De een zet een dakkapel op het huis, de ander verbouwt zijn zolder tot woonruimte en weer een ander doet zijn best om een school te bouwen, maar zonder hulp lukt hem dat niet.

De hulp, die hij gekregen heeft, heeft hij zo goed mogelijk besteed, maar het dak komt er niet op.

De muren staan, de leststof is bekend en een leerboek in de maak, maar een dakloze school biedt te weinig bescherming om de leraren een dak boven het hoofd te bieden, waaronder zij de studenten kunnen leren, wat zij moeten weten om anders te kunnen bewegen.

Vele instituten blijken stil te staan in de tijd, terwijl de mensen zich verder ontwikkelen. De zware arbeid is door machines vervangen en van de medewerkers wordt nu duizendpotigheid verlangd.

Vroeger was er veel personeel en bediende een ieder een machine, nu zijn er werkhallen met 17 machines, die door een medewerker bediend moeten worden.

En dan kunnen er wel eens een paar stil komen te staan. Want als bij allen tegelijk het garen op is, moet er nieuw garen in en dat kan de machine niet zelf.

Dat moet die medewerker doen en die heeft maar twee handen en twee benen, als hij gezond is. Er zijn mensen, die niet twee handen of benen hebben, maar meer en sneller kunnen dan de medewerker, die altijd hezelfde moet doen.

Door het weinig afwisselende werk geraakt de medewerker in een automatisme, dat gepaard gaat met een comatoestand. Hij is niet meer alert, terwijl hij zijn werk nog goed doet.

Echter, op weg naar huis rijdt hij zijn auto in de prak. Niet een keer, niet twee keer, maar elk jaar weer. En in de tijd voor het ongeval, is hij snel op zijn tenen getrapt en scheldt op het werk, dat hij moet doen.

Hij wordt er niet genoeg uitgedaagd. Hij heeft het nu zo lang gedaan, dat er niets meer te leren is voor hem daar. Hij wil weg, maar durft niet.

Hij is geen twintig meer en de publiciteit verkondigt, dat werkloosheid groot is en wisseling van baan onmogelijk.

De overjarige laat zich arbeidsongeschikt verklaren, zodat hij de vrijheid krijgt om zich te bewegen. Om Koninginnedag in Nederland te vieren en op de vlooienmarkt te staan en boekjes aan te bieden.

Daarin wat geld geinvesteerd, kon een rechter een drietal boekjes in de hand gedrukt worden, nadat hij ze in eerste instantie niet wilde hebben.

De oranje hoed geeft de mens moed, als hij oranje gezind is. De ene familie is dat wel, de andere niet.

Het bloed kruipt, waar het niet gaan kan. De medische wereld gemeden, door de techniek erin terecht gekomen.

Niet alleen Arabieren en Joden worden door machines tot onbeweeglijkheid gedwongen. Niet kunnen vluchten geldt ook voor de Nederlander in het buitenland, die daar al zijn geld heeft geinvesteerd en blut is geraakt.

Door de keuzes, die gemaakt zijn, is een hoop ervaren, de politiek interessant geworden en het schrift tot uiting geworden.

Niet kunnen spreken in emotionele situaties en vertraagd reageren, waardoor pas achteraf gezegd kan worden, wat daar niet klopte, is het schrijven de heilmethode gebleken.

In stilte begonnen, langzaam en twijfelend fluisterend en uiteindelijk met volle stem sprekend dan wel zingend de blijde boodschap verkondigen, dat is, wat hiet gebeurt.

Het leven is nog steeds, in plaats van gebondenheid, vrijheid van reizen en meningsuiting?

Geld gebrek mag de pret niet drukken, want er zijn heel veel onbekenden, die hun auto stoppen en een ommetje maken voor de behoeftige.

Er zijn ook mensen, die niet tot de familie horen, die blij zijn met het bezoek van de behoeftige. Samen delen wat er is en samen de familie geschiedenis uitpluizen.

De triathlon lopen omdat familie door rennen, zwemmend de Oder over en fietsend in veiligheid kwam of onbeweeglijk achter de computer schrijven.

De dominee spreekt in de kerk en ik ook. In stilte en zo nu en dan met stem. Nog weinig mensen willen horen, wat ik te vertellen heb.

De buren doen hun uiterste best om mij weg te krijgen. Deuren dicht want het stinkt, deuren niet dicht want dat maakt lawaai, douchen want je stinkt, niet douchen, want dat maakt lawaai, altijd wel wat te klagen voor de buren.

De klacht, geen werk te hebben, heb ik niet meer. Ik heb tijd te kort. Het ene boek na het andere ontstaat voorzichtig in mijn brein.

Niet alleen het leerboek voor mensen, die zich bezig houden met de verzorging en behandeling van patienten in coma, maar ook de romannetjres.

De roman van de oma in coma, de moeder in coma, de neef in coma, ik in coma er wakker wordend. Zal ik ooit wakker zijn?