Stel je voor, je bent de Koningin en er komt een man bij je op bezoek. Hoe zou je het vinden, dat hij met lege handen voor je staat?

Ben je dan blij, dat hij je een hand geeft en je hand bijna fijn knijpt, omdat hij zo zenuwachtig is?

De man, die deze opdracht krijgt, kan zich dit niet voorstellen. Hij is een man en kan zich dus niet voorstellen, dat hij een Koningin is, die geen Koning aan haar zijde heeft staan.

Zo was dat ooit in het Koninkrijk der Bovenlichten, een Koninkrijk, waar alles in het teken van Coma staat. Een ieder wordt bekeken vanuit de toestand van het algemeen dagelijks leven in coma.

Poorten blijven gesloten, wanneer je geen geld en goed hebt weg te geven maar beweging en erop kunt wijzen, welke mensen tussen wal en schip vallen en geen vin kunnen bewegen.

De patient, die zich niet zichtbaar kan bewegen, heeft geen eten nodig, dat weet zelfs de dokter, die verantwoordelijk is voor de mensen, die in de politiecel in de Hofstad opgesloten zijn.

Dat zijn er meer, dan volgens de uitspraken van Justitie zouden moeten zijn, maar fouten worden overal gemaakt, vooral bij Justitie en zelfs als dat bekend is, wordt de toestand niet zodanig veranderd, dat zij niet meer gemaakt kunnen worden.

En zo is het in het land van coma. Daar gaat men ervan uit, dat de instituten, die voor veel geld onderzoeken doen, hoe ze met apparaten of chemie patienten in coma in beweging kunnen krijgen, weten, waarmee ze mee bezig zijn.

Want niemand kan zich voorstellen, hoe het is, om je te willen bewegen en het niet te kunnen.. Allen hebben een riant salaris en hoeven dus niet na te denken over hoe ze naar de luchthaven komen of naar de Hofstad, waar mensen in coma gehouden worden.

De kinderen kunnen niet meer op de knie paardje rijden, dat is jammer, maar zo is het leven. De een leeft door en de ander sterft. Zullen we ruilen? Jammer, lukt niet. Dus "je maintiendrai" en wil weten, wat er gebeurd is met de brieven, die ik hoogstpersoonlijk aan Paleis Huis ten Bosch heb afgegeven.

Niet voor de lol, maar omdat er een moeder van een patient in coma woont. Als er een brievenbus was geweest, had ik ze in de brievenbus gestopt en een nieuwe brief kunnen schrijven, om te vragen, waarom ik geen ontvangstbevestiging krijg.

Die is niet meer belangrijk. Het leven, dat gered had kunnen worden, is niet meer te redden. Nu gaat het alleen nog maar om publicitiet.

De fotograaf, die op weg was naar de tweede kamer, nam alweer een foto van het standbeeld voor de biep. heeft hij mij ook gefotografeerd en kom ik nu in de computer van Justitie als "lastige Nederlander", omdat ik probeer om een ieder, die met patienten in coma werkt, wakker te schudden?

Hoe lang wordt het geld nog uitgegeven aan behandelingen, die niet het gewenste resultaat hebben? Wat is de macht van de grenspolitie en in hoeverre is de Koninklijke Familie vrij om zelf te bepalen, of zij contact wil hebben met een idy, die een beroep doet op allen, die te maken hebben met patienten in coma?

Kinderen zwaaien spontaan terug naar die idy, als zij bijna aangekomen zijn bij het huis van oma, alwaar helaas niets meer te redden blijkt te zijn. Geen brief is aangekomen? Hoe kan dat nou, ik heb er 2x voor ondertekend.

Ja, klopt, geen ontvangstbevestiging ontvangen, dus is de brief tussen het ene en het andere paleis verloren gegaan?

Een webpagina, wel of niet direkt toegankelijk maken? Ach, weet je, ik heb niets te verliezen. Als ze mij als "staatsgevaarlijk" in de cel stoppen, dan kan ik daar gewoon lekker dood gaan en hoef ik niet meer in beweging te zijn om anderen in beweging te helpen.

Bah, ik ben nog steeds boos. Iedereen doet, alsof hij er niets aan kan doen. dat is typisch voor de wereld van het coma. "De beste specialisten zijn in de hand genomen" en die zeggen, dat de patient in te slechte vorm is om er iets mee te kunnen beginnen.

Als je er niet eens aan wilt beginnen, dan kun je nooit beweging verwachten. Als je een gebouw wilt bouwen, moet je niet alleen het idee hebben, maar ook de know how. Ik heb aangeboden om "no cure no Pay" mijn oog op de patient in coma te laten vallen.

Dat aanbod geldt nog steeds, maar men moet wel mijn reis naar de patient toe betalen, want dat kan ik niet van de uitkering betalen, die ik krijg, dankzij mijn denkstoring, dat patienten in coma in beweging geholpen kunnen worden. Ik bewijs het graag, door een patient in coma daarmee te helpen.

Niets veranderen, verandert niets. Ik schrijf en blijf schrijven, tot ik wat anders met mijn handen kan doen. De grenspolitie denkt, dat ik geen contact met de Koninklijke Familie heb, maar dat contact is ouder dan degenen, die dit denken.

(Hier zou een foto komen, maar dat mag niet van de Rijks Voorlichtings Dienst, want hij was privé aanwezig en niet in funktie als Koning, maar begeleidde zijn vrouw, die de Duitse Media Prijs 2013 kreeg.)