En zo schrijf ik een verhaal, dat het leven van een patient in coma beschrijft, gezien door de ogen van de therapeutin, gevoeld door de therapeutin. Stel je voor, dat dit allemaal werkelijk zo is, zoals het hier beschreven is!

Enkele woorden, van allen, die niet spreken kunnen, heb ik hier opgeschreven.

 

Dagboek van het wakker worden van de intuitie van een therapeutische patientin in coma

de invloed van de aanraking
de invloed van de natuur
de invloed van vertrouwen
de invloed van mijn onvermogen me aan de voorgegeven tijd te houden
de invloed van verwachtingen

Dag 1
Hoe is het eigenlijk begonnen? Was het bij dat etentje, dat ik had met deze vrouw, waarbij we erover gesproken hebben, hoe zij haar familieprobleem kon oplossen en hoe we erover gesproken hebben, hoe zij met haar fiets een ongeluk zou krijgen voor de deur van het universiteits ziekenhuis, waar ze dagelijks langs fietste en hoe ik haar dan met mijn healing healen wil, en zij mij zegt, dat dat niet genoeg is, dat ik nog wat erbij moet leren en een nieuwe therapie moet uitvinden.

Ik kon de spanningen in onze familie niet meer verdragen. Ik houd van mijn ouders, ik houd van mijn zus en ik verdraag het niet, dat zij problemen met elkaar maken, dat ze elkaar niet begrijpen. Ik heb alles mogelijke bedacht en een ongeluk met de fiets is het beste, wat ik heb kunnen bedenken. Die therapeute, met wie ik een keer gegeten heb, heeft nog gezegd,  “Doe het niet!“ voordat ze is weggegaan, maar ik heb geen betere oplossing gevonden. En nu lig ik dus hier, ik ben me bewust, dat ik deze oplossing zelf gekozen heb, alhoewel ik toen nog niet wist, hoe ik weer uit deze toestand zou kunnen komen en ik hoop, dat als die therapeute komt, ze een goede behandelmethode voor me heeft. IK WIL IN HARMONIE LEVEN!

Dag 2
Hoe is het eigenlijk begonnen? Was het bij de garage van de Italiaan, die er niet was, maar waar ik een lieve man trof, die niet alleen autoproblemen had? Ik heb gezien, dat hij veel woede in zich had en heb hem dat in stilte gezegd, zodat hij zich dat bewust kon worden en daardoor zijn woede zou kunnen verdwijnen.

Ik kon de spanningen in onze familie niet meer verdragen. We waren gescheiden en ik was woedend, ook op mezelf, dat ik het niet voor elkaar gekregen had om een gelukkige relatie in stand te houden. Ik was bij de garage voor mijn auto, maar daar was niemand. In plaats daarvan trof ik een lieve vrouw, die een paar vriendelijke woorden tegen me zei. En nu lig ik nier en kan me niet meer bewegen.

Dag 3
Hoe is het eigenlijk begonnen? Met de esoteric healing, die ik hier in Duitsland heb leren kennen? In ieder geval heeft dat me ertoe gebracht anders met mensen te communiceren.

Ik kon mezelf niet meer verdragen. En nu lig ik hier en kan me niet bewegen.

Dag 4
Hoe is het eigenlijk begonnen? De cursus hnc heeft mij weer toegang gegeven tot mijn intuitie, die me zegt, wat de patient nodig heeft als ik hem behandel.

Ik kon mijn therapeute niet meer verdragen en was bang en nieuwsgierig tegelijk, hoe de nieuwe was. De eerste ontmoeting is me bevallen. Ze is heel anders dan die anderen en heel voorzichtig. Dat heeft me goed gedaan, want het gaat niet goed met me en ik ben bang voor de dood.

Dag 5
Hoe is het eigenlijk begonnen? Was het de een-euro-job, die ik van het arbeidsbureau moest doen? Ik wilde met autisten werken, maar die konden ze me niet aanbieden. In plaats daarvan kreeg ik ´s middags een waarneming, die de volgende dag begon en waarbij ik meerdere comapatienten te behandelen had.

Ik was hardstikke ziek toen die nieuwe therapeute kwam. Ik lig hier dan ook al heel lang. Tot nog toe heeft niemand het voor elkaar gekregen om iets goeds voor mij te doen. Ze strekken mijn armen, draaien me een beetje en als ik geluk heb, worden mijn benen ook nog gestrekt. Dat lukt amper meer, want ik lig bijna altijd in bed.

Dag 6
Ik heb het gevoel, dat ik je ken. Ik kan me niet herinneren, waarvan. Ik wil jou echter ook helpen om op de been te komen, maar heb geen idee hoe dat gaat. Ik begin na te denken.

O, deze energie ken ik nog niet? Ze ziet er goed uit! Ik ben benieuwd, hoe ze me kan helpen.

Dag 7
Ik het het gevoel, dat deze mens geen behandeling wil. In ieder geval niet de behandeling, die tot nog toe gegeven werd. Ik heb het gevoel, dat deze mens wil gaan hemelen, daarom gebruik ik healing touch om hem de weg te openen.

Ik zou graag hier willen blijven om voor mijn dochter er te zijn, maar ik kan niet meer! Deze jaren zonder beweging en dat vele in bed liggen hebben me mijn levenslust genomen.

Dag 8
Ik heb het gevoel, dat deze mens veel levendiger is dan het beeld, dat ik van mijn collega kreeg. Ik zie een mens met grote aandacht, die veel problemen heeft door een slecht aangelegde trachea.

Die nieuwe therapeute is voor mij een avontuur. Zij wil wat bereiken met haar behandelingen. Dat gevoel heb ik niet bij de andere therapeuten. De nieuwe therapeute behandelt me als een mens met wie men praten kan, wat ik erg waardeer en ik probeer antwoord te geven. Dat lukt echter niet.

Dag 9
Ik heb het gevoel, dat ik deze mens erg voorzichtig behandelen moet omdat het fysieke lichaam volledig overbelast is. Ik vind het een wonder, dat het überhaupt nog zo kan functioneren.

Deze kleine therapeute heeft erg veel energie. Ik verheug me elke keer weer wanneer ze komt. Ik voel nu mijn fysieke lichaam beter en ik heb goede hoop, dat het mij blijvend beter zal gaan. Ik denk vaak aan haar en dan voel ik me al beter.

Dag 10
Zo snel als ik als kind was, zo langzaam ben ik nu. Ik had zo mijn principes als kind en die hebben me in grote problemen gebracht toen ik ze als volwassenen vasthield. Daarbij heb ik mezelf ook gigantisch tekort gedaan en nu, nu heb ik collega's, die in hun onweten aan vooraf gemaakte afspraken waarvan ik weet, dat ze niet goed zijn, wat ik nog niet verklaren kan, deze collega's willen, dat aan deze vroeger gemaakte afspraken vastgehouden wordt.

Deze therapeute doet iets volledig anders met mij. Ze heeft mijn hoofd heel voorzichtig vastgehouden op de plaats, waar het stuk schedel ontbreekt, dat ze niet terug in mijn hoofd gezet hebben en waardoor ik niet meer praten kan. Ik was enorm bang voor elke aanraking aan mijn hoofd, omdat dat enorm pijn doet, maar haar aanraking was zo voorzichtig, dat het geen pijn gedaan heeft. Ze heeft haar hand dan op deze plek gehouden en dat heeft gigantisch goed gedaan. Ik heb gevoeld, hoe deze aanraking deze plek met de rest van de schedel verbond en dat ik niet meer bang daarvoor was. Zo had nog niemand me aangeraakt en daarom verandert zich mijn toestand ook niet. Ik heb deze liefdevolle aanraking nodig om met mijn gevoel en mijn emoties in het NU te komen. Ik ben door het trauma in het verleden blijven hangen en daardoor heb ik geen tijdgevoel, wat betekent, dat de dag voor mij oneindig lang is. Deze therapeute heeft oneindig lang tijd, wat me goed doet. Ik weet niet, wat ze met me doet, maar ik merk, dat mijn systeem zich ordent en ik verheug me steeds weer, wanneer ik haar zie. Mijn systeem is zo van slag, dat alles anders is dan voorheen.

Dag 11
Zo snel ik als kind was, zo langzaam ben ik nu. Volgens de verwijzing mag ik je een half uur behandelen en dat 2x per week. Ik zie, dat je veel meer nodig hebt. Je bent zeer aanwezig, maar niemand doet wat daarmee. Ook ik neem niet genoeg tijd voor jou maar houd me aan de tijd van de verwijzing.

Nieuwe therapeute, ik ben heel blij om je weer te zien. Je bent een van de weinigen, die hun hart een beetje geopend hebben en je behandelt me niet als een zak meel maar als een mens, die sensitief is en aanspreekbaar.

Dag 12
Ik moet een kiel aan als ik je behandel en handschoenen, want je hebt deze aggressieve ziekenhuisbacterie. Ik stel me voor, hoe het is om alleen maar met handschoenen aangeraakt te worden. Dat moet afschuwelijk zijn.

Ha, nieuwe therapeute, ben je er weer! Je bent nog onzeker, maar ik houd van je, omdat je anders technisch denkt dan die anderen. Jij begint meteen te voelen wat ik zou kunnen gebruiken en je kijkt, of ik goed lig. Dat is vaak niet het geval en dan probeer je me goed te leggen.

Dag 13
Ha, jij hebt geen trachea. Je ziet er groot en sterk uit en je bent aantrekkelijk door je stralen. Ik verheug me erop met je te mogen werken. Jij straalt me toe en ik begin.

Hallo nieuwe therapeute. Hoe zie jij er uit! Deze energie ken ik!

Dag 14
Je stuurt me als eerste naar de badkamer om de handen te wassen. Ik vraag me af waarom, maar ik doe dat braaf, zodat jij gerust gesteld bent. Ik zie, dat je een bange vrouw bent, die niet weet, hoe ze zichzelf kan liefhebben. Je toont je liefde door anderen cadeautjes te geven. Zo was ik vroeger ook en zo ben ik nog een beetje. Ik neem deze geschenken met enige weerstand aan omdat ik je niet voor het hoofd wil stoten.

Ik ben bang voor weer een nieuwe therapeute. Ik heb er al veel gehad en daardoor veel ervaren. Mooie ervaringen en minder prettige ervaringen, die beter zijn blijven hangen. Ik hoop, dat deze therapeute goed is, want ik loop op mijn laatste benen.

Dag 15
Het stinkt hier in de kamer. Ik doe maar eerst de deur open. Dan ben jij aan de beurt. Je ligt alweer niet goed. Het is niet gemakkelijk om jou goed neer te leggen. Dat neemt tamelijk veel van onze behandeltijd in beslag en daar baal ik van. Ik wil je helend behandelen en niet steeds moeten omleggen. Wanneer je echter slecht ligt, heeft een helende behandeling ook geen zin. Hier in huis is de afspraak, dat de therapeuten ook positioneren, waardoor veel behandeltijd daaraan besteed wordt. Goed positioneren ondersteunt de heling.

Ha, eindelijk komt iemand, die het raam open doet, waardoor frisse lucht in de kamer komt. Ik lig in bed terwijl het beter zou zijn, dat ik niet in bed zou liggen en bewogen zou worden. Deze kleine therapeute heeft dat nog niet begrepen en beweegt me zo weinig mogelijk! Hopelijk komt ze gauw op andere gedachten!

Dag 16
"Hai, oh, het gaat niet goed met jou! Je bent helemaal bezweet! Ik kijk maar, wat ik kan doen“ en ik ga naar je toe en leg mijn hand op je borst. Ik voel, hoe langzaam dat leven in je borst zich normaliseert en doe dan, waarvan ik denk dat ik het moet doen: Armen strekken en ik vraag je, of je zelf je arm kunt buigen en strekken. Ja, dat kun je. Het is een zwakke beweging, maar waarneembaar en dus te benutten om met jou te communiceren. Ik doe niets met deze wetenschap……

I voel me zo ziek. Ik heb weer water in de luchtpijp gekregen en heb nu weer een longontsteking. Ik krijg weer antibiotica en dat moet ik dus ook weer verwerken. Mijn lichaam kan het nog, maar er is amper meer reserve. IK HEB BEWEGING NODIG !

Dag 20
Ik behandel je nu bijna een jaar. In het begin wist ik nog niet, wat ik nu weet. Ik was gigantisch blij, toen ik voelde, dat je een beweging mee kunt maken. Je hebt heel aandachtig en geconcentreerd de beweging, die ik met je wilde maken, meegedaan.

Eindelijk beweegt ze me. Ik ben blij, dat ze eindelijk in de gaten heeft, dat ik moet worden bewogen om weer in beweging te kunnen komen. Ik heb het gevoel, dat ik het nu ook kan. Ik moet me heel goed concentreren, maar ik kan het! Ik ben blij, dat ik weer bewegen kan! Ik merk, dat ik nog hulp nodig heb, maar IK KAN BEWEGEN !

Dag 25
Ik weet niet goed, wat ik met je moet doen. Ik heb lijsten gemaakt met begrippen en laat me door mijn intuitie naar een woord leiden en weet dan, wat behandeld moet worden. Vandaag zijn het de medicamenten. Je laat me weten, dat je geen pijnstiller nodig hebt en dat de medicamenten je ziek maken. Met behulp van een andere lijst stel ik een behandeling op, die ik je geef.

Ik voel me zo ziek. Ik krijg niets te eten of te drinken, maar medicamenten, die ik helemaal niet nodig heb. Sinds jij me uitgelegd hebt, dat mijn lachen er net zo uitziet als mijn huilen en dat beiden eruit zien als huilen en dat iedereen, die mij ziet lachen dus denkt dat ik huil en dat ze dan denken, dat ik pijn heb, sindsdien probeer ik niet zo luid te zijn als ik lach. Jij behandelt me nu en ik voel, dat het nu beter met me gaat.

Ik heb aan je verzorgers gevraagd, waarom je pijnstillers krijgt. Die zijn je jaren geleden verschreven, toen je zoveel luid gilde. En daarom krijg je ze nog steeds. Je gilt niet meer luid, maar ja, de medicamenten zijn verschreven en moeten dus gegeven worden. Dat geldt ook voor de andere medicamenten, die je krijgt.

Dag 28
Je ligt in bed en ik hoor je door te bewegen. Ik voel, dat je dat niet wilt en ik probeer door healing touch je situatie een beetje te verbeteren en voel me schuldig omdat ik je niet doorbeweeg.

Ik kan niet meer. Beweging was nodig, maar die heb ik niet gekregen. In de stoel zitten is net zo weinig beweging als in bed liggen.<

Dag 30
" Wat is met jou aan de hand? Je bent zo leef- en energieloos! Is er wat gebeurd?" Helaas kun je nog steeds niet antwoorden. Mijn lijsten moeten me verder helpen. Het is iets met water. Tanden poetsen? Nee, sondewater? Nee. Bad? Ja! O, bad, hab je een bad gekregen? Het staat niet op de lijst. O, het water was te warm. Dat wordt in de behandeling behandeld.

Ik ben helemaal kapot van dat bad, dat ik gisteren kreeg. Het was goed bedoeld, maar het water was veel te warm. Het deed flink pijn en sindsdien voel ik me veel minder in mijn lichaam dan daarvoor. Ik ben blij, dat je komt en wat doet en dat ik weer meer in mijn lichaam kom.

Iemand komt met medicamenten en vertelt, dat de patient gisteren een bad gekregen heeft en zo heerlijk ontspannen was daarna, zich niet realiserend, dat dit bad een trauma voor hem was omdat het water te heet was.

Dag 35
Ik kom, terwijl je nog verpleegd wordt. Je tanden worden net gepoetst. Het valt me op, dat je plat ligt en ik vraag me af hoezo, maar heb het lef niet wat daarover te vragen. Je hebt slikproblemen, die nog niet opgeheven zijn en slikken is in liggen toch moeilijker dan in zitten.

Ik ben blij, dat mijn mond weer schoon gemaakt wordt. Ik kan nog niet goed slikken. Het sputum, dat hoog komt, verzamelt zich in mijn mond. Ik heb ook helemaal geen oefening. Ik krijg uiterst zelden wat te eten en dan krijg ik maar heel weinig tijd om te slikken, waardoor het gebeurt, dat het in mijn luchtpijp komt. Dan ontsteekt mijn long en krijg ik weer antibiotica en geen eten. Het water van het tandenpoetsen is nog erger. Dat is zo vloeibaar, dat het gemakkelijk in de luchtpijp stroomt. Ik wil eten, dat ik makkelijk slikken kan.

Dag 40
Vandaag ben ik in goede stemming. Het is prachtig weer en je wordt in de stoel geholpen. Dat betekent, dat je tenminste even niet in bed ligt. Het is goed, dat ik nu hier ben. Nadat ik je een beetje behandeld heb, maak je me duidelijk, dat je eruit wilt. Naar de tuin. Ik neem je mee en rijd met je naar beneden, de tuin in. Eerst zet ik je in de zon. Je geniet de warmte van de zon zichtbaar.

Het is al weken mooi weer en ik wil graag de zon voelen. Je doet weer je best, maar IK WIL ERUIT ! Eindelijk krijg je dat door en je rijdt me in een noodvaart naar beneden en de tuin in. Ik blijf gedeeltelijk achter, want ik kan dit tempo niet volgen. Ik ben blij, als je me in de zon zet en geniet de warmte. Tot het me te warm wordt. Gelukkig krijg je dat ook op de een of andere manier door en je vraagt me, of ik gereden wil worden. Ik antwoord ja door mijn mond te sluiten, zoals je me gevraagd hebt. Je begint met me rond te lopen, maar ik kan alweer niet mee komen, omdat je zo snel loopt. O, je vraagt me, of je te snel loopt. Ja dus. Mond dicht. En je krijgt het voor elkaar om h e e l l a n g z a a m t e l o p e n, en dat doet me echt goed. Ik voel de zon en de schaduw en de wind en hoor de vogels en ik huil, nee ik lach maar dat ziet er uit als huilen en daarom vraag je me steeds, of het vreugdetranen zijn, wat ik bevestig door mijn mond te sluiten.

Dag 45
Ik ben blij, dat ik je weer mag behandelen. Ik heb mijn lijsten bij me, zonder kan ik nog niet veel. Ik ben ook nog maar net begonnen met deze therapie. Het is nog een zoektocht, waarvan ik alleen maar weet, dat ze je helpt.

Dat is een verrassing! Deze energie ken ik toch! Die heb ik al eens meegemaakt. Ik weet niet, wie ik ben of wat ik voel. Ik weet alleen maar, wat ik denk en dat maakt me ongelukkig. Ik hou van mijn familie, maar ik kan het ze niet laten zien. Ik lig hier, verstijfd als een dode en weet niet, hoe ik moet bewegen. Ik ben op zoek naar beweging van mijn lichaam en heb het tot nog toe niet gevonden. Jij moet het me mogelijk maken de bewegingen van mijn lichaam weer te vinden.

Dag 50
Je huilt veel en ik vraag me af, waarom. Ik vraag het aan jou en het blijkt, dat je gedachten je bedroefd maken. Ik praat met je en leg uit, dat de liefde wil stromen en dat jij die ook moet laten stromen zodat je bewogen wordt en weer in beweging komt.

Ik heb zo ontzettend veel liefde in mij, ik weet niet waarheen daarmee. Jij zegt, dat ik mezelf moet liefhebben zodat die liefde stroomt, maar ik weet niet hoe dat gaat. Mezelf liefhebben. Dat heb ik nog nooit gedaan. Ik heb altijd de anderen lief gehad. Ik voel me schuldig, als ik mezelf lief heb.

Dag 55
Je hebt alweer een clonus. Vooral je linker voet. Waar komt die toch vandaan? Komt hij uit je hoofd, je buik of je been. Ik behandel je hoofd.

Mijn voet beeft weer zo. Ik merk, dat mijn hoofd weer geheel gespannen is door het vele liggen. Ik voel, hoe de spanning afneemt als je mijn hoofd behandelt en ook de spanning in mijn been wordt minder.

Dag 60
Je hebt alweer veel sputum in je mond. Ik behandel nu ook je hyoid, dat bij het slikken een belangrijke rol speelt. Ook je kaak wil behandeld worden, evenals je darmen.

Dat geschuif van mijn halsbeentje is prettig, ik geloof, dat je daarmee wat doet, dat helpt bij het slikken. Het bewegen van mijn kaak ontspant mijn hele hoofd.

Dag 68
Ik kom in je kamer en hoor, hoe je luid de aandacht vraagt. Ik zie, dat je alweer niet goed ligt en leg je beter neer en als de medicijnen gebracht worden, zeg ik hoe ik je gevonden heb. Het wordt als kritiek gezien en het werk wordt verdedigd. Ik merk, dat ik tegen een wand spreek en probeer niet meer een gesprek te beginnen.

Het is goed, dat je komt. Mijn hoofd ligt zodanig, dat ik in mijn hele lichaam verstijf en ik kan dat zelf niet veranderen. Ik probeer al de hele tijd aandacht te krijgen, maar niemand hoort me.

Dag 70
Je zit weer in de woonkamer, waar de televisie aanstaat, maar je hebt je ogen dicht. Ik heb net geleerd, dat ogen iets met de schedelbotten te doen hebben dus begin ik je schedelbotten te mobiliseren.

Ik kan mijn ogen niet open houden. Ze zijn zo zwaar. Ik ben wakker, merk alles wat gebeurt, maar iedereen denkt, dat ik slaap omdat ik mijn ogen niet open krijg en ze praten over me alsof ik er niet bij ben. Jouw handen aan mijn hoofd maken het voor mij mogelijk om mijn ogen te openen.

Dag 74
Ik hou van jou met hart en ziel. Jij hebt het voor elkaar gekregen om met jouw open hart en je vertrouwen in mijn hpi-therapie mij mijn hart te laten openen, waardoor ik nu bruis van energie, voor niemand bang ben en op de barrikaden sta voor alle mensen, die zich bewust willen worden wie ze werkelijk zijn en wat hun talenten zijn en hoe ze die tot het welzijn van het Geheel kunnen leven. Ik zie een deel van jouw talenten en nodig je uit om deze met mij te delen. Je dankt daarvoor omdat je niet wilt, dat iemand over jou beslist.

Ik ken dat. Ik heb altijd gezegd, dat ik een machtsprobleem heb. Dat heb ik niet meer. Ik laat me nu leiden door mijn intuitie, die verbonden is (zegt ze!) met de Goddelijke Liefde. Ik merk, dat ik een gigantische hoeveelheid energie heb en wil deze het liefste delen. Helaas zijn er nog amper mensen, die deze hoeveelheid energie aankunnen. Patienten in coma kunnen dat, maar zij worden door hun omgeving voor mij beschermd omdat ik verandering in hun situatie nastreef en dat is voor de omgeving veel te bedreigend. Zij moeten dan hun denken veranderen. Ik herhaal mezelf alweer. Het weten, dat dat gebeurt, wat gebeuren moet tot het welzijn van het Geheel, maakt, dat ik verder ga met dit schrijven. Nu heb ik nog tijd daarvoor. Binnenkort zal ik alles, wat ik weet, onderwijzen aan mensen, die willen weten wie ze werkelijk zijn en die bereid zijn om dat dan ook werkelijk te leven tot het welzijn van het Geheel. De vaart waarmee deze informatie op papier gezet wordt, is voor mij het teken, dat alles waar is en nu gemanifesteerd wil worden.

Jij stuurt me gewoon een programma waarin je me ingeplant hebt, terwijl ik je toch al gezegd had, dat ik dan andere plannen heb!!!! Dat kan je zo niet doen. Dan doe ik niet mee. Ik hou van jou en wil veel met je doen, maar je mag niet zomaar mijn tijd invullen. Bovendien denk ik, dat ik dat wat jij van mij verwacht, niet kan alhoewel ik veel groepservaring heb. Maar niet zo, zoals jij je dat voorstelt en ik kan me dat gewoon niet voorstellen. Ik wil namelijk niet in de toekomst kijken, omdat ik daarmee slechte ervaringen heb.

Dag 76
Ik zit alweer bij jou aan tafel. Mijn intuitie heeft me hierheen gestuurd en ik vertel je, wat ik onderweg voor inzichten had. Jij kun die volledig begrijpen en ik vraag wat te eten. Ik krijg een heerlijk maal en geniet mijn gevoel van overvloed. Dit gevoel maakt, dat ik heel produktief ben en veel inzichten heb, die ik met iedereen delen wil, omdat ze zo goed zijn. Absolute overvloed! Als het tijd is om weg te gaan, vraag ik om de rekening. Jij vraagt hoeveel ik wil betalen, maar ik laat het aan jou over om dat te vragen, wat het waard is. Je vraagt veel te weinig en ik geef dus meer, waarbij ik hoop, dat jij niet denkt, dat ik je geschenk niet wil aannemen, maar begrijpt, dat ik vind, dat jij meer waard bent.

O, jij hier? Wat heeft je hierheen gebracht? Je intuitie? Wat, je wilt wat eten? Ik vind het fijn als je langs komt. Ik voel me daarna altijd beter. Ja, sla en toetje kun je ook nog krijgen. Betalen, o, eh, hoeveel wil je betalen? Wat, dat moet ik bepalen? Dat is lastig. Ik weet, dat je niet veel geld hebt en ik weet dus niet, hoeveel je kunt betalen. Ik reken het toetje niet en geeft je een halve rekening en ben blij, dat je meer betaalt.

Dag 77
Het is mooi weer buiten. Je wilt eruit. Ik ga met je naar de tuin en we gaan daar snel zitten, want jij kunt niet verder lopen. Je vriend Parkinson is nog te dominant aanwezig.

Jij hebt me bewust gemaakt van mijn gedachten, die me tot deze ziekte gebracht hebben, onder anderen door je opmerking, dat ik altijd stoelgang wil zeggen in plaats van poep en intussen denk ik, dat ik met een stoel moet gaan in plaats van met mijn benen.

Dag 79
Je bent een grote, overgewichtige man. Ik durf je amper uit je stoel te halen. Ik probeer je in de statafel te zetten. Dat lukt! Je kunt meer dan ik dacht. Terwijl je staat, doe ik wat met je armen en je hoofd.

Ik wil graag staan. Dan voel ik me meer wakker en kan ik mijn ogen beter open houden. Jij vraagt me te strekken en dat maakt me nog meer wakker!

Dag 89
Ik ben boos, heeel boos op de hele groep om jou heen. Ze begrijpen helemaal niet, wat je nodig hebt, hoe het met je gaat, wat je voelt, wie je bent. Ik heb het gevoel, dat ik dat een beetje weet.
Ik weet nog niet, wat met jou mogelijk is, maar ik ben er gigantisch tegen om je enkels te opereren, zodat de spitsvoetstand opgeheven wordt om je te kunnen laten staan. Het is toch van de gekken, dat in deze tijd van techniek je lichaam aangepast zou moeten worden aan de bodem in plaats van de bodem aan jouw lichaam! Ze willen in je lichaam snijden in plaats van een flexibele onderlaag te construeren!
Jouw papa weet beter. Hij is nog verbonden met zijn intuitie. Ik hou van hem en haat het, dat we niet met elkaar praten kunnen, omdat we geen gemeenschappelijke taal spreken. Jij kunt JA laten zien, maar jij wordt niet gevraagd. Je papa denkt, en ik geloof, dat hij gelijk heeft, dat wij, therapeuten, artsen en anderen, die met jou te maken hebben, niet werkelijk in je genezing geinteresseerd zijn, maar aan jouw goede ongevallen verzekering.
In jouw geval is je goede ongevallen verzekering eerder een last. Allen willen er een graantje van meepikken. Ik ben een uitzondering en dat wordt niet toegestaan.

Ik weet, dat je mij het liefste zou behandelen, maar ik HEB HARMONIE NODIG. Jij maakt, dat iedereen zich opwindt, omdat je naar verandering in mijn situatie streeft. Verandering in mijn situatie betekent verandering voor de anderen en daarvoor zijn ze bang. Ze moeten dan anders handelen en zich met hun eigen handelen uiteen zetten en dat veranderen. En dat willen ze onbewust wel, maar door hun angst vertrouwen ze zichzelf niet en weren zich daarom daartegen. En aangezien ik hamonie nodig heb en die door jou verstoord wordt, laat ik je wegsturen..

Dag 95
Ik heb het gevoel, dat je geen verandering wilt. Jouw negativiteit geeft je de steun, die je nodig hebt. Je merkt helemaal niet, dat je steeds weer op hetzelfde thema uitkomt: vroeger was het beter of het thema omdraait: vroeger was alles slechter. Dat dat, wat er nu is, vroeger ook al bestond en dat, wat er vroeger was, nu nog steeds bestaat, kan in jouw wereld niet waar zijn.

Ik ben toch al zo veranderd! Ik ben heel positief, maar ik heb de ervaring, dat het vroeger beter was en dat het nu beter is dan vroeger omdat we allemaal veel bewuster zijn.
Als het vroeger zo geweest was, dan had de wereld er nu toch anders uitgezien? Wanneer de wereld anders gedacht had, zou er nu meer harmonie zijn onder ons. Vroeger was er alleen maar oorlog en nu is die er ook nog steeds. Ik heb geen vrede met mijn toestand, maar ik zou niet weten hoe ik die zou kunnen veranderen. Ik kan mij niet veranderen omdat ik bang ben voor de toekomst! Ik moet zorgen, dat mijn toekomst net zo goed wordt, als mijn verleden!

Dag 97
Ik sta naast je bed en je straalt me toe. Je verheugt je alweer op mijn behandeling, die zo wonderlijk is. Ik weet zelf ook niet, wat er allemaal gebeurt. Ik doe veel met je ogen. Memory banks noem ik dat en ik zeg dan, waarom ik dat doe, limbische systeem, lever programma, bijnieren programma enz. en ik hoop, dat het je goed doet. In het begin heb ik het hele programma uitgevoerd, maar ik wil je niet zo belasten.

Je behandelingen doen me goed. Ik weet niet, wat je doet, maar ik krijg weer contact met mijn lichaam. Het volledig uitvoeren van de programmas is geen belasting voor mij. Ik werd eindelijk eens liefdevol aangeraakt op plaatsen, waar ik nooit aangeraakt word. Helaas heb je dat niet door en stopt ermee. In plaats daarvan neem je mijn ogen. Het werkt ook, maar ik mis de aanraking. Je handen aan mijn gezicht worden een gewoonte, die voorheen helemaal ondenkbaar was. Ik was enorm bang voor elke aanraking van mijn gezicht, omdat mijn schedel eruit gehaald werd.

Dag 99
Je bent alweer een poosje in mijn gedachten. Ik heb met mijn eigenwijze hoofd me van je ver gehouden. Ik was een paar maanden geleden in je kamer, maar jij was er niet. Je rolstoel was er wel maar ik zag ook geen plegen.
Aan de receptie heb ik gevraagd, of je misschien in het ziekenhuis lag, maar je was niet afgemeld. Nu neem ik contact op met je begeleidster en ik maak een afspraak met haar. Ik wil met haar praten over mijn inzichten en ervaringen van de laatste tijd en ik bezoek je 3 keer.
Je papa verheugt zich een beetje me weer te zien, maar hij is ook boos op mij omdat ik zo lang niet hier was. Heeft hij de brief, die ik geschreven heb en die ook aan hem geadresseerd was, niet gezien? Je begeleidster heeft me gezegd, dat een andere begeleidster voor jou geregeld wordt en zij dan de begeleiding moet afgeven.
Je papa is zo boos op het hele team, dat ik woedend word op hem omdat hij mij niet begrijpt als ik hem probeer uit te leggen, waarom ik zo lang niet bij jou was. Ik behandel je terwijl hij erbij is en dat vertelt hij aan je moeder. Als ik dan kom met CDs voor je vader om duits te leren zodat we beter met elkaar kunnen praten, is je moeder er en zij zegt me dat ik moet verdwijnen, want nu is zij jouw begeleidster. Ze wil ook niet, dat ik iets achterlaat, maar ik schrijf de naam van je papa of de envelop en laat het achter.
Voordat ik verdwijn, zeg ik tegen jou, dat we elkaar weer zullen zien en jij bevestigt dit, onder de armen van je moeder, die je net wat uittrekt, door. Ik verheug me, dat je in ieder geval nog steeds JA kunt aangeven en besluit om je vanaf NU wanneer je dat wenst, energetisch te behandelen.

Ik ben blij, dat mijn moeder je heeft weggestuurd! Ik heb namelijk nog steeds HARMONIE nodig! Ik ben nog steeds niet in het NU.
Weet je wat ik bedoel? Ik ben nog steeds in het verleden en dat betekent, dat ik nog steeds de behoefte aan harmonie heb, de oorzaak van mijn trauma. Ik ben niet gehoord, wie ik als begeleidster wil hebben. Omdat ik niet kan praten.
Zoals het woord al zegt, kan men mij niet horen. Ik kan JA laten weten, wanneer men mij de juiste vragen stelt. Dat betekent, ik moet de vraag ook werkelijk bevestigen kunnen, anders kan ik geen JA aangeven. Er moet dus doorgevraagd worden, tot ik JA kan antwoorden.
Jij hebt een papier gemaakt met JA, NEE, EGAAL erop. Het ligt in de kast en niemand gebruikt het. Ze vragen ook niets. IK KAN NIET PRATEN en daarom wil niemand weten, wat ik te vertellen heb, wat mijn wensen of mijn behoeften zijn en welke mensen ik om me heen wil hebben.

Dag 109
Je ligt in de schijterij. Het is heel vloeibaar en ik wil het niet opruimen. Ik wil je echter ook niet zo laten liggen dus ga ik op zoek naar de verpleging. Ik vind ze verzameld vanwege overgave en zeg, dat je in de schijterij ligt. Daarop wordt aggressief gereageerd, dat ik geen schijterij mag zeggen.
Ik vraag excuses, maar ik ken geen ander duits woord en vraag, hoe ik het dan moet noemen. Afvoering is het juiste woord. Voor mij lig je in de schijterij. Je moet wachten want nu is overgave. Ik laat me niet zo wegsturen want je ligt niet met afvoering, maar in de schijterij en dat is voor huid een gevaar.
Gelukkig is er nog iemand met hart in de kamer en die vindt jou belangrijker dan de overgave en komt mee om je bed en jou te verzorgen. Ik ben weer een ervaring rijker.

Je hebt helemaal niet gemerkt, hoe mijn darm zich geleegd heeft door je behandeling. Pas als je klaar bent, merk je het. Ik ben blij, dat ik zo snel geholpen werd.

Dag 110
Ik ben zo op mijn ding gefixeerd, dat ik bijna vergeet, dat ik je moet bewegen. Ik ben blij, wanneer ik weer daaraan denk. Het is dus goed, dat ik nu weggestuurd word. Je wordt dan bewogen en ik kan schrijven en het energetische werk vanuit de verte doen.

Je vertelt me, dat je niet meer komt en ik ben daardoor heel bedroefd. Je hebt me met mezelf in contact gebracht. Ik wil nog meer met mezelf in contact komen en zelf kunnen besluiten, wat ik wanneer met wie doe. Dan kan ik ook wat met jou doen. Door die elektrische stoel met stamogelijkheid kan ik met jou naar een concert. Ik kan dan zelf rijden en jij hoeft me dan niet steeds recht te duwen, want ik kan dan zelf mijn houding veranderen. Ik verheug me er nu al op!

Je hebt me heel aandachtig aangekeken, toen ik je vertelde, dat ik je niet meer behandelen zal, hier in de kamer. Ik heb jouw verdriet pas waargenomen, toen ik het bovenstaande opgeschreven heb. Ik verheug me erop om met jou in een concert te gaan. Je moet uit dat huis. Je bent veel te avontuurlijk, zoals ik, om alleen maar op die kamer oud te worden.
De wereld is jouw huis. Ik sta voor jou op de barrikaden en jij staat voor alle mensen in coma, die plat liggen en zich niet kunnen bewegen en die niet kunnen praten en ook voor alle andere mensen die niet praten kunnen. We zijn allen in coma, we denken, dat we wakker zijn, maar een deel van ons slaapt en wil wakker worden.

Dag 117
Ik vertel je, dat ik je niet meer zal behandelen, omdat ik me niet aan de voorgegeven tijd kan houden. Ik weet, dat ik je beloofd heb om je niet in de steek te laten, maar je omgeving is sterker dan ik.
Ik heb tranen in de ogen maar mijn principes maken, dat ik dit besluit neem, nadat ik te horen heb gekregen, dat ik je alleen maar mag behandelen als ik me aan de voorgegeven tijd van een uur houd en dat kan ik niet. Jij kijkt de hele tijd van mij weg en knarst met je tanden, zoals je ook gedaan hebt, toen je die spalken aankreeg, die wonden aan je armen gemaakt hebben.

Nu sta je naast mijn bed en legt me uit, dat je niet meer komt. Ik ben zoo teleurgesteld! Jouw behandelingen doen me zo goed.! Ik heb daardoor contact met mijn fysieke lichaam en nu laat je me weer alleen! Ik geloof, dat je bang bent voor de anderen.

Dag 119
Je hebt een bril op. Ik vraag me af, waarom. Heb je je zicht uitgeschakeld omdat het teveel voor je was? Of heb je scheel gekeken, zoals mensen, die verder kijken dan het fysische?
Ik vraag me af, wat je meer ziet dan anderen. Heb je er wel eens over gepraat? En heeft iemand je begrepen? Even later zie ik, dat twee mensen je over je hoofd strijken. Waarom doen ze dat? Word je daardoor naar beneden geduwd of heffen ze je op? Stimuleren ze je kruinchakra om zich te openen door deze handeling?

Je kijkt me aan en vraagt me, of ik meer zie dan anderen en je straalt, als ik JA antwoord. Voor jou is dat niet bedreigend. Je denkt, dat ik daarom mijn ogen achter een bril verstop en dat is waar. Jij weet, dat mensen die meer zien, dat doen. Deze mensen weten niet, hoe ze hun zien in hun leven kunnen betrekken, maar veranderen hun zien zodat ze minder zien dan de anderen en dan een bril nodig hebben om te zien, wat de anderen zien.

Dag 123
Ik kan er niets aan doen. Nu vraag je me, om niet te kijken. Moet ik dan mijn ogen dicht doen? Ik mag al niet wat zeggen, omdat ik te kritisch ben, dat wil zeggen, ik zie gewoon wat er werkelijk gebeurt en zeg dat dan en dat wordt me niet in dank afgenomen, nee, ik word weggestuurd.
En nu kom jij en wilt ook nog, dat ik niet kijk! Dus, als ik het goed begrijp, moet ik mijn bek houden en niet kijken. Betekent dat, dat ik mijn ogen dicht moet doen? Hoe moet ik dan door het leven gaan? O, zoals die drie apen! Nu begrijp ik, waar die vandaan komen! Dus: ik houd mijn bek, maar ik houd mijn ogen open.
In plaats van dat ik zeg wat ik zie, schrijf ik het op. Allereerst maar hier. Zodat een ieder het kan lezen en zijns ermee kan doen. Ik neem alle verantwoording op mij voor alles wat hier geschreven staat. Ik leg niemand woorden in de mond. Het is en blijft mijn verhaal! Jij mag jouw verhaal schrijven! En als je het mij stuurt, zal ik het tussenvoegen.
Het voelt zich zo aan, als dat weggestuurd worden bij mijn vriend. Macht en onmacht. Jouw onmacht omzetten in macht en daardoor het gevoel hebben, dat je iets goeds hebt gedaan. Wat is er dan gebeurd? Hier moet iemand verdedigd worden, maar is het de juiste persoon en moet deze persoon verdedigd worden of zou het de juiste reaktie zijn om te onderzoeken, waarom het probleem optreedt?
Waarom heeft deze persoon, die je probeert te verdedigen door mij te zeggen, dat ik niet mag kijken, een probleem met mijn kijken? Wanneer dit probleem niet opgelost wordt, zal het steeds weer optreden met andere mensen. En de persoon, die je verdedigt, zal misschien het verwijderen van mensen uit zijn omgeving als algemene oplossing leren.

Jouw afwijzende houding voor deze persoon maakt, dat ik hem verdedig. Jij merkt niet eens, dat je deze afwijzende houding hebt. Je zou eens kunnen kijken, waarom je deze afwijzende houding hebt. Deze persoon heeft ook haar recht tot leven en om door jou geliefd te worden. Jij denkt zeker, dat je alles weet, maar niet alles is voor jou toegankelijk!
En deze persoon gaat zijn weg en moet daarom voor jou beschermd worden. Hij wil je gewoon niet zien, omdat je hem aan zichzelf herinnert. En hij wil nu niet aan zichzelf herinnerd worden, omdat hij dan zijn mening over sommige mensen moet veranderen en dat is te pijnlijk. En daarom moet jij hem uit de weg gaan. Hij heeft tijd nodig om deze pijn te verwerken en daarbij ben jij teveel.

Dag 126
Ja, het eten was lekker! Ik ben blij, dat je nog wat voor me wilde maken. Ik was al bezig om plan B te maken, toen ik hoorde, dat je de keuken al bijna schoon had. Ik heb me bijna schuldig gevoeld, dat ik niet eerst gebeld heb, terwijl die gedachte in me op was gekomen. Het was echter voor 20.00 u en ik had je telefoonnummer moeten opzoeken, dus ik heb niet gebeld, maar ben zo snel mogelijk hier naar toe gekomen.

Ik was al bijna klaar in de keuken. We hebben gewoon te weinig gasten en dan vind ik mijn werk niet echt leuk. Ik heb dan niet het gevoel, dat ik nodig ben. Wanneer ik het gevoel heb, dat ik nodig ben, is dat goed voor mijn ego. Mijn ziel wil alleen maar liefhebben en dat krijg ik alleen maar voor elkaar als ik het gevoel heb, dat ik nodig ben. Wanneer ik dat niet heb, voel ik me niet veel waard.
Ik kan alleen maar dat wat ik doe liefhebben, niet degene, die ik ben. Wanneer ik dat doe, hoef ik niet te zijn wie ik ben en dat is prettig, want ik weet, dat ik heel veel woede in me heb en ik word me die bewust, als ik niets doe. Wanneer ik niet ben wie ik werkelijk ben, komt deze woede niet aan de oppervlakte en beinvloedt mijn gedrag dan niet, waardoor ik liefdevoller ben.
Ik laat mijn gedrag onbewust door deze woede beinvloeden, daarom ben ik zoveel met “ hoe het vroeger was“ bezig. Ik ben door mijn trauma in “ vroeger“ blijven steken en kom daardoor steeds weer daarop terug. Het is sterker dan ik ben. Ik ben het me niet bewust, dat ik het doe.

Dag 127
Ik heb je behandeld en ik vraag me af, waarom je niet meer komt. Ik vind dat jouw verantwoordelijkheid. Ik ben hier en dat weet je. Ik snap niet, dat je op medikamenten vertrouwt en je niet meer laat behandelen. Als je je niet laat behandelen, weet je zeker, dat er niets verandert. Die ervaring heb je toch al?

Jouw afwijzende houding tegen mijn leefwijze maakt, dat ik niets met je te maken wil hebben. Jij wijst me net zo af, als al die anderen. Ik wil gezien worden, zo als ik werkelijk ben. Ook al kan ik dat niet laten zien.

Dag 129
Ik had heel lang geen contact met je. Ik bel je nu op. Je moet een persoonlijke assistent instellen zodat ze bewogen wordt en zich bewegen kan. Je zegt me, dat je eruit stapt. Ben ik te laat? Is het weer zo, dat ik te laat ben?
Nu gaat het niet om mij, het gaat om anderen. Ik heb wat te bieden, maar jij kunt niet meer bepalen, of ze het krijgt of niet. Ik huil, omdat jij het niet meer bepalen kunt want ik weet, dat jij weet wat zij nodig heeft.

Het spijt me, ik heb mijn intuitie niet vertrouwd. Ik wilde haar helpen en was blij, dat ik jou tegen kwam, maar ik was bang voor de anderen. Ik heb raad gezocht en niet aan jou gedacht.

Dag 133
Je hebt nog niet gereageerd op mijn uitnodiging, die ik een opdracht genoemd heb. Ik neem aan, dat je hem niet aanneemt omdat ik het een opdracht genoemd heb. Je verwacht van mij, dat je ja moet zeggen en dat wil je niet moeten. Je wilt gevraagd worden of je het wilt zodat je het gevoel hebt, dat je de keus hebt. Deze keus heb je, en zelfs meer dan dat. Jij bent heel belangrijk, zonder jou en zonder al die anderen die ik ook deze opdracht gegeven heb, wordt het niets. We zijn allen nodig in dit projekt.

Toen ik je brief las, ben ik van woede bijna gebarsten. Dat is het laatste, wat ik van jou verwacht heb. Mij dwingen iets te doen! Dan heb ik gekeken, wat je eigenlijk precies van me wilde en dat vond ik wel interessant. Maar ik wil niet tot iets gedwongen worden. Ik heb al veel te lang dingen voor anderen gedaan, die ik helemaal niet doen wilde. Ik heb ze gedaan, omdat ik dacht ze te moeten doen om de harmonie te bewaren. Ik heb toen geen nee gezegd en voel me nu gedwongen om ja te zeggen en zeg daarom nee, alhoewel ik eigenlijk graag ja wil zeggen.

Dag 134
Ik laat je weten, dat ik me weer niet aan de voorgegeven tijd heb kunnen houden. Ik heb niet kunnen voorwerken, want ik kreeg vooraf geen informatie. Ik heb de behandeling dus tijdens de behandeltijd vastgesteld en opgeschreven en vervolgens uitgevoerd. En dat opschrijven van de behandeling heeft precies dat halve uur geduurd, dat ik langer nodig had.

Je heb je alweer niet aan de voorgegeven tijd gehouden. We hebben met veel moeite dit programma samengesteld en ik heb mijn best gedaan om jou erin te duwen, zodanig dat allen het daarmee eens waren. De anderen begrijpen niet, dat je langer nodig hebt voor een behandeling en daarommoet je je aan de voorgegeven tijd houden! Anders kunnen we niet samenwerkenn.

Dag 135
Ik hoor, dat je dochter onderzocht wordt in het ziekenhuis. Ik vind het zo'n heerlijk kind. Ze is super spontaan en praat tegen iedereen. Ik zou willen dat ik dat kon

Ik wil weten, waarom ze zo is, zoals ze is. Ze is zo anders dan andere kinderen. Wat is er mis met haar?

Dag 136
Ik ben in jouw kamer en de muziektherapeutin wil je nu ook behandelen. Ik ben blij daarover, ik houd van haar energie en ik zeg haar, dat ze je graag mag behandelen, terwijl ik jou ook behandel. Het is een prachtige behandeling.

Ik heb nog nooit met iemand zo samengewerkt. Het heeft zich aangevoeld als een wolk van liefde en alles was in beweging. Het was een goede ervaring voor mij om te weten, dat samenwerking met anderen mogelijk is. Tot nog toe had ik deze ervaring nog niet, maar ik heb ze steeds gewenst. Ik voel me alsof ik op een eiland ben. Het is een mooi eiland, maar ik ben alleen en ik verlang naar anderen, met wie ik energie kan uitwisselen.

Dag 137
En ik sta weer op de straat, moe en wakkelig op de benen. Lopen? Ach nee, ik kan toch liften. En ik steek mijn duim omhoog en een paar minuten later stop jij en brengt me naar huis. Het huis in Staufen, dat ik sinds vanmorgen zoek, is bij jou in goede handen.

Ik zag “een vrouw“ en ben dan gestopt. Jouw informatie heb ik nodig gehad. Die past precies nu en ik verheug me erop om meer van je te horen. Ik zal je informatie ook doorgeven. Het huis is er al! We maken er wat moois van!

Dag 139
Ik snap, dat je zo reageert. Dat zou ik ook zo doen. Nee, ik reageer precies zo op jou. Waarom, o waarom begrijp je me niet? Ik wil zo graag, dat we met elkaar praten en gemeenschappelijk de beste behandeling opstellen, maar niemand begrijpt mij of wil luisteren om te horen, wat ik ontdekt heb.

Ik begrijp je, maar ik was tezeer met mijn dochter bezig en met mijn verdriet. Ik merk, dat jij vanuit je hart werkt, maar ik ben boos op je omdat je zo lang niet hier was. Je was ineens verdwenen.

Dag 140
Men zegt, dat jij niet weet, wat er gebeurt, maar je weet precies wat je voelt. Ik neem dat onbewust waar. Dit onbewuste waarnemen word ik me bewust door mijn reaktie op jou. Als ik waarneem, dat ik moe ben nadat ik met jou gesproken heb, besluit ik, dat het door jouw negatieve instelling is, dat ik zo moe ben, want nadat ik door een positief ingestelde vrouw naar huis gereden ben, voel ik me weer uitstekend.

Ik weet precies, wat er gebeurt. Ik ben me elke seconde van mijn leven bewust. Daarom ben ik zo negatief ingesteld, omdat niemand mij een plezier doet. Ik moet altijd hard werken en heb geen mogelijkheid om dat te doen, wat ik graag wil doen maar moet altijd dat doen, wat anderen van mij verlangen.
Ik was altijd degene, die moest werken, zerwijl die anderen veel meer geld verdienen. Ik wil niet meer werken. Ik wil alleen nog het leven genieten. Ik heb het idee, dat ik voor alle anderen werk en verdien daarbij amper wat. En jij vindt, dat ik mijn overvloed moet leven!
Dat gaat toch helemaal niet als je geen geld verdient. Jij hebt makkelijk praten. Jij hebt veel patienten en je wordt goed betaald!
Wat, je hebt maar drie patienten? Ja, hoe kan jij dan je overvloed leven? Jij bent dus helemaal niet in de overvloed. En dan kom je hier en vertelt mij, dat ik mijn overvloed moet leven terwijl je zelf niets verdient? Wat wil je dan eigenlijk? Je wilt cursussen geven? Je denkt toch niet, dat je mensen vindt, die jouw cursussen willen volgen!

Dag 141
Hoe lig je eigenlijk? Ik kijk op de lijst, op welke kant je ligt. Je ligt bijna altijd hetzelfde. De kussens zijn veel te slap. Ik laat je zo liggen, omdat ik dat allemaal nog niet snap en behandel je.

Ik heb VERANDERNG nodig. Die kussens zijn zo slap, dat ik door mijn gewicht steeds weer in dezelfde houding val. Mijn hele lichaam doet pijn en als ik huil, krijg ik weer een pijnstiller. Die pijnstillers maken mijn pancreas nog kapot, wanneer niets gebeurt. Jouw behandelingen bewerken wat in mijn pancreas.

Dag 143
Ik heb voor jou een behandeling opgeschreven en wil die uitvoeren, voordat we met elkaar praten, zodat je contact krijgt met je intuitie. Ik weet, dat jouw intuitie zeer goed is en dat je ze niet vertrouwt. Zoals ik de mijne ook niet vertrouwd heb. Ik ben blij, dat je je door mij laat behandelen en moet glimlachen, als je halverwege zegt, dat we moeten praten. Ik leg uit, dat ik nog niet klaar ben, maar dat we toch al wel kunnen praten

Ik voel me goed ziek en moet vandaag nog het een en ander doen. Jij wilt me absoluut behandelen en met enige weerstand sta ik dat dan toe. Ik ben onrustig, omdat ik nog zoveel moet doen, maar ik merk, dat er wat gebeurt. Als we praten vertel je me je inzichten en we zijn precies op tijd klaar. En we hebben dan nog lang nodig totdat je werkelijk gaat. Ik voel me anders. Je hebt me energie gegeven, die ik kwijt was. Ik voel me meer mijzelf en vertrouw nu op mijn intuitie en weet nu, waarom het gaat.

Dag 144
Na de ervaring van de vorige keer ben ik weer bij je en vraag om de rekening, nadat ik je erop gewezen heb, dat je de vorige keer te weinig gevraagd had.

Dank je, je hebt gelijk! Het is tijd, dat ik het volle bedrag verlang. Ik zal mijn best doen. Ik ben nu moe en heb tijd voor mezelf nodig.

Dag 145
Ik hoor, dat je dochter nu bang is, wat ze vroeger niet was, terwijl het met jou beter gaat. Ik vraag me af, of jouw dochter uit liefde voor jou wat van jou heeft overgenomen, zodat de liefde kan stromen.

Dankzij andere medicamenten gaat het met mij beter, omdat ik deze verandering heb toegelaten. Desondanks ben ik onrustig omdat het nu met mijn dochter niet zo goed gaat.

Dag 146
Ik word na de kerk door mijn intuitie bij jou langs gestuurd. Je vertelt, dat je niet goed geslapen hebt omdat er zoveel kabaal was en je, nadat je was wakker geworden, niet meer kon slapen. Ik heb daarvoor geen begrip en trek me in mezelf terug, omdat ik voel, dat je woede er weer is.
Door deze woede kun je niet normaal denken. Je denken is steeds in deze woede, ze komt steeds weer. Zoals ik steeds terug kom op mijn healing, die mij volledig bezig houdt en deze energie is volledig tegengesteld aan jouw woedeenergie en daarom sluit jij je voor mij af. En zo zijn we voor elkaar afgesloten.

Ik heb vannacht zo slecht geslapen. Ik ben woedend en voel me overvraagd door mijn leven. Het verlies van mijn moeder heb ik nooit verwerkt. Ik ben woedend op alles en iedereen, omdat mijn moeder me verlaten heeft. Dat was een grote shock voor me en niemand heeft dat gemerkt.
Ik ben nog steeds in deze shocktoestand en weet dat onbewust. Ik krijg het echter niet voor elkaar om eruit te komen. Jij hebt me een keer behandeld en het heeft me toen ook diep getroffen, toen je zei, dat ik niet meer terug hoefde te komen. Ik heb me weer gigantisch in de steek gelaten gevoeld.

Dag 147
Voordat je kwam, had ik het gevoel dat je een engel bent en ik vertel je dat. Je kijkt me niet begrijpend aan.

Je bent gek! Ik, een engel? Nee, dat ben ik niet. Ik ben niets waard. Niemand heeft voor me gezorgd, daarom ben ik zo woedend en een engel is toch niet woedend?

Dag 148
Jouw onmacht is voor mij aanleiding om eindelijk maar eens te zeggen, wat ik al zo lang steeds weer zie en geprobeerd heb met de betreffende persoon te bespreken, maar hij heeft niet willen luisteren. Hij heeft zich meteen verdedigd en is dichtgeslagen.
Ik spreek zeker niet zijn taal. Jij komt nu, omdat men jou gezegd heeft, dat ik mijn vriend bezoek en ik ben niet gewenst hier in huis. Ik doe mijn best om mijn vriend iets goeds te doen en met hem te communiceren. Dat bevalt niemand. Hij zou me kunnen laten weten, hoe hij behandeld wordt.
Alsof ik dat niet al lang weet! Ik zie toch elke keer die ik hier ben, wat er met hem gebeurt. Hij is zelden uit het bed. Hij krijgt zelden wat te eten en nu heeft hij ook nog een inwendige catheter. Dat had hij voorheen niet. Toen had hij luiers, arbeidsintensiever maar voor de patient prettiger.
Mijn vriend was blij mij weer te zien en ik was blij hem weer te zien. Helaas heb ik moeten vaststellen, dat hij niet meer zo communiceren kan, zoals de laatste keer. Jij wilt met mij spreken en zegt me, dat mijn vriend toch goed ligt! En hij wordt goed verzorgd, want hij heeft geen decubitus. Jij weet helemaal niet, waarom mijn vriend geen decubitus heeft!
Dat ligt niet aan de goede verzorging! Hij ligt altijd hetzelfde, omdat de kussens veel te slap zijn. Ook dat heb ik doorgegeven, maar er gebeurt niets. En nu, nu je me zegt, dat mijn vriend goed ligt, vertel ik je, dat ik dat gedaan heb, omdat hij pijn had in de houding, waarin ik hem gevonden had. Een klein beetje invoelingsvermogen was slechts nodig om dat te zien.
Jij bent van mening, dat ik gestoord ben, jouw medewerkers doen hun werk zeer goed. Je neemt niet de moeite om mijn mening te checken. Je wilt je medewerker niet controleren. Dat heb ik ook een keer zo gedaan. En ben in de gerechtszaal geland, omdat mijn medewerkster mij belogen en bedrogen had. Ik wilde haar ook niet controleren, alhoewel ik meerdere tekens gekregen had, dat er iets niet in de haak was.
Ik dacht, dat ik gestoord was. Nu weet ik, dat ik niet gestoord was! Het was een dure les! Maar nu gaat het niet om mij, en ook niet om jou of jouw medewerker! Het gaat om de Patient! Hij wordt niet goed in bed gelegt en hij wordt niet dagelijks uit bed geholpen! En jij beweert, dat hij goed verzorgd wordt! Je bent volledig gestoord!
En wat moet ik dan doen, zodat mijn vriend, de patient in coma, eindelijk goed verzorgd en behandeld wordt??? Jij hebt me een huisverbod gegeven, omdat je je medewerker belangrijker vindt dan je bewoner, de patient in coma. En zo is de situatie, schijnbaar, zoals voor mijn komst.
Hij wordt 2x per week behandeld en dat is dan zijn weekprogramma. Hij krijgt ook niets meer te eten, nee, sondevoeding is veel minder arbeitsintensief. Er waren eens vijf meisjes, die zich meldden omdat ze iets met bewoners wilden doen. Ik heb dat gezien en gehoord. Dat zou super zijn voor mijn vriend! Elke middag een ander meisje, dat iets met hem doet. Met hem gaat wandelen, hem voorleest, muziek luistert of met de hond en hem wat doet.
Helaas, ook dat contact is niet tot stand gekomen. Wie is hier in coma? Moet alles zo blijven als het is? Moet hij nog 20 jaren zo liggen? Of wil dat hele team om hem heen hetzelfde als hij? Hij wil bewegen! En daarvoor heeft hij hulp nodig! Dat hoort tot verplegen en verzorgen. Zoals men vroeger al wist, ook beweging heeft de mens nodig! Toen is men met de patient in het park gaan wandelen. Daar krijgt de patient beweging, zon, schaduw, licht, ziet andere mensen, dus kontakt enz.

Je hebt gelijk. De patient heeft een goede verzorging nodig. Ik moet je bekennen, ik weet niet wat dat is. Ik ben geen verpleger en geen therapeut, ook geen arts. Ik ben een administratiever mens.
Ik heb mijn best gedaan je voorstellen uit te voeren, maar je hebt gemerkt, dat dat niet gelukt is. Je hebt me weer aangesproken en daar was ik blij om want ik communiceer graag, maar de manier waarop jij alles weet, kan ik niet begrijpen. Ik heb mijn best gedaan en jij vindt dat niet goed genoeg.
En ik laat me door jou niet zeggen, wat ik moet doen. Bovendien loop jij gewoon naar het ziekenfonds om te klagen, dat ze niet het juiste gelevert hebben, terwijl ik zo snel iets georganiseerd had. En nu vind je ook nog, dat mijn medewerker zijn werk niet goed doet!
En dat wordt me teveel! Ik had je als therapeut al laten vervangen, nu moet je helemaal verdwijnen! Jij bent me veel te lastig. Ik heb het hier voor het zeggen! Ik heb harmonie nodig en jouw kritische houding verstoort mijn harmonie. Ik word daardoor volledig van slag en reageer zeer impulsief. Ik wilde je helemaal niet wegsturen, maar ik wist geen andere oplossing om mijn verwarring te dempen.

Dag 149
Ik heb je al een hele poos behandeld, gebruik makend van mijn lijsten, en vandaag moet ik je zeggen, dat je heel veel water moet drinken en een schüsslersalz met nemen om je systeem te stimuleren om een andere methode te vinden om het water af te voeren in plaats van het in je benen op te slaan, zoals het nu doet.

Ik kan toch niet gewoon zomaar een middel nemen, waarvan jij zegt, dat ik het moet nemen. De informatie, die je me geeft, is voor mij niet genoeg om erop te vertrouwen dat het zou helpen. Ik heb aan de dokter gevraagd wat hij ervan vond en hij kon me niet gerust stellen. Mijn intuitie zegt me, dat ik het misschien maar proberen moet, maar de angst voor verandering is te groot en daarom luister ik niet naar mijn intuitie.

Dag 154
Je reaktie is typisch een reaktie voor iemand in coma. Je denkt, dat ik uitmaak, wat er gebeurt, maar je merkt helemaal niet, wat je intuitie je al heel lang zegt. Wat nu op papier bij jou om de tafel ligt, is slechts de uitwerking van je eigen behoefte om met anderen samen te werken en helend bezig te zijn. Jij hebt deze wens blijkbaar naar boven gestuurd en ook die anderen, die mee moeten doen. Ik ook.
Blijkbaar is nu de tijd gekomen, dat wij rijp zijn om deze wens tot samenwerking te vervullen. Velen zullen dankbaar zijn en met ons een goede tijd hebben!

Ik heb mijn antwoord meteen geschreven, nadat ik je uitnodiging gelezen had. Ik voelde me tamelijk gekwetst en ik ben blij, dat je mijn antwoord zo luchtig neemt. Ik had die luchtigheid niet, want ik kijk niet graag in de toekomst.
Ik ben blij, wanneer ik alleen in het NU kan zijn. Ik heb vertrouwen in jou, maar niet in mij. Ik kan daarom nu nog niet beslissen wat ik dan doe en zou het liefste nog helemaal niet beslissen, maar ik denk, dat jij een antwoord nodig hebt om te kunnen planen.

Dag 155
Je ligt in bed. Dat staat vrij in de kamer, het hoofdeind tegen de muur. Aan de rechter hand is het raam en links is de deur. Recht tegenover je is de witte muur. Ik heb een kalender voor je laten komen. Daar staan mooie vlingers op. Ik hang hem op de witte muur, zodat die niet meer zo dood is. Helaas zijn ook de vlinders niet levend.

Ik kan hier niets zien. Door het raam kan ik alleen maar kijken, wanneer ik het geluk heb op die kant te liggen en niet terug val door de slappe kussens, maar ook op die kant liggend, zie ik amper meer dan de vogels en de lucht.

Dag 156
Je hebt weer een heerlijk eten gemaakt en ik verheug me erop. Ik had gevraagd om groente, champignons en aardappels, pasta of zo, waarbij ik jou de keus van de aardappels, pasta of zo liet. Ik eet en ontdek, dat er vlees op mijn bord ligt.
Ik zeg er wat van en jij legt me uit, dat ik pasta wilde en aan jou de keus van het vlees overgelaten heb. Dat moet een misverstand zijn. Ik eet toch geen vlees! Ik wil je echter niet kwetsen en zie het vlees op mijn bord als een geschenk en als boodschap van het universum: ik heb vlees nodig!

Wat, ik geef je het beste vlees, dat ik heb en je wilt het helemaal niet? Je hebt toch gezegd, dat je verrast wilde worden wat vlees betreft en je wilde toch pasta hebben. Je eet helemaal geen vlees?

Dag 157
Je moet naar het ziekenhuis en wordt afgehaald door de ambulance. Je wordt op de brancard getrokken, zonder dat je hoofd, waar de schedelbotten een half jaar nadat ze eruit zijn gehaald weer in zijn gezet, enige aandacht krijgt.
Hoe heb je trouwens kunnen leven zonder schedel? Ik leg je hoofd beter op de brancard en ik leg wat onder je lichaam zodat je de koude metalen delen aan de zijkant niet zo voelt. Ik vertel de mannen, die je afhalen, dat je JA kunt aangeven door met je ogen te knipperen. Ze kennen je, maar dat wisten ze nog niet.

Ze brengen me weer naar het ziekenhuis. Ik heb spalken aan de benen en die klemmen. Mijn benen gaan er kapot van. Jij hebt dat gemerkt, maar niemand luistert naar jou. Jij kunt praten, maar ook jij wordt niet gehoord.
Jij kunt luisteren en dat is goed, maar je spreekt niet de taal van de anderen. Je bent te aggressief en daardoor sluiten de anderen zich voor je af. Je moet de taal der anderen leren als je wilt, dat iemand naar je luistert!

Dag 158
Ik ben niet de enige, die denkt dat je veel minder kunt dan je kunt. Je was op de coma afdeling totdat ontdekt werd, dat je niet daar hoort. Hier gaat het niet echt beter met je. Niemand heeft tijd om wat met je te doen. Je wordt in je rolstoel gezet, maar er is geen stimulatie en de therapie voldoet ook niet. Het spijt me, dat ik weer weg moet, maar mijn waarneming is ten einde.

Ik wil zo graag weer kunnen bewegen, maar ik weet niet meer hoe dat gaat. Mijn hoofd is heel stijf en dat wordt niet anders, want ik zit altijd in dezelfde stoel en mijn hoofd valt dan naar voren. In bed lig ik ook altijd in dezelfde houding.

Dag 159
Ik heb je net een fax gestuurd, dat ik niet meer behandelen kan, want ik kan me niet aan de tijdvoorgave van een uur houden. Ik ben woedend, dat het zo gaat en dat niet gezien wordt, wat werkelijk gebeurt. Hier regeert de angst

Zo, nu kunnen jullie me allemaal wat.! Vanaf nu zal ik dat doen, wat ik kan. Als ik dan niet naar de patient toe mag, zal ik hem vanuit de verte behandelen. Ik weet, dat dat gaat! Die bevestiging heb ik gekregen. Alleen de patient zelf kan me daarvan afhouden.
Dan krijg ik geen informatie, over wat hij nu nodig heeft. Nu werk ik gratis en maak de afspraak met het universum, dat dat ervoor moet zorgen, dat ik alles betalen kan, wat ik betalen moet en wil. En ik begin. Als de tijd rijp is, zal ik merken, hoe het de mensen gaat en ik zal dan bevestigd worden in mijn waarnemingen. Ik verheug me erop, dat ik dat nu kan doen.

Dag 160
Ik durf nog steeds niet dat te doen, wat ik doen wil. Mijn intuitie volgen. Ik ben bang, niet dat te doen wat van me verwacht wordt, namelijk doorbewegen. Heel voorzichtig breng ik mijn overtuigingen in de behandeling wanneer je dat toelaat. Soms vraag ik ook heel duidelijk, of je dat wilt, aangezien de tot nog toe gedane behandeling geen effekt heeft.
Je laat het toe. Je bent blij met nieuwe ervaringen. Je intuitie wil ervaringen om duidelijker te kunnen worden. In deze behandelingen luister ik onbewust naar jouw intuitie en naar mijn intuitie. Door deze onbewuste samenwerking ontstaat een mooie behandeling, wat beiden waarnemen en waardoor we ons beter voelen.

Ik houd van mijn werk. Het doet me zo goed om te werken! Ik word door jou gestimuleerd om naar mijn intuitie te luisteren en voel me schuldig, dat ik dat zo vaak niet doe. Dit gevoel van schuldig voelen heeft ervoor gezorgd, dat ik heel veel ervaringen, die belangrijk voor me waren, niet gemaakt heb. In plaats daarvan heb ik andere ervaringen gehad en jij ook. Alles wat ik doe en alles wat ik niet doe, heeft invloed op jouw leven. Daarom sta ik NU op de barrikaden om ALLEN te stimuleren wakker te worden en de intuitie met het Goddelijke te verbinden en daardoor tot het welzijn van het Geheel te leven en daardoor in de eigen macht en kracht te komen en zielsgelukkig te zijn.

Dag 161
Vanmorgen ben ik weer naar Freiburg gelift. Ik reis met auto met chauffeur. Luxe! Met een bestuurder heb ik gepraat over hoe we met energie omgaan. Ik heb ontdekt, dat elk tekort ook een overvloed in zich heeft en ik kan me op het tekort richten of op de overvloed. Ik laat me naar Freiburg rijden, het tekort is, dat ik afhankelijk ben van iemand anders om in Freiburg te komen, de overvloed is de ontmoeting met alle bestuurders, die me liefdevol daarheen rijden, waar ik moet zijn. Vaak heb ik onderweg door ons gesprek wat nieuws geleerd, wat ik niet zo snel geleerd zou hebben, als ik deze mens niet tegen was gekomen.

Vandaag heb ik de behoefte om te stoppen, als ik iemand zie, die mee wil rijden. Ik rijd sowieso in die richting en verheug me over dit avontuur, dat mij weer een kans geeft iets anders mee te maken. Wanneer ik geen zin heb om te praten, houd ik gewoon mijn mond en als ik zin heb om te praten, beleef ik wat anders dan anders. Ik ben iemand, die graag ervaringen maakt, aangezien ik nieuwsgierig ben en het gevoel heb, dat ik van andere mensen en hun ervaringen veel kan leren. Als ik iemand meeneem, is dat altijd om mijn overvloed te delen. Deze overvloed is zo groot, dat ze nooit ophoudt.

Opmerking:

Ik heb geprobeerd om de taal van de anderen te leren en ik heb mijn best gedaan om geen kritiek te uiten omdat daardoor de mens zich afsluit voor alles wat gezegd wordt. Sommige mensen ervaren echter alles als kritiek en zijn daardoor niet bereid een voorstel tot verandering in overweging te nemen. In plaats daarvan wordt aan de eigen overtuigingen vastgehouden.
Deze overtuigingen worden door ervaringen gevormd en kunnen niet veranderd worden, wanneer geen nieuwe ervaringen gemaakt worden. Om nieuwe ervaringen te hebben, moet de mens naar zijn intuitie luisteren en voorstellen van buiten aannemen om te ontdekken, dat die eigen principes hem ervan afhouden om naar zijn intuitie te luisteren.

Er ontbreken dagen in dit dagboek. Deze dagen waren er ook ervaringen, maar die zijn nog niet opgeschreven. Vele tranen heb ik gehuild vanwege alle verdriet om patienten, die ik niet meer mag behandelen. Ik moet deze patienten loslaten om tijd te hebben therapeuten en verplegend personeel, dat geinteresseerd is hoe coma patienten behandeld moeten worden om hun mond te kunnen sluiten of iets anders waardoor met ze gecommuniceerd kan worden, te onderrichten.

Zoals je uit dit dagboek hebt kunnen lezen, is er nog veel wat veranderd moet worden  zodat het leven van patienten in coma genormaliseerd kan worden. Hiervoor is een team van verzorgers, verplegers en therapeuten nodig, dat ondersteund wordt door de ziektekosten verzekering, waarin allen het doel hebben om het de patient mogelijk te maken weer te kunnen bewegen.
Dit team moet samenwerken waarbij het welzijn van de patient centraal staat.
De gebruikte therapie, die bovenstaande ervaringen gaf, is h p i – therapie (healing, polarity, integration), ontstaan uit fysiotherapie, craniosacral therapie, Bobath therapie, lymfdrainage, h n c, energetic Healing (INEH), haptonomie, sensomotoriek en merkaba.
Zeer voorzichtige mobilisaties, healing touch, verbinding van het energielichaam merkaba, bewegingscombinaties om het lichaamsgevoel te verbeteren en de mogelijkheid tot bewegen, zoals ook fysieke aanraking tot verbetering van het lichaamsgevoel en als voorbereiding van doelgericht bewegen, zijn de bouwstenen van de hpi - therapie.
De verpleging van de coma patient moet zich bewust zijn, dat beweging noodzakelijk is om de patient de mogelijkheid te geven te leren zich weer te bewegen en ze moet bereid zijn om deze bewegingen aan te bieden. De therapeuten moeten zich bewust zijn, dat bewegingen alleen niet voldoende zijn om de patient weer op de been te helpen. De verbindingen met de merkaba moeten ook behandeld worden en elke behandeling uitgevoerd worden. Deze behandelingen worden onderwezen in de

h p i - SEMINARE.