Je ligt op de bodem als ik me omdraai, zonder dat ik gezien heb hoe dat gebeurd is. Ook ik bied een helpende hand, met woorden terwijl drie sterke kerels je omhoog helpen. Je staat amper of je rent alweer weg. Je hebt geen tijd om de shock te verwerken.

O, daar lig ik weer. Ik weet niet, hoe dat gebeurd is. Ik lig gewoon ineens weer. Mijn stok heb ik nog vast. Ik probeer weer op de been te komen en merk, hoe ik van alle kanten daarbij geholpen wordt. Iemand zegt ook ¨een been naar voren¨ en dat doe ik dan ook en sta heel snel weer. Ik loop meteen weg, zonder wat te zeggen, omdat ik niet kan staan. Ik kan lopen maar niet staan. Terwijl ik wegloop, word ik me bewust, dat ik niet eens "Dank je" gezegd heb. Dat ben ik niet gewend. Ik zeg vaak ¨Dank je¨ uit gewoonte, niet omdat ik dankbaar ben. Nu ben ik dankbaar voor alle hulp, die me spontaan geboden werd.

Ik zie je weglopen. Je loopt heel scheef naar rechts, daar waar je je stok hebt. Het ziet zo uit, dat je niet kunt staan. Ik begrijp, dat je meteen weggelopen bent en wens je Alles Gute en dat je de shock, die er vast is, verwerken kunt wanneer je tot rust komt. Elke val is een shockgebeuren dat verwerkt moet worden en waardoor men wakker kan worden.

Dit gebeurde op het station Basel-SBB op 2. Juni 2011.