Het is lang geleden, dat ik in het bos van Versailles liep met mijn vriendin en we opeens stopten. We hadden beide het gevoel, dat het ca. 1734 was. We liepen daar in kleding van die tijd.

Het was een heel speciale ervaring voor mij. Terug gaan in de tijd en in die tijd je bewegen. De tuin van Versailles heeft me dat mogelijk gemaakt.

Ik moet daaraan denken, als jij spreekt over de bijzondere energie van Versailles. De energie van Versailles in combinatie met onze energie en de blik in de toekomst, die wij toen hadden, heeft ons deze ervaring gegeven.

Onze liefde, die toen als bestond, maar niet geleefd kon worden, omdat onze stand dat niet toeliet, maakte, dat we in dit leven samen kwamen. Nog steeds in een combinatie, die niet toegestaan is, maar die we toch korte tijd geprobeerd hebben.

De verbinding met de familie weerhoudt ons ervan om deze liefde in dit leven werkelijk stand te laten houden in een 1 op 1 relatie. En dus leven we alleen. Ieder voor zich heeft zijn ervaringen en doet ermee, wat hij ermee doet.

Mijn relaties bestaan allemaal uit zulke combinaties en daarom blijf ik alleen. Kennelijk heb ik daar nog een verbinding, die te sterk is, waardoor ik geen 1 op 1 verbinding kan aangaan met de geliefde mijnes levens.

Geen 1 op 1 verbinding heb ik met de patienten in coma. Zij zitten me met zijn allen achter de vodden, naast me, boven me, onder me, weet ik veel, waar ze allemaal zitten, maar ze zitten me achter de vodden. Vandaag wel heel speciaal. Dit is het tiende verhaal van de dag.

Ik ben gewend om 3 verhaaltjes per dag te schrijven. Vandaag zijn het er extreem veel. Komt er een tijd, waarin ik niet schrijf en moet ik voorschrijven? Of heb ik de afgelopen tijd te weinig geschreven? O, eh, ah, te weinig nederlands? Ja, klopt, dat moet ik nodig inhalen.

Wie maakt dan de html, en straks de php uitvoering? Daar moet ik ook nog tijd voor inplannen. Of ik moet toch mijn zweefvliegende vriend vragen, of hij het wil doen. Dan heeft hij wat te doen, en als we dan een klinisch hotel vinden, waar een zweefvliegweide bij is, kunnen we daar gaan wonen en is hij altijd bij de hand om de nieuwe verhaaltjes meteen in het net te zetten.

Ik zou wel willen. Hij is super lief. Net zo idieel als ik. Hij heeft ook de liefde als uitgangspunt. Hij heeft me verteld, dat hij gewoon wil genieten van het leven door dat te doen, wat hij leuk vindt en graag doet. Dat geldt voor mij ook. Ik behandel graag, schrijf graag en onderricht graag.

De kat is nu onrustig. Heeft dat met mij te doen? Ja, ik blijf hier niet, sorry poes, ik ga hier weg.er is hier geen zweefvliegweide en geen mogelijkheid om een klinisch hotel voor patienten in coma op te richten en dat is, wat ik wil, omdat ik het heerlijk vind om met een patient te communiceren, die zelfstandig zijn mond kan sluiten.

Ik kan het niet uitstaan, dat mensen zo onbeweeglijk zijn, dat ze deze onbeweeglijkheid de patient in coma ook opdringen. Ze willen, dat hij beweegt, maar ze geven hem niet de mogelijkheid zich te bewegen. En als ik zeg, dat ze die mogelijkheid scheppen moeten, ben ik lastig en moet weg.

Dan denken ze, dat ze het probleem opgelost hebben, maar dat is niet zo. Ze weten dan namelijk, wat ze niet goed doen! Wat ze moeten veranderen om de patient de mogelijkheid te geven om te kunnen bewegen. Mijn teksten zijn ervaringsverhalen. Mijn boosheid is geen boosheid, maar teleurstelling. Teleurstelling, dat mensen anderen zo aan de ketting kunnen leggen.

Zelfs de wetenschap, dat ze dat doen omdat ze zelf aan de ketting liggen, helpt niet om de teleurstelling weg te nemen. Nee, hij wordt er alleen maar groter door. Willen deze mensen dan niet vrij zijn?

Vrij van de dwangen van de familie die ervoor zorgen, dat men zich alleen voelt als men alleen is, het gevoel heeft niet op de juiste plek te zijn of geen eigen plek heeft, niet kan handelen, zoals men wil, niet zoveel verdient als men wil, niet zo zelfstandig is als men zijn wil, het gevoel heeft, dat men verantwoordelijk is voor de gezondheid van de ander en ga zo maar door.

Er zijn veel symptomen en er is veel gedrag, dat veroorzaakt wordt door het familiesysteem. Wanneer de liefde in de familie vrij kan stromen, kan de mens handelen en zich bewegen, zoals voor het Geheel optimaal is. Als in het familiesysteem verbindingen niet geaktiveerd zijn, kan de mens niet handelen en zich bewegen, zoals hij wil.

Hij wordt door niet zichtbare ketens gedwongen dingen te doen, die hij niet doen wil en die zijn overtuigingen niet volgen, maar die de onbewuste familieovertuigingen zijn. Deze overtuigingen zijn zo krachtig, omdat ze onbewust zijn.

Als de mens zich deze bewust wordt, is de overtuiging zijn kracht kwijt en kan de mens vrij beslissen, of hij zich nog langer door deze overtuiging laat beinvloeden.

Mijn overtuiging, dat ik niet goed genoeg ben, is een familie overtuiging. Ik heb besloten, dat ik daar niet langer aan mee hoef te doen. Ik kan mezelf laten zien. Ik doe altijd mijn best, en beter gaat niet. Ik heb ervaren, dat als ik niet optimaal denk te funktioneren, omdat ik geheel en al super verkouden ben, de patient me zei, dat het een super goede behandeling was.

Dus mijn intentie om mijn best te doen, maakt, dat ik ook wanneer ik denk in slechte toestand te zijn, datgene, wat ik doe, goed doe. Dus, ik ben goed genoeg!

En ondertussen ben ik ervan overtuigd, dat ik super goed ben. Ik heb nog niemand ontmoet, die mij heeft kunnen vertellen, wat ik ondertussen allemaal kan vertellen over patient in coma. Men vraagt mij, hoeveel patienten ik al op de been heb gekregen.

Nog geen. Ik word weggestuurd, omdat ik verlang, dat het team, dat met de patient werkt, zich inzet voor de genezing van de patient. De teams, die ik tot nog toe ben tegengekomen, wilden dat niet doen. Die dachten alleen maar aan hun eigen schema en wilden dat niet veranderen.

Ik verheug me op mensen, die van verandering houden en voor wie genezing van de patient het streven is. Ik ken collegas, die hun best doen, om de patienten, die ze hebben, te behouden. Dat is nooit mijn streven geweest. Ik ben een therapeut en het is mijn opgave om te zorgen, dat de patient mij niet meer nodig heeft.

Dat is van het begin af aan, mijn slogan geweest en die voer ik nog steeds. Ik moet echt de patient kunnen behandelen. Hij moet fysiek bewogen worden om fysiek te kunnen bewegen. Daartoe moet ik, of een ander, fysiek met de patient bewegen.

Alleen mentaal of astraal bewegen is onvoldoende om de fysieke bewegingen weer op te wekken. Alleen de fysieke bewegingen maken, zoals nu gebeurt, voldoet ook niet. Dat heeft de tijd geleerd. Door gewoon maar eens te proberen, wat ik alles beweer, en dat dan ook werkelijk vol te houden, 3 jaar lang, 3x per week, 2 uur heb je nodig, want je moet niet alleen fysiek bewegen, maar ook het energielichaam merkaba aanbinden aan aarde en universum, en dat 2x, dan heb je het bewijs, dat hpi – therapie helpt.

Als je niet begrijpt, wat ik hierboven geschreven heb, ben je welkom op de OPLEIDING VOOR THERAPEUTEN, VERPLEGEND PERSONEEL OF VERZORGER.