een de hele zaal kon bekijken. Dat was vast gemakkelijk voor de verpleging en geen gevaar dat besmetting van kinderziektes of zo zou plaatsvinden."
   "Ja, dat is tegenwoordig niet vaak meer het geval, omdat kinderen nu ingeënt worden. Als ze dan toch ziek worden, zijn ze heel erg ziek, heb ik me laten vertellen", zegt de Koningin. "Ik zelf heb nog wel alle kinderziektes zoals mazelen en rodehond gehad en vond dat eigenlijk best fijn. Het was vervelend, maar ik hoefde een paar dagen niet naar school en werd thuis lekker verwend en daar heb ik goede herinneringen aan."
   "Bij ons is dat niet gelukt", vertelt Conny. "Mijn zusje had de mazelen en mijn moeder heeft toen mij en mijn broers bij haar op bed gezet, in de hoop, dat wij ook de mazelen zouden krijgen en zij meteen van die narigheid af zou zijn, maar, geen kans. Wij waren blijkbaar niet gevoelig voor de mazelen en geen van ons werd dus ziek. Gelukkig hebben we later ook nooit de mazelen gekregen.
   Mijn moeder werkte in het ziekenhuis als verpleegster, voordat wij kwamen. Misschien heeft zij daar een natuurlijke weerstand tegen de mazelen en andere kinderziektes opgebouwd en die aan ons meegegeven. In ieder geval waren wij weinig ziek."
   Conny staart even voor zich uit en neemt haar kopje thee van het tafeltje en drinkt wat. Van het koekje, dat zij van het schaaltje genomen heeft toen de Koningin het haar aanbood, knabbelt zij een stukje af. Er valt een stilte.
   Het is een prettige stilte, alsof beide vrouwen deze niet willen verstoren. Conny kent deze stilte. Het is de stilte, waarin zij graag haar computer of pen pakt om te schrijven. Om op te schrijven wat haar in de zin komt. Letters, die woorden worden en samensmelten tot een zin, die een betekenis heeft en zin geeft aan haar leven.

10