Hoe lang is de tijd, waarin het nog toegestaan is om iemand op een ontvangstbericht te laten wachten? Ligt dat aan de familie of aan het bedrijf, waar men werkt?

Of ligt het aan beiden, omdat het bedrijf, waar je werkt, met je familie te maken heeft? Het bloed kruipt, waar het niet gaan kan en dus worden diplomaten geboren en getogen opgevoed als diplomaat.

Als zij daarvoor gevoelig zijn en dat lijkt niet altijd het geval. Sommige diplomaten schoppen tegen elke stoel, die ze tegenkomen, wellicht als antwoord op de schoppen tegen de schenen, die zij zelf hebben moeten ondergaan.

Een koningkind mag niet zat worden, hij mag het niet zat hebben om niet te mogen doen, wat hij wil doen en niet te kunnen doen, wat hij moet doen om zijn eigen behoeften te vervullen, maar hij moet zich volgens het protocol gedragen en wordt niet op handen gedragen.

Men zegt, dat de Koninklijk Familie dusdanig veel post krijgt, dat zij niet alles zelf kunnen lezen en daarom hebben zij een eigen postkamer. Die tijd vreest de hpi-therapeute, want hoe kan een ander weten, wat zij absoluut moet lezen en wat zij niet hoeft te lezen?

Op het ogenblik is het nog niet zo ver en dus wordt gewerkt aan het vertrouwen, dat er dan iemand is, die zoo goed in zijn vel zit, dat hij absoluut zeker altijd de juiste beslissing neemt, waar het het wel of niet op de schrijftafel van de hpi-therapeute leggen van post betreft.

Dat is belangrijk, want wat voor de een een leuk of minder leuk verhaal is, is voor de ander leven gevende informatie. De parkinson patient, die alsmaar stijver wordt en daar verschrikkelijk boos over is, want vorig jaar kon hij nog zo goed voetballen, loopt niet achteruit en praat liever over stoelgang.

En baalt ervan, als hij alleen nog maar met de stoel kan gaan. Hij realiseert zich niet, dat de poep en pies, die hij niet uitspreekt, zoals in het ziekenhuis, waar niet gevraagd wordt, of je gepoept hebt, maar of je "stoelgang" had, niet vrij kunnen stromen, als er niet over gesproken kan worden.

Natuurlijk is het ook volkomen onnodig, om elke morgen te poepen. Vooral, als je amper beweging hebt gehad, is de kans, dat je niet hoeft te poepen groot. De mens, die elke morgen en soms zelfs twee keer per dag poept, stoort zich aan het vragen daarnaar en vertelt de pleeg, dat hij het zal melden, als hij niet gepoept heeft.

Hij is niet in het ziekenhuis, omdat hij niet kan poepen, maar omdat het ademen ontzettend pijn doet. De lange adem lijkt hij te zijn kwijtgeraakt. En heeft hij niet in het ziekenhuis weer gevonden.

Integendeel, hij is, wat de artsen betreft, te vroeg weer weg gegaan, omdat hij liever naar een INEH-cursus ging, dan in het ziekenhuis niets te doen. Hij kon daar niets doen, omdat hij verstijfd was. Hij was een patient in coma, maar de artsen hebben dat niet in de gaten gehad.

Zij kunnen alleen maar een fysiek coma herkennen, want dat is niet te overzien. Het fysieke coma veroorzaakt een totale afhankelijkheid en 24-uurs verzorging.

Die wordt gegeven, maar het is de vraag, welke vakkennis daarbij gebruikt wordt. En wat het doel van die verzorging is. De tijd heeft bewezen, dat de huidige behandeling en verzorging van patienten in coma, die gebaseerd is op de gedachte, dat de patient in coma een neurologische patient is, niet werkt.