van dit boek in ontvangst zou willen nemen en ik voel me zeer vereerd, dat U daar "ja" op heeft geantwoord. Ik heb namelijk al veel geprobeerd, zonder de nodige aandacht te krijgen van mensen, die in staat zijn om het leven van de patiënten, waar het in dit boek over gaat, te veranderen."
   De lakei komt weer binnen en heeft een dienblad in zijn handen, waarop een pot thee, kopjes van het theeservies en een bijpassend schaaltje met koekjes staan. Hij vult de kopjes en zet ze op het tafeltje, dat tussen de twee stoelen staat. Het schaaltje met de koekjes zet hij ook op het tafeltje.
   De Koningin bedankt de lakei, die weer op zijn plaats bij de deur gaat staan en zegt tegen Conny, terwijl zij haar het schaaltje met de koekjes reikt: "Hier, neemt U een lekker koekje en schroom niet, om er nog een te nemen, wanneer U zin heeft."
   Conny kijkt haar dankbaar aan. Zulke lekkere koekjes heeft zij al lang niet meer gegeten, maar zij herinnert zich nog goed de luxe koekjes, die vroeger thuis op zondag bij de thee geserveerd werden. Dat was toen, nu is voor haar alles anders.
   De Koningin kijkt haar nieuwsgierig aan en vraagt, wat haar drijfveer was om het boek, dat Conny nu in de hand heeft, te gaan schrijven: "Heeft U zelf ervaring op dit gebied?". Conny antwoordt dat zij zelf als klein kind, na een aanrijding, bewusteloos was.
   "Ik heb bijna een week in het ziekenhuis gelegen", vertelt Conny, "terwijl ik me helemaal niet ziek voelde. Het meisje, dat naast me lag, was vast wel heel ziek, want er kwam elke dag een dokter, die dan de gordijnen dicht deed en als hij klaar was, gingen de gordijnen weer open en het meisje keek dan helemaal niet blij. We konden niet echt met elkaar praten, want er zat een glazen wand tussen ons. We lagen op een zaal, waar iedereen zijn eigen kamer had en door de glazen wanden tegelijkertijd ieder-

9

bladzijde 10