"Vragen staat vrij" zegt men dus dat doe ik nu, op een idee gebracht door een blad, dat de kinderen, die hier met hun ouders gaan eten, ongevraagd krijgen, samen met kleurkrijtjes.
Ik ben alleen en heb ook wat nodig om de wachttijd door te komen, dus vraag ik, wat er zou gebeuren, als ik om pen en papier zou vragen. De bediening antwoordt, dat het eraan komt.
Ik berg dus mijn eigen, nieuw gekochte papier en pen weg en wacht. Niet tot ik een ons weeg, maar tot me duidelijk wordt, dat het leveren van papier en pen aan een volwassene hier niet zo snel gebeurt als het papier en kleurpotloden aan de kinderen leveren.
Dan pak ik mijn eigen papier en pen weer en schrijf wat. Maar de onrust, of ik nog papier en pen krijg, maakt, dat ik me niet op het schrijven kan concentreren. Ik leg het schrijftuig dus weer weg en kijk om me heen.
Vorig jaar om deze tijd was ik hier ook en de mensen, die nu op het terras van het restaurant zitten, ook. Een paar herken ik van toen. Vaag, maar het kan niet anders. Zij waren er toen ook.
Ik weet van een vriendin, dat er mensen zijn, die elk jaar naar dezelfde vakantiebestemming gaan en daar hun vrienden uit dezelfde stad waar ze wonen, ontmoeten. Soms ook anderen, met wie ze een vakantierelatie hebben, die ze dan nog even thuis voortzetten, omdat beide uit dezelfde plaats komen.
Maar de omstandigheden thuis zijn dusdanig anders dan tijdens de vakantie, dat deze relatie geen stand houdt. En anderen moeten een wereldreis maken om de partner voor het leven te ontmoeten, wat Bert van Riel, dankzij zijn aura lezen, tientallen jaren voordien voorspelt.
Het coma, dat voor hem de opening was tot aura zien, moet echter eerst opgeheven worden en dat duurde dus zo lang. "Alles op zijn tijd" is een uitspraak, die zijn recht van bestaan heeft.
Vooral als je je tijd ver vooruit bent, zoals Rembrandt, van Gogh en ook vele componisten, komt de roem pas na je dood en kunnen je nazaten de oogst van je arbeid binnenhalen. Deze oogst is afhankelijk, van wat je gezaaid hebt of, wat je geproduceerd hebt.
De producent, die een toneelstuk produceert, moet zien, dat hij het produkt verkoopt, zo lang het door deze groep mensen gespeeld wordt. Wanneer de groep uit elkaar valt, kunnen er vervangers komen, maar dat betekent, dat het produkt veranderd is. Want elke speler heeft zijn eigen stijl.
Je kunt een ander nadoen, maar er blijft altijd een herkenningspunt, waardoor je als copieerder te herkennen bent. Daarvoor is soms een vakman nodig, maar de echte vakman zal namaak van echt kunnen onderscheiden.
Waar het patienten aangaat is dat tamelijk simpel, want de vakman levert dat, wat de patient zich wenst, waarbij gezegd moet worden, dat niet bij elke patient met de mond gezegd wordt, wat onbewust gewenst wordt.
De patiente, die geen contacten heeft, blijft onbewust liever goed ziek, zodat er mensen over de vloer komen. De therapeut moet huisbezoek afleggen en wellicht komt er ook nog een hulp in de huishouding.
De patient, die het liefst gezond is, zal door zijn gedrag dit tonen. Hij klaagt niet en doet wat hij kan. Hij gebruikt zijn energie met beleid. Hij rust als dat nodig is en is bezig als hij daarvoor energie heeft.
Hij verheugt zich over contact en krijgt dat dus ook omdat hij uitstraalt, dat hij dat leuk vindt. Voor hem is het geen belasting om iemand over de vloer te hebben, maar een afleiding, die hij graag heeft, als hij zich daar goed genoeg voor voelt.
Degene, die onbewust elk contact een belasting vindt, zal minder bezocht worden, wat hij wellicht heel vervelend vindt, omdat hij dan niet afgeleid wordt en dat is juist het goede eraan, want daardoor heeft hij tijd en energie om zijn eigen behoeften te leren kennen en op zoek te gaan naar een methode om die te vervullen.
Eigen behoeften vervullen voldoet meer dan behoeften van anderen vervullen, behalve, als het eigen behoeften vervullen samengaat met het vervullen van behoeften van anderen. Dan geldt: samen is dubbel, waarbij samen gedeeld is half als het om smart gaat.
