Wij kennen elkaar al een hele tijd. De tijd vliegt. Ik herinner me, dat ik jou bezocht heb. Ik reed zonder omwegen naar jouw huis, alhoewel ik daar nog nooit geweest was.
Ik heb een mevrouw gevraagd, of ik op de goede weg was en bleek al bijna bij jou te zijn. Je man had lekker gekookt, want jij had de hele dag gewerkt en hij werkt thuis.
Ik werd koninklijk ontvangen en heb dat ook zo ervaren. Een kamer was voor me vrij gemaakt, zodat ik bij jullie kon overnachten.
Na het eten hebben we op de bank zitten kletsen. Alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden. Dat was niet het geval. We hadden elkaar een 20 jaar niet gezien.
Intussen had je twee kinderen en je was zenuwachtig. Hoe zou het zijn? We zaten in dezelfde klas op de lagere school. Dat was nog geen basisschool. Het was voor mij zelfs de grote school.
Ik heb een enorme stampij moeten maken om er naar toe te mogen, toen ik dat wilde. Een jaar en 4 maanden ben ik jonger dan mijn zus en die was vorig jaar naar de grote school gegaan, dus was het nu mijn beurt.
Dat ik in december jarig ben, was voor mij geen reden een extra jaar te wachten. Het feit, dat ik me op de kleuterschool absoluut niet thuis vond een extra reden om graag naar de grote school te willen.
Ik heb dus het hele huis bij elkaar geschreeuwd en in dit geval gold: de aanhouder wint! En dus mocht ik naar de grote school. Niet meer naar de kleuterschool moeten was voor mij een bevrijding en de juf van de lagere school was zo een schat, dat was de extra beloning.
Ik weet niet meer hoe ze heet, ze was er nog niet zo lang of ging snel weer weg. In ieder geval was het een schat en ik hou van schatten. Die geven me levensenergie.
Met jou ben ik bevriend geraakt en we hebben heel wat uurtjes samen doorgebracht. Ik was toen al geheel in coma, dus kan ik me niet meer aan de details herinneren. Toen we naar de middelbare gingen, scheidden onze wegen.
Ik was van de familie, die naar de rijksschool ging, alle anderen gingen naar een van de twee andere middelbare scholen. Op de fiets heen en weer kwamen we elkaar soms tegen en reden een stuk met elkaar mee.
En nu ben ik dan eindelijk bij jou op bezoek. Ik woon ondertussen in Duitsland en ben nog steeds op zoek naar mijn kracht en macht. Wie ben ik, wat kan ik en waarom doe ik, wat ik doe?
Jij hebt al jaren werk, wat je met plezier goed doet en de rest van je leven is ook gevuld. Dat is bij mij anders. Ik ben een “Einzelgänger” en nog steeds loop ik verdwaasd rond, niet wetend hoe ik mijn talenten tot het welzijn van het geheel en tot mijn eigen vreugde gebruiken kan.
Ik ben hier voor een seminaar van het INEH eh, NNEH, de healing organisatie, waar ik een belangrijk deel van mezelf gevonden heb. Ik heb bij de cursussen van het INEH me veilig gevoeld. Daar kon ik doen en laten, wat ik wilde, zonder dat wie dan ook er aanstoot aan nam.
Een unicum tot dan toe in mijn leven. Dat is wat erg kras uitgedrukt, maar daar op die cursussen ben ik me bewust geworden, dat het zo was als het was en dat ik me daar veilig voelde.
Bij jou keek ik ’s avonds in de spiegel en was zeer blij verrast te zien, dat de streep boven mijn neus weg was! Het is dus mogelijk, dat die verdwijnt en wel heel snel ook! Een Aha-Erlebnis.
Jouw liefdevolle zijn maakte, dat ik me volledig op mijn gemak voelde, ook door de liefdevolle aanwezigheid en interesse van jouw familie en daardoor kon ik mijn angst voor de omgeving loslaten en mezelf zijn.
Nu is de streep er weer. Het lijkt erop, dat mijn gezicht weer mijn angst toont, maar ik heb het volle vertrouwen, dat ik mijn leven zo leef, als het voor mij optimaal is. Ik zit hier allenig, de poezen komen langs en tonen me wat aandacht en intussen wil de webseite in html geschreven worden en melden zich nieuwe verhaaltjes, zoals ik deze teksten noem.
Ik weet, dat mijn herinneringen voor anderen belangrijk zijn kunnen. Ik ben wakker geworden. Verheug me gigantisch over elke herinnering, aangezien ik altijd het idee had, dat ik me niets herinneren kon. Nu ervaar ik, dat ik me een heleboel herinneren kan en dat al die ervaringen dus nog steeds toegankelijk zijn.
Daarom ben ik ook niet bang voor de dood. Ik weet, dat de dood geen einde, maar een nieuwbegin is. Dan leg ik dit physieke lichaam af en ga verder op mijn weg. Ik ben met ervaringen geboren. Ik was geen onbeschreven blad, toen ik geboren werd. Ik heb nog het een en ander in dit boek des levens geschreven en moet nu daaruit het een en ander op papier zetten om te zorgen, dat de mensheid wakker wordt en de patienten in coma zo gaat behandelen, zoals zij nodig hebben om weer te kunnen bewegen.
Onze liefde is het uitgangspunt, daarbij wat energetische en physieke kennis, daaruit de juiste mix maken en de behandeling is een groot genot, zoals ook het resultaat. Mijn ervaring hiervan deel ik met een ieder, die dat wil en daarom geef ik OPLEIDINGEN VOOR THERAPIE VAN PATIENTEN IN COMA VOOR PHYSIOTHERAPEUTEN, VERPLEEGKUNDIG PERSONEEL en VERZORGERS.