.B. Angst oder Wut) auftreten, kann eine "kurze Lunte" entstehen und der Mensch schnell irritiert sein. Es ist bekannt, daß Menschen, die Diabetes haben, wenn sie nicht rechtzeitig essen, schnell irritiert sind.

Menschen, die immer am gleichen Zeit essen "müssen", weil sie sich sonst nicht gut fühlen, werden dieses Gefühl während den Ramadan vielleicht haben und es verschwindet vielleicht wieder, wenn sie wieder anfangen zu essen? Aber ist das Fasten vielleicht auch die Ursache von neuen Diabetespatienten?

  Nach oben  


25 Mai 2017

MESLINGER

Im Radio wird erzählt, dass ein Meslingerepidemie im Gange ist und die Diskussion über die Risiken von Nicht-Impfen wird wieder eröffnet. Für den 60+er, der keine Menschen kennt, die Nachteile empfunden haben von der durchgemachte Krankheid als Kind, ist die Diskussion nicht zu verstehen.

DKTP Impfung hat er als Kind bekommen. Difterie, Keuchhusten, Tetanus und Polio waren Krankheiten, die sehr geführchtet wurden, während Tuberkulose bekampft wurde durch eine jährliche Kontolle mit Kratzen. Zwei Kratzen bekam jedes Kind auf den Unterarm gekratzt und zwei Wochen später kam die Schwester wieder um zu messen, wie das Kind darauf reagiert hatte.

Sie hat mit ihrem Daumen ganz sanft über die Kratzen gestrichen und hat diese dann mit einem Ziffer bewertet. Je höher die Schwellung, je höher die Ziffer, die sie gab. Eine Zwei war keinen Grund weitere Aktionen zu unternehmen. In Norwegen macht man das umgekehrt.

Dort bekommt jeder eine Impfung und neue Bürger müssen positiv reagieren auf den Tuberkulose Test. Der Einen reagiert tatsächlich sehr heftig, was für die Behörden Grund ist, den neuen Bürger ohne weitere Aktion zuzulassen, während es auch Menschen gibt, die keine Reaktion haben.

Die Behörden wollen dann, dass dieser Mensch sich nochmals impfen lässt, außer er schafft es die örtliche Behörden zu überzeugen, dass er nie positiv reagieren wird, weil in seiner Familie eine natürliche Widerstand gegen diese Krankheid durchgegeben wird.

So gibt es auch Familien, die keine Meslinger bekommen oder in der die Töchter keine Meslinger bekommen, obwohl die Mutter die Töchter alle auf dem Bett des kranken Sohns hingesetzt hat in der Hoffnung auf einem Mal davon erlöst zu werden. Da sie selbst im Krankenhaus gearbeitet hat, könnte es sein, dass sie gegen vielen Krankheiten natürlichen Widerstand aufgebaut hat, die sie ihre Kinder mitgegeben hat.

Solche Sachen werden nicht untersucht. Es wird auch gesprochen über die Kunstsportfelden, die die Grasfelden ersetzt haben und wovon man sagt, dass sie nicht giftig sind. Das RIVM (Holländisches Untersuchungs Institut) hat die Kunstfelder neu untersucht nachdem eine Diskussion über den Einfluss auf die Gesundheit entstanden war und festgestellt, dass sie nicht giftig sind, aber ist diese Schlussfolgerung zu vertrauen?

Wenn neue Produkte auf den Markt kommen, wird dabei immer erwähnt, dass sie ungefährlich sind, aber es kann nach vielen Jahren entdeckt werden, dass diese Behauptung nicht richtig war. Die Wirkung von Stoffen wird untersucht, aber nur in Kombination mit Stoffen, wovon man eine mögliche Gefahr erwartet.

Die Kombination mit Stoffen, die stattfindet, ist oft (noch) nicht bekannt und Reaktionen ändern, so bemerkt man durch zunehmende Allergien. Die Wissenschaft untersucht das, was sie wissen will. Und manchmal auch nicht. Dann wird nur untersucht, was man beweisen will und werden Nebenwirkungen nicht registriert.

In dem Gespräch über die Meslingerepidemie wird erzählt, dass eine wissenschaftliche Einsicht etwas anderes ist als eine Meinung. Die wissenschaftliche Einsicht ist nämlich eine Folge einer Meinung, weil die Meinung entscheidet, was wie untersucht wird.

Die Untersucher von heilenden Methoden für Komapatienten haben sich nicht bereit erklärt den Einfluss von den HPI-METHODE zu untersuchen. Dass es keine wissenschaftlichen Publikationen gab, die bewiesen hatten, dass die Behandelmethode für Patienten im Wachkoma einen positiven Einfluss hat, war für sie den Grund die Wirkung der Therapiemethode nicht zu untersuchen.

Das erinnert an der Nachkriegszeit, wo es viele neuen Patienten mit neurologischen Krankheiten gab, was für Physiotherapeutin Bobath Grund war eine Methode zu entwickeln, die auf diese Patienten eine positive Wirkung hatte. Dank ihren Mann, der Arzt war, ist diese Methode bekannt geworden.

In dem Gespräch über Meslinger und die Kunststof Sportfelden wird geredet über das Bedürfnis um zu untersuchen, warum der Mensch mehr und mehr danach tendiert seine "Unterbauchgefühle" zu folgen. Dank Internet ist "alles" zu finden und "alles" widerspricht einander.

Das wird dadurch verursacht, dass jeder seinen eigenen Standort hat. Keiner kann am gleichen Moment am gleichen Ort sein wie jemand anders! Dadurch sieht jeder das Gleiche unterschiedlich. Wenn es einen statischen Zustand betrifft, könnte man Platz wechseln, aber auch dann sieht jeder die Situation unterschiedlich, weil man seine eigene Erfahrungen als Referenzkader benutzt und man unterschiedliche Fähigkeiten hat. Dazu gehören zum Beispiel der eigenen Körper mit dem Stand der Augen und die Verarbeitung von dem, was man wahrnimmt.

"Alles" ist zu finden und wird von demjenige auf seine eigenen spezifischen Weise verarbeitet. Es kann zu Komplotttheorie führen oder ein "weit von meinem Bett Verhalten", wodurch zum Beispiel nicht untersucht wird, was passiert, wenn der WACHKOMAPATIENT TAG UND NACHT GEHOLFEN wird sich zu bewegen, aber stattdessen untersucht wird, was passiert wenn diesem Patient Muskelentspannende Medikamente zugedient werden.

In der modernen Gesellschaft scheint "das Apparat", "die Chemie" und "die Technik" wichtiger zu sein als der bewegenden Mensch und die Ökonomie richtet sich nicht auf das erfüllen von Bedüfnisse dieses Menschens, aber auf das Erschaffen von neuen Bedüfnissen, so wie Ersetzung von mechanischen Hilfsmittel wie Mixer oder Elektrisches Fahrrad, die Elektrizität benötigen um optimal zu funktionieren und keiner scheint sich bewusst zu sein, dass diese Elektrizität produziert werden muss mit Kohlen- oder Nuclear-Zentrale, weil Sonnenenergie und Windenergie noch lange nicht genügend Elektrizität aufwecken können für die Basisbedürfnisse der Gesellschaft.

Es gibt schon Hometrainer, womit ein Handy aufgeladen werden kann, aber diese Fahrräder werden noch immer nicht von Supermarkten verkauft und der Hometrainer, womit man während dem Fernsehen den Komputer aufladen kann, würde nicht nur die Natur etwas gutes tun, aber auch den Mensch, der dadurch mehr bewegt wodurch sein physichen Körper besser kann funktionieren.

Die wissenschaftliche Untersuchung der Coma Science Group, wobei entdeckt wurde, dass der Patient im Wachkoma mentale Aktivität hat, hat nicht gleich für diese Patienten eine positive Folge gehabt und viele Jahren später ist noch immer die Frage, welche Änderung in der Behandlung von Patienten im Wachkoma als Folge dieser neuen Einsicht durchgeführt wurde?

  Nach oben  


12 Mai 2017

ERBRECHT

"Was wirst du denn wenn du groß bist?", ist eine Frage, die manchmal einem Kind gestellt wird und es gibt Kinder, die darauf eine ganz bestimmte Antwort geben. Es gibt auch Menschen, die durch Erbrecht wissen, welche Funktion sie später einnehmen werden, wenn sie diese einnehmen wollen.

Zum Beispiel für den König gilt dies und es ist die Frage, warum es Menschen gibt, die anti Königreich sind. Die Königskinder sind ihr ganzes Leben ausgebildet um KönigIn zu weren, wodurch sie schon früh eingeweiht worden sind in Politik, Kommunikation mit Politiker und andere notwendigen Fähigkeiten für diese bisondere Funktion.

In ein Königsreich gibt es eine Kontinuität, die es nicht gibt, wenn regelmäßig ein Präsident gewählt werden muß.

Viele Menschen folgen ihre Ahnen, auch, wenn sie diese nicht kennen und gar nicht wissen, was ihre Profession war oder vielleicht gerade deswegen? Die Frau eines Bäckers hat ihre Söhne geraten kein Bäcker zu werden, damit sie nicht nachts um 3 mit ihrer Arbeit anfangen mössten, aber ihre Rat wurde nicht gefolgt.

Der Vater hat seine Arbeit sehr viel Freude gemacht und alle Söhne haben es ihm nachgemacht und so gibt es Familien, die seit Jahrhunderte im gleichen Beruf arbeiten. Es gibt natürlich Ausnahmen, die die Regel, daß das Kind dem gleichen Beruf wie der Vater machen wird, bestätigen.

Die Veränderung der Gesellschaft verursacht auch Veränderung von Traditionen. Nicht nur der Bergbau und die Fischerei sind verändert, aber in fast alle Berufe hat sich viel verändert.

Viel physische Arbeit ist übernommen worden von Maschinen, wodurch viele Menschen keine physische Arbeit mehr machen. Statt dessen arbeiten Maschines, worür andere Fähigkeiten notwendig sind. Die IT-Welt ist gigantisch gewachsen und die Abhängigkeit davon ist so groß, daß eine Geiselaktion (Hacken) wobei Computers auf Abstand unfähig gemacht werden, die Folge hat daß Krankenhäuser kein Zugang zu Patientdaten und andere Daten mehr haben und Patienten zu anderen Krankenhäuser schicken müssen.

Wird die Zeit kommen, worin neben den Computer es auch eine altmodischen Archivschrank mit Karten geben, die in Zeiten von Elektrizitätsmangel oder gegeiselte Computers die notwendige Information liefert, wodurch die Arbeit überall weitergehen kann?

  Nach oben  


 

Montag,
1 Mai 2017, 12.00 Uhr


NACHKRIEGS FREIHEIT

 

Die Kirchglocke läutet
die Sirenen heulen
ich bin froh
mit diesem Zeichen von Frieden

 

 

 

  Nach oben  


11 april 2017

ELEKTRISCHER MINIBUS

"Bah, diese schmutzige Minibusse, die von kleinen Unternehmern benutzt werden, müssen jetzt verschwinden!", ist was man hier und dort hört. Sie müssen ersetzt werden durch Elektrische, weil die viel weniger verschmutzend sind....

Aber ist das wiklich wahr? Ist ein elektrisches Auto weniger verschmutzend als das Gaz- oder Benzinauto? Um den Verkauf von elektischen Autos zü fördern, muss der Preis herunter, meint der Promotor vom elektrischen Auto.

Aber woher kommt die Elektrizität um all diese Elektrischen Autos fahren zu lassen? Muss dafür eine oder vielleicht zwei extra Kernzentrales in Betrieb genommen werden?

Was macht, dass Verringerung von Gebrauch von Energie kaum gefördert wird? Elektrische Zahnbürste, Mixer, Küchenmaschine, Staubsauger, Kaffemahler, Kaffeemaschine, Espressomaschine, Grasmäher, Fahrrad, Fahrradlampe, Sonnenschutz, Gardinen, Telefon, Smartpnone, Computer, Drucker, Radio, Television, Bohr und all die anderen Maschines und möchte-haben-sachen, die Elektrizität oder Batterieen brauchen, erobern mehr und mehr Häuser und es werden noch immer Sachen erfunden, die früher mechanisch waren und keine Elektrizität oder Fremdenergie gebraucht haben.

Eine mechanische Uhr, die immer läuft, wenn du daran denkst sie aufzuwinden, ist kaum zu kaufen und auch eine mechanische Druckmaschine hat keine Priorität, während es sehr seeeehr viele Menschen gibt, die keine bezahlte Arbeit haben und sehr froh sein würden mit Geräte, die keine Fremendergie bräuchten, weil diese immer teuerer wird.

Und wenn es immer mehr Autos geben wird, die Elektrizität brauchen und dadurch einen Elektrizitätsmangel entsteht, wird Elektrizität noch viel teuerer und dann? Es wird Subvention gegeben für vieles, aber es ist noch nicht so, dass die Regierung auf jedes Dach so viel wie möglich Sonnenpanelen hinlegt, damit überall Elektrizität geformt wird, wodurch jeder weniger abhängig wird von den großen Energielieferanten.

Sonnenenergie gibt es jeden Tag und ist eine Methode um Energie herzustellen. Um diese Energie zu verwandeln in brauchbare elektrischen Energie, werden bisondere Metalle gebraucht, welche Gewinnung schädlich für Mutter Erde ist, wodurch die Frage ob Sonnenenergie wirklich saubere Energie ist, gerecht ist.

Ein anderer Teil der Energiebalanz ist die Menge Energie, die verbraucht wird. Der Mensch bewegt sich viel und Sportschulen sind überall im Straßenbild aufgetaucht und dort wird Energie benutzt um zu messen, wieviel Energie der Sporter benutzt, statt dass die Energie, die der Sporter benutzt verwandelt wird in brauchbare Energie, wodurch Birnen brennen können oder der Sporter sein Mobil aufladen kann.

Wie weit "über den Tellerrand" muß man schauen um die beste Lösung von dem weltweiten Energieprobleem zu lösen?

Wie wäre es, wenn überall ein Railsystem gebaut werden würde, worüber Züge fahren, die gratis benutzt werden dürfen und ein Teil von den Autobahnen ersetzen?

Würden wir dan sozialer werden weil wir mehr in Kontakt mit einander sind und würde jeder, der dann noch Auto fährt, immer halten für diejennige, die am Straßenrand steht und trampt, fragen wohin der Tramper will und ihr oder ihm ein Stückchen auf den Weg helfen?

  Nach oben  


22 maart 2017

DUURZAME ENERGIE

Er wordt subsidie gegeven om hout als grondstof te gebruiken in kolencentrales, met het idee om op deze manier een lagere CO2-belasting te krijgen. Hoe is het idee ontstaan, dat het gebruik van hout als energieleverancier CO2-neutraal is en dat hout duurzame energie levert?

In de documentaire die de VARA bij ZEMBLA op de televisie laat zien, wordt de kringloop getoond, die bedacht is om het gebruik van hout als brandstof te rechtvaardigen. Een boom neemt CO2 op en verandert dit tijdens zijn leven in O2 en als hij verbrand wordt, geeft hij weer CO2 af en deze hoeveelheid CO2 wordt dan weggestreept tegen de CO2, die de boom opneemt tijdens zijn leven.

Maar de boom leeft dan niet meer! En als er een nieuwe boom geplant wordt om de gekapte boom te vervangen, duurt het heel, heel, heeeeel erg lang voordat die nieuwe boom weer zo groot is als de oude. Bovendien is het maar de vraag, of die nieuwe boom dezelfde transformatiequaliteit heeft als de oude boom.

In het begin van de twintigste eeuw werden tropische regenwouden gekapt omdat het hout ontzettend sterk is en vooral ook in natte omstandigheden duurzaam. Het heeft lang geduurd, voordat de mens ontdekte, dat het kappen van tropische regenwouden een onverwacht groot neveneffect had.

Niet alleen verdween een unieke natuurlijke energie- en transformatiebron, die lucht en water reinigt en die ook een bron van voedsel is, maar de aarde veranderde. De plantages met o.a. bananen, kokospalmen, koffie, cacao e.d. blijken op den duur geen lang leven beschoren. Winst aan het begin wordt door anderen met lede ogen bekeken en nagestreefd, waardoor er een overproductie komt en de prijs van het product daalt. De monocultuur put de aarde uit en de opbrengst wordt minder.

Het lijkt wel, alsof er niet nagedacht wordt over het gebruik van energie, wanneer er over duurzame energie gesproken wordt. Gelukkig zijn er ondertussen spaarlampen, die de meter niet meer tot hoogtoeren drijft, maar helaas zijn het niet meer alleen de koelkast en de lampen, waarvoor we elektriciteit nodig hebben.

De radio en televisie begeleiden ons vaak de hele dag of avond, de koffiemachine en de snelkoker en wasmachine zijn geen luxeproducten meer en ook de mixer, keukenmachine, tandenborstel, computer, telefoon, strijkbout, klok enz. veroveren meer en meer het algemeen dagelijks leven en kosten elektriciteit.

Langzaam maar zeker wordt toch duidelijk, dat we anders met energie om moeten gaan, maar hoe? Duurzame energie is in aller mond en dan wordt getoond, hoe de nonnen van een klooster door de elektriciteitsleverancier overgehaald zijn om een palletverbrandingsoven te laten installeren, waarbij het teveel aan geproduceerde elektrische energie in het elektriciteitsnet geleid wordt, waarbij de nonnen voor afgenomen elektriciteit meer moeten betalen dan wat zij voor dezelfde afgegeven hoeveelheid van het energiebedrijf betaald krijgen.

Het betreft een rijk klooster, dat een flink stuk bos heeft in het Zwarte Woud, dat ook gebruikt wordt om geld te verdienen. Per slot van rekening zijn er steeds minder nonnen, die buitenshuis geld verdienen, dat nodig is om het klooster te onderhouden, omdat zij oud en alsmaar hulpbehoevender worden en er amper jonge vrouwen zijn, die een kloosterleven ambieren.

Als er één boom per dag nodig is om het hele klooster van voldoende energie te voorzien, hoe groot zou dan het bos moeten zijn om duurzaam te zijn? Als een boom 20 jaar nodig heeft om groot genoeg te zijn om voldoende energie op te leveren, dat hij het hele klooster één dag van voldoende energie kan voorzien, dan moet het bos 366x20=7320 bomen groot zijn.

Stel dat een boom 10 m2 oppervlak nodig heeft om te kunnen groeien. Dan moet het bos dus 73200 m2 groot zijn.

Nederland is ongeveer 40844 km2 groot en zou dus ca. 558 van dergelijke bossen kunnen bevatten? Het idee, dat het klooster met zijn 80 nonnen aan 1 boom per dag voldoende zou hebben om alle nodige elektrische energie te leveren is een heel optimistisch idee. Waarschijnlijk is één boom niet voldoende en dus is het onmogelijk om met hout duurzame energie te leveren.

In de Verenigde Staten worden bossen gekapt en worden er in monocultuur weer nieuwe bomen geplant, zonder dat het vervangende bos in afzienbare tijd de werking van de gekapte bomen kan overnemen. Het gekapte hout wordt als snippers naar Europa verscheept, o.a. om als bijstook in de kolencentrales te verdwijen en niet om de zalm in de rivieren van voedsel te voorzien.

De zalm in de rivieren wordt door de mens als voedingsbron gezien en ook hier heeft de mens wonderlijke gedachten. Wanneer ontdekt wordt, dat de zalm, die elk jaar de verre reis naar de oceaan onderneemt om aldaar te paren, ziek is, worden niet alle zieke zalmen uit de rivier gevist en gekeken, hoe deze weer gezond gemaakt kunnen worden, maar de hele rivier wordt vergiftigd, waardoor niet alleen de daarin aanwezige zalmen om het leven komen en eruit gevist moeten worden, maar ook al het andere leven in de rivier daardoor wordt beëindigd.

De drie jaar oude zalmen keren normaal gesproken terug naar de rivier waar hun ouders vandaan kwamen, om te paren, nadat zij in de oceaan groot genoeg geworden zijn om de lange reis te ondernemen, maar zouden de zalmen dat werkelijk nog doen, wanneer zij merken, dat hun ouders en al die andere ouders, die terug gegaan zijn naar de rivier, niet meer terug komen?

  Nach oben  


18 maart 2017

DER GESETZLICHEN VERANTWORTLICHEN

Der Gesetzlichen Verantwortlichen wurde benannt um den Schuldner zu helfen wieder Schuldenfrei zu werden und er bemüht sich sehr. Als erstes überweist er Am Anfang des Monats von dem Konto des Hilfsbedürftigen € 150,- auf sein eigenes Konto.

Der Gesetzlichen Verantwortlichen hat das Beste vor mit dem Hilfsbedürftigen und hat ihm darum versprochen, dass er Recht hat auf einem Gespräch. Nicht ein Gespräach pro Monat, so wie Sie vielleicht gedacht hätten, aber 1 Gespräch pro Jaht... Die übrige Kommunikation muss per Mail stattfinden.

Der Gesetzlichen Verantwortlichen hat den Auftrag um den Hilfsbedürftigen so schnell wie möglich wieder Schuldenfrei werden zu lassen, aber seine Entscheidungen weisen nicht darauf. Nicht nur das eigene Honorar verursacht, dass die Ablösung der Schulden viel mehr Zeit braucht als in der Zeit, dass einen Freund sich um diese Sache kümmerte.

Der Gesetzlichen Verantwortlichen ist nicht, so wie der Freund, Erfahrungssachverständiger, aber jemand, der aus Erfahrung weiß, dass er selbt jedes Wochenende mindestens € 50,- braucht für die Einkaufen und jede Woche auch mindestens € 50,- Benzin kauft für sein Auft. Der Sportclub und das Ausgehnen z.B. nach Theater oder in die Kneipe, kostet auch Geld so wie Besuche an Freunde, wo er nicht mit leeren Hände kommen kann.

Der Schuldner bekam wöchentlich € 45,- für seine Tägliche Ausgaben, womit er auskam. Er hat viel weniger geraucht dadurch und er hatte auch bedeutend weniger Bedürfnis nach Bier oder Wein. Doch leider, der neuer Gesetzlichen Verantwortlichen hat sich entschieden, dass der Schuldner wöchentlich € 60,- bekommt, und das macht, dass ihm Geld fehlt.

Durch diese Entscheidung wird € 15,- pro Woche weniger für die Tilgung der Schulden benutzt únd der Schuldner bekommt keine Unterstützung vom Tafellanden mehf, das dor ein Maximum Einkommen von € 46,15 pro Woche gilt. Er muss also alles was er braucht bezahlen. Nicht nur das Brot und die Käse, aber auch das Waschpuder, Spühlmittel, Klopapier u.s.w.

  Nach oben  


28 februari 2017

VOORKEUR GE LACHT

Voel je je als meisje niet veilig of wil je als jongen liever creatief bezig zijn in plaats van in het bos bomen te kappen en boomhutten te bouwen? Is dat reden voor je om je geslacht te willen veranderen?

Hoe komt het, dat de welpen niet hetzelfde programma aanbieden als de kabouters en omgekeerd? Waarom worden aan jongens en meisjes niet dezelfde uitdagingen geboden, zodat zij een goed zelfvertrouwen op kunnen bouwen en werkelijk hun eigen bijzondere vaardigheden kunnen leren kennen en verder ontwikkelen?

  Nach oben  


26 Februar 2017

SEXUELLE ÜBERGRIFFE IN SPORT

Ein Tropfen Schweiß fällt auf deinen Rücken. Ich schwitze wie verrückt während ich dich massiere.

Ich fürchte mich, dass du bemerkst, dass ich so schwitze und dann, auf einmal, fällt einen Tropfen Schweiß auf deinen Rücken. Ich kann nichts dafür. Es ist geschehen und nicht mehr zu ändern.

Du reagierst nicht. Erst nach der Behandlung reagierst du. Dann erzählst du, dass es dich erinnerte an deiner Jugend. Du warst Kick-Box Meister, hattest du mir erzählt und hattest auf einmal aufgehört, als du auf deinem Höhepunkt warst. Als ich dir gefragt habe, warum du aufgehört hattest, konntest du mir das nicht erzählen.

Jetzt erzählst du mir, was der Grund war. Es ist schon 15 Jahre her, aber du weißt es noch wie den Tag von Gestern. Zuerst gab es die Angst und dann die Erniedrigung. Der Coach, der dich und deine Team-genossen zu großer Höhe gebracht hat und regelmäßig Trainingslager organisierte, wobei einige jungen Männer mitgegangen sind um euch zu schützen, hat zuerst all deine Team-genossen mit roher Kraft missbraucht, wobei die jungen Männer es nicht gewagt haben um für euch in die Bresche zu treten, weil sie dann Schlägen bekommen haben, wodurch sie außer Gefecht gestellt wurden und ihr nachträglich umso brutaler überwältigt und vergewaltigt wurdet.

Du warst immer froh, dass du gespart wurdest, aber als du den Meisterkampf gewonnen hattest, warst du an die Reihe. Du warst den erwachsenen, kräftigen Mann nicht gewachsen, er hat dich überwältigt und fühlen lassen, dass du dich selbst nicht mal verteidigen konntest.

Der Meisterkampf wurde darum dein letzter Kampf weil du keine andere Methode wusstest um diesen Coach und seinen Übermacht zu entgehen. Du hast es deiner Schwester erzählt, aber nichts passierte. Auch sie wusste nicht wie mit dir den notwendigen Schritt zu machen, wodurch der Coach nie mehr Coach sein könnte.

Und ich, 15 Jahre später, fühle mich total machtlos und ich frage dich, was passiert ist mit dem Coach und du erzählst mir, dass er weiter gegangen ist als Coach und drei Töchter hat und du hoffst, dass er seine Töchter wenigstens in Ruhe lässt.

Und ich, als Therapeut frage mich, was man machen kann, wenn man vermutet, dass etwas ähnliches passiert ohne dass das Kind es bestätigt?

 

  Nach oben  


17 februari 2017

ZORG VOOR PATIENTEN IN COMA

Wie krijgt van wie waarom het vertrouwen om wat te doen? Het is verkiezingstijd en dat is veel gedoe, een woord, dat in ieders mond is. PGB en bonnetjes zijn inzet van....?

De man, die hoog van de toren blaast, krijgt een scootmobiel, waarmee hij 50 km per accu kan rijden, terwijl een ander het moet doen met een scootmobiel, die slechts 20 km per gevulde accu toelaat. Een bezoek aan de vriendin in het volgende dorp, dat 11 km verderop ligt, is dus niet op een accu mogelijk.

De patiënt in coma, die geen scootmobiel of elektrische rolstoel met stamogelijkheid krijgt, kan niet protesteren tegen de mechanische rolstoel, die ter beschikking gesteld wordt en die hij niet zelf kan bedienen, terwijl een elektrische rolstoel aan zijn vaardigheden aangepast zou kunnen worden, waardoor hij zichzelf in beweging zou kunnen brengen.

Gelukkig maar, want dat houdt de werkgelegenheid in stand?

  Nach oben  


13 februari 2017

VRIJHEID OM VAN HET OPENBAAR VERVOER GEBRUIK TE KUNNEN MAKEN

Er is een verdrag bij de Verenigde Naties daarover afgesloten. En dan komt de vraag op: als iemand een uitstaphulp nodig heeft, wie moet deze hulp dan hoe leveren?

Er zijn bussen, die een uitschuifbare plank hebben, die door rolstoelrijders als in- of uitstaphulp gebruikt kan worden en bij het spoor zijn er speciaal ontwikkelde loopbruggen ontworpen, die echter slechts bij ca. 25% van de stations in Nederland aanwezig zijn.

Er zijn dus veel stations en ook bussen, waar geen uitstaphulp aanwezig is en de rolstoelrijder daar dus geen gebruik van kan maken. Hij moet dan op zoek naar een alternatief en afhankelijk van zijn behoefte aan onafhankelijkheid, zal zijn zoektocht zijn.

Met andere woorden, wat zou er gebeuren, als iedereen, die een rolstoel nodig heeft om zich buitenshuis te bewegen, geen radar, maar een uitstaphulp op zijn rolstoel zou bevestigen, zodat een ontbreken van de uitstaphulp in ieder geval niet de reden is om een baan niet aan te nemen, vrienden niet te bezoeken, de kroeg of het restaurant niet binnen te kunnen of om in Rotterdam-Noord niet uit te kunnen stappen.

  Nach oben  


12 februari 2017

HMC WERK AAN DE WINKEL

Na de Tweede Wereldoorlog was er veel te herstellen, wat betekende, dat er veel werk was. Bovendien was de industriële revolutie nog vol aan de gang en kwamen er gastarbeiders om het werk te doen, waarvoor geen personeel gevonden werd, omdat er in de oorlog zoveel mensen gestorven waren.

De opbouw is gelukt, de overvloed werd gedeeld door AOW en sociale voorzieningen en de kindergolf gedempt. De kerk kreeg minder invloed en de mogelijkheden om geen kinderen te krijgen werden groter.

Er werden minder kinderen geboren en de gezondheidszorg ontwikkelde zich zodanig, dat de mensen ouder werden. De nieuwe eeuw begon ook weer met een crisisperiode en er werd besloten, dat de AOW leeftijd omhoog moest.

Ondanks dat vele jongeren geen werk vonden, omdat er geen werk was, werden ouderen, die van de AOW afhankelijk werden, verplicht om langer door te werken, waardoor de jongeren pas later de vrijgekomen banen in konden vullen.

Dankzij de alsmaar voortschrijdende technische ontwikkelingen en het algemene idee, dat er te weinig geld was om uit te geven en geprobeerd werd om met zo weinig mogelijk mankracht hetzelfde werk te doen, verdwenen er banen, waar in de naoorlogse periode mensen geld mee verdienden.

Meer en meer werd een beroep gedaan op vrijwilligers, die onbetaald het werk deden, dat vroeger door betaalde medewerkers gedaan werd. Ouderen werden, wanneer zij onverhoopt door faillissement, ziekte of door een andere reden zonder werk kwamen, zelden nog aangenomen, uit angst voor ziekte en het hogere salaris, dat gebruikelijk was op basis van de ervaring, die de oudere meebracht.

In tijden van verkiezingen werden miljarden beloofd of toegezegd bijvoorbeeld aan de gezondheidszorg, die tot zorg gedegradeerd was. Een ieder moest maar zorgen, dat hij de zorgen, die hij had om zijn eigen broek te kunnen ophouden, weer kwijt raakte. De overheid dwong mensen tot het verlenen van onbetaalde diensten, zoals ook in de oorlog de bezetter tot 'Arbeitseinsatz' dwong.

Menig medewerker kreeg jaar- na jaarcontract in tegenstelling tot in de twintigste eeuw, toen een vaste aanstelling na een proefperiode van twee maanden normaal was. In plaats van bedrijfsloyaliteit ontstond er een bedrijfsangst of het bedrijf het volgende jaar wel zou halen of zou moeten inkrimpen en men op straat zou staan.

Menig bedrijf ging failliet om meteen weer op te staan, maar niet nadat alle oudere werknemers ontslagen waren en niet meer aangenomen werden. In de twintigste eeuw werden eerst de nieuw aangetrokken werknemers ontslagen, in de eenentwintigste eeuw worden bij voorkeur jongeren in dienst genomen, die een lager salaris krijgen dan de werknemers met meer ervaring.

De techniek staat niet stil en ontwikkelt robots. De machines, die in de fabrieken het werk van medewerkers hebben overgenomen en in de vorige eeuw het begin waren van de grote ontslaggolven, gevolgd door sluitingen van fabrieken door het verleggen van de productie naar het goedkopere buitenland, waren voorlopers van de robotten, die ontwikkeld worden om het werk van de mens, bijvoorbeeld aan de receptie of als chauffeur, te doen.

Er zijn al treinen, die zonder treinmachinist rondrijden en hotels, waar niet continu een receptionist(e) dienst doet, maar waar de bezoeker een kaart krijgt, waarmee hij het hotel binnen kan komen en zijn kamer binnen kan gaan.

Een robotreceptioniste is al ontwikkeld en het is de vraag, waar deze ingezet gaat worden. In het vijfsterrenhotel? Waarschijnlijk niet, want een van de behoeften van de mens is menselijk contact. Dat merken vooral mensen, die geen geld hebben om leuke dingen te doen.

Zij gaan dan een extra keer naar de winkel voor een pakje boter, een brood of een liter melk om even contact te hebben met een kassière, maar hoe lang is dat nog mogelijk? Bij de NS zijn amper meer baliemedewerksters en ook bij de supermarkt wordt er aan gewerkt om de mens als medewerker niet meer nodig te hebben.

En wat dan? Als niemand meer betaald werk heeft, wat gaan we dan allemaal doen? Elkaar de hersens in slaan om in beweging te zijn? Of gaan we bij elkaar stilzitten op theevisite, een bakkie doen of samen een rondje om de kerk lopen?

Duizenden mensen lopen de vierdaagse van Nijmegen en is het eigenlijk niet een schande, dat zoveel mensen daar tijd voor hebben? Of zijn dat alleen maar mensen, die goed betaald werk hebben en het zich daarom kunnen veroorloven om naar Nijmegen te reizen en daar mee te lopen in de vierdaagse?

De technische ontwikkelingen in de medische wereld hebben ook niet stil gestaan. Geslachtsveranderingen zijn geen uitzondering meer en als je pech hebt, wordt je lichaam gebruikt om anderen misschien een langer leven mogelijk te maken. Tegelijkertijd wordt wettelijk geregeld, dat je als oudere recht op hulp hebt om uit het leven te stappen, als je de zin er niet meer van inziet.

Of moet gezegd worden, 'als je geen zin meer hebt om de zin, die je leven heeft, nog langer te maken'? Want wie heeft er nou eigenlijk echt 'zin in het leven'?

We worden geboren en we gaan dood, dat is wat we denken, dat we zeker weten. Alles andere weten we niet zeker, behalve natuurlijk als we in de toekomst kijken en alles precies zo doen, zoals we het moeten doen om die toekomst zo tot stand te brengen.

'In de toekomst kijken kan niet', denk je nu? Heb je het wel eens heel bewust geprobeerd? Nou, daar hoeven we dus niet over te vechten, de een doet het bewust, de ander onbewust en ontmoet dan op straat, op een walk en talk of tijdens een concert, in de bieb, noem maar op, iemand, waardoor zijn leven verandert.

Hoe zou het zijn, als we werkelijk alles bewust zouden doen? Zou dat mogelijk zijn? Is het mogelijk om dat hele grote deel 'onderbewustzijn' langzaam maar zeker naar het 'bewustzijn' te verplaatsen? Verplaatsen is niet het goede woord, maar 'openen' is waarschijnlijk beter.

Zouden we dan anders denken en anders doen? Zouden we dan nog zo bezig zijn met het uitvinden van hulpmiddelen, waardoor we alsmaar minder hoeven te bewegen? Zou de politiek zich dan zoveel bezig houden met hoe we elkaar in leven moeten houden of hulp moeten geven om dood te gaan?

Of zou de politiek zich dan gaan inzetten voor mogelijkheden om elkaar te helpen zin in het leven te krijgen, om de eigen mogelijkheden verder te ontwikkelen, op zoek gaan naar hoe wij allen elkaar kunnen helpen om open te kunnen staan voor veranderingen, voor het delen met elkaar en zou de politiek dan zo verdeeld zijn als zij nu is?

Zouden de politici elkaar dan verder bestrijden of nog vaker water in de wijn doen, waardoor precies het omgekeerde effect optreedt, van wat beoogd was, en waardoor geen tevreden burgers ontstaan. Verplichten tot verzekeringen, zonder oog te hebben voor de kosten, die door de burger niet opgebracht kunnen worden, veroorzaakt levensbedreigende schade.

Faillissement door bijvoorbeeld de premie van de ziektekostenverzekering, de eigen bijdrage of door woonkosten, die meer dan verdubbelen door een aanpassing van het erfpacht, kan leiden tot de dood, dat heeft de crisis aan het begin van deze eeuw, niet alleen in de USA laten zien.

Hoe zou het zijn, als het geld niet alleen fysiek, zoals bij vele (overheids)organisaties al het geval is, afgeschaft zou worden, maar ook digitaal? Wanneer een ieder dat zou krijgen, waaraan hij behoefte heeft? Zouden er dan nog criminelen bestaan?

Waarschijnlijk wel, want de mens wil ervaren. Hij moet ervaren om zich als ervaringsdeskundige een mening te kunnen vormen. En meestal is het zo, dat het geen ervaringsdeskundigen zijn, die bepalen, hoe of wat. De hulpmiddelentoewijzing is naar de gemeenten gegaan en als je van gemeente wisselt, moet je je hulpmiddel achterlaten (dat kan ook je uitkering zijn) en in je nieuwe woonplaats alles weer opnieuw aanvragen.

Een enorme werkverschaffing voor ambtenaren. De hulpbehoevende heeft er stress door en soms geen hulpmiddel. Voor de fysieke hulpmiddelen zoals rolstoel, rollator, scootmobiel, kruk, postoel, zou een landelijk werkende hulpmiddelcentrale een groot goed kunnen zijn.

Door alles centraal te regelen, kunnen hulpmiddelen mee verhuizen en kan de kennis uitgewisseld worden, die binnen de hulpmiddelcentrale opgedaan wordt. Bovendien is de kans, dat met vele maten gemeten wordt, geringer en kan er snel gehandeld worden.

  Nach oben  


8 februari 2017

BINNENSCHILDERWERK

De gang wordt geschilderd. Helaas niet in de oorspronkelijke lichte kleuren zoals hij was, maar een diep donkerbruin wordt op deuren en pilaren geschilderd. Zelfs de ombouw van de lift wordt diep donkerbruin en ik voel me door deze duistere kleur bedreigd.

Mijn woongenot is gedaald daardoor en mijn wens om te verhuizen versterkt. Ik woon hier nog niet lang en ik ben blij, dat ik deze woning heb kunnen huren. Het is mijn opstapje geweest om terug naar Nederland te verhuizen na 22 jaar in het buitenland gewoond te hebben.

De entree van het gebouw, waarin mijn seniorenwoning ligt, is ruim en was uitnodigend licht, maar daar komt nu dus verandering in. De mannen, die moesten beslissen, welke kleuren er gebruikt zouden worden, vonden het jammer, dat er geen bewonerscommissie is, die zij, wat dat betreft, om raad konden vragen en de raad, die zij in de wandelgangen kregen van de bewoners, die met hen over de kleurkeuze spraken, volgden zij niet op.

De bewoners zouden liever de bestaande lichte kleuren behouden, maar de mannen wilden wat anders. Tjsa, zij wonen per slot van rekening ook niet in dit gebouw en hoeven zich dus niet elke dag te ergeren aan de donkere pilaren, die in de gang staan of aan de enorm donkere en daardoor dominante ombouw van de lift, die voorheen zo uitnodigend licht van kleur was.

Een medebewoonster legt uit, dat de woningbouwvereniging nou eenmaal zo werkt.

  Nach oben  


30 januari 2017

NIKAB - NIQAB

Is het wind- en zanddichte kleding, die je draagt en die in de woestijn goede diensten zou doen? Je bent nu niet in de woestijn, maar in een televisiestudio en je krijgt de kans om je te uiten over deze kleding.

Volgens jou word je, omdat je deze kleding draagt, buiten de maatschappij gezet, maar is dat werkelijk waar, of gebruik jij deze kleding om op te vallen en te provoceren en je buiten de maatschappij te stellen? Per slot van rekening is in dit land, waarin wij wonen, geen woestijn, waarin je verrast kunt worden door een zandstorm.

Het is hier gebruikelijk om je gezicht te tonen, iets wat voor veel mensen een noodzaak is om anderen te kunnen verstaan, omdat zij een "hoorstoring" hebben, waarvan de meeste mensen zich niet bewust zijn.

Zij luisteren niet naar de woorden, maar kijken naar de mond van de spreker en zien wat de spreker zegt en reageren daar op. Jouw mond is door je alles-behalve-de-ogen-bedekkende kleding niet te zien en voor de liplezer ben je dus moeilijk te begrijpen.

Bovendien valt op, dat je, zodra je het woord krijgt, agressief reageert. Je toont geen begrip voor al die mensen, die graag willen zien of degene, die tegenover hen staat of in de straat loopt, een man of een vrouw is, wat meestal zichtbaar is aan de kin, aangezien de vrouw normaal gesproken daar geen haargroei heeft en de man wel.

  Nach oben  


18 januari 2017

VER SLAAF SPEL

Vier computers in de bibliotheek zijn bezet met vier jongeren van een jaar of dertien. Zij spelen een spel met elkaar.

Luid en duidelijk vragen zij elkaar om hulp:

"Floris mag ik. Justin help mij. Nee, pak die groene, die is heel vervelend. Split mij. Ik had hem opgegeten. Ik zie jou. Andreas ik geef je feeds. Eet die rooie op Jus."

- Willen jullie wat zachter doen? vraagt een andere bezoeker. -

"Dat is al de zevende keer! Justin geef me heel veel. Ik heb even nodig voor Ruben. Ja ik heb nu hier. Eet maar op. Geef mij, geef mij. Pak hem, pak hem. Geef mij, geef mij, geef ons. Ik moet hem eerst effe killen. O die ander heeft hem al. Mag ik? Geef mij feed ik ben heel erg klein! Kijk uit voor oker. We moeten teams vormen. Nee ik wil bij Mees. O Floris ik wil die ussr. Ik moet in elkaar. Help, Ruben eet me op. Nee, ik ben dood. Mees ik ben dit. Ik ben dood. Shit. Jongens ik zit dik in de problemen. Ik moet in elkaar."

- even stilte -

"Waar zijn jullie? Justin ik heb je alles van mij gegeven. Ik heb alles wat ik kon aan jou gegeven. Geef me wat van jou. Jongens wanneer ga ik eens in elkaar. Justin ik zie jou. Ik ben dood. Ik ga ook dood. Dat is echt niets meer van mij dit. Justin laat me jou opeten. Ik ben blauw. Laat me je opeten Just. Jongens ik ben blauw. Justin geef me alles. Ik kom op een of andere manier niet in elkaar. Justin, geef mij dan. Oh Justin als ik bij je ben, houd ik je tegen. Justin is maar heel klein. Pak het, pak het. O, mijn god. Eet me eerst op en geef me daarna heel veel, laat me die blauwe opeten. O mijn god, ik lek! Als jij groot genoeg bent. Jij bent groot genoeg. Kan ik splitten. Nee, ik houd dat tegen. Ik kan splitten als ik wil. Ga maar splitten. Andreas ik heb een heel goed idee. Pak mijn kleintjes. Dat ben ik. Nee ik ben die grote rode daar. Ik ben team pls. Okay dan ga ik met Andreas teamen. Ik moet al die blauwen hebben."

- op het scherm zijn ronde bollen te zien, waarin Andreas, Vavj, Team pls, Razar, te lezen valt -

"Ik kan niet goed splitsen. Shit! Hoeft niet hoeft niet. Ik zie hem Justin ik ben bij jou. Andreas geef mij. Ja, pak dan. Andreas! Andreas, je hebt ons hele team verklooid. Panter heeft me opgegeten."

De overige bezoekers van de bibliotheek laten ze, totdat het ze te lang duurt. Dan wordt de jongeren nog eens gevraagd wat stiller te zijn.

Heel even is het wat stiller, dan barst het weer los. Pas als een van de deelnemers tegen de anderen zegt, dat zij niet moeten zeuren, wordt het even echt stil, omdat een van de andere bezoekers dit luid en duidelijk beaamt.

Een van de vier vraagt steeds of Floris mee gaat, want dat had hij beloofd, maar Floris kan niet stoppen met spelen.

Nee, verslaafd is hij niet, beweert hij, maar hij houdt zich niet aan de afspraak om om half vier te stoppen.

  Nach oben  


11 januari 2017

ROOK

Er wordt actie gevoerd waarbij het aantal verkooppunten voor sigaretten vergeleken wordt met het aantal verkooppunten voor brood of groenten en blijken sigaretten meer verkooppunten te hebben dan het brood of groenten en er zijn mensen, die van mening zijn dat er een actiever beleid gevoerd moet worden om het roken te ontmoedigen, waarbij zij het alsmaar duurder maken van het product als enig werkzame maatregel zien.

Er wordt veel ophef over gemaakt, dat roken viermaal zoveel geld kost dan dat het oplevert, maar is dat werkelijk zo? Naar welke kosten worden gekeken en wat wordt als opgeleverd geld gezien?

Voor iemand, die in de gezondheidszorg werkt, zijn de kosten, die het roken tot gevolg hebben, geen kosten, maar baten. Stel je voor, dat er geen gezondheidszorg meer nodig zou zijn, wat moeten dan al die mensen gaan doen, die nu in die gezondheidszorg werken? Dan zouden dus alle artsen, plegen, therapeuten, maar ook de ondersteunende werknemers zoals de poetsers, de secretaresses, de assistentes, de voedselvoorzieners, de technische dienst, de bouwvakkers, de electriciens, de vervoersbedrijven enzovoort enzovoort, werkloos zijn!

Dan zou het geld, dat nu betaald wordt om de mensen, die patiënt zijn geworden, niet daaraan uitgegeven worden en slechts een gedeelte besteed worden aan uitkeringen?



Gaan we dan niet voorbij aan het feit, dat mensen leven om te ervaren en dat een van de ervaringen, die de mens kan maken 'het verslaafd zijn' is. In Noorwegen waren er weinig verkooppunten voor alcoholische dranken en bovendien waren die dranken ontzettend duur en toch waren er mensen, die het voor elkaar kregen om verslaafd te zijn, ondanks het feit, dat zij twee uur moesten reizen om bij de winkel te komen.

  Nach oben  


7 december 2016

OUDE WIJN IN NIEUWE ZAKEN

Een kopje koffie, thee, wijn of water? Ligt dat aan je leeftijd, je inkomen of je behoefte om gezond oud te worden? Elke dag een glaasje wijn kan meewerken om de honderd te halen, jongeren mogen niet meer voor hun 18e alcohol kopen en bij de kapper wordt niet meer een kopje koffie of thee, maar een glas wijn van de slijter aangeboden?

  Nach oben  


26 November 2016

DEINE WILLE GESCHEHE ?

Ein Brief von der Krankenkasse, der gesetzlich aufklärt über das Thema Organspende, ist Grund mal wieder darüber nachzudenken. Nicht wirklich, aber das NEIN dazu auf mitgeliefertes Papier für Anderen sichtbar zu machen.

Wieso NEIN? Ganz einfach, weil man als Organspender ermordet wird, weil die Organe nur zu benutzen sind, wenn sie entnommen werden wenn der Mensch noch lebt. Der Mensch bekommt Narkose, damit er sich nicht bewegt wenn in ihn geschnitten wird.

In "NOT", ein Zeitschrift für Rehabilitation, Pflege, Nachsorge, Teilhabe und Integration ist zu lesen, dass der Europäischen Gerichtshof meint, dass der MUTMASSLICHE Patientenwille zählt.

Dieser mutmassliche Patientenwille soll auch am Lebensende das entscheidende Kriterium sein: Es geht dann nicht um Euthanasie oder Sterbehilfe, sondern um "den Entzug künstlich lebensverlängernder Maßnahmen, die niemand gegen seinen Willen erdulden muss".

Man meint, dass dadurch das Gericht das Recht auf Selbstbestimmung am Lebensende gestärkt hat, aber ist das wirklich so? Wird der Entzug künstlich lebensverlängernder Maßnahmen ersetzt durch natürliche lebenserhaltenden oder lebensverbesserenden Maßnahmen so wie dem Menschen Essen und Trinken anbieten, ihm das natürliche Atmen ermöglichen und dem Menschen zu helfen sich normal zu bewegen?

In Internet kann man lesen, dass es Patienten im Wachkoma gibt, die innerhalb einen Tag sterben, wenn man die lebenserhaltende Maßnahmen so wie Atemunterstützung, abstellt, während es andere Patienten im Wachkoma gibt, die noch 10 bis 12 Tage leben, bis sie (wahrscheinlich durch Verdursten) sterben.

Was wäre passiert, wenn diesen Patienten statt Sondennahrung geholfen wurden um sich NORMAL ZU BEWEGEN , Essen und Trinken angeboten wäre und geholfen mit Schlucken, sie normal hätten atmen können und geholfen wären sich zu bewegen?

 

 

  Nach oben  


4 november 2016

VERKEERSVEILIGHEID

De mensen worden ouder en blijven auto rijden. Of in ieder geval hun rijbewijs verlengen, want je weet maar nooit, of je je rijbewijs nog nodig hebt.

Er wordt voorgesteld om alle ouderen, die hun rijbewijs willen behouden, extra te controleren door een rijtest en dat zou dan een verhoging van de vekeersveiligheid opleveren?

De dag na de test krijgt de chauffeur een TIA-tje en dan kruipt hij zonder controle weer achter het stuur?

  Nach oben  


1 november 2016

VAKANTIE

Een vriendin belt me in paniek op. Zij heeft een zwaar jaar achter de rug met operaties en revalidatie en is toe aan vakantie. Dankzij een vriendin, die op haar huis en honden wil passen, kan zij dat. Samen bepalen zij, wanneer het de beste periode is voor de vriendin en over drie weken is het zo ver.

Zij maken om half tien 's ochtends een afspraak om alles nog eens goed door te spreken en dan barst de bom: de vriendin vertelt, dat haar relatie op de klippen gelopen is en dat zij zich daarom niet in staat voelt om vier weken voor huis en honden te zorgen.

Mijn vriendin is met stomheid geslagen en als zij weer kan spreken, komt er een vloed met verwijten, want zij is wanhopig. Zij heeft haar hele vakantie naar haar vriendins idee gepland en nu vertelt die, dat zij de verantwoording voor de beide honden niet op zich wil nemen. Mijn vriendin voelt zich weer eens gigantisch in de steek gelaten.

's Avonds belt ze mij in haar wanhoop. Per slot van rekening ken ik haar honden want ik heb eens een paar dagen bij haar gelogeerd, en ik heb geen betaald werk, dat mij aan de plaats waar ik woon, bindt. Ik vertel haar, dat ik best op haar huis en honden wil passen, maar ik ben afhankelijk van een uitkering en dat betekent, dat ik met handen en voeten onzichtbaar gebonden ben aan de plaats, waar ik woon.

Op aandringen van mijn vriendin bel ik met de sociale dienst en ik word bevestigd in mijn idee, dat het mij een heleboel geld zou kosten, namelijk bijna de hele maandtoelage, wanneer ik op haar huis en honden zou gaan passen. Ik ben al 25 dagen op 'vakantie' geweest. Zo worden dagen, waarop een uitkeringsafhankelijke niet thuis is, genoemd.

Een uitkeringsafhankelijk mag maximaal 28 dagen afwezig zijn uit zijn woonplaats, mits dat van te voren met de sociale dienst is afgesproken. Ik houd me graag aan de regels, zodat ik achteraf geen narigheid krijg. Maar daarvoor moet je dan wel de regels kennen en dat is moeilijk.

In Duitsland was het echter ook zo, dat men slechts een beperkt aantal dagen Ortsabwesend mocht zijn en de mensen, die in de stad wonen en daar hun familie en vrienden hebben, beperkt dat wellicht niet in hun gevoel van vrijheid, maar als buitenlander met vrienden, die in het buitenland wonen of 200 kilometer verderop, word je wel enorm in je vrijheid beperkt.

En als je dan door iemand, die niet in dezelfde streek woont, gevraagd wordt om hem een paar dagen te helpen, moet je verstek laten gaan, wanneer de sociale dienst deze hulp zou belonen met het intrekken van de uitkering, die nodig is om huur, gaslichtwater en ziektekostenverzekering te betalen.

Ik had in Duitsland geluk. Door omstandigheden was ik met een 'Denkstörung' bestempeld en kreeg ik van de sociale dienst toestemming om maximaal 2 maanden aan een stuk van huis te zijn, zonder dat ik me moest af- of weer aanmelden. Wanneer ik langer dan 2 maanden van huis wilde, moest ik wel toestemming vragen.

Deze regeling gaf niet alleen mij veel rust, maar ook de sociale dienst. Ik kon dus elke hulpvraag die korter dan 2 maanden duurde, beantwoorden, ongeacht, waar die vandaan kwam. Ik woonde niet in Berlijn, waar alles te vinden is, maar in een ca. 6000 zielen dorp, waar niemand een beroep op mij deed.

De tijden zijn veranderd. Er is geen werk meer voor elke volwassene in Nederland. Daar is iedereen het over eens, maar toch gaat de overheid ervan uit, dat een ieder moet kunnen werken. Nee, dat is niet juist, dat een ieder betaald werk moet kunnen krijgen en als dat niet lukt?

Dan is er vrijwilligerswerk, dat gecoördineerd wordt en niet elk vrijwilligerswerk blijkt vrijwilligerswerk te zijn voor de overheid, die zo weinig mogelijk overlevingsgeld aan de uitkeringsafhankelijken wil (of moet het zijn 'kan'?) betalen. Er wordt in Nederland niet gesproken over een basisinkomen voor een ieder, maar over een verhoging van 5% voor een ieder, waardoor de Heer Mark Rutte nog rijker wordt dan hij al is en de vrouw, die afhankelijk is van het salaris van de man, niets méér te spenderen heeft en haar man dus eigenlijk maar 2,5% meer gaat verdienen.

Behalve natuurlijk, als hij zelfstandige is.

Waarom is het zo moeilijk om een basisinkomen in te stellen, dat geldt voor elke Nederlander of voor elke ingeschreven inwoner van Nederland of voor …..? Ondanks dat het goed gaat met het land en dus een paar procent salarisverhoging mogelijk is, wordt de AOW-leeftijd weer verhoogd. Het zou goed zijn, om nu al een maximum AOW-leeftijd te bepalen, bijvoorbeeld 85 jaar, zodat alle jongeren van nu zich daar vast op kunnen instellen.

Ik had me ingesteld op 65 en dat is 67 geworden, als ik het goed begrepen heb. Dat duurt nog 5 jaar en tot die tijd krijg ik een uitkering? Zou het niet makkelijker zijn om een ieder een basisinkomen te geven, dat zo hoog is, dat daarvan de huur en gaslichtwater betaald kan worden, terwijl er één ziektekosteninstituut is, waar elke geregistreerde inwoner van Nederland vanzelf ook geregistreerd is en dat verantwoordelijk is voor de gezondheidszorg, die tegenwoordig 'zorg' heet.

Geen 54 verzekeringsmaatschappijen zijn nodig om goede zorg te leveren. In tegendeel. Deze maatschappijen hebben niet de gezondheid van de burger als prioriteit, maar het verdienen van geld en laten dus de burger zoveel mogelijk betalen, terwijl zij voor de medische en paramedische handelingen/behandelingen zo weinig mogelijk betalen.

In Duitsland was het zo, dat een kruisje verkeerd of een letter verkeerd op de verwijzing van de dokter, voor menig verzekeringsmaatschappij reden was om de gegeven behandeling niet aan de therapeut te vergoeden. En daar verdienen dan deurwaarders aan?

In plaats van 12 behandelingen mocht de arts slechts 6 behandelingen voorschrijven en dus was er meer dan dubbele administratie nodig, want niet alleen de arts had een dubbele administratie, maar ook de therapeut en dus de verzekering meer dan dubbel.

Door dergelijke maatregelen, die bedoeld zijn om geld te sparen, wordt er veel meer geld uitgegeven aan administratie. Iets, wat bij de banken ook goed te zien is, want die geven geen rente meer op het geld dat in een jaar op de rekening stond, maar berekenen maandelijks administratiekosten.

  Nach oben  


31 oktober 2016

SLAVEN ARBEID

Formele excuses gaan verder dan spijt?

Discriminatie en racisme nemen toe of zijn het alleen de meldingen?

Als je de cijfers naast elkaar legt, is er een stijgende tendens, zegt men. Zijn misschien de lontjes van alle mensen korter, omdat zij zo leven, zoals zij leven?

Altijd een mobiele computer in de zak, zijn ze nooit meer alleen en altijd op hun qui vive. Weet de Nederlander, wie de heer Coen was, die de naamgever is voor de Coentunnel? Is dit een verheerlijking van helden?

Wat is de goede manier om racisme te lijf te gaan? Is dat denken erover of is het een verhaaltje schrijven over de discriminatie? Zijn we teveel gewend aan het idee 'ach laat maar gaan'? Worden daardoor de grenzen verlegd?

Welke kant op? Komen mensen op ideeën door de publicaties over alle narigheid, die op de wereld is? Gedraagt de gekleurde persoon zich op een blank feestje anders dan op een gekleurd feestje en gedraagt de blanke persoon zich op een gekleurd feestje anders dan op een 'wit' feestje?

Moet iemand zich verdiepen in de dominante maatschappij? Moet iemand zich continu bewust zijn hoe hij ontvangen wordt en zich mag manifesteren? Verdrijft iemand, die meer tegenwerking krijgt dan medewerking zichzelf?

Gaat het om de slavernij van vroeger of om de afhankelijkheid van nu? De afhankelijkheid van alcohol, sigaretten, een financiele uitkering, een vriend, vriendin of ......?

  Nach oben  


26 oktober 2016

DISCRIMINATIE

In de flyer van IntervOcaal uit Enschede is te lezen 'IntervOcaal heeft altijd plaats voor nieuwe leden die het leuk vinden om wereldmuziek te zingen, vooral mensen uit andere culturen zijn van harte welkom'. Het is een koor, dat meerstemmige liederen uit de hele wereld zingt en na een paar jaar in een kerkkoor gezongen te hebben, wil ik niets liever dan met dit koor meezingen, want zij hebben ook enkele Indonesische liederen in hun repertoire, uit het land, waarin mijn moeder geboren is.

Wanneer ik mij aanmeld om lid van het koor te worden, word ik heel boos, want het koor wil mij niet toelaten als lid, wanneer ik geen gekleurde man, eventueel vrouw, meebreng. Ik voel mij dubbel gediscrimineerd. Ik ben een tamelijk blanke vrouw met een Nederlands paspoort en daarom ben ik niet van harte welkom.

Het koor heeft een dirigente en een tekort aan mannen, iets, wat bij de andere koren, waar ik meegezongen heb en waar een vrouw de leiding had, ook het geval was. Daar waar een sopraan het koor leidde, was een tekort aan alten en daar, waar een alt de dirigentenstok zwaaide, was een tekort aan sopranen en beide koren hadden minder mannen dan ze hadden willen hebben.

Bij IntervOcaal worden mannen met open armen hartelijk welkom geheten, ondanks hun kleur en ik als 'witte Nederlandse vrouw' word geweerd. Had ik me maar laten ombouwen tot man.......

  Nach oben  


17 oktober 2016

DE HOOFDPRIJS

Een stratenmaker heeft 168 miljoen Euro gewonnen in de loterij en is sindsdien verdwenen, is te horen op de radio. Had hij van te voren een goed plan gemaakt, wat hij zou doen, wanneer hij de hoofdprijs zou winnen?

Of is hij het slachtoffer geworden van mensen, die het op zijn winnende lot voorzien hadden? Zo lang hij zich niet meldt, blijft het gissen, behalve voor de opsporingsdiensten, die beschikken over zijn mobiele daten zoals identiteitsnummer van zijn computer, smartphone of pinpas. Of zou hij zich het geld contant hebben laten uitbetalen?

Veel mensen in de wereld hebben nog geen toegang tot een bankrekening en gebruiken dus contant geld, een gegeven, wat voor Nederland niet of nauwelijks geldt. Daar is de cent al lang afgeschaft als betaalmiddel en vaak is het niet mogelijk om met contant geld te betalen.

En als je geen bankrekening hebt, dan is het dus moeilijk om het inschrijvingsgeld voor de woningbouwvereniging te betalen of belasting terug te krijgen. Bovendien ben je, wanneer je wel een bankrekening hebt, de klos, want de bank geeft zelden meer rente voor het geld, dat op je rekening staat, maar berekent administratiekosten.

Vooral wanneer er weinig plaatsvindt op de rekening, wordt er maandelijks een bedrag afgeschreven, waardoor de rekening in het negatieve kan komen. De kleine man, die te weinig inkomen heeft om boven de grens, die de bank stelt om geen administratiekosten af te trekken, komt op deze manier in de verleiding om zijn rekening maar op te zeggen en voortaan alles contant te betalen.

Dat wordt echter door de overheid niet mogelijk gemaakt, in het kader van het bestrijden van de misdaad. Er wordt van uitgegaan, dat contant geld verkeer gevoeliger is voor misdadige activiteiten, maar is dat werkelijk zo?

De man, die via internet een aantrekkelijk aanbod van telefoons zag, ging daarop in. Hij had wel zin om zijn spaargeld op een redelijk makkelijke manier te vergroten en maakte een afspraak voor de overgave van het geld en het verkrijgen van de telefoons op een adres in Rotterdam.

Hij had een lange weg te rijden en nam dus ruim te tijd, waardoor hij een uur te vroeg was. Hij parkeerde zijn auto en ging op zoek naar het opgegeven adres, maar dat kon hij niet vinden.

Hij moest op nummer 202 zijn, maar in de straat was het hoogste, even nummer 88. Hij vroeg een vrouw, die haar hond aan het uitlaten was, of zij wist, waar nummer 202 was, maar dat was niet het geval.

Ook een man, die op de fiets op pad was, kon hem niet vertellen, waar nummer 202 was, maar wel, dat in deze straat al meermaals voorbij nummer 88 mensen overvallen waren en het geld, dat zij bij zich hadden, op deze manier kwijt geraakt waren.

De man, die € 15000,- bij zich had, hoefde niet meer te weten, verstopte zijn geld weer in zijn auto en reed naar huis. Hij heeft niet de politie gewaarschuwd, want de handel, die hij wilde doen, was niet helemaal legaal.

  Nach oben  


28 september 2016

WEEK VAN DE PIJN

Er is iets gebeurd en ik weet niet wat. Het resultaat is, dat alles, wat op het het kaartje opgeslagen is, "schreibgeschützt" is en dus niet meer te bewerken. Daar is wel wat op te vinden, want de computer kan wel de tekst kopiëren, maar dat is lastig en kost weer extra tijd.

Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan? Op de radio hadden ze het over aanvallen van computercriminelen, die computers onklaar maken door de inhoud te "kapen", waardoor de gebruiker hem niet meer kan gebruiken en pas na het betalen van losgeld weer toegang krijgt.

Zou dit met mijn kaartje gebeurd zijn? Er stond ineens een drietal symbolen op, nadat ik ermee bezig was geweest en achter die symbolen staat een datum van de tachtiger jaren. Ik vond het al zo gek en heb geprobeerd om het te wissen, maar dat lukte niet. Ik heb dus een computerdokter nodig.

Ik hoop maar, dat ik een geschikte dokter vind, want op het kaartje staat veel, wat ik in de afgelopen jaren geschreven heb. Niet, dat ik weet, wat er allemaal op het kaartje staat, want ik heb zoveel geschreven, dat ik niet meer weet, wat dat allemaal is, maar het zou toch vervelend zijn, als alles onbruikbaar zou zijn of worden.

Vroeger zou ik een kreet geuit hebben, woedend geworden zijn op die "stomme machine" en keihard gegild hebben. Dat doe ik niet meer. Ik ben week van de pijn geworden en heb ontdekt, dat ik verder leef, ook als (in dit geval) de computer geheel uit zou vallen en al mijn teksten, foto's en overige informatie, die ik op het kaartje heb staan, verloren zouden gaan.

Ik zou er niet minder om hoeven te slapen, eten, drinken of bewegen. Integendeel. Ik zou wellicht meer gaan bewegen om weer nieuwe teksten te schrijven, maar misschien ook niet en stoppen met schrijven, omdat ik daar ook niet wijzer van word.

Waarom leven we eigenlijk? Een vraag, die ik me al heel mijn leven stel en waar ik nog steeds geen ander antwoord op heb gevonden dan: om dood te gaan. De manier waarop we leven is zo verschillend, dat dat de reden niet kan zijn.

We zijn ook zo ontzettend tegenstrijdig, want aan de ene kant willen we niet, dat mensen dood gaan en doen we al het mogelijke om ze in leven te houden, bijvoorbeeld door ze organen van anderen, die daardoor dood gaan, te geven, terwijl we aan de andere kant mensen, die tegen de toekomst op zien, een euthanasiepil willen geven.

Wordt euthanasie in de toekomst de enige zekere methode om ervoor te zorgen, dat je organen in je lichaam blijven tot je dood of komt er een register van mensen, die euthanasie willen plegen en dat doen op een moment, dat hun organen aan iemand gedoneerd kunnen worden?

  Nach oben  

13 september 2016

Patiënt in coma wordt orgaandonor dankzij de coma toestand van de wetgever?

Hoera, in de klas zitten 31 kinderen. Het lijkt wel de zestiger jaren. Toen was dat normaal. Nu is het normaal om wetten aan te nemen, waarin het zelfbeslissingsrecht verdwijnt.

De medische wereld staat voor niets meer. Vrouwen worden mannen en mannen worden vrouwen en zoeken dan een partner, maar dat is moeilijk want zij hebben een deel van hun leven in een ander lichaam geleefd en zijn dus anders behandeld dan de mannen en vrouwen, die in een fysiek lichaam geboren zijn, dat hoort bij dat geslacht.

De hersenen van autisten worden geopereerd in de hoop, dat deze dan minder afwijkend gedrag vertonen. Zij hebben zelf niets in te brengen, want zij kunnen niet spreken en uiten zich door emotioneel gedrag, dat als afwijkend en ongewenst wordt gezien.

Patiënten in coma kunnen ook niet spreken, want om te kunnen spreken, moet je je kunnen bewegen en dat kan de patiënt in coma onvoldoende. Wetenschappelijk is ondertussen aangetoond, dat patiënten in coma mentale aktiviteit hebben, maar deze kennis wordt niet gebruikt om patiënten in coma een leven in beweging mogelijk te maken.

Mevrouw Pia Dijkstra liet in 2012 noteren, dat patiënten in coma in Nederland niet in leven gehouden zouden worden, omdat dat een te grote belasting is op de uitgaven van de medische zorg. In plaats daarvan heeft zij zich sindsdien extra ingezet om er voor te zorgen, dat er een wet komt, waarin bepaald wordt, dat de Nederlandse burger (of is het elke inwoner van Nederland?) vanzelf als potentiële donor in de centrale donorregistratie wordt opgenomen.

In plaats van het tot nog toe geldende 'wil niet dat mijn organen gebruikt worden voor transplantatie', wanneer de Nederlander zich niet laat registreren, zal hij, wanneer hij zich in de toekomst (wanneer de wet in werking gesteld wordt) niet laat registreren, als 'heb geen bezwaar tegen het gebruik van mijn organen voor transplantatie' te boek staan.

En hoe gaat dat dan met iemand, die denkt, dat registreren doe ik wel tegen de tijd, dat ik voel dat ik dood ga en die voor die tijd onverwacht patiënt in coma wordt? Worden dan van de patiënt/e alle gegevens onderzocht, gekeken of er iemand is met wie hij/zij matcht, die een orgaan nodig heeft en wordt dan alles in het werk gesteld om alle bruikbare organen van de patiënt/e te gebruiken voor transplantatie?

Is een ieder zich bewust, dat een patiënt in coma wel degelijk voelt? Dat hij in narcose gebracht moet worden om zijn organen te kunnen ontnemen, omdat hij anders teveel beweegt om de organen bruikbaar te kunnen ontnemen?

Met andere woorden, orgaantransplantatie is een andere manier om de patiënt/e in coma te doden dan hem of haar geen levensnoodzakelijk voedsel meer te geven, waardoor de patiënt/e door honger en dorst sterft.

Het systeem 'als je niets doet, ben je het eens met de voorgestelde verandering' is indertijd uitgevonden door banken, als ik me niet vergis. In plaats van rente te geven op het tegoed wat er op de rekening staat, berekent de bank tegenwoordig administratiekosten voor de rekening. En de burger? Die heeft geen keus, want de woningbouwvereniging, de sociale dienst en de belastingdienst weigeren om nog met contact geld te werken.

Mevrouw Pia Dijkstra zou er goed aan doen om zich te realiseren dat het wetsvoorstel, dat in de Tweede Kamer met 1 stem verschil aangenomen werd, volkomen overbodig zou zijn als de publiciteit om je aan te melden als donor meer effect gehad zou hebben.

Wat is waarom prioriteit voor wie? Als therapeute van patiënten in coma en daarbij ervaren, dat patiënten in coma niet de moeite van het genezing ondersteunend behandelen waard gevonden worden of uitgegaan wordt van de overtuiging, dat patiënten in coma niet bewust waarnemen en geen pijn voelen, vind ik het extra ongelofelijk, dat er een wet wordt aangenomen, waarbij veel geld wordt besteed aan het verplaatsen van organen, terwijl zoveel mensen niet de basis medische steun krijgen, die zij nodig hebben om in beweging te blijven.

Dankzij de wet, waarin het minimale eigen risico € 385,- is, worden mensen ervan afgehouden om medische zorg te zoeken, totdat het probleem zo groot geworden is, dat ze er echt niet meer omheen kunnen en dan zijn de kosten van de noodzakelijke behandeling stukken hoger dan wanneer zij meteen naar de dokter waren gegaan?

Of zouden zij wellicht dan in leven zijn gebleven in plaats van gestorven, omdat zij te laat medische hulp ingeroepen hebben? Het eigen risico van € 385,- is voor een Tweede Kamerlid waarschijnlijk minder dan de maandelijkse maaltijdvergoeding, maar voor iemand, die van een uitkering rond moet komen, is het ongeveer het overlevingsgeld van een maand, na aftrek van huur, energie en water en de premie van de zorgverzekering.

Een zorgverzekering, die bedoeld is om de burger de nodige medische zorg en hulpmiddelen te geven, blijkt voor menig patiënt deze verzekering niet te bieden, maar alleen maar een zekerheid van inkomsten voor de verzekering, dankzij de wet, dat je als burger in Europa een zorgverzekering moet hebben.

Als je die niet hebt, word je niet niet behandeld, als dat nodig zou zijn, maar je krijgt een enorme financiële straf, terwijl de meeste mensen, die geen zorgverzekering hebben, die niet hebben, omdat zij de premie niet kunnen betalen of niet willen betalen, omdat zij ervaren hebben, dat zij in geval van ziekte, van de verzekering niet de nodige hulpmiddelen of medische zorg vergoed krijgen.

  Nach oben  


Standpunt zomer

Standpunt zomer heeft vandaag als stelling: "Alternatieve geneeswijzen hebben een te negatief imago" en de heer Van Dam, secretaris van de "Vereniging tegen de kwakzalverij", is op bezoek om daarover te praten.

De presentator vraagt hem, nadat de heer Van Dam uitgelegd heeft dat homeopathie niet kan werken, of de homeopathie dan verboden zou moeten worden, welke vraag de heer Van Dam bevestigend beantwoordt, wat niet goed te begrijpen is, want waarom zou je iets verbieden, wat sowieso niet werkt?

Het gesprek vindt plaats, nadat 3 patiënten zijn overleden in een Duitse kliniek, waar een Heilpraktiker behandeling aanbiedt aan patiënten met kanker, die van de reguliere geneeskunde te horen hebben gekregen dat zij niets meer voor de patiënt kunnen doen. Wat deze behandelingen precies inhouden, weet ik niet, maar op het nieuws was te horen, dat meer dan 40 patiënten contact hadden opgenomen, nadat er een oproep was gedaan aan ex-patiënten van deze kliniek, om zich te melden.

Kennelijk zijn er meer patiënten, die niet tijdens de behandeling in de kliniek gestorven zijn. En hoe zou het de drie patiënten gegaan zijn, wiens overlijden reden is tot al deze media-aandacht, als zij niet het risico genomen hadden om zich in deze kliniek te laten behandelen? Als er patiënten door een chemokuur sneller overlijden is er dan iemand, die daarop wijst en komt dat dan groots in de media?

Volgens de media heeft de Heilpraktiker de patiënten geen genezing beloofd, maar een poging tot verbetering van de toestand. Dat doet elke arts, die met kankerpatienten te maken heeft, want hij weet niet, of de bestraling of de chemokuur aanslaat, laat staan, of de patiënt de chemokuur overleeft.

Door de chemo wordt niet alleen de kankercel om zeep gebracht, maar worden ook gezonde cellen gedood en daardoor verzwakt de patiënt en kan van een simpele verkoudheid zo ziek worden, dat hij eraan sterft. Ook wordt niet aan de grote klok gehangen, dat er patiënten zijn, die door de arts een vitaminekuur aangeboden krijgen, waarvan zij alsmaar beroerder worden.

Elke dag moeten zij even komen voor een prik en als ze na de helft van de kuur de assistente, die deze spuiten toedient, vragen, wat voor vitaminen zij krijgen en blijkt, dat zij meedoen aan een proef voor een nog niet toegelaten chemokuur voor kankerpatienten, is de schade al te groot om nog in leven te blijven.

We zullen nooit weten, hoe lang deze patiënt nog geleefd zou hebben, als de nieuwe dokter hem niet om de tuin had geleid en overgehaald had om mee te doen aan een proef voor een chemokuur onder het mom van een opbouwende vitaminekuur en het is de vraag, of de dokter voor deze praktijk heeft gekozen, omdat hij voor elke patiënt die meedoet, betaald wordt?

De psycholoog Van Dam, die tegen kwakzalverij is en van mening is, dat A.Vogel en andere alternatieve of complementaire zorg alleen ontwikkeld is als lucratieve winkel en deze goede oplichters zijn en dat die alternatieven alleen maar bullshit zijn, gelooft, dat geloof in het middel helpt tot de werking van het middel.

Als het allemaal zo makkelijk zou zijn, zouden we dus alleen maar hoeven te geloven in het middel, ongeacht, of het door de dokter met witte jas of door de "kwakzalver" zonder witte jas of door de psycholoog, psychiater of neuroloog gegeven of voorgeschreven wordt en we genezen.

Doch helaas, zo simpel is het niet. Louise L. Hay heeft haar eigen ervaringen opgeschreven, doorgegeven en onderwezen en dat heeft vele mensen geholpen en anderen niet. Die doen een helende reis naar Brendon Bays, laten zich met Reiki of andere Energetic Healing methode behandelen, zij laten zich met acupunctuur behandelen of gaan op voettocht naar Santiago de Compostella en vertellen dat twee jaar na vertrek op de Nederlandse televisie, terwijl de doktoren gedacht hadden, dat hij binnen drie maanden zou sterven.

Of een van de vele, vele andere alternatieve geneeswijzen, die er zijn, en velen veranderen alleen maar hun leven door van baan te veranderen, ontslagen te worden, te scheiden, kinderen te krijgen, te emigreren of remigreren, noem maar op en hebben niet eens in de gaten, dat zij doodziek zijn.

Zij voelen zich wel eens beroerd en gaan dan vroeg naar bed of slaan een maaltijd over, gaan naar een vrolijke film, met een vriendin een fikse wandeling maken of stoppen met televisiekijken en radioluisteren en komen daardoor op vele gedachten, die hen een hoger zelfwaardegevoel geven. Zij ontdekken, dat er overal een kern van waarheid in zit en dat zij het beste alles zelf kunnen onderzoeken om zich een mening te vormen.

En, omdat de hele familie zo overtuigd is, dat de dokter met de witte jas alles beter weet, terwijl daardoor familieleden vroegtijdig zijn overleden omdat de dokter niet ver genoeg keek, gaan zij op zoek naar een andere doktor, die ook "over het randje" kijkt en niet alleen maar op het computerscherm of naar de gegevens van het bloedonderzoek wanneer zij op bezoek zijn, maar die nog de tong laat uitsteken, de pols voelt en luistert, vragen stelt, die een aha-gevoel geven en die niet meteen met chemie op de proppen komt om de klachten de kop in te drukken.

Al die opvliegers, die vrouwen hebben, zijn misschien wel energie, die vrijkomt, omdat de vrouw die energie niet meer verliest door het bloeden. Het is dus een positief gebeuren, want het is energie, die over is en als de vrouw een manier vindt om deze energie voor iets opbouwends te gebruiken, wordt zij ouder? Is dat misschien de reden dat vrouwn meestal ouder worden dan mannen?

Uitersten trekken elkaar aan en stoten elkaar af, zegt men en het is de vraag, hoe het komt, dat iemand zoveel energie steekt in het tegen-kwakzalverij-zijn. Zou het niet veel meer energie opleveren, wanneer ook deze mensen zich zouden verdiepen in datgene, wat zij als kwakzalverij zien, zodat zij kunnen ontdekken dat de kwakzalverij de basis is van de reguliere geneeskunde.

De basis van de reguliere geneeskunde is niet de chemie, want de processen, die tegenwoordig in het laboratorium kunnen worden uitgevoerd, konden 100 jaar geleden nog niet worden uitgevoerd. Toen ging het om kennis van de invloed van digitalis, bieslook of bloembollen. Mijn moeder wist te vertellen, vlak voordat zij stierf, dat die op een heel bijzondere wijze toebereid moesten worden in de oorlog, anders waren zij giftig.

In China weet men van alles wat leeft, wat voor werking het heeft, of het giftig is, dodelijk of een andere werking heeft. Door het proefondervindelijk gebruik. En wetenschappelijk onderzoek is dat niet? Hoe denkt de anti-kwakzalver, dat een wetenschappelijk onderzoek eruit ziet, naar de giftigheid voor mensen van bijvoorbeeld medicamenten?

Eerst wordt het potentiele medicijn op dieren geprobeerd en dan op mensen, die al dan niet levensmoe zijn of geen ander alternatief hebben. Aan hen wordt gevraagd of zij mee willen doen aan een proef voor een nieuw chemisch medicament en als zij daaraan meedoen, wordt de werking "wetenschappelijk" gemeten o.a. door de patiënt te vragen, hoe hij of zij zich voelt.

Vaak betaalt de patiënt voor het nog niet toegelaten medicament en de afvalstoffen verdwijnen gewoon in de wc, zonder dat de waterzuiveringsinstallatie daarvan op de hoogte wordt gesteld. En dus? Komen die chemische stoffen, die niet herkend worden omdat er niet naar gezocht wordt door de waterzuiveringsinstallatie, in het afgevoerde water en in zee terecht.

Een onoverzichtelijk gebeuren, maar misschien hebben deze nieuwe chemische stoffen wel een homeopatische werking op het leven in de zee, omdat zij daar zo verdund worden. De apotheker, die aan de patiënt zegt, dat hij rustig homeopatische middelen kan nemen, omdat er toch niets in zit, toont, dat hij de middelen het voordeel van de twijfel geeft.

Het is zoals overal: als je iets verbiedt, is dat geen reden voor mensen om het niet te doen of niet te gebruiken. In de dertiger jaren was alcohol verboden in de Verenigde Staten en werd daar dus heel veel geld aan verdiend door het criminele circuit. In Skandinavië heeft men alcoholische dranken extra duur gemaakt en waren deze alleen te koop in speciale winkels, die niet in elk dorp waren, maar dat weerhield menigeen er niet van om alcoholiker te worden.

De dochter van een alcoholiker was er voorstander van, dat er nergens meer alcohol verkocht zou worden, maar dat is geen oplossing, dat kun je zien aan de drugs, die verboden zijn, die niet in winkels te koop zijn, maar toch door mensen gebruikt worden, die ze gebruiken, terwijl er andere mensen zijn, die dergelijke middelen nog nooit gezien hebben.

Kennelijk zijn er (onzichtbare) groepen, die elkaar vinden, omdat ze een gemeenschappelijk belang hebben. De ene keer gebeurt dat in de voetbalclub, een andere keer in de studentensocieteit of in de kroeg, de achterkamer van het luxe restaurant, de boksschool, heel modern: het internet, tijdens het hond uitlaten of…...

Gods wegen of de wegen van het leven zijn ondoorgrondelijk en de dokter in de witte jas is net zo’n kwakzalver als de alternatief genezer als de patiënt komt te overlijden? Of is het normaal, dat de patiënt door het handelen van de dokter en overige personeel (al dan niet in witte jas) komt te overlijden en abnormaal, als de patiënt niet komt te overlijden als hij door een alternatief genezer weer op de been komt?

De tachtigjarige, die doodziek in het ziekenhuis werd gebracht, had geluk, dat de arts, die voor hem verantwoordelijk werd, het zonde van het geld vond om de man de vele pillen, die hij dagelijks slikte, nog te geven en de man kreeg dus geen medicament meer, omdat de dokter ervan overtuigd was, dat de man binnen een week het ziekenuis weer zou verlaten. Horizontaal dacht hij, maar dat bleek niet het geval te zijn.

De man knapte met de dag meer op en bij nader onderzoek bleek, dat hij een medicamentenvergiftiging had. Hij ging dus niet horizontaal het ziekenhuis uit, maar liep een week later de deur uit, in goede gezondheid.

 

  Nach oben  


6 augustus 2016

HEILPRAKTIKER OF ARTS EN KANKER

Er is een hoop opschudding. Drie mensen met kanker zijn overleden. Dat is iets, wat heel veel voorkomt. Per slot van rekening moeten we ergens aan dood gaan en kanker is een van de ziekten, die veel voorkomt.

Een Duitse Heilpraktiker is begaan met patiënten met kanker en opent een kliniek voor hen. Er zijn patiënten, die te horen kregen van de artsen, dat zij hen niet meer verder kunnen helpen en verwachten, dat de patiënt binnen afzienbare tijd zal overlijden.

Niet elke patiënt gaat dan zitten wachten tot de dood hem haalt, maar gaat op zoek naar een alternatief. Vooral als je je realiseert, dat de medische wereld begonnen is met kruidengeneeskunde, handopleggen en dergelijke, kun je daar je heil zoeken en wellicht zelfs verlenging van je leven daardoor vinden.

Er is geen opschudding over alle patiënten met kanker, die overlijden na de behandeling, die door de allopathische geneeskunde gegeven werd. Voor de nieuwe chemische medicijnen worden eerst proeven met dieren gedaan en dan proeven met mensen. Patiënten met kanker, die niet kankervrij worden door de reeds toegelaten medicijnen, krijgen het aanbod om mee te doen aan de test voor een nieuw toe te laten medicijn.

Wanneer dat niet werkt en de patiënt dus dood gaat, is daar geen aandacht voor. Het is een vooraf bekend risico, dat genomen wordt door de patiënt, omdat hij verwacht om sowieso te sterven, wanneer hij dat risico niet neemt.

Er is ook geen opschudding over de patiënten, die sterven, nadat zij zich door de dokter hebben laten overhalen om een vitaminekuur te ondergaan. Zij moeten daarvoor elke dag even naar de praktijk komen voor een prikje. Een man van in de zeventig, deed dit, toen de dokter, die de praktijk van zijn huisarts had overgenomen, hem dit met klem aanraadde.

De man had zijn huisarts als betrouwbaar ervaren en nam aan, dat diens opvolger dat ook zou zijn. De schok was dus groot, toen hij na zes dagen de assistente vroeg, wat hij daar voor vitaminen kreeg toegediend. Hij begon zich namelijk met de dag beroerder te voelen.

De assistente, die met de praktijk van de oude huisarts was overgenomen, bekende hem, dat hij proefpersoon was voor een nieuw chemisch middel tegen kanker. Zij begreep al niet, dat de man meedeed aan deze proef, want hij leefde al jaren met zijn prostaatkanker, zonder dat het noemenswaardig erger werd.

De man stopte meteen met de “vitaminekuur”, maar het was al te laat. De chemie had al teveel schade aangericht in zijn lichaam en binnen enkele weken stierf hij. De beslissing over de klacht, die door hem werd ingediend vanwege misleiding door de dokter, werd pas na zijn dood genomen en het feit, dat de patiënt dood was, werd als reden gegeven, dat er geen financiële genoegdoening verstrekt werd.

 

  Nach oben  


5 augustus 2016

DE OLYMPISCHE SPELEN

Passend bij de Olympische Spelen, die in Rio de Janeiro plaatsvinden, is in de bibliotheek in Hengelo de tentoonstelling geopend met SCHILDERIJEN VAN SHYH-YI, die haar schilderijen met “Ygreck” signeert. Deze schilderijen zijn groot en tonen atleten tijdens of na de race tegen de klok.

De kinderen, die op de bovenste verdieping van de bibliotheek zich over de computers ontfermd hebben, lijken niet geïnteresseerd te zijn in een dergelijke race tegen de klok. Zij spelen een computerspel, waarbij het om punten gaat, die gekregen worden door bolletjes af te geven of op te nemen. De ene keer vragen zij de ander om ze op te eten, de andere keer vragen zij om energie en als zij onverhoeds dood gaan, treuren zij niet lang, maar staan meteen op uit den dode met het voornemen om wraak te nemen.

Buiten lonken de zon en de regen, maar zij zitten liever binnen met een computer voor de neus. Zij zien dus niet, dat een van hen alsmaar zijn tong beweegt en zo nu en dan zelfs uitsteekt als uiting van de inspanning die het computerspelletje hem kost. De ouders zien het ook niet.

Zij zijn verdiept in hun eigen appeltje, dat van vele apps voorzien is en waarmee zij in continue verbinding met de hele familie en verschillende vriendenscharen staan. Ook als zij tijdens hun vakantie op een terrasje zitten, houden zij contact met al die vrienden en zitten de kinderen er verloren bij.

Want zij hebben geen computer bij zich en geen vriendjes, met wie zij een spelletje kunnen doen. Zij hebben niet meer geleerd om zichzelf zonder computer te vermaken, zoals ook de volwassene, die om de haverklap op zijn appeltje kijkt wat zijn verre vriend of vriendin schrijft, zich verveelt als deze niet schrijft.

In hart en ziel is hij allang verhuisd naar het land van de geliefde en blijft alleen nog in het land van herkomst, omdat hij niet rijk genoeg is om te verdwijnen naar het land van de geliefde, terwijl de geliefde in het lage-lonen-land waar hij of zij geboren is, ondanks de miljoenen die daar verdiend worden, niet genoeg heeft om zelf een ticket te kopen.

Hoe zou het zijn, als er een basisinkomen voor elke Nederlander (of Europeaan) zou zijn? Zouden dan al die mensen, die nu van een uitkering afhankelijk zijn en die zich daarom niet vrij mogen bewegen, allemaal naar een lage-lonen-land gaan, waar ze met een halve uitkering kunnen leven als God in Frankrijk en zou dit dan het aantal uitkeringsafhankelijken dusdanig doen dalen, dat de ambtenaren weer na 40 jaren trouwe dienst met verdiend pensioen kunnen, wanneer zij dat wensen?

 

  Nach oben  


22 juli 2016

DE HITTEGOLF

Eindelijk is het lekker warm weer buiten met temperaturen boven 25 °C, heerlijk na al die frisse dagen. Menigeen puft en klaagt, dat het zo warm is, maar ik houd van tropische warmte en geniet deze heerlijke tijd.

Vooral ook het feit, dat deze warmte tijdelijk is en niet elke dag en nacht de temperatuur zo hoog is, maakt deze dagen tot een genot. Waarbij vermeld, dat ik niet de hele dag buiten hoef te zijn en ook niet ben.

Ik zit binnen, waar de temperatuur opgelopen is tot 23 °C, dankzij het feit dat de woning op het westen ligt en de zon pas vanaf een uur of 15.00 binnen kan schijnen. Er is een zonnewering aan de buitenkant, maar die gebruik ik niet.

Ik ben blij, dat de zon wat binnenkomt en de temperatuur in huis langzaam maar zeker hoger wordt. Het liefste zou ik woonruimte hebben, waar zowel morgen- als middag- als avondzon komt, maar de seniorenwoning, waarin ik woon, is niet als doorzonwoning gebouwd.

Een binnengang verbindt de woningen en de mensen aan de andere kant van de gang hebben dus de morgen- en middagzon en krijgen dus veel meer zonne-energie dan ik. Helaas heb ik nog geen zonneschotel gevonden, waarmee je energie kunt opwekken, waarop de koelkast of het vrieskastje kan werken, je je mobieltje kunt opladen of de computer of de radio werkt.

Voor de kijker zijn schotelantennes ontwikkeld en bij bosjes verkocht, totdat de kabelantenne kwam, maar het zonnepaneel, dat de burger van energie verzekert, is nog niet ontwikkeld. Heel jammer voor al die mensen, die van de regen in de drup geraakt zijn en dus geen gas en licht meer kunnen betalen en afgesloten worden van het elektriciteitsnet.

Zonder gas en elektra gaat nog wel, maar zonder water is heel erg onaangenaam. Een koude douche is ook een douche en went, en is heerlijk wanneer het zulk tropisch weer is, maar geen elektra hebben en afhankelijk zijn van voedsel van de voedselbank is super onaangenaam.

Want het voedsel van de voedselbank wordt voornamelijk diepgevroren geleverd. Bovendien zitten er veel melkprodukten bij en vleeswaren, die ook koeling nodig hebben om niet in twee dagen te bederven.

Het is een goed uitgedacht systeem, dat afhankelijk is van de aanlevering van het voedsel en de beschikbaarheid van de vrijwilligers en de ruimten, maar zonder koelkast met vriesvak is het lastig. Vooral ook, omdat slechts een keer per week de produkten uitgegeven worden.

Elke voedselbank heeft zijn eigen systeem en met enige weemoed kijk ik terug naar de Duitse Tafelladen, zoals hij daar heet, waar iets betaald moest worden voor de produkten, waar vooral verse groente en 'oude' verse broodjes voorradig waren.

Deze winkel was elke middag een uurtje open en maakte, dat ik een reden had om uit huis te gaan. Die reden ontbreekt als je niet eet. Dan hoef je geen boodschappen te doen en als je geen geld hebt, kún je geen boodschappen doen en verleer je het eten.

Dan houd je een enorme hoeveelheid tijd over, want je hoeft dus ook niet te koken of af te wassen en alles weer op zijn plek te zetten. Je systeem gaat ook anders werken en de kans, dat je agressief wordt, omdat je niets te eten hebt, kan verdwijnen.

Maar niet, nadat je eerst de opkomende agressie eruit hebt gelaten. En hopelijk vind je een weg, die constructief is. De man, die geen elektra heeft, omdat hij die niet meer kon betalen, en die geholpen wordt om zijn schulden af te lossen, verheugt zich op het aansluiten van de koel-vriescombinatie, die hij gekregen heeft van een vriendin.

Doch de tien dagen, die de energieleverancier nodig heeft om hem weer aan te sluiten, duren veel langer dan de tien dagen, die de kalender aangeeft. Na dertig dagen belt hij om een afspraak te maken, nadat hij een toezegging gekregen heeft, dat het elektra weer aangesloten wordt en treft iemand, die hem vertelt, dat het tien dagen duurt.

De klant schiet uit zijn slof, want hij staat op scherp. Hij wacht al dertig dagen en het is heet buiten en het voedsel van de voedselbank is na twee dagen bedorven en dan heeft hij vijf dagen niets te eten tot hij weer eten kan gaan halen en daarvan wordt hij agressief.

Hij zou het liefste de medewerker vermoorden, zo kwaad is hij, dat niet meteen een afspraak met hem gemaakt wordt. De medewerker reageert namelijk ook agressief op de klant, die zijn onvrede kenbaar maakt en de klant herinnert zich met weemoed dat er de vorige keer een aardige dame was, die hem telefonisch te woord stond.

Jammer, dat er nog steeds geen 'schotel' is, die genoeg energie levert voor de koelkast, die nu in zijn keuken staat, want dan zou ik die op stel en sprong voor hem kopen, zodat hij weer wat blijer zou kunnen zijn.

Ook een hometrainer, die in een kwartier fietsen voldoende energie voor de koel-vriescombinatie zou leveren, zou een goed ding zijn. Op het vliegveld in Canada waren hometrainers, waarmee je je mobieltje op kon laden en ik begrijp niet, waarom dergelijke fietsen nog geen gemeengoed zijn.

Per slot van rekening zijn er massa's mensen, die op de hometrainer gaan zitten om hun dagelijkse fietsbeweging te hebben. De MS-patiënte, die buiten van een elektrische rolstoel afhankelijk is of van een ligfiets, gaat altijd op de hometrainer zitten als zij aan het telefoneren is.

Daardoor blijft zij in beweging en het zou natuurlijk heerlijk zijn, als die beweging en passant nog omgezet zou worden in elektrische energie, die gebruikt kan worden voor de koelkast, het elektrische fornuis, oplading van het mobieltje, de computer of....

 

  Nach oben  


29 juni 2016

DE TAFEL VAN 1

De tafel van 1 is een projekt van overheid en vrouwen.
De tafel van één, bijvoorbeeld in Enschede, zijn tafelgesprekken tussen vrouwen die geen betaald werk hebben, maar wel (weer) iets willen gaan doen. Je komt bij elkaar aan een gezellige tafel bij jou in de buurt.

Meedoen met De tafel van één levert je altijd wat op. Je doet mee aan 5 bijzondere gesprekken. Je zit met meerdere vrouwen aan tafel en krijgt 7 vragen, waar je om de beurt antwoord op geeft terwijl de anderen luisteren. Je komt er misschien zo achter wat je nu eigenlijk wilt en hoe je dat kunt bereiken. Het mooie is, je doet het helemaal zelf.
Jij bepaalt welke vervolgstap je na de tafel wilt zetten. Misschien wil je weer gaan werken, vrijwilligerswerk doen of een cursus volgen.


Een resultaat van de tafel van 1:

 

CADEAU


Welk cadeau neem je mee
van deze ochtend met zijn twee
en begeleiding nog daarbij
waardoor wij dan ontzettend blij

herinneringen hoog gekomen
herkenning van gelijke dromen
geld en goed samen gedeeld
zich geen moment verveeld

het leven dwong tot werkeloos
te leven en uit de doos
of de kast te komen die
bescherming bood voor wie

angst had zich bloot te geven
te tonen te vragen wat voor het leven
nodig blijkt om zich te voelen
de moeite waard en de eigen doelen

eerlijk en oprecht te benoemen
de eigen mening niet onder stoelen
noch onder banken te steken maar
zich te uiten zodat voorwaar

het leven verandert
van moeten in willen
hulp op komt dagen
in plaats van lullen

te vroeg en te laat
verdwijnen zodat je gaat
vertrouwen in de tijd
en in je eigen vlijt

plezier hebt aan je leven
pluimpjes aanvaardt en kunt geven
gedachten versterken je succes
dankzij het leren van de les

welke je juist hebt geleerd
verwerkt de pijn die zo zeer
je leven stuurde door angst
te tonen dat je allang

los hebt gelaten wat 'MEN' zo vindt
en daarom nu leeft als een kind
spontaan creatief de eigen dag vullend
met hulp geven en vragen en niet meer lullen

over 'ZIJ' en denken beter te weten
open hart en open oren en meteen vergeten
wat werd verteld gewenst gedaan
steeds meer op eigen benen staan

als man én vrouw in eigen lijf
dag en nacht flexibel en niet stijf
vasthoudend aan oude ideeën
van goed en slecht en de weeën

als je jezelf bent of laat zien
hoe goed het leven is als je de tien
geboden reduceert tot 1:

      heb jezelf lief !

 

 

 

  Nach oben  


27 juni 2016

HET LAATSTE NIEUWS - ELEKTRISCHE FIETSEN GESTOLEN !

Met een koevoet is de deur van de fietsenkelder geforceerd en zijn alle ELEKTRISCHE FIETSEN GESTOLEN!
Dus: zorg ervoor, dat je de accu uit je fiets haalt én hem aan de ketting legt in je stalling. Niet alleen een ketting, maar met de ketting aan een vast voorwerp, zodat de fiets niet al te makkelijk verwijderd kan worden!

 

  Nach oben  


27 juni 2016

DE NIET WITTE NEDERLANDER

De niet witte Nederlander is de beste van de klas. Hij gaat, met zijn diploma van de middelbare school met de aantekening 'cum laude' in de hand, naar de plaatselijke bank, van wie hij de directeur kent. Deze directeur wil hem graag aannemen, want hij weet, dat deze jonge landgenoot zeer geschikt is als bankmedewerker, gezien zijn eerlijkheid en zijn verantwoordelijkheidsgevoel.

Doch helaas, hij durft deze niet witte Nederlander niet aan te nemen. Hij is bang, dat de klanten van de bank dan wegblijven, omdat zij niet witte Nederlanders als minderwaardig zien en niet willen, dat een dergelijke landgenoot toegang heeft tot hun financiële gegevens.

De tweelingbroer van de beste van de klas is de spraakmaker van het stadje. Hij is al vroeg rijp en is steeds met de hakken over de sloot overgegaan. Hij is mede verantwoordelijk voor de goede cijfers van zijn broer, dankzij hun overeenkomsten.

Alleen hun ouders kunnen hen altijd uit elkaar houden, zozeer lijken zij uiterlijk op elkaar en zijn zij in hun manier van doen verschillend. De tweelingbroer zit achter de meisjes aan en komt met zijn vrienden vaak zodanig in de kijker, dat hij door de politie wordt opgepakt en een weekend celarrest krijgt.

In het gezin zijn nog meer kinderen en in huis is het altijd een drukte vanjewelste, waardoor de beste van de klas vaak moeite heeft om zich te concentreren en te studeren, zodat hij de beste van de klas kan blijven.

Wanneer zijn tweelingbroer weer eens een weekend in de cel moet doorbrengen, omdat hij te groot kattenkwaad heeft uitgevreten, zegt hij zijn broer, die graag rustig wil kunnen studeren voor een proefwerk, dat zij na het weekeinde hebben, dat hij voor hem wel iets kan regelen, zodat hij rustig kan studeren.

Als de beste van de klas hem ongelovig aankijkt, vertelt zijn broer, dat hij weer is opgepakt door de politie en het weekeinde in de cel moet doorbrengen. Hij wil echter liever naar het feest, dat het weekeinde gegeven wordt en heeft bedacht, dat zijn studerende broer in alle rust in de cel kan gaan studeren, terwijl hij dan zelf naar het feest kan gaan.

De politieagent zal niet weten, dat hij niet de raddraaier maar de student in de cel heeft zitten en iedereen zal dan gelukkig zijn. Het idee om werkelijk door niets dan ook afgeleid te zullen worden, is voor de student zo aantrekkelijk, dat hij de deal aangaat en een weekeinde in de politiecel gaat zitten, waar hij in alle rust kan studeren.

De politie heeft geen kind aan hem en zijn tweelingbroer geniet zijn vrijheid. Dit gebeurt meer dan eens en de laatste keer, dat de student voor zijn kattenkwaad uitvretende broer in de cel heeft gezeten, vertelt de politieagent hem, voordat hij hem weer vrij laat, dat hij weet, dat hij niet de kattenkwaad uitvretende jongeling is.

De student is bang, dat dit gevolgen heeft, maar de politieagent is geen boeman en vertelt hem ook, dat hij het al een poosje weet. Een moedervlek, die de een wel heeft en de ander niet, is het verschil, dat zichtbaar is. De politieagent wenst de student veel geluk en hun wegen scheiden zich.

De weigering van de bankdirecteur om de student aan te nemen als medewerker en de kans te geven om een carrière binnen het bankwezen te beginnen, blijkt voor deze niet witte Nederlander het begin van een opeenstapeling van afwijzingen naar aanleiding van sollicitaties op banen, die passen bij zijn diploma, maar waar de verantwoordelijken geen niet witte Nederlander in willen hebben.

De tweelingbroer krijgt ook geen werk. Ook zijn kleur is niet wit genoeg, maar hij is niet voor een kleintje vervaard. Hij ontdekt, dat ze ook recht hebben op de Amerikaanse nationaliteit en Amerika zoekt militairen.

Niet alleen in Europa hebben de Amerikanen veel mensen verloren in de Tweede Wereldoorlog, maar ook daarna is Amerika in vele oorlogen betrokken geweest. Voor de kattenkwaad uitvretende helft van de tweeling, die in Nederland, dankzij de huidskleur, die zij hebben, geen voet aan de grond krijgen, lokt het avontuur in Amerika.

Hij haalt zijn broer over om naar een rekrutendag te gaan en daar tekent hij vrijwillig om in Amerikaanse dienst te gaan. Zijn tweelingbroer tekent dan ook en wanneer zij weer thuis komen, zijn de ouders daar niet blij mee.

Zij kennen oorlog uit ervaring van dichtbij en wilden hun kinderen die ervaring besparen. De lange arm van Amerika is sterk en de jongens zijn ondertussen zelf verantwoordelijk voor hun daden. Met angst en beven laten de ouders de jongens gaan.

De training in Amerika is hard. De jongens zitten in dezelfde groep van soldaten, die opgeleid worden en worden naar een trainingskamp in Alaska gestuurd. Daar wordt de groep verdeeld in groepjes van twee en de student van de twee heeft een Eskimo als partner toegewezen gekregen.

Allen krijgen de opdracht om hun lager in te richten en drie dagen te overleven en de Eskimo, die in dergelijk terrein is opgegroeid, zoekt een goede plek om hun lager in te richten. De student krijgt van hem de opdracht om sneeuwblokken te maken, die 1 x 1 x 1 meter groot zijn en om die in een cirkel met een middellijn van ca. 20 meter te leggen. Daar bovenop komen sneeuwblokken in steeds kleinere cirkels, zodat er een iglo ontstaat.

De student begrijpt niet, waarom de iglo zo groot moet zijn, maar de Eskimo is niet te vermurwen: er is werk aan de winkel en ze moeten zo snel mogelijk de gigantische iglo bouwen. De eerste sneeuwblokken houden niet, maar oefening baart kunst en op een gegeven moment wordt het laatste sneeuwblok erop gelegd en is de iglo dicht.

Dan begint het afwerken en krijgt de student opdracht om zoveel mogelijk te drinken, zodat hij veel moet plassen en dat moet hij dan tegen de binnenkant van de iglo doen, zodat er een klein ijslaagje ontstaat en de iglo waterdicht wordt. Ze zetten hun tentje op in de gigantische iglo en wachten op wat komen gaat.

Het duurt twee dagen, voordat een van de andere soldaten in opleiding de iglo ontdekt en, met tent en al, komt hij met zijn partner ook in de iglo en stellen zij hun tent ook in de iglo op. Na drie uur staat de iglo vol met tentjes van alle soldaten in opleiding, die genieten van de warmte en gezelligheid van het samenzijn.

De overleveringstijd is voor deze soldaten geen straf, maar duurt niet lang, want als na een paar dagen de officieren ontdekken, dat de hele groep soldaten zich in een iglo, waarin zij geen invloed van de elementen hoeven te vrezen, gemakkelijk gemaakt heeft, wordt de aftocht geblazen.

Jammer, dat de officieren de soldaten niet leren om een iglo te maken, waarin zij zich tegen de elementen en tegen wilde dieren kunnen beschermen. De overleveringstocht in de koude was voor deze groep soldaten in opleiding, dankzij de bouw van de gigantische iglo waar alle soldaten in konden, extra kort, want toen de iglo door de officieren ontdekt werd, werd een vliegtuig besteld en de terugreis aanvaardt.

De uitzending naar oorlogsgebied was voor de avonturier van de tweeling een korte inzet. Zonder dat hij een schot loste, kwam hij om het leven. Vele jaren later blijkt, dat op vele werkplekken in Nederland nog steeds vooral witte Nederlanders te zien zijn.

Er is een discussie op gang over vrouwen, die niet als sportcommentator te horen zijn, sinds er in Duitsland één vrouw als voetbalverslaggeefster te horen is. Ligt het aan de mannen, die geen vrouw in hun midden willen hebben of ligt het aan de vrouw, die geen zin heeft om beter dan de mannen te moeten zijn om als volwaardig te worden gezien?

 

  Nach oben  


16 juni 2016

Vooruit zien of regen?

De zorg baart zorgen. Niet alleen, omdat er steeds meer mensen in coma geraken, maar vooral ook, omdat het lijkt, dat de kosten de pan uit rijzen en daarom wordt er alles aan gedaan om te sparen.

Het gaat hierbij niet om het sparen van levens of werkplekken van mensen, die de zorg verlenen zoals verpleegkundigen, therapeuten, ziekenverzorgsters, artsen of ondersteunend personeel zoals de ontbijthulp en de activiteitenbegeleidster, maar er wordt gedacht, dat er het beste op personeelskosten bespaard kan worden en dus wordt zoveel mogelijk personeel ontslagen.

Het werk, dat zij deden, wordt niet meer gedaan, behalve, als degenen, die ontslagen zijn en geen betaald werk meer krijgen – bijvoorbeeld, omdat zij de vijfenveertig gepasseerd zijn of dusdanig gespecialiseerd, dat er voor hen geen passend werk te vinden is of omdat zij intern van loopjongen of koffiemeisje carrière gemaakt hebben tot personeelschef of afdelingschef, zonder daarvoor externe cursussen gevolgd te hebben en dus geen diploma's kunnen laten zien – als vrijwilliger het werk gaan doen, dat voorheen door de betaalde krachten gedaan werd.

De verpleegkundigen hebben tijdens hun werk zelden nog de mogelijkheid om met een patiënt een rondje te lopen en daarbij zelf ook even frisse lucht te kunnen happen en de ziekenverzorgster begint ook te roken om een rookpauze in te kunnen lassen, soms de enige geaccepteerde reden om even niets te doen en, al dan niet alleen, tijdens het werk even naar buiten te kunnen gaan, dankzij het verbod om binnen te roken.

"Geld speelt geen rol" beweert menigeen, maar als puntje bij paaltje komt, blijkt dat de vele spaarmaatregelen klauwen vol met geld kosten. Dankzij het overhevelen van bepaalde zorgtaken naar de gemeenten, is er zoveel meer administratie, dat er 18 miljoen meer aan administratie werd uitgegeven.

Wat had voor dit geld aan zorg geleverd kunnen worden? Er hadden in ieder geval ca. 360 elektrische rolstoelen met stafunctie voor gekocht kunnen worden, die, wanneer zij aangepast zouden zijn aan de patiënt in coma aan wie zij geleverd werden, eraan meegeholpen zouden hebben, dat deze patiënten in beweging gebracht hadden kunnen worden, waardoor per maand per patiënt € 10 000,- of meer gespaard zou zijn, dus € 3 600 000,- of meer per maand, wat betekent, dat meer dan € 40 000 000,- per jaar gespaard zou zijn.

Met andere woorden: door minder administratie uit te voeren en in plaats daarvan de vrijgekomen middelen te besteden aan een verbeterde zorg, wordt niet alleen veel geld gespaard, maar worden bovendien mensen in beweging gebracht.

Doch helaas, de mensen, die bepalen, hoeveel geld wat waard is, hebben andere prioriteiten dan de mensen, die in de zorg de zorg verlenen, waardoor mensen in beweging gebracht worden en weer zelfstandig hun algemeen dagelijks leven kunnen leven. Zij zien de mensen, wiens zorg aan hen is opgedragen, niet als een nummer of barcode, maar als de mens, die hij of zij is, met die bijzonderheden, die hij of zij heeft.

Zij zien de mens, die als patiënt met kanker bij hen komt, als mens en onderzoeken, wat deze patiënt nodig heeft, wat zijn voorkeuren zijn en welke afkeuren hij heeft. De een kun je geen groter plezier doen dan hem kaas te geven, terwijl je een ander er het huis mee uit jaagt en de vragenlijst van de diëtiste is dus heel lang, zodat een zicht verkregen wordt op deze voorkeuren.

Bovendien wordt gekeken naar de mogelijkheden en de reacties van de patiënt op de verschillende voedingsmiddelen en preparaten, die nodig geacht worden om het de patiënt mogelijk te maken aan te sterken, wanneer dat nodig is. Daarbij is het belangrijk, dat de te gebruiken middelen niet door de patiënt uitgespuwd worden, omdat de smaak hem daartoe beweegt. "Dat moet je leren eten" was een gebruikelijke gedachte, maar het kan tot gevolg hebben, dat je het kind dwingt iets te eten, wat voor hem schadelijk is.

En als hij dan groot en volwassen is en zelf kan of moet bepalen, wat hij eet, kan het zijn, dat hij zich laat dwingen om voor hem schadelijke voedingsstoffen tot zich te nemen. In plaats daarvan zou de gezondheidszorg erop gericht moeten zijn om de patiënt als individuele patiënt te zien en ook als zodanig te behandelen.

Natuurlijk is het zo, dat er een "gemene deler" is voor patiëntgroepen, maar dat betekent nog niet, dat dus elke neurologische patiënt een rolstoel nodig heeft, die je met twee handen moet aandrijven. En soms lijkt het wel, alsof zo gedacht wordt, want dan zie je een jonge patiënt, die een hemiplegie heeft (halfzijdig verlamd is), in een rolstoel zitten, die met twee handen aangedreven moet worden om rechtuit te kunnen rijden.

Hij kan maar één hand gebruiken en dus draait hij alsmaar in de rondte. Zijn moeder en zus staan erbij te kijken en vinden hem heel erg zielig en begrijpen niet, dat hij niet vooruit komt, terwijl hij zichtbaar toch zo ontzettend zijn best doet. Een lotgenoot van deze patiënt heeft voor zich de oplossing gevonden: hij rijdt achteruit, maar de jongeman komt niet op dat idee.

Begrijpelijk voor de vakman, want de jongeman heeft in de andere helft van zijn hersenen de schade opgelopen, waardoor hij aan de andere kant halfzijdig verlamd is, dan de man, die achteruit rijdt.

De verzekering vindt, dat zij aan haar plichten heeft voldaan door de rolstoel te leveren, die geleverd is, maar de rolstoel, die voor een patiënt met een dwarslaesie een uitstekend geschikt hulpmiddel is, veroorzaakt bij de patiënt met de halfzijdige verlamming, die niet alleen zijn goede arm, maar ook zijn goede been gebruikt om vooruit te komen, een dusdanige verstoring van het bewegingspatroon, dat een normaal bewegen onmogelijk wordt.

Wanneer de verzekering een elektrische rolstoel zou leveren, die door de patiënt zelf bestuurd kan worden en een stafunctie heeft, zodat de patiënt zichzelf in de staande positie kan brengen en in die positie zijn houding kan oefenen, zou het geld voor de rolstoel zinvol besteed zijn.

Doch helaas, de verzekering denkt niet in genezing stimulerende hulpmiddelen, maar in zo weinig mogelijk geld uitgeven voor hulpmiddelen, waarvan de experten ontdekt hebben, dat de patiënt ze nodig heeft en die niet geleverd worden, maar een "soortgelijk" hulpmiddel. Het lijkt wel, alsof bij de verzekering geen experten meer werken, die weten, hoe ze geld kunnen sparen.

Experten zijn niet de economen, die het verplegend personeel opdracht geven om secondenauwkeurig te noteren, wat zij tijdens hun werktijd doen en naar aanleiding daarvan een catalogus opstellen, hoeveel betaald wordt voor wassen, douchen, aankleden enzovoort of een overzicht maken van hulpmiddelen en de prijs van het hulpmiddel maatgevend vinden voor het wel of niet verstrekken ervan of van een "gelijkwaardig produkt".

Experten, die weten, hoe ze geld kunnen sparen, zijn de mensen, die weten, wat een hulpmiddel is voor welke patiënt. De verantwoordelijke bij de verzekering, die een mechanische rolstoel stuurt naar een patiënt in coma, terwijl de dokter een elektrische rolstoel voorgeschreven heeft en als reden daarvoor geeft, dat de patiënt de elektrische rolstoel niet zelf kan bedienen, toont, dat hij denkt geld te sparen.

Want de opgegeven reden kan niet de werkelijke reden zijn. Ten eerste heeft de patiënt al een mechanische rolstoel, die beter aan hem is aangepast dan de nieuwe rolstoel en ten tweede kan de patiënt een mechanische rolstoel niet zelf bedienen. Een elektrische rolstoel zou hij echter wél zelf kunnen bedienen, wanneer deze voor hem aangepast wordt.

Dankzij de vooruitgang van de techniek bestaan er elektrische rolstoelen met stafunctie en het lijkt wel, alsof alleen maar gezonde mensen dergelijke rolstoelen krijgen. De straat is er vol mee en er rijden mensen mee, die er niet ziek uitzien. Vaak zijn zij dik en overgewichtig en zouden, wanneer zij in het ziekenhuis zouden belanden, een XL-kamer nodig hebben. In Rotterdam en in Eindhoven kunnen dergelijke patiënten opgevangen worden.

Helaas zijn er steeds meer mensen met obesitas, lees ik in de krant. In 35 jaar is het percentage van 12% gestegen naar 43% en het is de vraag, hoe dat komt? Komt het misschien omdat we fysiek niet meer zo hard hoeven te werken of omdat we geen betaald werk meer hebben en dus veel vrije tijd en, omdat we als bijstandsafhankelijke niet langer dan 48 uur of 4 weken van huis mogen zijn, alsmaar onbeweeglijker worden, voor de buis gaan hangen met DVD-film of computerspel of appen of chatten met mensen, die we wel of niet fysiek kennen of komt het, omdat we ons niets waard voelen en meer gewicht in de schaal willen leggen?

Als ik mijn gewicht in goud waard ben, dan ben ik dus amper wat waard, want het railsysteem van de tillift van de obesitas kamer kan bijna 5x mijn gewicht tillen. Er wordt niet gesproken over hoe mensen in beweging gebracht kunnen worden, zodat zij geen behoefte hebben aan dik te worden of dik te zijn.

De jonge vrouw, die op aanraden van de dokter aan de pil was gegaan, omdat zij last had van de menstruatie, kwam van een "koude kermis" thuis, evenals de man, die op aanraden van de dokter aan de pil was gegaan, omdat hij last had van depressieve gevoelens. Beiden namen in gewicht toe, meer dan hen lief was en kregen dat overgewicht niet meer weg.

Het is de vraag, of een bezoek aan de diëtiste hen had kunnen helpen, maar daarop zal het antwoord niet gegeven kunnen worden, zolang zij niet naar een diëtiste gaan en zelfs dan is het de vraag, of het de waarheid is, want hoe zou het zijn, als zij naar een andere diëtiste zouden zijn gegaan?

Per slot van rekening is elke therapeut, arts, verpleegkundige, kortom: zorgverstrekker, uniek en zal voor de een goed kunnen zijn en voor een ander niet, want ook elke patiënt is anders. Specialisatie is nodig en goed, maar het is de vraag, welke specialist wanneer nodig is. Als blijkt, dat het specialisme, dat zich bezig houdt met iets, niet de oplossing kan vinden, betekent dat niet, dat er geen oplossing bestaat.

De staat wordt verzorgingsstaat en er worden wetten gemaakt en vragen gesteld. Waren het in het begin 10 vragen per jaar, nu kunnen het 100 vragen zijn, die op één dag aan de regering gesteld worden. Ook over de behandeling van patiënten in coma zijn vragen gesteld in de kamer. De VIN-methode, die in Nederland voor mensen tot 25 jaar vergoed wordt door de verzekeringen, heeft zijn 25-jarig bestaan gevierd en toch is de algemene boodschap, dat er geen methode is, die patiënten in coma weer in beweging brengt.

Hoe zou het zijn, als elke patiënt in coma met de gedachte, dat hij kán bewegen en dat die bewegingen gestimuleerd moeten worden, behandeld zou worden? Hoe zou het zijn, als er niet van uitgegaan werd, dat de patiënt niet kan communiceren, maar dat er gezocht moet worden naar een methode om de patiënt te begrijpen? Hoe zou het zijn, als het gesproken woord niet de prioriteit zou hebben, maar voelende handen, die met open hart luisteren en daardoor communiceren met de patiënt en ingevingen volgen tijdens het contact met de patiënt?

Hoe zou het zijn, als elke patiënt in coma een persoonlijke assistent zou krijgen, die voor dit werk betaald wordt en dus belasting en sociale verzekeringspremies afdraagt en als het ware de "beweger" van de patiënt is, hem helpt om zich te bewegen, zodanig, dat hij normaal kan functioneren?

Die de patiënt helpt door hem te eten en te drinken te geven, hem helpt om rechtop te zitten en zijn hoofd te bewegen, hem helpt om zijn hand naar een glas te brengen of naar een stukje boterham en naar de mond te brengen. Maar helaas, dergelijke 1-op-1 hulp krijgt hooguit de autist, die destructief is, want in een dwangbuis stoppen, zodat hij geen schade kan aanrichten, dat is mensenmishandeling?

Iemand 4 uur lang onbeweeglijk in bed laten liggen zonder hem in een andere houding te helpen, is geen mensenmishandeling? Zou het goed zijn, als alle medewerkers van ziektekostenverzekeringen en van de ministeries en de Eerste en Tweede Kamer een cursus zouden volgen, waarin zij zouden ervaren, hoe je als patiënt in coma behandeld wordt, waarbij zij dan met elektronische hulpmiddelen in de gaten gehouden worden en elke keer, als zij een beweging maken, die groter is dan de beweging, die de patiënt in coma kan maken, een stroomstoot krijgen, zodat zij ervaren, wat de gevolgen zijn van de maatregelen, die zij nemen?

En zou het ook goed zijn, als elk Eerste en Tweede Kamerlid een jaar lang zich aan de regels van de bijstandsafhankelijken zouden moeten houden, inclusief het verbod om langer dan 48 uur van huis weg te zijn en inclusief het geen werk hebben? Zouden zij dan begrijpen, dat bijstandsafhankelijken niets liever willen dan betaald werk verrichten in plaats van afhankelijk te zijn van de goedheid van anderen, die blij zijn, als zij eens langs komen, omdat zij ook alleen zijn?

Een onderzoek heeft uitgewezen, dat veel mensen, die langer dan 3 jaar afhankelijk zijn van de bijstand, niet veel animo meer hebben om "aan het werk te gaan", waarbij het er eigenlijk om gaat, dat zij geen zin hebben om werk te zoeken, dat er niet is. Zij hebben noodgedwongen het niet hebben van betaald werk geaccepteerd en een dagindeling gevonden, waaraan zij gewend zijn geraakt.

De een past op de kinderen van de buurvrouw, dochter of doet boodschappen, leest voor of …., de ander vult zijn dag met tekenen, schilderen, foto's maken, schrijven of wellicht fietsen repareren of meubels maken. In de DDR was niemand werkloos, maar waren veel mensen, die een betaalde baan hadden, waar zij niets deden, wat nuttig was. Een groot gedeelte van de hele maatschappij was erop gericht om te voorkomen, dat de eigen mensen het eigen land zouden verlaten en de bijstandsregels anno 2016 lijken hier op.

Degene, die betaald werk heeft of renteniert, kan zoveel naar het buitenland als hij wil, degene, die afhankelijk is van een bijstandsuitkering mag niet meer dan 4 weken per jaar op stap, anders wordt zijn uitkering verminderd, ervan uitgaande, dat hij in het buitenland door anderen wordt onderhouden?

"Geld moet rollen" is een bekend spreekwoord en daar is een ieder het mee eens, maar geld wordt amper meer gebruikt. Het zijn alleen nog getalletjes op de bank waar een tekentje voor staat: € of $ of wat anders, waardoor de miljoen veel waard is of weinig, wanneer je er melk, kaas, suiker of zout voor wilt kopen.

Het papier, waarop de getalletjes gedrukt worden, wordt algemeen aanvaard als waardevol, totdat er een oorlog ontstaat en blijkt, dat je het papier niet kunt eten, maar een wortel of een aardappel wel en dat die honger kunnen stillen.

En soms gaat het er niet om, wat je eet, maar hoe je je beweegt en zou de patiënt niet een dieet moeten volgen, maar zijn schoenen aan moeten trekken en (al dan niet met (elektrische) rolstoel) op stap moeten gaan naar Santiago de Compostella, Lourdes, Rome, Kuala Lumpur, Singapore of….. om verder te kunnen leven of geholpen worden om een dergelijke verandering aan te kunnen gaan.

 

  Nach oben  


23 mei 2016

Voltooid leven of dood? – Het zelfgekozen einde of een nieuw begin.

Teruggekomen uit Duitsland, waar buren het voor elkaar kregen om mij tot een enorme doodswens te drijven, daarbij geholpen door het ziekenfonds, dat de deurwaarder stuurde toen ik de premie niet meer kon betalen en het ziekenfonds mijn opzeggen van die verzekering niet doorvoerde, zich verschuilend achter een EU (Economische Unie) – wet, hoor ik in Nederland, dat D66 niet alleen denkt over een persoonlijke pensioen pot, waarbij degene, die afhankelijk is van een bijstandsuitkering niet in beeld is, maar ook over een wet, waarin het helpen tot het beeindigen van het leven van de oudere medeburger met chemische middelen vastgelegd wordt.

Mijn tante, die te horen kreeg, dat de artsen haar niet meer het leven konden redden, maar eventueel dat leven een beetje konden verlengen door haar een chemokuur te geven, heeft daarover heel veel nagedacht en besloot, dat voor haar een paar maanden langer leven en in die maanden het contact met haar kinderen en kleinkinderen genieten, de moeite en narigheden, die een chemokuur met zich mee brengen, waard was. Voor haar ging het niet om het "recht op sterven", maar het genot om te leven.

Er wordt gesproken over uitzichtloos lijden en daar wordt dan niet mijn uitzichtloos lijden bij betrokken. Ik ben 61 jaar en heb geen werk, dat betaald word. Ik schrijf, sinds ik ontdekt heb, dat dat voor mij de enige mogelijkheid is om mijn gedachten op een rijtje te zetten en de achterliggende gedachten onder woorden te kunnen brengen. Sinds ik in Nederland een uitkering heb aangevraagd, heb ik sollicitatieplicht: 5 sollicitaties per week moet ik doen om in aanmerking te komen voor een uitkering en als ik niet aan die plicht voldoe, is de straf: minder geld. Alsof een bijstandsuitkering zo hoog is, dat je er wat van kunt missen.

Gelukkig ben ik in Duitsland gehard en heb daar geleerd om van licht en liefde, zonder eten te leven. Zo nu en dan op bezoek bij een vriendin, die toevallig wat over had of teveel gekookt had, hield mijn spijsverteringstelsel in beweging. Als voorbeeld, dat gegeven wordt om de "doodspil" wettelijk toe te staan, wordt gesproken over degene, die sinds het overlijden van de partner, niet meer wil leven.

Eenzaamheid, wat is dat? Dat is niet het alleen zijn, maar het je alleen voelen. Het voelen, dat ontstaat doordat je niet geheel en al met jezelf verbonden bent, want anders zou je, zoals Robert Long dat eens zong: leven voor twee! Als kind of partner voel je je natuurlijk ook niet bepaald "de moeite waard", als je overgebleven ouder of partner niet meer wil leven omdat de partner of een kind, of misschien broer of zus, vader of moeder, beste vriendin, noem maar op, gestorven is.

Gaat het hierbij om het glas, dat half leeg is en daarom niet meer de moeite van het oppakken waard of het glas, dat half vol is en daarom maar helemaal leeg gegooid moet worden? Hoe komt het, dat er mensen zijn, die pillen, spuiten of andere chemie promoten om het leven van iemand, die zichtbaar leeft, te beeindigen? Is het een financiele kwestie?

Is de voorstander bang, dat hij op moet draaien voor de kosten, die er ontstaan, wanneer de 80-plusser honderd of meer wordt, wanneer hij niet geholpen wordt om voortijdig het leven te beeindigen? Degene, die werkelijk zijn leven wil beeindigen, doet dat ook. Die heeft daar de moed voor en vindt een methode. Menig treinmachinist is daar niet blij om, maar zelfmoord is iets, wat niet te voorkomen is, als de drang daartoe zo groot is, dat de persoon een eind aan zijn leven maakt.

Niet iedereen doet dat door zich voor de trein te gooien. Er zijn mensen, die van een balkon springen en dan dood zijn, anderen nemen een overdosis pillen, die gewoon bij de apotheek te koop zijn en weer een ander loopt het water in en verdrinkt. De hele discussie over euthanasie lijkt dus overbodig, want: als je werkelijk wilt, dan kun je ook?

Een vierentachtig jarige vrouw belt en vindt, dat het pilletje voor ouderen er moet komen. Zij heeft dat nog niet nodig, want het gaat goed met haar en zij heeft niets te klagen, maar als het ooit slechter gaat, is dat pilletje voor haar een prettig idee. Zoals het voor iemand, die geen betaald werk heeft, een prettig idee is om een bijstandsuitkering te krijgen en geen prettig idee, dat hij zijn persoonlijke pensioen pot moet legen, voordat hij een bijstandsuitkering krijgt. Ook is het geen prettig idee om minder uitgekeerd te krijgen als je niet 5 sollicitaties per week verstuurt.

Een van de minst prettige ideeen is het feit, dat al die sollicitaties een heleboel werk aan anderen geven, dat niet nodig is, want als je, zoals ik, in 1979 afgestudeerd bent aan de HTS, afdeling weg- en waterbouw en in 1989 fysiotherapie met goed gevolg hebt afgesloten, ben je als 61-jarige "geen knip voor de neus waard", want in 1979 bestond de computer nog nauwelijks en er werd dus niet mee getekend en door als fysiotherapeute zonder werk te zijn gekomen, is een BIG-reghistratie niet mogelijk en is het dus niet toegestaan om in Nederland als fysiotherapeute te werken, ondanks het feit, dat ook in Nederland vele patiënten in coma blijven, omdat zij niet in beweging geholpen worden.

De VIN-therapie is voor mensen tot 25 jaar toegestaan, dat wil zeggen, wordt vergoed, maar niet voor ouderen en het is de vraag, waarom niet. Waarschijnlijk, omdat deze therapie niet uitgaat van de hypergevoeligheid van de patiënt in coma, maar van een laag bewustzijn, gemeten met de Glasgow Coma Scale, waarbij de patiënt pijn gedaan wordt en de patiënt geen bewustzijnspunten krijgt, als hij het niet uitschreeuwt van de pijn, de onderzoeker geen dreun verkoopt en zijn arm of been niet terugtrekt. Mijns inziens een teken, dat het bewustzijn van de onderzoeker laag is, want de patiënt, die de diagnose "patiënt in coma" krijgt, krijgt die diagnose, omdat er geen zichtbare bewegingen waargenomen worden.

Wanneer deze patiënten meteen een aangepaste rolstoel met stafunctie zouden krijgen, zou de revalidatie veel sneller en beter kunnen gaan, maar daar is "geen geld" voor. Liever betaalt de verzekering 25 of meer jaar intensieve verzorging en verpleging dan een ca. € 50000,- elektrische rolstoel, die de patiënt met zijn mentale aktiviteit kan besturen. In plaats daarvan stuurt de verzekering een mechanische rolstoel en bij navraag is de reden daartoe, dat de patiënt een elektrische rolstoel niet zelf kan bedienen. Dat is niet geprobeerd (zoals bij andere patiënten gebruikelijk is) en kan ook niet de echte reden zijn, want deze persoon, die een elektrische rolstoel niet kan bedienen, kan een mechanische rolstoel al helemaal niet bedienen.

Nu wordt er over een wet gesproken, die medici werk verschaft als beoordelaar, of iemand wel of niet een handje geholpen moet worden om de dood wat sneller in de ogen te kijken dan zonder de chemie, die ook betaald moet worden. Heeft D66 een kostenplaatje gemaakt van de kosten, die een dergelijke extra opgave voor de artsen met zich meebrengt? Wat kost de pil, wat kost de arts, wat kost het om de patiënt te laten leven en hem of haar te helpen om de lol van het leven in te zien, zich nuttig te voelen en ook daadwerkelijk te zijn?

Iemand kon een ander, die een uitkering had aangevraagd en bang was, dat die niet verstrekt zou worden, gerust stellen door hem ervan bewust te maken, dat de ambtenaren, die met zijn "zaak" bezig waren, anders geen werk zouden hebben. Nu moet ik solliciteren, maar hoe gaat dat? Op welke functies kan ik solliciteren? Wie is er geinteresseerd in iemand, die in Duitsland een "denkstoring" heeft opgelopen en daarom daar vrijgesteld was van solliciteren, die niet jong en dynamisch meer is, dankzij alle ervaringen en daarom maar liever thuis zit en probeert om politici en journalisten ook een andere kijk op het geheel te laten krijgen?

Wetten worden gemaakt met goede doelen, maar dankzij de EU-ziektekostenverzekeringswet gaan mensen, die al weinig geld hebben, failliet en komen in het bijstandscircuit terecht, waar zij geen vrijheid meer hebben, dankzij de sollicitatieplicht. Het lijkt, alsof er alleen maar geld gestoken wordt in automatisering, zodat de belastingdienst naar de woningbouwvereniging een bericht stuurt, dat ik minder dan € 45000,- als inkomen heb.

Dat klopt, want het geregistreerde inkomen is € 0,-, maar uit het bedrag, dat doorgegeven is aan de woningbouwvereniging blijkt, dat het inkomen van de vorige bewoner, die gestorven is, is opgegeven en op basis daarvan is de huurverhoging bepaald. Dankzij alle automatiseringen is er een"Persoonlijke Budgetten Schandaal" en een "Parel Proces", waardoor burgers tot wanhoop gedreven worden omdat geld, dat de belastingdienst aan instituten betaalde, van de burger terug wordt verlangd.

De belastingdienst doet geen moeite om de burger te informeren over belangrijke gegevensuitwisseling, zoals bleek uit de "huurverhogingsinformatieverstrekking". De brief, die de belastingdienst stuurde, was gericht aan "de bewoner van" en in de brief werd niet vermeld, wie – volgens hen – de bewoner was. Ook werd niet vermeld, welk bedrag doorgegeven was aan de woningbouwvereniging en werd expliciet vermeld, dat er door de huurder geen stappen ondernomen hoefden te worden.

Als de belastingdienst meer zelfkennis zou hebben, zou zij in de brief wel degelijk de naam van degene vermelden, van wie zij denken, dat hij/zij de bewoner/s van de woning zijn en/of het bedrag, dat aan de woningbouwvereniging werd doorgegeven. "Privacy" is een veel voorkomende reden, die opgegeven wordt om bepaalde handelingen wel of niet te verrichten en tevens de oorzaak van veel leed.

De patiënt in coma, die de hele dag en nacht alleen op een kamer ligt, kan kreunen en steunen, omdat hij geholpen wil worden in een andere houding, niemand hoort hem en het sondeapparaat, dat piept en krijst, omdat het verstopt is of de sondevoeding op, wordt ook niet gehoord. Ik heb menigmaal dergelijke piepen gehoord, waar niet op gereageerd werd door de verpleging.

Geen tijd en afgestompt door al die machines, die zoveel acoustische waarschuwingssignalen geven, waar niets aan gedaan kan worden, omdat iedereen al met iemand bezig is. Verpleegkundig personeel wordt ontslagen, proeven worden gedaan, waarbij van elke seconde opgeschreven moet worden, wat er in die seconde gedaan werd en vervolgens worden er lijsten opgesteld, dat het wassen 5 minuten kost, het douchen 10 en het aankleden 7 (ik weet de werkelijke tijdvoorgaven niet), zonder dat er rekening mee wordt gehouden, dat het bijvoorbeeld een Parkinson patiënt betreft of een Huntington patiënt, de ene is stijf en beweegt uiterst langzaam, de ander maakt enorm veel bewegingen en het treffen van het armgat duurt daardoor langer.

De economisch directeur, die geen geld uit wilde geven aan koffielepeltjes, veroorzaakte in het ziekenhuis, waar hij directeur was, een enorme rel, omdat hij duidelijk liet blijken, welke prioriteit hij had. Het was niet zijn prioriteit de patiënt de aandacht te geven, die hij nodig heeft om te genezen, maar het niet uitgeven van geld aan hulpmiddelen, die voor de verpleging tijd spaarden, waardoor zij meer tijd voor de patiënt hadden.

Anno 2016 is het duidelijk, dat deze man zijn tijd ver vooruit was. Er worden mensen ontslagen en machines geprogrammeerd, die maar één programma kennen en alle uitzonderingen vallen dus tussen wal en schip, missen de boot en kunnen de doodswens, die gepaard gaat met het gevoel de moeite niet waard te zijn, gaan uitvoeren, dankzij de welwillende hulp van politiek en medeburgers, die het zo afschuwelijk vinden, dat deze mensen zo alleen gelaten worden met de problemen, die het ontslag, het verlies van betaald werk en het moeten vragen om (financiele) hulp met zich mee brengen.

Gelukkig zijn er mensen, die een enorme overvloed hebben en zo kreeg ik het koelkastje, dat alleen nog met feestjes gebruikt werd en nu een derde leven krijgt. Het eerste leven was het leven als koelkastje, het tweede leven het leven als flessen-koelkastje-bij-feestjes en nu is het weer herleefd als koelkastje en wordt het gevuld met eten van de voedselbank, die mij gelukkig een poosje wil ondersteunen.

Liever zou ik patiënten in coma in beweging helpen en daarvoor betaald worden, maar "daar is geen geld voor" en "u moet eerst bewijzen, dat u ze in beweging kunt helpen" en dat bewijs is niet te leveren, zolang er geen verantwoordelijke voor de behandeling van patiënten in coma is, die mij dat bewijs laat leveren.

Ik heb mijn rouwproces gehad. Ik heb het gevoel gehad eindelijk te weten, waarom ik leef (patiënten in coma op de been en in beweging helpen) en vervolgens heb ik ontdekt, dat ik dat niet kan, omdat ik niet in contact kom met deze patiënten of voortijdig weer weggestuurd word en heb besloten, dat er dus een andere reden moet zijn, waarom ik leef.

 

  Nach oben  


Dinsdag 17 mei 2016

PERSOONLIJKE PENSIOEN POT

D66 is zeer begaan met de burger en met de eigen inbreng van de burger. Dit maakt, dat zij met het idee komt om tot een persoonlijke pensioen pot te verplichten. PPP wordt dat dan in Nederland waar tegenwoordig vooral in afkortingen gesproken wordt, lijkt het soms wel.

De persoonlijke pensioen pot, die ik als Nederlandse burger in het buitenland geactiveerd heb, omdat ik slechts 48% AOW had opgebouwd op het moment dat ik naar het buitenland vertrok om aldaar het beroep uit te kunnen oefenen, waarvoor ik gestudeerd had en dat ik graag wilde uitoefenen (fysiotherapie), is nu reden om mij niet zonder slag of stoot financieel te steunen met een bijstandsuitkering.

Ondertussen ben ik 61 jaar en ben terug naar Nederland verhuisd, nadat ik in Duitsland mijn particuliere praktijk heb moeten opgeven (ondanks dat ik een lange adem had, omdat ik geld geërfd had), omdat er te weinig patiënten kwamen nadat ik de praktijk naar het centrum van de stad verhuisd had. In plaats van spaargeld, waarmee ik naar Duitsland trok, kwam ik met schulden terug en met een PPP, een Rentenversicherung, die geblokkeerd is tot ik 65 jaar ben, in de overtuiging, dat ik dan AOW krijg en dat die onvoldoende zal zijn om in Nederland de basisuitgaven huur, gas, elektra, water, vuilnis en ziektekostenverzekering te betalen.

Doch helaas, het systeem is veranderd in Nederland en in plaats van de AOW leeftijd te verlagen, zodat meer jongeren sneller aan betaald werk kunnen komen, is de AOW leeftijd verhoogd, waardoor meer ouderen in enorme narigheid komen, omdat zij hun vaste baan kwijt raken en, ondanks hun ervaring, niet interessant lijken voor de werkgevers, terwijl zij door de overheid verplicht worden om te solliciteren.

Vooral voor mensen, die in een bedrijf opgeklommen zijn en dus geen diploma’s hebben, blijkt het vaak een onmogelijkheid om aan betaald werk te komen. Solliciteren op vacatures, waaraan zij niet aan de functie-eisen (diploma tonen) kunnen voldoen, geeft stress, totdat ontdekt wordt, dat het geen zin heeft om je op te winden, maar dat je alleen maar hoeft te solliciteren om te voldoen aan de eisen, die gesteld worden, om financiële steun te krijgen.

De persoonlijke pensioen pot blijkt bij terugkeer in Nederland reden om in de stress te geraken. De seniorenwoning mocht alleen gehuurd worden, als uit eigen zak 2 maanden huur betaald kon worden. Dat is de wettelijke periode, waarin de gemeente moet bepalen, of er recht is op een uitkering. Dankzij gulle giften voor de laatste verjaardag, kon dat, maar in Nederland kwam de schok: er moest ook nog meer dan € 100,- energie en water betaald worden per maand en er moest vuilnis betaald en een "zorgverzekering" afgesloten worden.

Die is gelukkig niet zo duur als in Duitsland, vooral ook dan, wanneer een maximaal eigen risico genomen wordt, een makkelijke keuze voor iemand, die als de dood is voor het medische circuit, dankzij de ervaringen daarmee. De huur van de seniorenwoning is hoger dan van "normale" woningen waarvoor meer dan 100 gegadigden zijn, dus wordt huursubsidie aangevraagd, die tegenwoordig huurtoeslag heet, maar die wordt kennelijk pas na een paar maanden uitgekeerd.

De sociale dienst wil weten, wat de terugkoopwaarde van de Rentenversicherung is om dan het vermogen te bepalen en dat vermogen mee te laten wegen in de bepaling of er recht op bijstand is en hoe hoog die bijstand dan is. De Rentenversicherung had € 300,- per maand vanaf 65 uitbetaald, als tot die tijd de premie à € 300,- per maand betaald zou zijn geweest, maar dat lukte niet, omdat er een sociale uitkering aangevraagd moest worden en daarom wordt dan op 65-jarige leeftijd max. € 200,- per maand of een bedrag ineens à ca. € 40 000,- uitbetaald.

En de sociale dienst wil dan dat dat hele bedrag wordt uitbetaald en eerst opgemaakt, in de hoop, dat ik in de tussentijd overlijd, zodat er geen financiële steun meer verleend hoeft te worden?

En wat er gebeurt er met de PPP’s, van de mensen, die voortijdig komen te overlijden? Hoe moet degene, die 80 wordt zijn rekeningen betalen? Wordt hij op straat gezet als hij de huur niet meer kan betalen of als de zorgverzekeraar die de deurwaarder ingeschakeld heeft, omdat hij zijn premie niet krijgt, omdat deze persoon geen AOW krijgt omdat de AOW niet meer bestaat of omdat die pas ingaat als je 85 wordt?

En krijg ik nu geen uitkering, omdat er geen terugkoopwaarde is van de Rentenversicherung, of de terugkoopwaarde zo hoog is, dat er van uitgegaan wordt, dat ik een vermogen heb, dat ik eerst moet diminueren, voordat ik recht op financiële bijstand heb, ondanks dat ik de Rentenversicherung nu niet te gelde kan maken en dus mijn huur niet meer kan betalen en de rest van de "normale" voorzieningen ook niet?

Ik kreeg de schok van mijn leven, toen ik een brief kreeg van de elektra leverancier, dat de stroom afgesloten zou worden, als ik geen contract zou afsluiten en dat ik voor de afsluiting van die stroom een rekening van € 60,- of € 300,- als het buiten de woning gedaan zou moeten worden, zou krijgen en dat de aansluiting dan ook weer dat bedrag zou kosten en meen me te herinneren, dat afsluiten vroeger niets kostte en gewoon gedaan werd bij het verlaten van de woning en de nieuwe bewoner weer liet aansluiten en daarvoor een gering bedrag betaalde.

Het was arbeidsintensief en "voorkwam" werkloosheid (en dus de afhankelijkheid van financiële steun) en iedereen betaalde bij elke verhuizing waardoor de te betalen bedragen niet zo hoog hoefden te zijn. Ik wilde geld sparen door de stroom pas te laten aansluiten, als ik een uitkering zou krijgen, maar dat ging dus niet door, want dan zou ik eerst moeten laten afsluiten en die rekening in de bus vinden.

Gelukkig gebeurde dit niet ook met de kabel, die een internet- en televisiesignaal in de flat brengt. Er kwam een brief van Ziggo, dat de kabel nog aangesloten was met het vriendelijke verzoek om binnen twee weken contact op te nemen, anders zou hij afgesloten worden en, gezien het feit, dat ik geen televisie heb, vind ik dat best. Doch na twee weken kwam een soortgelijke brief, dat de vorige brief wellicht aan mijn aandacht zou zijn ontsnapt en ik daarom nog twee weken uitstel van afsluiting kreeg.

Toen ik weer niet reageerde, werd de kabel afgesloten, neem ik aan, want er is iemand bij het kabelkastje bezig geweest. Een vervelende onverwachte kostenpost voor Ziggo? De D66 ers, die een PPP bedenken, zijn niet degenen, die afhankelijk zijn van financiële steun van de overheid voor het betalen van hun woonkosten, water, eten, drinken, gas, elektra, vuilniskosten en ziektekostenverzekeringspremie. Voor hen is het verplichte eigen risico van € 385,- minder dan een weeksalaris, terwijl het voor degene, die van een uitkering moet leven, het geld is, dat hij voor een maand ter beschikking heeft.

Degene, die afhankelijk is van financiële steun, heeft geen dubbeltje over voor een persoonlijke pensioen pot, maar is blij, als hij in dit leven nog zijn schulden kan afbetalen, want een weldoener vinden, die daarbij helpt, lijkt ook zoeken naar een speld in een hooiberg, is mijn ervaring.

Het algemene advies is: geef alles wat je hebt weg en ben blij met wat je op straat vindt, wat je aangeboden wordt omdat de ander nodig weer eens iets nieuws aan moet schaffen om in beweging te zijn en laat je failliet verklaren, zodat je voortaan geen last meer hebt van schuldeisers. Dat wordt dan de belastingdienst of de woningbouwvereniging, die van de belastingdienst heeft doorgekregen dat ik minder dan € 45000,- inkomen hebt, terwijl ik een geregistreerd inkomen van € 0,- heb.

De belastingdienst neemt het niet zo nauw en geeft gegevens door van mensen, die zijn overleden. Ambtelijke molens draaien langzaam, totdat zij geld willen hebben van de burger, dan moet deze in twee weken betalen en anders.... moet hij nog meer betalen.

 

  Nach oben  


Vrijdag, 13 mei 2016

"Niet geschoten is altijd mis"

Een andere uitdrukking voor "wie niet waagt, wie niet wint" of "liever hoog van de toren blazen dan in de loopgraven onzichtbaar zijn", als het erom gaat, aan betaald werk te komen.

Er is ondertussen veel geschreven en gepraat over hoe je aan betaald werk kunt komen en als 60-plusser, die liever werkt dan thuis achter het raam naar buiten zitten staren, wachtend, tot een drijfveer komt om iets te gaan doen, bezoek ik dus de "Walk&Talk" bijeenkomst, waar het om BRAND gaat.

"Personal branding" staat op het programma en ik vraag me af, wat dat betekent. Ik moet vaak gissen, wat de mensen bedoelen, want in de afgelopen jaar blijken er heel veel Nederlandse begrippen vervangen te zijn door Engelse.

In de uitdrukking "personal branding" blijkt BRAND de betekenis van MERK te hebben. Het gaat er hierbij om om je eigen-aardig-heid zodanig ten toon te spreiden, dat je daarmee de werkgever overtuigt van het feit, dat jij de juiste persoon bent voor de functie, waar hij een medewerkende voor zoekt.

Je moet opvallen, wordt er verteld en de reactie daarop is "schrijf met de hand!", want iedereen schrijft tegenwoordig met de computer, maar helaas, het schijnt, dat de werkgever, die een handgeschreven brief van een 50-plusser krijgt, dat interpreteert als dat deze persoon niet met de computer om kan gaan. Ook, als in het CV staat, dat hij een typediploma heeft?

Als een 16-jarige een handgeschreven brief stuurt, wordt dat als creatieve act gezien, weet een deelnemer te vertellen. En degene, die van de bijstand 5 sollicitaties per week moet doen, weet te vertellen, dat er bedrijven zijn, die geen vacatures meer bekend maken, omdat zij dan meer dan 50 sollicitaties krijgen en dan door de "bomen het bos" niet meer zien.

Omdat de verantwoordelijken voor de opleidingen geen vacatures meer zien, denken zij, dat er geen werknemers met die kennis meer nodig zijn en verdwijnt de opleiding, met het gevolg, dat er een tekort gaat ontstaan van medewerkers, die de juiste kennis en ervaring hebben.

Veertig jaar geleden was er een tekort aan fysiotherapeuten en zijn er twee opleidingen bijgekomen om dat tekort op te heffen. Zo'n tien jaar later was het tekort opgeheven en bleek er een overaanbod te zijn en zijn veel fysiotherapeuten naar Duitsland, Zwitserland, Scandinavië, maar ook naar Canada en de USA vertrokken.

Enkelen zijn na verloop van tijd weer terug gekomen, velen zijn gebleven in het land, waar zij als beroeps-vluchteling (ernaar toe verhuisd om hun beroep te kunnen uitoefenen) naar toe verhuisd zijn en in eigen land was er een grote groep fysiotherapeuten van een bepaalde leeftijd.

Twee opleidingen zijn opgeheven om het teveel aan therapeuten, dat opgeleid werd, omdat er een hele poos minder "nieuwe" nodig waren, omdat er geen therapeuten met pensioen gingen, op te heffen en er is een verplichte pensioenverzekering opgericht.

Voor degenen, die al aan het eind van hun werkperiode waren, een uitkomst, want een leuk extraatje naast de AOW, maar voor de huidige jonge therapeut een killende factor, want de premie is dusdanig hoog, dat er therapeuten zijn, die twee banen nodig hebben om voldoende te verdienen om hun gezin nu te kunnen onderhouden van wat zij overhouden, zonder dat zij de zekerheid hebben, dat, tegen de tijd dat zij 65 zijn, de uitkering voor hen net zo hoog is als zij was voor hun collega's, die veel korter premie hebben betaald.

Op de Walk&Talk bijeenkomst wordt ook de Elevatorpitch vermeld en uitgelegd, dat men in max. 40 seconden (dat is de tijd, die de lift nodig heeft om naar de verdieping te komen, waar de luisteraar naar toe wil) in max. 1000 woorden te vertellen, wat je waarom van de luisteraar wilt.... De gemiddelde tijd in Nederland zal echter veel korter zijn, want hier zijn nog niet zo veel wolkenkrabbers, waarin je meer dan 20 verdiepingen hoog wilt met de lift.

Ook wordt er verteld, dat je het beste eerlijk en oprecht kunt zijn en geen toneel kunt spelen om een baan te krijgen, want vroeger of later wordt het toneel ontdekt en dan denk ik aan de technisch tekenaar met ervaring, die zich duur aangeprezen had en de baan gekregen had. De jongeman, die direct van de mts op hetzelfde kantoor eerder gekomen was, werd ontslagen, toen het werk minder werd en daarna werd pas ontdekt, dat de ervaren tekenaar, die zichzelf duur verkocht had, niet zo goed was als de jongeman uit Groningen was geweest.

Hij maakte fouten, maar door hem daar steeds op te wijzen en hem ook het trucje te leren, hoe je jezelf zodanig kunt controleren, dat je die fouten niet maakt, werd hij alsmaar beter, terwijl de tekenaar met ervaring alsmaar slechter leek te worden. Als de architect een maat veranderde en hij dat op tekening moest overbrengen, vergat hij steevast de maten aan een kant van de tekening te veranderen.

Alsof hij slechts een kant van de tekening zag en dat werd niet beter, toen hij daar steeds weer op gewezen was. Was dat misschien de reden geweest, dat hij een andere baan had gezocht? Het idee, dat het mogelijk is om alle fouten te vermijden, is een bier-idee.

En toch ben ik iemand, die dat graag wil en daar zijn best voor doet en als ik dan op mijn eigen webpagina ga, dan blijkt die er in de computer van de bibliotheek anders uit te zien dan in mijn eigen computer. Dat komt waarschijnlijk, doordat google bewaart en dus eerst de oude pagina laat zien, terwijl ik een nieuwe heb "hoog-geladen".

In 2010 heb ik met patiënten in coma gewerkt en in 2011, 2012 en 2014 ook en sinds 2010 is mijn webpagina in de lucht. Zo nu en dan staat hij bovenaan de lijst, als je "patiënt in coma" of "patiënt in coma therapie" of "patiënt in coma behandeling" of "comapatiënt therapie" of.... aan google vraagt en dus is het de vraag, of er mensen zijn, die de goede raad, die ik op die webpagina geef, in de praktijk toepassen en wat het gevolg daarvan is.

Wie het weet, mag het zeggen. Ook bij de "Walk&Talk" ben ik alleen gelukkig, als ik over de behandeling van patiënten in coma kan spreken en merk, dat dat nog steeds mijn drijfveer is om iets te doen, maar de maatschappij lijkt daarin niet geïnteresseerd en dus verdien ik geen geld.

En geen geld heeft tot gevolg, dat ik hoge schulden krijg (dankzij de zorgverzekering, die een opzeggen niet accepteert) en uit huis gezet word en dan als niet-verzekerde op straat kom te staan. Menig Europeaan, die niet zo is als al die mensen, die het wel voor elkaar krijgen om betaald werk te krijgen en te houden en die geen partner, familie of weldoener hebben, die hen "onder de arm neemt" (zoals vroeger schrijvers en componisten bijvoorbeeld ondersteund werden) en "van de straat houdt", komt zo op straat terecht en wordt dan misschien "wereldkunstenaar" genoemd, omdat hij niet overlijdt.

Hij overleeft en zoekt en vindt de gratis wc, het gratis drankje op een openbaar feestje, de warme schuur of het warme nachtrestaurant, waar hij niet weggestuurd wordt, ondanks dat hij niets kan kopen en blijft in beweging in de hoop, dat hij de beweging, die hij maakt, een keer om kan draaien in een andere beweging, waarbij hij niet meer hulp nodig heeft, maar anderen hulp kan geven.

Ik wil geen vrijwilligerswerk doen, dat vroeger gedaan werd door mensen, die daarvoor betaald werden, maar ik wil wel vrijwilligerswerk doen bij patiënten in coma, die met de bestaande methoden niet op de been en in beweging komen. Niet geschoten is altijd mis, niet geprobeerd om het bestaande te veranderen, is de kans groot, dat er ook niets verandert.

Ik heb in mijn leven vele verschillende baantjes gehad, vooral in vakanties en als 61-jarige wil ik deze baantjes niet meer doen, want dat zou betekenen, dat een jongere die ervaring niet kan maken. En dus vraag ik me af, waarom er een sollicitatieplicht is ingevoerd voor mensen, die een uitkering aanvragen, omdat zij daarvan afhankelijk zijn voor hun wonen, licht, water, eten en drinken?

En ik vraag me af, waarom niet elke uitkeringsgerechtigde bij de voedselbank eten kan krijgen?

 

  Nach oben  


12 mei 2016

belasting dien t

We komen te praten over de zorgverzekering. Ik heb vanmorgen bedacht, dat ik de laagste premie heb uitgekozen, wat betekent, dat ik de maximale eigen bijdrage heb gekozen en denk aan vroeger.

Toen was alles beter? Nee, het was wel anders en kon nog beter. Toen waren en privé verzekerden en ziekenfondsverzekerden en dat was dan ook de allereerste vraag, als je bij een therapeut, dokter of in het ziekenhuis kwam.

En het had voor- en nadelen. Want als privé verzekerde kreeg je eerder een kamer alleen, terwijl je als ziekenfondspatiënt eerder op zaal gelegd werd. En het ligt aan je voorkeur en aan je aandoening, wat je het liefste hebt.

Als je zo slap als een vaatdoek bent, dan ben je blij, als er frisse en vrolijke mensen bij je op de kamer zijn, zodat je hen kunt vragen om op de bel te drukken, als je een zuster nodig hebt, terwijl het ook kan zijn, dat je even helemaal nieieiemand om je heen wilt hebben en vooral geen mede-patiënt, die aan allemaal apparaten ligt, die geluid maken.

Er is veel veranderd met goede bedoelingen, maar het blijkt allemaal niet zo goed uit te pakken. Na de persoonlijke budgetten, die misbruikt zijn om geld van het rijk te krijgen voor diensten, die nooit geleverd werden en die de zwakke patiënten, van wie deze persoonlijke budgetten waren, tot wanhoop drijven, omdat de belastingdienst het geld, dat zij betaald heeft, niet terugvordert van de instellingen, waaraan het betaald is, maar van de patiënten, die niet eens wisten, dat het aan de instellingen betaald werd, kwam de parel-affaire, waarbij een kindertoeslag voor de kinderopvang misbruikt werd.

De ouders van de kinderen, om wie het ging, wisten van niets en ook in dit geval vordert de belastingdienst het geld, dat zij betaald heeft, niet terug van de instantie, waaraan het geld betaald werd, maar van de ouders, die niet wisten, dat het geld betaald werd.

Dat komt, doordat de belastingdienst automatisch werkt. Dat is ook te zien bij de huurverhoging van de woningbouw. De belastingdienst stuurt een brief naar "de bewoner van" en daarin staat, dat er aan de belastingdienst een inkomen van minder dan € 44.360,- is doorgegeven.

Voor mij is dat een enorme schok, want ik heb nog geen uitkering. Die is aangevraagd, maar er is nog niet over beslist. Ik heb geen inkomen nu, want de uitkering, die ik in Duitsland kreeg, is gestopt. Ik vraag me af, of mijn inkomen ( € 0,- ) door de belastingdienst is opgegeven, maar vermoed, dat het het inkomen van mijn voorganger is, dat door de belastingdienst is opgegeven. Bij de woningbouwvereniging word ik niet wijzer wat betreft het bedrag, waarop de huurverhoging gebaseerd is.

Daar wordt mij verteld, dat het niet uitmaakt, want de minimale huurverhoging is berekend, dus ik word niet benadeeld, maar hoe is dat, als er iemand gewoond zou hebben met een inkomen, wat boven dit bedrag gelegen zou zijn. Dan had ik de maximale huurverhoging moeten betalen?

Het is zo simpel om geautomatiseerd het bedrag, dat doorgegeven is, door te geven aan "de bewoner van". Die kan dan controleren, of dat bedrag klopt en als dan de huurverhoging van de woningbouwvereniging komt, protesteren of niet. Of vooraf bij de woningbouwvereniging langs gaan met het juiste bedrag waar het zijn inkomen betreft.

Op de brief van de belastingdienst stond uitdrukkelijk, dat ik niets hoefde te doen, maar die regel moet, mijns inziens, vervangen worden door het doorgegeven bedrag. Tevens zou het zin hebben om aan "de bewoner van" de brief te sturen, maar bovenaan de brief de naam te zetten van degene, van wie de inkomensgegevens doorgegeven werden aan de woningbouwvereniging.

De belastingdienst ontslaat mensen, omdat men denkt, dat het systeem geautomatiseerd kan worden, maar een geautomatiseerd systeem kan alleen goed werken, als het om automaten gaat en dat zijn mensen niet. Zij verhuizen, veranderen van werkomgeving, krijgen kinderen of kinderen gaan uit huis, raken hun werk kwijt, noem maar op.

Bij het UVV wordt ook geautomatiseerd, waardoor de werkzoekenden geen persoonlijk aanspreekpunt meer hebben, dat voor hen uitzoekt, of zij misschien nog duizenden Euro's tegoed hebben van een vroegere werkgever.....

Als iedereen een bepaald percentage van zijn inkomen voor de zorgverzekering zou moeten betalen (zoals in Noorwegen het geval was, toen ik daar werkte), en de premie direkt naar de zorgverzekering zou gaan, zou niemand door de zorgverzekering failliet kunnen gaan, want als hij geen inkomen heeft, hoeft hij geen premie te betalen en zou iedereen werkelijk verzekererd zijn bij ziekte.

 

  Nach oben  


2016.04.18

MET OPGEHEVEN HOOFD

Met oranje hesjes aan zijn mensen op straat bezig om papiertjes te prikken. Vijftien weken lang, 8 uur per dag, moeten zij papiertjes prikken om de volledige ondersteunende bijstand te krijgen in de gemeente Rotterdam, als het interview, dat vandaag op de radio te horen was om een uur of half 7, goed begrepen werd.

Hilversum 1 bestaat niet meer, maar er is nu een NPO 1, waarop veel hetzelfde te horen is, alsof er geen ander nieuws te melden is. Weinig leuk nieuws wordt verteld, maar dat is in alle media het geval. Het lijkt erop, dat vooral narigheid, moord, politiek en doodslag verkoopt en hoorders of kijkers trekt.

En de participatie, die bevorderd moet worden, wordt voorkomen door de arbeidsverplichting van de gemeenten, want daardoor kan dat werk niet gedaan worden door mensen, die ervoor betaald worden en dus geen bijstandsuitkering nodig hebben en het zelfwaardegevoel van degenen, die dit werk moeten doen om de minimale bijstandsuitkering volledig te krijgen, daalt nog meer.

Het lijkt, alsof niemand er over nadenkt, hoe het komt, dat er steeds meer mensen komen, die geen betaald werk hebben en steun nodig hebben om in hun dagelijks onderhoud te voorzien. Degene, die bijstand aanvraagt, is als een kind zo blij, wanneer hij dit krijgt, omdat dan even de druk van de ketel is, maar de verwachtingen, die "het rijk" vervolgens van hem heeft, verhogen de druk dusdanig, dat deze vaak nog hoger wordt dan hij al was.

Het aanvragen van een bijstandsuitkering is voor de meeste mensen al een reuzensprong, die zij moeten maken, omdat zij het zo vernederend vinden, dat zij een uitkering moeten aanvragen. Per slot van rekening is de overtuiging "je kunt altijd werken, als je wilt!" gemeengoed en met de paplepel ingegoten.

Geen wonder, dat was in de naoorlogse tijd, toen alles weer nieuw opgebouwd moest worden en er een gebrek aan werknemers was. Per slot van rekening waren er in de oorlog veel meer mensen gestorven dan in vredestijd het geval zou zijn geweest.

Vooral mannen waren gestorven tijdens de gevechten en vele families moesten zonder man aan het hoofd het land weer opbouwen en vele kinderen groeiden op zonder vader óf met een vader, die een oorlogstrauma had, waar zelden over gesproken werd. Maar het oorlogstrauma kon wel enorme gedragsveranderingen tot gevolg hebben, waardoor het gezin niet de veilige haven was, die het zou moeten zijn.

Kinderen konden willen, wat zij wilden, maar de volwassenen dwongen hen tot wat anders en voor velen was dat het begin van een laag zelfwaardegevoel. "Het is niet goed of het deugt niet" is voor veel mensen ook reden om zich niets waard te vinden en eventueel ook nergens aan te beginnen, want dan kan het niet "niet goed zijn of niet deugen".

Er zijn mensen, die dan vrijwilligerswerk gaan doen, al dan niet georganiseerd door het vtijwilligerssteunpunt en het is de vraag, of het niet beter zou zijn, wanneer dit werk betaald zou worden en een ieder een basisinkomen zou krijgen, waarvan men normaal kan leven, waarbij "normaal leven" natuurlijk een begrip is, dat door vele verschillende mensen verschillend ingevuld zal worden.

Voor de een hoort bij "normaal leven" radio, televisie, internet en computer, auto en een warme ruime woning, eventueel met sigaretten en elke dag een of meerdere glazen wijn of bier, voor een ander betekent een "normaal leven" zorgen, dat je rondkomt met het geld, dat je ter beschikking staat, zodanig, dat je in beweging blijft en zal als eerste de auto "de deur uit gaan", omdat de benzine niet te betalen is en een auto, die alleen maar voor de deur staat ook geld kost, internet en telefoon worden opgegeven en er wordt met een bluetooth apparaat, dat nog een overblijfsel is van de "rijke" periode, of dat een gift is van familie of vriend/in, overal waar gratis wifi is, gretig daarvan gebruik gemaakt en in plaats van voorgewassen, voorgebakken en in grootverpakking, worden produkten zo vers mogelijk en in kleine hoeveelheden gekocht, zodat ook minder tegelijk gegeten wordt en daardoor ook geld gespaard wordt.

Een minimale uitkering is geen reden om aan betaald werk te komen, wat menig burger, die geen betaald werk heeft, zal bevestigen, vooral niet, wanneer men de 60, 55, 50 of zelfs 45 of 40 gepasseerd is. De pensioengerechtigde leeftijd is niet omlaag gebracht, zodat meer jongeren het werk van ouderen, die met pensioen gaan, over kunnen nemen, maar verhoogd, waardoor meer ouderen op het idee komen om nog een of twee jaartjes langer te blijven werken, zodat zij hun pensioen nog een beetje kunnen verhogen.

En de bijstandsafhankelijke voorziet, dat hij of zij, tegen de tijd, dat hij of zij recht heeft op pensioen, nog afhankelijker van de goedheid van vrijwilligers zal zijn, omdat de pensioenpot dan leeg is, mede omdat alle ambtenaren en cursus organisatoren, die betaald worden om de mensen, die van een uitkering afhankelijk zijn, in het kader van de participatiewet te controleren of te ondersteunen om aan betaald werk te komen, dan ook zonder betaald werk zijn en er dus veel minder AOW-premie afgedragen wordt?

 

  Nach oben  


2016.04.16

DE VERDEDIGING

Een voorstel komt op tafel om alle medewerkers van vervoersorganisaties te bewapenen, zodat zij zich kunnen weren, wanneer zij aangevallen worden door spugers, slagers, schoppers of bijters. Hoe komt het, dat er een tendens is om "oog om oog, tand om tand" toe te passen of "reageren op dezelfde manier".

Mensen worden doodgeschoten doordat de schutter denkt, dat zij een ander zijn, die zij willen belonen voor iets, waarvan zij denken, dat die ander gedaan heeft en zo ontstaan enorme trauma’s. Straf is uiteindelijk een beloning, die als negatief ervaren wordt, of als zodanig bedoeld is.

Voor degene, die deze straf krijgt, is het niet altijd negatief. Een drugshandelaar, die gepakt werd en een paar jaar het gevang in moest, vertelde achteraf, dat dat de redding van zijn leven was. Het was geen prettige tijd, want hij moest daar "cold turkey" afkicken, omdat hij geen drugs meer kreeg en dus de afkickverschijnselen ongefilterd tot hem doordrongen, maar hij heeft de mogelijkheden, die hem geboden werden, gebruikt om zijn toekomst te veranderen.

Hij heeft de afgebroken middelbare school afgemaakt en was beretrots op het diploma, dat hij daardoor had. Doch alle ervaringen, die hij tijdens de tijd, die hij verslaafd was, had, hebben hem getekend. Hij heeft er een andere kijk op het maatschappelijk leven en zijn rol daarin, aan over gehouden.

Hij is zeer gevoelig en wil geen verkoper worden, maar hij komt uit een koopmansfamilie en het arbeidsbureau vindt, dat hij een opleiding verkoper moet gaan doen, anders krijgt hij geen uitkering meer. Zonder geld door het leven gaan, weer op de straat terechtkomen en dan weer drugs gaan verkopen om in het eigen onderhoud te voorzien, is voor hem geen optie, dus gaat hij met gepaste tegenzin naar de cursus, waar hij naar toe is gestuurd.

Hij moet de hele dag stil zitten, wat hij niet kan. Hij wordt er zeer zenuwachtig en ongelukkig door en na enkele weken gooit hij de handdoek in de ring en stopt met de opleiding. De verantwoordelijke bij het arbeidsbureau heeft kennelijk niet in de gaten gehad, dat deze werkzoekende, die het liefste een opleiding als kok had willen volgen, van huis uit een succesvol verkoper is, dat heeft hij bewezen toen hij drugs verkocht.

Elke keer, als hij gedwongen wordt iets te doen, komt er een vluchtreaktie en dus verdwijnt hij naar de hoofdstad, waar hij als drugsverslaafde gewoond heeft. Hij duikt onder en laat niets meer van zich horen.

Dwang veroorzaakt iemand die geen eigen initiatief meer toont of iemand, die dat, waartoe iemand hem wil dwingen, dus juist niet doet en er zijn natuurlijk vele variaties daartussen. En vooral ook het gedwongen worden, het moeten doen, omdat je geen keus hebt en de woede, die daardoor ontstaat moet dan op een andere manier of op een ander geuit worden.

En het is dan de vraag, op wie dat geuit wordt en dat zou wel eens iemand kunnen zijn, die ook boos is, die ook woede heeft, die geuit moet worden om hem los te kunnen laten. Het is dus een spiegel of een omgekeerde spiegel zoals Jesus, die zijn andere wang toekeerde.

En wat zou dan de beste oplossing zijn voor het vermeerderd voorkomen van geweld in het algemeen dagelijks leven zoals in de bus, de trein en de tram voorkomt? Zou het helpen als elke medewerker, die met geweld te maken krijgt, een cursus zou volgen, waarin hij in contact zou komen met het geweld, dat hij in zich heeft, waardoor hij dat geweld los kan laten en leert, hoe hij de vrede en harmonie, die hij aan wil trekken en wil leven, ook daadwerkelijk aantrekt en kan leven?

Hoe zou het zijn, als al het kleine kind geleerd zou worden, hoe het de eigen talenten optimaal kan gebruiken en niet tegen dit kind gelogen zou worden, zodat het een eigen vertrouwen op kan bouwen, waardoor het geen geweld inhoudende hulpmiddelen zoals pepperspray of wapenstok nodig heeft om zich te verdedigen, maar zelf beweeglijk genoeg is om een aanvaller onschadelijk te maken?

De volwassene, die hard kan lopen, zich snel kan bewegen en weet, dat een klap van hem een ander buiten werking kan stellen, zal veel zelfverzekerder zijn dan degene, die niet hard kan lopen, geen kracht heeft en niet weet, wie hij kan vertrouwen.

Maar tegen een schietwapen is op afstand door iedereen weinig in te brengen en het idee, dat je alle geweld uit het leven kunt bannen, is natuurlijk een ijdele hoop, maar zelfverdedigingslessen, die een vergroting van het zelfvertrouwen geven, is voor een ieder zinvol en zou veel meer goed doen dan de gymles op school?

 

  Nach oben  


2016.04.15

DE VOEDSEL BANK

De voorraden raken op, de utkering laat op zich wachten, dus wordt de hoop gevestigd op de voedselbank. In het Duitse land, waar de laatste jaren van sociaal geld geleefd werd, kon een ieder, die van een sociale uitkering afhankelijk was, zich aanmelden bij de Tafelladen en daar inkopen.

Bij de ene Tafelladen krijgt men dan een hele grote, voorverpakte, volle tas voor € 1,- of € 2,- mee, bij een andere Tafelladen heeft alles zijn prijs, wat vaak betekent, dat het de helft kost van wat het in de supermarkt kost, waar het normaal verkocht wordt, terwijl de houdbaarheidsdatum in de regel in de Tafelladen de dag van aankoop is, niet ver in het verschiet ligt of zelfs al voorbij is.

Toch zijn er vaak meer gegadigden dan er waren zijn en staan er dus rijen voor de winkel voordat die open gaat. Dat is in het Twntse land niet anders. Daar is de winkel één middag in de week open en dus moeten allen, die daar mogen komen, op die ene middag komen en is de rij extra lang.

Vroeger, toen er nog geen vluchtelingencrisis was, was het eerste kwartier bij de Tafelladen, die elke dag een uur open is, een drukte van belang en werd er een rij gevormd, die na het eerste kwartier zo goed als opgelost was. Sinds de vluchtelingen ook hier in de buurt ondergebracht zijn, blijkt het met een rij vormen niet meer zo te gaan en zijn er nummers gemaakt, die aan de mensen gegeven worden als zij komen, zodat duidelijk is, wanneer zij aan de beurt zijn.

Degenen, die een uur voor het open gaan van de winkel komen, kunnen dan weer weg gaan om elders wat te regelen en terugkomen, wanneer zij verwachten dat hun nummer aan de beurt is. Er wordt met kleuren gewerkt, zodat niet altijd dezelfden (bijvoorbeeld degenen, die naast de deur wonen) als eersten in de rij staan.

Er is een systeem bedacht waardoor de prioriteit wisselt en de ene keer de mensen met een rode kleur, een andere keer de mensen met een blauwe, gele of bruine kleur als eerste naar binnen mogen, ook wanneer zij later gekomen zijn!

Maar ook dit systeem blijkt niet waterdicht te zijn. De sjoemelaars geven de kaart, waar de kleur op staat, door aan vriendjes, die dan ook een nummer met die kleur krijgen en degenen, die een andere kleur op hun kaart hebben staan, moeten dus deze mensen voor laten gaan.

Vooral één jongeman, die als vluchteling het land is binnen gekomen, valt op: hij heeft elke keer een andere kleur op zijn kaart staan. Dat wordt door meerdere andere bezoekers en ook door de portier van de winkel ontdekt en er wordt geprobeerd om iets te verzinnen om ook dat tegen te gaan.

Er wordt bedacht, dat op de kaart, op basis waarvan de bezoeker een nummer krijgt, een datumstempel gezet kan worden, maar in de drukte wordt dat vaak vergeten en blijkt ook deze oplossing om fraude te voorkomen, niet werkelijk te helpen om fraude te voorkomen.

Bij de voedselbank, waar gevraagd werd, hoe dat werkt, werd verteld, dat degene, die daar voedsel mag halen, maximaal € 180,- per maand over mag houden als alleenstaande, na aftrek van huur, gaslichtwater, premie van ziektekostenverzekering, inboedelverzekering, opstalverzekering (bij eigen huis), begrafenisverzekering, eigen risico ziektekosten (maar dan alleen maar het wettelijke normale eigen risico, dus niet het meergeld, dat betaald moet worden als gekozen is voor een lagere premie), schuldaflossing, voor telefoon en internet € 60,-, gemeentelijke belastingen indien de aanvraag voor ontheffing is afgewezen en overig, zoals autokosten, alleen voor regelmatig arts/ziekenhuis bezoek en/of noodzakelijk voor werk, want dan mag € 0,19 per km als uitgaven meegerekend worden.

Als inkomsten telt de uitkering, een eventuele huurtoeslag, evenals een eventuele zorgtoeslag, alimentatie en kostgeld kinderen en een kindgebonden budget en "overig", wat gespecificeerd moet worden, maar niet nader beschreven is.

Wonderlijk. De echt arme heeft geen inboedelverzekering en geen begrafenisverzekering, omdat hij die niet kan betalen. Hij heeft gekozen voor het maximale eigen risico, omdat hij dan minder premie moet betalen en hij krijgt ontheffing van de gemeentelijke belastingen. Hij heeft geen auto en kijkt dus jaloersig naar al die mensen, die met overvolle tassen uit de voedselbank-winkel komen en in hun auto stappen.

Vooral, als hij van hen te horen krijgt, dat zij helemaal niets hoeven te betalen voor datgene, wat zij daar in hun tassen stoppen. Op de etalage hangt een briefje, dat de bezoekers oproept om toch vooral niets weg te gooien, maar datgene, wat zij teveel hebben met buren of anderen te delen. Verkopen is niet toegestaan, maar hoe wordt dat gecontroleerd?

Op dat briefje staat ook, dat iedere bezoeker een koeltas bij zich moet hebben en de nieuweling nam aan, dat dat was om daarin diepvries waren mee naar huis te nemen, zodat zij aldaar in de eigen diepvries gestopt kunnen worden, maar dat blijkt niet het geval te zijn.

In de winkel hangt een briefje, dat de bezoeker zonder koeltas geen VERSE waren mee krijgt!

 

  Nach oben  


SOLLICITEREN IS EEN DAGTAAK

roepen de mensen, die bedacht hebben, dat elke uitkeringsgerechtigde 5 sollicitaties per week moet doen om het recht op een volledige uitkering te behouden.

Zij zijn niet degenen, die de vacatures, waarop de uitkeringsafhankelijke kan solliciteren, aandragen. Daarvoor wordt de uitkeringsafhankelijke verwezen naar het internet, waarbij er geen rekening mee wordt gehouden, dat de uitkeringsafhankelijk geen internet aansluiting heeft.

Hij spaart waar mogelijk en lift dus zoveel mogelijk mee met mensen, die hun overvloed graag met hem delen. De ene keer is dat een buurman, die toch die kant op gaat, een andere keer een wildvreemde, die wel even zijn mobieltje wil uitlenen, zodat de uitkeringsafhankelijke kan bellen om een afspraak te maken.

De 61-jarige senior, die twee hbo-opleidingen met goed gevolg doorlopen heeft, heeft zich nooit met politiek bezig gehouden en dankzij de EU-wetten, die de burger verplichten tot verzekeringen, die niet leveren, wat zij verzekeren, maar wel er met man en machtige deurwaarder voor zorgen, dat zij premie krijgen van de burger, die zich afgemeld heeft voor deze verzekering, is hij mede daardoor afhankelijk geworden van een uitkering.

Hij wil wel, maar door de onmacht om zelf voor betaald werk te zorgen en kennelijk voor de betalende klant aantrekkelijk genoeg te zijn, roept hij om hulp en wordt verwezen naar het internet. Daarmee is hij enigszins bekend en zelf ook vertegenwoordigd met de informatie, die hij graag met anderen wil delen, maar het ziet er niet naar uit, dat deze manier van voorlichting gezien wordt als een positieve bijdrage aan het maatschappelijk leven, die beloond kan worden met betaald werk.

De 61-jarige is kritisch en dat is in de informatie, die hij op het internet vrij toegankelijk gemaakt heeft, duidelijk waar te nemen, want hij neemt geen blad voor de mond. Hij zoekt niet het gaatje van de wet, maar de coma toestand van de wet, bijvoorbeeld die van de ziektekostenverzekeringswet.

De EU heeft bedacht, dat de burger in Europa een ziektekostenverzekering moet hebben, maar vergeten om erbij te vermelden, dat deze verzekering gratis moet zijn, als de persoon in kwestie geen inkomen heeft. En dus gaat menigeen failliet op de ziektekostenverzekering, omdat de verzekeringsmaatschappij, de opgegeven afmelding als lid, dan wel het opzeggen van het aangegane contract, weigert te accepteren.

Dat is net zoiets als de banken, die over zijn gegaan tot het verlangen van administratiekosten voor een bankrekening in plaats van het geven van rente voor het geld, dat gedurende het jaar op de rekening stond. Wanneer de administratiekosten hoger zijn dan het inkomen van de rekeninghouder, is het snel "einde oefening". Dan krijgt de burger een brief van de bank, dat hij het negatieve saldo, dat door het steeds weer administratiekosten in rekening brengen door de bank, ontstaan is, weer positief moet maken, anders wordt hij als "wanbetaler" bij de daarvoor in leven geroepen instantie aangemeld.

Hij is geen wanbetaler, maar de bank is een wandelende put, die graag met IJslandse hete lucht handelt? Als de bank het eigen negatieve saldo, dat bijvoorbeeld ontstaan is door aan mensen, die een lening van 2 miljoen niet meer terug kunnen betalen, nog een lening van 4 miljoen te verstrekken in de hoop, dat het bedrijf dan toch nog levensvatbaar zou blijken te zijn, niet meer kan positieveren, wordt de bank opgeslokt door een andere bank, het logo wordt veranderd en de voorwaarden, die met de "kleine man" bij deze bank afgesproken waren, worden veranderd van een "gratis rekening" naar een "betaal rekening", wat betekent, dat het niet in rekening brengen van administratiekosten en/of het verkrijgen van rente veranderd wordt in het wel moeten betalen van administratiekosten én het gratis geldverkeer te gaan belasten per betaling.

Het geld, dat vroeger gebruikt werd om elkaar te betalen, is meer en meer uit het dagelijks leven verdwenen en het geldverkeer is overgeheveld naar de bank. Die heeft dit in het begin gratis en voor niks gedaan, maar nu het niet meer mogelijk is om met geld te betalen, zoals bij woningbouwvereniging, gemeente en bibliotheek, en de burger afhankelijk is geworden van een bankpas, wordt er voor het "getallen verkeer" (want geld is het niet), "geld" verlangd.

Hoe zou het zijn, als een ieder weer één keer in de week naar de bank of de geldautomaat zou gaan en zoveel geld zou opnemen, dat hij daarmee alles, wat hij die week moet betalen, ook kan betalen?

Het idee, dat de bankrekening veiliger is dan geld in je zak, geldt ondertussen ook niet meer, dankzij de techniek, dat dat geldvrije bankverkeer mogelijk maakt. De laatste waarschuwing, die in de pers te lezen was, is, dat je vooral alle cijfers aan moet toetsen, als je je pin in hebt gegeven, omdat een warmtecamera anders je pincijfers vrij kan geven.

De mate van warmte is dan een indicatie voor de volgorde, want de koudste toets is als eerste gebruikt. Het is niet mogelijk om bedrog en ongelukken te voorkomen. De mens wordt geboren en gaat dood. Dat is een feit, waar iedereen van overtuigd is en waarvan (nog) niet het tegendeel is bewezen. De mens wordt misschien ouder en dat is wellicht de reden, waarom de pensioengerechtigde leeftijd omhoog gebracht is, maar de werkgelegenheid wordt daardoor ook nog eens extra minder, evenals het feit, dat de ambtenaar niet meer na 40 jaar trouwe dienst met vervroegd pensioen kan.

Er worden mensen in het ziekenhuis ontslagen, omdat er gespaard moet worden en als er geen personeel meer is om de patienten te verzorgen, hoe moeten die dan weer op de been en in beweging komen? Doordat mensen veel korter de intensive zorg of observatie krijgen dan vroeger, sterven mensen aan complicaties.

Operatie geslaagd, maar helaas aan complicaties overleden? Is het een financieel plaatje, dat de operatie überhaupt op deze dag heeft plaatsgevonden? Heeft het zin om levensreddende operaties door te voeren als je geen adequate nazorg kunt leveren?

Wie beslist waarom en hoeveel geld waarvoor aanwezig is? Alle mensen met lage opleidingen, die in de regel weinig zouden verdienen, wordt niet getoond, dat hun aktieve inzet op prijs wordt gesteld, wanneer zij daardoor een mindering van uitkering krijgen.

En dus wordt het de vraag, of er niet een basisinkomen zou moeten zijn, dat zo hoog is als de sociale uitkering en dat onaantastbaar is voor wie dan ook. Wanneer iemand dan betaald werk krijgt, zou de belasting misschien van een heel laag percentage naar een hoog percentage moeten lopen, want de slimme rijken kennen sowieso de wegen via Panama of Suisse om hun geld veilig te stellen?

Of moeten we naar een maatschappij, die zonder geld werkt? Wie wil in welk huis wonen of werken en wat voor werk wordt er dan gedaan? Blijft de medewerker van de broodfabriek daar werken, omdat hij het zo leuk vindt om de wanstantelijke broden van de band te vissen?

Wat is financieel de noodzaak om 5x per week te solliciteren? Een van de gevolgen is, dat vele bedrijven hun vacatures zo veel mogelijk zonder het openbaar bekend maken ervan, proberen in te vullen, want uit 200 sollicitaties kiezen is meer dan een dagtaak.

Dat daardoor het idee van de opleiders is, dat er minder werk is voor degenen, die zij opleiden, waardoor de opleidingen opgeheven worden, is misschien wel een heel goed ding, want ook in het ziekenhuis is gebleken, dat een interne opleiding beter aansluit bij de behoeften dan een algemene opleiding, die op een speciale opleiding genoten werd.

De ene personeelschef is gek op "uitzonderingen", omdat dat in het bedrijf, waar hij werkt, de beste medewerkers gebleken zijn, een andere personeelschef neemt wellicht alleen mensen aan, die het wettelijke papiertje hebben, dat zou moeten bewijzen, dat deze medewerker het werk, wat hij moet gaan doen, ook daadwerkelijk aan kan.

Maar is dat zo? Het halen van een papiertje is iets anders dan het werk, dat gedaan moet worden, kunnen doen. Op de HTS werd altijd gezegd: hier leer je 5% van wat je moet weten, de rest moet je tijdens het werken leren en degene, die van "loopjongen" in het bedrijf opgekropen is naar personeelschef, heeft wellicht geen enkel papiertje, maar is vast veel beter dan de jongeling, die veel papiertjes heeft.

Doch de leeftijd van 54 of 61 maakt, dat de werkgever niet geïnteresseerd is? Want stel, dat die "ouwe" een hartinfarct of een CVA krijgt, dan heeft de werkgever een zieke medewerker, waarvan het zeer de vraag is, of hij nog in beweging komt. Vooral, als hij ook nog in coma gekomen is en niet normaal eten en drinken aangeboden krijgt, noch zelfstandig kan ademen, omdat er een ademregulerend apparaat is aangesloten en niet uit bed geholpen wordt en in beweging.

Normaal kunnen bewegen, dat is, wat een ieder nodig heeft om gezond, blij en vrolijk te kunnen zijn en dat betekent o.a. dat hij vrij moet zijn om zelf te bepalen, wat hij doet. Een ieder wordt graag in beweging gebracht, maar het ligt eraan waarvoor en hoe.

Een goederenwagon vol moeten stoppen met mensen, is een trauma voor het leven, zoals ook de boze buur, die het bloed onder de nagels vandaan haalt, een trauma voor het leven is. En de spiegel? Vol vertrouwen worden de meeste kinderen geboren en al doende leren zij, dat dat vertrouwen beschaamd wordt en schamen zij zich dan, wanneer zij weer eens de verkeerde vertrouwd hebben.

De stilte helpt om tot het eigen vertrouwen terug te keren, maar waar vind je die stilte? In de bibliotheek, de winkel, de kroeg, aan de telefoon, het lijkt wel of er nergens meer stilte kan zijn.

De muziek, die door de luidsprekers schalt, îs voor de een rustgevend, de ander wordt er hoogst agressief van en dus?

 

  Nach oben  

           
     
Musik für die Seele
ermöglicht Heilung
des Herzens