Je bent je huis aan het ombouwen als ik langs kom. Je leegt alle laden en je vult ze weer. Je ordent de inhoud.

Je denkt, dat het je zal helpen om je verwarring op te heffen. We praten over de gordijnen. Je vraagt me, of je oranje of rood moet ophangen. Ik antwoord spontaan, dat je groene gordijnen moet ophangen en je verheugt je, want dat had je ook al gedacht.

Ik zeg je, dat je moet doen wat je denkt in plaats van de mening van anderen te vragen. Je zit zo vol angst voor het niet meer geliefd worden door anderen, dat je alles doet om dat te voorkomen, waarbij je je intuitie waarneemt, maar niet volgt.

Je weet, dat als je zo door gaat, dat je verwarring alleen maar groter wordt en je huis geen plaats meer voor je zal hebben.. Alle anderen geef je, wat ze zich wensen, zodat je hun liefde krijgt en je eigen wensen en behoeften schuif je weg omdat je denkt, dat je het niet nodig hebt, dat ze vervuld worden.

Ik zie, hoe verward je bent en probeer je bewust te maken van je gevoelens. Ik heb je net verteld, dat de waarheid een goed gevoel geeft. Je wordt boos, als ik een opmerking maak over iets, wat je me 3 weken gelden gezegd hebt.

Je zegt, dat het alleen mijn mening was, terwijl ik zeker ervan ben, dat het ook jouw mening was. Ik vraag me af, waarom je zo boos wordt als je er zo zeker van bent, dat je gelijk hebt. Ik ben er zeker van, dat ik gelijk heb en vertrouw erop, dat je je de waarheid ook weer zult herinneren. Nu zit je op de bodem en ordent de inhoud van de laden. Zijn je gevoelens als de dingen in de laden?

Worden ze opnieuw geordend, door ze te bekijken en te beoordelen of ze nog nodig zijn of worden ze op een hoop gegooid, de een na de ander in de hand genomen om vervolgens zonder verwerking weer in een lade te landen? Je weet, dat het besluit hoe je jouw leven vorm geeft, niemand je kan afnemen. In dit besluit sta je alleen, met alle delen van je wezen, ook die, die je in deze laden steeds weer ziet en niet eerlijk bekijkt en alleen jij kunt de belangrijke beslissing nemen hoe je je leven leven wilt.

Alleen jij kunt jezelf toestaan om tot rust te komen, niet meer te vluchten, naar je hart te luisteren en die voor allen beste beslissing te nemen en daardoor het welzijn van het Geheel te dienen.

Dit verhaal heeft zijn oorsprong in Münstertal, waar ik al mijn laden een na de ander geleegd heb en gekeken heb, hoe de inhoud mijn leven beinvloedde. Ik heb die inhoud, waarvan ik de werking niet mocht, er niet weer ingedaan, zodat ik plaats had voor alles, wat mijn leven verzoet en waardoor mijn liefde kan stromen.