Na het concert probeer ik naar huis te liften, maar er stopt geen auto om mij een stukje op weg te helpen. Ook geen dormobiel, maar die zie ik dan in Staufen, geen kleintje, maar een ca 12 meter lange, die op sommige plaatsen 3 meter breed is.

Ik ga dus maar lopen. Gelukkig ben ik niet in Freiburg im Breisgau, maar in Bad Krozingen en dat is maar 12 kilometer van mijn woonruimte.

Daar woon ik niet, maar werk ik. Ik heb niet het idee, dat ik ergens woon, maar in deze woonruimte is ook een bed, waarvan ik gebruik mag maken.

Als ik in dit land ben, gebruik ik het zo nu en dan 's nachts, wanneer ik niet aan het werk ben.

Er zijn mensen, die van mening zijn, dat ik niet werk, maar ik zie dat anders. Voor mij is het hele leven werk en tegelijkertijd een spel.

Dankzij deze instelling heb ik geleerd naar mijn intuitie te luisteren, de reden, dat ik nu na 22.00 uur nog op straat ben en dus probeer om al liftend naar Münstertal te komen.

Een auto stopt en de jongemannen, die erin zitten vragen, waar ik naar toe wil. Zij willen me echter niet een stukje op weg helpen, maar vertellen me, dat er nog een trein gaat.

Dat weet ik, maar ik loop liever dan dat ik zonder toestemming van de verantwoordelijken in de trein ga zitten. Mijn geld besteed ik liever aan andere dingen.

Eten en drinken doe ik ook niet veel, zodat ik ook dat geld uitspaar om die andere dingen, die voor mij veel belangrijker zijn, te kunnen doen. Ik werk met man en macht aan mijn webpagina en aan de voorlichting over hoe patienten in coma op de been geholpen kunnen worden.

Ik ben dan heel blij, wanneer familie de moeite doet om mij te bellen en te vertellen, wat er in Nederland over coma op de televisie vermeld werd. Max maakt meer mogelijk?

Tot nog toe was geen enkele media, vakkliniek, neuro psycholoog of volkskrant dusdanig geinteresseerd, dat contact werd opgenomen over de hpi-methode, die ontwikkeld is dankzij het werken met vooral patienten in coma.

De patienten, die behandeld werden, kunnen dat nog niet navertellen, omdat zij niet meer naar de hpi-methode behandeld worden.

De rode draad in de behandeling van patienten in coma is niet alleen, dat het niet-bewegen gekoppeld wordt aan niet bewust zijn, geen pijn voelen en niet kunnen eten en drinken, maar ook dat er geen bewegingen aangeboden worden, die nodig zijn om op de been te komen.

Zonder verandering van therapie, geen verandering van resultaat en zonder openheid voor de ideeen van anderen, geen dicht netwerk, dat ervaringen uitwisselt, waardoor alle patienten in coma op de been gebracht kunnen worden.

Dan zal niemand meer ervan uit kunnen gaan, dat de behandeling, die hij geeft, goed is, ondanks dat de patiënt niet in beweging komt. Alleen de therapeut of arts, die als doel heeft zichzelf overbodig te maken en de patiënt het recht om te leven daarbij te ondersteunen, zal tot een verbeter de wereld begin bij jezelf leiden, waardoor het lijden stopt.

Leiders, die niet in de gaten hebben hoezeer hun onderdanen lijden door de maatregelen, die zij nemen en handelingen, die zij uitvoeren, moeten leren zich in te voelen. Door je voor te stellen, dat jij daar in dat lichaam gevangen zit, waarbij je zo behandeld wordt, zoals je wordt, hoe zou jij je dan voelen?

Blijf je dan nog in dat lichaam of treed je uit? Treed je uit om nooit meer terug te komen of treed je uit om weer terug te komen als de kwelling voorbij is?

Degene, die zich niet kan bewegen, kan niet schreeuwen van de pijn, hij kan zich niet van de pijnbron wegbewegen en hij kan geen optater terug geven.