Op stap om boodschappen te doen, wordt onderweg bedacht, wat er gekocht gaat worden: een anzichtkaart is een goed idee, dan kan die geschreven worden in plaats van met de computer te schrijven.
Maar het wordt anders. Het wordt kaas en melk en salami, om de diepvriespizza op te fleuren en ijs als vervang eten, wanneer de tijd niet voor eten bereiden gebruikt wil worden.
En gaat het weer richting huis, waarbij het mobieltje gaat als net de supermarkt verlaten is. De informatie, dat Max vanavond over coma praat, is zeer welkom en het aanbod, om voor mij goed op te letten, nog meer, want ik kan de zender, waarop dit getoond wordt, niet ontvangen.
Sowieso geen televisie, maar ook nog in het buitenland op stap, is Max niet te ontvangen. Grimmig loop ik bergen en dalen door in de hoop, mensen te ontmoeten, die iets willen veranderen in de behandeling van patiënten in coma, maar deze mensen ben ik nog niet tegengekomen.
Vele visitekaartjes zijn bij therapeuten, artsen, vakklinieken, familieleden en anderen terecht gekomen, maar niemand lijkt geïnteresseerd in toelichting op dat, wat in de webpagina te vinden is.
De verhalen, die getoond worden zijn emotioneel geladen en toch verandert er niets. Trees and flowers are not needed to make a patiënt in coma move.
Maar eten en drinken, waarbij de patiënt de tijd krijgt om te slikken en het eten lekker is. De pijpen moeten eruit, want geen normaal mens spoelt zijn darm. De gaten moeten schoon gehouden worden, zodat zij vanzelf dicht kunnen groeien.
Om dat te versnellen, kan chemie gebruikt worden, maar het groeiproces moet de tijd krijgen, zodat de funktie van de darm of de ademhaling zich weer kan normaliseren.
Door de abnormale funktie, die ontstaat, wanneer geen eten door de mond het spijsverteringsstelsel betreedt, kan zich niet van vandaag op morgen weer normaliseren, maar heeft daar tijd voor nodig.
Tijd is iets, wat de patiënt in coma eindeloos heeft en toch ook niet, want zijn fysieke systeem is niet eeuwig opgewassen tegen de onnatuurlijke behandeling, die het krijgt.