En zo loop ik een man achterna. Hij gaat in dezelfde richting als ik, richting Freiburg, Centraal Station. Hij loopt snel en is een meester in het uitrekken van de tijd. Hij loopt niet alleen, hij belt tegelijkertijd en bespreekt, dat hij alles snel moet hebben, want er zijn verschillende dingen, die samengesteld moeten worden van datgende, dat de ander hem gaat leveren en maandag heeft de man een afspraak met zijn klant. Hij moet dan weten, wat hij geleverd krijgt en wat het kost, zodat hij de klant dan een eerlijke prijs kan opgeven.

Het gesprek loopt goed, en de man ook. De leverancier is op weg naar een klantengesprek en ze spreken af, dat ze later nog nader contact zullen hebben om het een en ander nog af te spreken.

De hele tijd zie ik de naam "the South Face", die op de zwarte jas, die de man aan heeft staat, voor me. Het gesprek is beeindigt voordat we de straat moeten oversteken. In het midden van de straat sta ik naast de man en zie, dat op zijn mouw in rood "Summit series" genaaid is.

Ik loop ook het station in en zie, dat de man geinteresseerd kijkt, wie bij "les Gareçons" zit. In de hal van het station raak ik hem kwijt. Ik ga met de roltrap, die niet aan is, naar beneden en heb te doen met de mensen, die naar boven moeten lopen.

Dat naar boven lopen is op een roltrap altijd zwaar, omdat de treden zo hoog zijn. En ik denk aan de patient in coma, die ik net op straat tegen ben gekomen. Een vrouw heeft zijn rolstoel geduwd. Dat zou niet zo moeten zijn! Hij zou een elektrische rolstoel met stafunktie moeten hebben! Hij is fit genoeg om dan zelf te rijden.

Ik weet zijn naam niet meer. Ik heb nog steeds een probleem om namen te onthouden. Dat heb ik al heel lang, dus doe ik ook geen moeite om namen te onthouden. Ik hoef geen namen onthouden te kunnen om te onderwijzen, hoe comapatienten in hun genezing gestimuleerd kunnen worden met therapie en verpleging. Voor meer informatie over opleidingen voor therapeuten of verplegend personeel of voor cursus voor interessenten zie OPLEIDINGEN EN CURSUSSEN.