Hoe ouder men wordt, hoe meer de familie gaat tellen. En hoe jonger men is, hoe belangrijker de familie.

Het feest ter ere van de vijfentwintigste huwelijksdag werd voor menigeen een onvergetelijk familie feest. De tragiek erbij werd maar even vergeten.

Er moest gevierd worden. Elk samenzijn is een bron van. Een bron van frustratie, vreugde, samen zijn of samen bewegen.

De familie, waarin niet bewogen wordt, is een bron van onbeweeglijkheid, terwijl ook de familie, die geregeld beweegt, een bron van onbeweeglijkheid kan zijn.

Elke zondag een wandeling maken, welk een genot? Of is het gewoon een andere manier om onbeweeglijkheid te leven. De marathonloper of de triatlon beoefenaar zijn alsmaar aan het trainen.

De tijd, die zij trainen kunnen zijn niet besteden aan muziek maken, koken of de kinderen helpen met informatie verstrekken over de ouders, grootouders enz.

Dat is een oud verhaal. Ook ik kan niet vertellen, wat mijn ene grootvader deed. Van de andere kan ik het opzoeken in Wikipedia.

Dat helpt echter niet bij het contact leggen met verantwoordelijken voor patienten in coma. Zij geloven wat de "witte jas" hen vertelt.

Zij zijn zich niet bewust, dat er andere "witte jassen" zijn, die anders werken. Die niet een aspirine slikken wanneer zij pijn hebben maar zich afvragen, waarom zij pijn hebben.

Die willen weten, wat de ander nodig heeft, om in beweging te komen.

Een verhaal op een webpagina?