De wetenschapper onderzoekt en behoudt het goede, maar onderzoekt niet alles en daarom is de algemene opvatting, dat de patiënt in coma in bed ligt en zich niet kan bewegen en zich nooit meer zal kunnen bewegen. De chauffeur, die de lifter een lift geeft, is een expert.

Hij is overtuigd van zijn gelijk, als hij de lifter vertelt, dat patiënten in coma niets waarnemen en alleen maar in bed liggen en dus een zinloos leven hebben. Bovendien vindt ook hij, dat dit leven niet de moeite van het leven waard is en er maar beter een einde aan gemaakt kan worden en bij navraag blijkt, dat hij nog nooit een patient in coma in de ogen gekeken heeft of in de handen gehad heeft.

Bij die overtuiging speelt het economische aspect een belangrijke rol. Er wordt van uitgegaan, dat het verzorgen en verplegen van patiënten in coma duur is en gelijk staat aan geld verspillen.

De kosten, die gemaakt worden, zijn die werkelijk zo hoog, of zijn de gevolgen van het de patiënt moedwillig geen voedsel en water meer geven dusdanig, dat daar veel hogere kosten door ontstaan?

Wie neemt de verantwoordelijkheid op zich, dat het leven van de patiënt beëindigd moet worden? En beëindigt deze persoon dan ook het leven van de patiënt of moet iemand anders dat doen?

Rechters delen straffen uit (tot en met de doodstraf in sommige landen), maar zij zijn niet degenen, die de veroordeelde de kogel geven of op andere wijze het leven van de veroordeelde beëindigen.

Wanneer zij ook het doodvonnis uit zouden moeten voeren, zouden zij dat oordeel dan nog vellen? Wanneer zij zouden weten, dat het 10 à 12 dagen duurt, voordat een patiënt in coma overlijdt wanneer de sondevoeding wordt gestopt, oordelen zij dan nog steeds, dat het leven van deze persoon beëindigd moet worden?

Wanneer iemand niet onmiddellijk overlijdt, wanneer de "levensreddende" maatregelen gestopt worden, kan dat gezien worden als een teken, dat deze maatregelen niet als levensreddende maatregelen funktioneerden.

Door alle handelingen, die een normale funktie onmogelijk maken, te staken en een normale funktie te verlangen door voedsel en drinken aan te bieden, de patiënt normaal te laten ademen en eventueel door mobilisaties een normale ademhaling te stimuleren en door de patiënt naar de wc te brengen, zodat hij normaal kan plassen en poepen, krijgt hij bewegingsenergie, die hij kan gebruiken om te bewegen.

Wanneer de patiënt wil sterven, zal hij sterven wanneer een normale funktie mogelijk gemaakt is en hoeft niemand zich schuldig te voelen, dat hij of zij de patiënt om het leven heeft gebracht. Niemand hoeft dan te vechten voor het recht op leven of het recht om te sterven.

Wanneer de patiënt een donor codicil gemaakt heeft, kan de verleiding aanwezig zijn om zijn organen voor anderen te willen gebruiken en daarom kan de wens bestaan, dat de patiënt sterft, maar niet helemaal, zodat zijn organen ook daadwerkelijk nog te gebruiken zijn.