De computer staat aan. Ik heb hem niet uit gedaan, toen ik naar de post ging voor een postzegel en naar het rathaus om te kijken, of ik een lift naar Wiesbaden krijg.

Het stormt vandaag. Ik moet naar Wiesbaden. Of niet? Het is niet duidelijk. Ik ben van slag. Ik kan in Wiesbaden bij een vriendin overnachten, als ich vannacht daar aankom. Of misschien ook, als ik morgen kom? Nee, dan wil zij naar Zweibrücken of naar haar vriend.

Ben ik in verwarring? Spiegel ik haar verwarring? Kan ik besluiten, wat ik doe? Ik ga naar Wiesbaden. Vandaag. En vandaag is morgen. Ik loop weer voor in de tijd. Dan moet ik morgen en lift krijgen. Ik heb er zo geen zin in. Ik wil duidelijkheid.

Hoe kan ik duidelijkheid in mijn leven brengen? Heb ik daar geld voor nodig? Als ik geld had, had ik een auto en dan kon ik gewoon in de auto stappen en naar Wiesbaden rijden. Omdat ik een auto heb, waarin ik kan slapen, is het onbelangrijk of ik bij iemand anders kan overnachten.

Als je mijn bezoek niet wilt hebben, zet ik mijn auto bij jou voor de deur en slaap in mijn auto. Ik neem dus een slaapzak mee, zodat ik overal kan overnachten.

De slaapzak wil niet in mijn rugzak. Jammer, dan maar geen slaapzak mee. Ik wil naar Wiesbaden. Denk, dat ik daar welkom ben. Bij Noah ben ik welkom. O, dann kan ik daar overnachten? Ik ga gewoon in de keuken daar zitten en schrijf. Dat is een goed idee.

Of zou dat niet mogen? In Amersfoort mocht ik niet in de hal van het ziekenhuis gaan zitten schrijven tot de volgende morgen. Waarom denk ik, dat ik een dak boven mijn hoofd nodig heb? Ik kan toch ook op straat blijven? In Indonesie was dat niet zo onaangenaam als nu hier. Daar was het warmer.

Op somminge plekken was het echter nicht prettig om te zitten, omdat daar muggen rondvlogen. Die hebben me zo gestoord, dat ik weer op stap ben gegaan.

En nu zit ik in Münstertal, wil naar Wiesbaden en het lukt me niet om vervoer te regelen. Het is ook wel weer very short notice, dat ik probeer naar Wiesbaden te komen. Dat komt ook, omdat ik zelf geen internet verbinding heb. Ik heb de computer van het internet abgesloten, omdat ik geen GEB betaal.

Mangel dus. Alweer geld. En zo heb ik geen communicatiemogelijkheid omdat ik te gierig ben om mijn computer aan het internet aan te sluiten. Met de compu kan ik in het net, maar niet hier waar ik woon. Anderen kunnen de Wlan gebruiken, maar mijn compu wil er hier niet in.

Wel bij anderen, hier niet.

Okay, als ik dan nu niet naar Wiesbaden kom, ga ik naar Willi Kees en vraag hem, of hij compu kan uitbreiden, zodat ik met compu mijn webseite met een webseite-maak-programma kan maken. Hij is een meester in het vinden van gratis te gebruiken programmas voor de computer.

Kees heeft een slaapauto, kan ik die lenen? Heb ik genoeg geld voor de benzine? Krijg ik dan mitfahrers? Vanavond dus maar even naar hem toe. Per slot van rekening staat er een bordje aan het begin van de straat waarop “Rettungszentrum” staat en naar zijn huis wijst.

De brandweer is namelijk ernaast. Dat is de vrijwillige brandweer. Het enige vrijwillige is de aanmelding, heb ik me laten vertellen. Als je je aangemeld hebt, moet je van alles en nog wat. ik weet niet, of je eruit gegooid wordt, als je iets niet wilt doen.

Ik word er bij patienten in Wachkoma uitgegooid omdat ik iets wil doen. Dat mag ik niet en omdat men bang is, dat ik het toch doe, wordt me de toegang verwijgerd. Daarbij gaat men ervan uit, dat de fysieke grenzen bepalend zijn, voor wat er gebeurt.

Een grote misvatting. Noah roept mij en als hij wil, dat ik kom, zal dat ook gebeuren. Ik weet niet van te voren, wat er gaat gebeuren. Ik krijg een grove mededeling: “hallo, je moet naar Wiesbaden komen”, en ga dan op mijn fysieke plan kijken, hoe ik dat kan doen.

Daarbij zie ik slechts een paar mogelijkheden van alle mogelijkheden, die er zijn. Ik zou met een bordje WIESBADEN hier op straat kunnen gaan staan. Het weer is niet bepaald uitnodigend daartoe. Ik kan de trein nemen. Mijn kontostand is ontoereikend. Ik zou de man uit Zürich kunnen bellen of hij misschien niet toch nog vandaag naar Wiesbaden rijdt.... en alle andere mogelijkheden kom ik dus niet op.

Dus zit ik nu achter mijn comoputer, merk, dat ik in de war ben en vraag mezelf, waarom ik in de war ben. O, omdat ik al in Wiesbaden ben. En daarom moet ik komen! Omdat de mensen, die ik daar dan bezoek, in de war zijn. Die energie neem ik op, zoals ik ingeslapen ben in de trein naar Münstertal, toen ik me afvroeg, hoe het met mijn buurvrouw ging.

OEPs, daar moet ik toch maar een andere manier vinden, om te weten, hoe het de mensen gaat. Dat is gewoon onpraktisch, als ik dan ook zo in verwarring ben. Een andere manier zou zijn, om in woorden de toestand van de ander waar te nemen. Dus in plaats van in verwarring te geraken, bij de gedachte aan Wiesbaden de gedachte dat degene, die ik wil bezoeken in verwarring is en daarbij zelf helder blijven.

De grote computer, waarop ik nu deze overwegingen schrijf, zorgt ervoor, dat ik weer de verbinding van mijn gedachten en mijn fysieke lichaam aktiveer, waardoor ik geen behoefte aan eten meer heb. In mijn verwarring wilde ik me vol gaan eten met PASTA, zo'n beetje het enige, wat ik aan eetbaars in huis heb.

Mijn koelkast is tamelijk leeg. Er staat jam in, die ik jaren geleden gemaakt heb. Ik eet geen jam. Behalve, als ik voor anderen eet. Dan kan het voorkomen, dat ik jam eet. Zoals ik vannacht voor een vriend 2 broodjes met boter, veel boter, gegeten heb. Ik eet uit mezelf niet 's nachts, maar hij wel.

Hij voelt zich dan alleen en door te eten krijgt hij dan kontakt met zijn fysieke lichaam. Hij heeft een slecht kontakt daarmee, omdat hij drugs gebruikt heeft. Daardoor zijn bij hem verbindingen niet meer bruikbaar. Dit is wel te heilen, maar hij zit nog vast aan zijn familie en daardoor doet hij zijn best om aan hun verwachtigen te voldoen.

Die verwachtingen zijn, dat hij “nix auf die Reihe kriegt” en dus is hij nog steeds op de vlucht. Hij is op de vlucht voor zijn familie en vlucht steeds naar zijn familie om vervolgens weer vandaar te vluchten. De vicieuse cirkel waar hij in is, kan hij alleen dan doorbreken, wanneer de ouders op hun juiste plek staan.

Bij hem in de familie staat, zoals in zeer vele andere families, de vader aan de linker kant van de moeder, tussen de moeder en de kinderen. De vader is het hoofd van de familie, de moeder de romp en de kinderen de benen, als je het wilt vergelijken met het lichaam.

Wanneer het hoofd tussen de romp en de benen zit, ziet de mens niet wat IS, hij kan niet handelen en hij weet niet, waar hij naartoe loopt. Hij kan tussen de benen door kijken en ziet dan het verleden, maar het NU en de TOEKOMST neemt hij niet waar.

Door bewust de vader op de plaats rechts van de moeder te zetten, staat het hoofd op de romp, waardoor de benen en armen vrij zijn en door de verbinding van de romp met het hoofd daarheen kunnen gaan, waar ze nodig zijn en dat kunnen doen, wat nodig is.#

Wanneer de familieorde door het kind is aangenomen, wat betekent, dat hij voor zichzelf de vader als hoofd van de familie accepteert, de moeder als verbindende energie tot de vader en de oudere broers en zussen als verbindene energie tot de moeder en zichzelf als verbindende energie voor de jongere broers en zussen tot de moeder, kan het kind zijn eigen weg gaan en vrij handelen.

Het kind kan zich bewust zijn, dat het niet vrij kan handelen, vaak weet het niet waarom. De orde in de familie is altijd een van de redenen. Wanneer er broers of zussen zijn overleden, blijven zij de verbindende energie tot de ouders. Datzelfde geldt wanneer een van de ouders is overleden.

Het gaat hierbij om de volgorde in de rij. Wanneer een van de oudere broers of zussen niet op zijn plaats staat, kan het kind ook niet handelen. Het zal zich niet thuis voelen daar waar hij is en steeds op zoek zijn naar zijn plek. Ik heb dat mijn hele leven gedaan en nu mijn plek gevonden, door mijn broers en zussen hun plek ze geven.

Ik ben nu aan het handelen. Ik schrijf alles op, zodat anderen er wat aan kunnen hebben. Deze volgorde in de familierij is van wezenlijk belang voor het kunnen handelen, zoals men zich dat wenst. Als je het gevoel hebt, dat je hulp nodig hebt om je plek in jouw familie te vinden, dan kun je je aanmelden voor een CURSUS.