In de gang staan twee paar schoenen nog keurig op de plek voor de schoenen. Mijn orde is daar nog te zien. Het zijn oude schoenen. Ik gooi ze nog niet weg, want van mijn vader heb ik geleerd, dat je geen oude schoenen weg moet gooien, voordat je nieuwe hebt. En ik heb nog geen nieuwe.
Ik heb veel oude schoenen en de winterschoenen kan ik nu dragen. Maar die sportschoenen, die nog in gang staan, die zijn op. Het ene paar is zoveel gedragen, dat de zolen ervan af vallen.
Het andere paar heeft nooit goed gezeten en heb ik daarom amper gedragen. Zo nu en dan doe ik ze nu aan. Omdat ik geen andere heb, die beter zijn. Maar, als ik diep mijn hart kijk, wens ik mij nieuwe schoenen.
Helaas, dat zit er nog niet in. Zoals mijn vader al zei: het geld groeit me niet op mijn rug.
En ik ben dolblij, dat dat bij mij ook zo is! Zo sterk is mijn rug ook weer niet, dat ik daar het geld voor nieuwe schoenen op kan dragen. Ik kan op mijn rug niet veel dragen. Dat heb ik dit weekeinde duidelijk gemerkt.
Mijn buurvrouw is verhuisd en ik heb helpen dragen. Ik was van de sleepdienst. Niet van de inruimdienst. Dat hebben anderen voor hun rekening genomen.
En ik zag de link naar mijn bezigheden op het moment zeer duidelijk. Ik ben niet degene, die verantwoordelijk is voor de behandeling van de patienten in coma. Dat uit zich, omdat, ondanks mijn bereidschap om dat werk te doen, geen verantwoordelijke van patient in coma mij de toestemming verleent om met de patient te werken.
Sommige patienten hebben 8 therapeuten, ik ben de nummer 9 en voor mijn behandelingen is geen tijd vrij te maken. Ik ben bereid des nachts te komen, maar zelfs dat wordt door de verantwoordelijke afgewezen.
Ik kan slechts mijn bereidschap duidelijk maken, voorstellen doen tot het geven van de therapie, de daadwerkelijke toelating van de therapie, is niet in mijn macht.
Van mijn moeder heb ik geleerd, dat je meer vliegen met honing dan met azijn vangt. Ik wil echter geen vliegen vangen. Ik wil patienten in coma de mogelijkheid geven om zich weer te kunnen bewegen. Dat kan ik niet, als de verantwoordelijken mij ver weg houden van de patient. Ik kan het ook niet, als ze me eerst laten komen om me vervolgens zo hard mogelijk zo ver mogelijk weg te duwen.
Ik ben niet sterk. Vroeger was ik wel sterk. Als er een fles opengedraaid moest worden en mijn broer het niet lukte, kreeg ik de fles om hem open te draaien. En dat lukte altijd. Ik was gigantisch sterk in mijn handen. En deze handen gebruik ik nu om patienten en therapeuten, die patienten in coma behandelen, te leren zelf zo sterk en flexibel te worden, dat ze zelfstandig kunnen funktioneren.
Mijn vader was een bottenmens. Hij was ook een timmmerman. Als bottenmens zaagde en hamerde hij al heel wat af, als huiselijke timmerman deed hij het was rustiger wan. Hout is niet zo hard als botten.
Botten, die gebroken zijn, hebben soms een zeer kundige en zeer nauwkeurige hand nodig, om weer zeer funktioneel aan elkaar te groeien. Mijn vader had een goede naam wat dat betreft.
Die naam heb ik niet bezoedelen kunnen door mijn jeugdige stelerij. En nu kan ik zijn naam niet gebruiken om h p i - therapie bekend te maken. Mijn vader is alweer een paar jaren niet meer physisch aanwezig op de aarde.
Hij heeft het fysische met het geestelijke verwisseld en ik was daar bij en had hem voordien een goede reis gewenst, omdat ik gevoeld heb, dat hij niet lang meer bij ons zou zijn.
Toen ik wegging, drukte hij me op het hart goed voor te moeder ze zorgen. Hij deed dat in een vraag: zul je goed voor moeder zorgen, of zoiets vroeg hij mij. De opdracht was te groot voor mij.
Ik heb hem geantwoord, dat ik mijn best zou doen. Ik doe altijd mijn best als ik iets doe. Dat ik mijn instelling. Ik heb lang nodig om iets te gaan doen, maar als ik eraan begonnen ben, doe ik ook mijn best.
En dat betekent nu, dat ik mij inzet voor patienten in coma. En dat komt, omdat ik een vrouw ontmoet heb, die me vertelde, dat ze voor haar familieprobleem geen andere oplossing zag dan in coma gaan.
Voor haar probleem heb ik ook geen oplossing aandragen kunnen. Ik heb haar gewaarschuwd, dat er nog geen genezende therapie voor coma was, maar dat ik dan zou komen om haar te redden met mijn esoteric healing, maar zij antwoordde me, dat dat niet genoeg was.
Zij wist, dat dat niet zou voldoen. En ik wist het ook. En ik wist ook, dat ik nog iets nodig had om mezelf zover te genezen, dat ik werkelijk anderen wat te bieden zou hebben en kwam bij hnc in Aulendorf terecht. Clemens Künstner heeft de NOT therapie bestudeerd en verder ontwikkeld tot hnc.
Ik ben bij hem terecht gekomen en heb bij hem de opleiding tot hnc-therapeut gedaan. Jaren van te voren had een virendin-collega van mij al verteld, dat zij bij hem een cursus gedaan had. Ze was zeer enthousiast, maar niet enthousiast genoeg om mij ertoe aan te zetten de cursus ook te doen.
Dat heeft nog een paar jaar geduurd voordat ik door een vriend bij een andere collega terecht kwam, en de opleiding begonnen ben. In de tussenliggende jaren heeft Clemens zoveel veranderd aan zijn onderwijzen, dat het voor mijbegrijpelijk was en de nodige informatie gaf.
De nodige informatie, voor de behandeling van patienten in coma. Een vriendin heeft me geleerd, hoe ik pendelen kon en zo had ik eindelijk een voor mij betrouwbaar middel om met mijn intuitie in contact te zijn.
Dat contact was ik kwijt geraakt. Daardoor was mijn binneste stem heel zachtjes geworden en heb ik ze steeds weer niet gevolgd. Een super ongelovige Thomas was ik steeds op het verkeerde moment. Daardoor ben ik mijn zelf geknoopte wollen tapijtje kwijtgeraakt, Spor van Kari Bremnes, Vuur, of hoe heet de laatste CD van Robert Long, lakens en slopen, het verzilverde bestek, dat ik van thuis had meegenomen en nog veel, heel veel meer.
je intuitie niet volgen is een dure zaak. En soms niet alleen voor je beurs. De dokter heeft een ander zicht. Hij kijkt vanuit de gezonde, ouderwetse mens. De medische wereld is nog niet bereid te erkennen, dat de huidige mens geen eten en drinken nodig heeft, om gelukkig te zijn.
Als je hier meer over wilt weten, zorg dan dat je de zwitserse Film "Am Anfang war das Licht" uit ca. 2009 in handen krijgt en bekijkt. Daarin wordt een man getoond, die sinds 70 jaar niets eet en drinkt. Hij ziet er niet uit, vind ik, maar leeft en is gelukkig.
Hij hoeft geen boodschappen te doen en bang te zijn, dat het genbewerkte voedingsmiddelen zijn of vol met antigroeimiddel of antibioticavlees. Hij leeft van licht en liefde, zoals ik in Indonesie ook gedaan heb. Nu ik weer terug ben, is dat moeilijker.
Hier zijn de mensen niet zo spontaan, dat ze me "Hello Sir!" toeroepen en gezellig een praatje met me maken. Ik ben dan ook net zo wit als de meesten. Vooral hier in Duitsland is wit de meest voorkomende kleur. De werking van de oorlog?
Sinds ik terug ben, eet ik weer en merk, dat ik vooral honger heb als me de liefde ontbreekt. Zolang ik met de computer werk en verhaaltjes schrijf of cursussen voorbereid, heb ik geen honger.
Als ik mensen ontmoet, die van voren niet weten, wat ze van achteren doen of omgekeerd, krijg ik vreetbuien. Chocolade heb ik dan nodig en andere zoetigheden. En ter afwisseling kroepoek of pindas. Dat is ook heel speciaal.
In Indonesie heb ik geen melk of kaas gegeten. Hier eet ik kaas en griesmeelpap met melk en ei. De energie in Indonesie is zo anders dan de energie in West-Europa, dat ik hier in geheel andere dingen zin heb dan daar.
Moeder at in Nederland ook kaas. Dat was haar hoofdvoedingsmiddel. Dat heeft ze echter pas leren kennen, toen ze naar Nederland kwas en toen was ze een jaar of 12. Voor die tijd heeft ze in Indonesie, waar ze geboren werd, gewoond en een jaartje in Suriname.
Onze familie is een familie, die daarom een deel van zijn wortels in Indonesie heeft liggen. Zoals kinderen, die in Nederland geboren zijn en later met hun ouders naar hun land van herkomst verhuizen, hun wortels in Nederland hebben. Zoals een neef van mij vertelde over een vriend van hem die zei, nadat hij in Engeland aangekomen is met zijn ouders na een jeugd in India: I can catch up with coca cola and chips but they can not catch up with my experiences.
En dat is waar het leven om gaat. Het gaat om ervaringen. De ervaringen, die je had, bepalen je leven. En vooral de manier, waarop je op deze ervaringen gereageerd hebt. En de manier, waarop je gereageerd hebt is afhankelijk van de mogelijkheden om te reageren.
En zo is het ook met de patient in coma. Zolang hem geen mogelijkheden geboden worden om te bewegen, kan hij ook niet bewegen. En dat is de toestand, waarin de patient in coma op het ogenbilk verkeert.
Alle patienten worden verzorgd, maar deze verzorging is niet gericht op het genezing stimulerend behandelen. De huidige verzorging is onvoldoende om de patient de mogelijkheid te geben weer te bewegen. Hem wordt niet de nodige therapie aangeboden. De patient heeft verbinding met de aarde, beweging en herinnering van de beweging nodig en om dat te doen, moet de verzorging weten wat wanneer waarom gedaan moet worden.
Mijn moeder was in hart en nieren verpleegster. Zij heeft ons hygiene bijgebracht vanuit de praktijk. Zij vertelde, wat zij meegemaakt had in het ziekenhuis tijdens haar werk als verpleegster, dat ze heeft moeten opgeven, omdat ze mijn vader trouwde.
Dat ging niet in de kerk, want mijn moeder was niet katholiek en wilde het ook niet worden. Gevoelsmatig waren dat ketters voor haar, maar mijn vader hield ze van en wilde ze ook trouwen. Het is voor beiden belangrijk geweest om hun verbinding ook kerkelijk te bevestigen en daarom hebben ze het voorstel om in de pastorie te trouwen aangenomen.
Dat is ons kinderen als grapje verteld, maar als je daar goed over nadenkt, begrijp je, waarom mijn moeder niet naar de katholieke kerk wilde. Zij bleef op zondag thuis. Had geen energie meer om naar de kerk te gaan. De kerk heeft haar zo teleurgesteld, dat er een belangrijke verbinding verbroken is, die nooit meer heel geworden is. En deze hele verbinding heeft ze haar kinderen dus ook niet mee kunnen geven.
Ik ben weer in de kerk terecht gekomen. Omdat ik zingen wil. Ik speel al geen viool, mijn piano is in de opslag - ik hoop, dat hij het goed overleeft - en heb muziek nodig om mijn kapotte verbindingen te genezen. En in het koor in Münstertal kan een ieder die wil, meezingen. De kerk is katholiek en betaalt alle kosten.
Hoera, daar krijg ik wat terug voor al het geld dat mijn vader en oom in de kerk gestopt hebben. En zo gaat dat, de een geeft wat aan iemand, die geeft het aan iemand anders, maar verandert, want hij heeft er iets aan toegevoegd, en die geeft het door en op een gegeven moment komt het zoveel groter weer bij de eerste schenker aan.
En voor mensen, die zich hierbij wat kunnen voorstellen en sowieso niet weten, wat ze met hun geld doen moeten, heb ik een leuke kring bedacht. Wat patienten in coma nodig hebben, is een plek waar ze goed verzorgd worden, met de therapie, die ze nodig hebben, en dat is niet de Bobath therapie. Die is bijna 100 jaar geleden ontwikkeld en sindsdien heeft die goede diensten gedaan, maar de mens heeft zich veranderd.
Voor de patient in coma voldoet de Bobath therapie niet, omdat de huidige mens niet de verbinding met de aarde heeft, die de mens 100 jaar geleden nog had. De huidige mens is een mens met een meer of minder bewuste verbinding met het universum, wat bij velen ten koste van de verbinding met de aarde gaat.
Daardoor wordt de mens stuurloos en arm, ik ben een uitstekend voorbeeld daarvan. Al mijn rekeningen bij alle banken hebben een negatief saldo, op een na, daar staat 1,11 op, zolang de bank er geen administratiekosten van afhaalt, zoals de huidige banken doen.
Vroeger wisten de banken nog, hoe ze van geld meer geld konden maken. Dat vermogen hebben ze niet meer. Ze denken nu, dat ze voor het openen van de bank de burger moeten laten betalen. en de burger denkt niet na, weet niet beter, want is nog niet zo oud, dat hij heeft meegemaakt, dat het anders was.
IJsland is een land, wat me altijd aangetrokken heeft. Of ik daar nog eens naar toe ga? De IJslandcrisis ligt een ieder nog fris in het geheugen. Velen hebben daardoor veel minder geld op de bank. Waar is dat geld gebleven? Of was het geen geld, maar alleen maar getalletjes op de bank?
Mijn rijkdom bestaat niet uit getalletjes op de bank, of het moet die 1,11 zijn, die niet genoeg is om € 20,- te krijgen, om met een vriendin thee met taart te gaan nuttigen. Deze € 20,- opnemen kost overigens € 4,50, genoeg voor een potje overheerlijke thee bij Gasthaus Zum Kreuz, onder het klooster in Münstertal, waar ik vanmorgen naar de kerk gegaan ben.
Ik ben gegaan, in de hoop de vrouw in het rode jack te ontmoeten, ondanks dat mijn intuitie me gezegd had, dat ik die nooit meer zie. Je weet maar nooit, ik ben en blijf een ongelovige Thomas en als ik haar niet zie, zie ik toch in ieder geval vele anderen.
En zo was het dan ook. Ik kwam er uiterst snel. Ik ben de duur uitgegaan, het bruggetje over en de weg op en de eerste de beste auto die langs kwam heb ik mijn duim laten zien. En de bestuurder stopte en ging ook naar de kloosterkerk. Dus ik was er in een vloek en een zucht zoals mijn moeder zou zeggen. Dat had ze van mijn vader geleerd.
In de kerk ben ik net zo oplettend, als wanneer ik patienten behandel of cursussen geef en dus hoorde ik de priester zeggen, dat God verbood te spreken omdat ze wisten, wie hij was. En dacht aan mezelf en het weggestuurd worden door de verantwoordelijken van de patienten in coma. Zij weten, dat ik gelijk heb als ik zeg, dat ze alle drie de lichamen, fysiek, astraal en mentaal tegelijk moeten aanspreken, dat ze de patient moeten bewegen en dat ze hem moeten verbinden met de aarde.
Maar ze hebben hun schema en plannen en ze kunnen dat niet zo snel omgooien, zoals ik dat niet kon, toen ik de vrouw in het rode jack ontmoette. De priester zei ook, dat mensen zich afvroegen, waarvoor ze zouden moeten bidden. Het antwoord is heel simpel: dat de kerk tot het verstand komt.
Een verhaal over een fabi, die een leerling door het raam de minigte laat zien en vervolgens in de spiegel laat kijken en daaruit concluderen, dat de overvloed, die door het raam zichtbaar is de uiting van god is en dat wat de spiegel laat zien niet, is zo onlogisch als wat. Want hoe zit dat dan als de leraar door het raam kijkt en mij met alle anderen daar buiten ziet? Ben ik dan ineens geen uiting van god?
Wie gelooft heeft de doorkijk, zegt de priester, het is alleen de vraag welke doorkijk. Als ik alleen maar de balk in de ogen van de ander zie en daardoor niet de splinter in mijn eigen oog, blijf ik een slecht zicht behouden. Ik ben blij, als ik de balk in het oog van de ander zie, want dan heb ik een idee, hoe de splinter in mijn oog eruit ziet en is het makkelijker zoeken.
Zoeken is namelijk voor mij schier onmogelijk. Vroeger op de middelbare had ik daar al problemen mee. We hadden een heel goede meetkunde leraar. Hij legde alles zo uit, dat zelfs ik het begreep. Helaas was dat slechts van korte duur en thuisgekomen snapte ik er niets meer van. Als ik dan eens vroeg, hoe het zat, vroeg hij, wat ik niet snapte en dat kon ik hem dan niet zeggen en dan kon hij het mij niet uitleggen. En zo is nu mijn relatie met de computer.
Ik heb deze webpagina zelf gemaakt. Ik heb me in het begin laten helpen en de rest proefondervindelijk uitgevogeld. En zo is deze webpagina zo geworden, zoals hij nu is. En ik wil hem anders hebben, maar daarvoor ontbreekt me nu de kennis. En dus heb ik tegen de mevrouw van het arbeidsbureau, dat mij naar de maatregel AktivCenter gestuurd heeft, nog eens gezegd, dat ik een webpagina maak cursus nodig heb.
Dat heb ik ook gezegd toen ik naar de AktivCenter maatregel gestuurd werd, maar webcursussen worden niet meer gegeven. Die werden een paar jaar geleden gegeven en toen werd iedereen daar naar toe gestuurd. Dus ook Kees, die alles van de computer weet en mijn beide computers nieuw geprogrammeerd heeft. Hij heeft daar zijn medecursisten de informatie gegeven, die ze nodig hadden en die de leraar hen niet kon verstrekken.
Het geld, dat deze informatie waard was, is door de leraar van de cursus, die betaald werd door het arbeidsbureau, in de zak gestoken. En alle informatie, die in mijn webpagina staat, is gratis en voor niks. Met copyright. Het enige copyright is, dat de geboden kennis toegepast wordt in de behandeling van coma patienten. Dat is de voorwaarde. Dan gebeurt er met de informatie, waarvoor hij bedoeld is.
Deze informatie is mij ter beschikking gesteld door alle patienten en mensen in coma, die willen, dat deze informatie wereldkundig gemaakt wordt. Niet alleen ik ben een niet sprekende autist, die ontwaakt uit zijn coma. Mijn ouders waren ook zo en zijn niet meer physisch hier maar hebben een flinke vinger in deze hpi-pap. Griesmeelpap was niks voor mijn moeder. Zij at liever Nasi en vader at graag witte broodjes met kaas.
Dus zo nu en dan eet ik nasi en een andere keer witte broodjes met kaas. Ik ben een copieerder. Ik ken mezelf niet anders. Ik kijk af, hoe iets gedaan moet worden en doe het dan. Niet met de behandeling van coma patienten. Dat hebben mijn collegas wel laten zien, maar meteen erbij gezegd, en dat had ik al besloten, dat de behandeling zoals ze die geven, niet helpt. Ik kwam bij de vrouw, die me verteld had, dat ik een nieuwe therapie moest ontwikkelen en heb deze nieuwe therapie ontwikkeld.
Het heeft een poos geduurd, voordat ik in de gaten had, dat zij de patiente was, die door de ogen te sluiten vragen kon beantwoorden. Ook bij haar ben ik weggestuurd. Eerst paste ik niet in het team, daarna wilde de moeder niet dat ik mijn neus zou laten zien. Ik ben er nog, maar niet zichtbaar. Mijn energie zal de patiente altijd begeleiden, waar ze ook gaat. Praten kan ze niet meer en, als mijn intuitie het goed heeft, nooit meer. Maar communiceren kan ze.
Ik kan ook communiceren. Ik ben een niet sprekende autist, die bezig is het niet spreken te genezen en sprekende autist te worden. Ik hou van de autisten energie. Dat heb ik altijd al gedaan. Da autist heeft me altijd al aangetrokken. In Øvre Å:rdal heb ik de eerste behandeld. Veel soeps was het niet, als ik het nu bekijk, maar ik heb er wel veel van geleerd. Een echt contact, waarbij het meisje op mijn rug zat en ik voelde, dat haar en mijn energie samenkwamen was een rijke ervaring.
De patient in coma is een autist, die zijn omgeving spiegelt, beweer ik ondertussen. En wel, omdat ik de ervaring heb, dat de verantwoordelijken voor de patient in coma zo ontzettend onbeweeglijk zijn. Ze hebben hun plannen, hun schema en hun verwachting, dat de patient zich niet bewegen kan en doen dus alles mogeljke om ervoor te zorgen, dat hun verwachting uitkomt. Ik heb achting voor de manier, waarop ze dat voor elkaar krijgen, zonder een schuldgevoel te krijgen.
Ik ben een avonturier en ben blij, dat ik weer een beetje beweeglijk ben. Ik moet wel. De telefoon wordt morgen afgesloten en, omdat mijn handy intussen zoveel klappen gehad heeft, dat de antenne niet meer goed is en de accu binnen de kortste keren ontlaad, moet ik het huis uit om contact met anderen te leggen. Mijn geldgebrek probeer ik minimaal te houden, door te liften, zodat mijn uitstapjes naar Freiburg, waar ik niet alleen naar het arbeidsbureau moet zo nu en dan, maar ook een vriendin of twee bezoek, geen geld kost.
Het voordeel van deze manier van reizen is het contact met (on)bekenden. De onbekenden worden soms bekenden en zo krijg ik heel langzaam een vriendenkring, waarop ik kan vertrouwen en die me helpen, waar ze kunnen. Geld hebben ook zij niet, dat is de reden, waarom ze zich voorstellen kunnen, dat er iemand aan de kant van de weg staat om van Münstertal naar Freiburg of ergens anders te komen. Of ze hadden geen geld en kennen het liften van vroeger.
En als ik goed in mijn vel zit, ga ik op het juiste moment weg en tref dan die persoon, die bepalend is voor de rest van mijn leven. En daarom was ik vandaag in de kloosterkerk. Ik heb mijn laatste visitekaartje afgegeven. Mijn printer doet het ook al een half jaar of zo niet meer goed genoeg om nog iets leesbaar uit te drukken en nieuwe kaartjes wil ik nog niet laten drukken omdat ik weet, dat ik ook van hier verhuis maar nog niet weet waar naar toe.
Zwitserland is mijn volgende station, als ik het goed begrijp. Ik was daar dan ook begin dit jaar voor de begrafenis van de nicht van mijn moeder, die ik met kerst niet bezocht heb, omdat ik geen auto had. Ik heb veel aan haar gedacht in die tijd, maar het geld. Ik heb het gewoon niet op het ogenblik. Er is een tijd geweest, dat ik dingen niet deed omdat het geld kostte. Nu doe ik ze niet, omdat ik het geld niet heb. Het resultaat is hetzelfde, de oorzaak anders.
En zo is dat met patienten in coma ook. Ze zijn onbeweeglijk, allemaal, maar allemaal om een andere reden. En daarom moet de therapeut op zoek naar wat deze patient voor therapie nodig heeft om weer te kunnen bewegen. Eten en drinken heeft de patient niet nodig. Dat is alleen maar ballast. Hij heeft beweging nodig, en energie. Levensenergie. Niet geld, niet goederen, maar liefdesenergie, die in de juiste vorm gegoten gegeven wordt. Daarvoor moet voor elke patient gezocht worden wat dat is.
De huidige therapie en verzorging is te algemeen. Gaat uit van de bewegende mens en dat is de patient in coma niet. hij heeft iemand nodig, die hem beweegt. Die weet wat hij wanneer en waarom met de patient moet doen en deze mens moet daarvoor goed beloond worden. Dat kan niet als vrijwilligerswerk gedaan worden. De verantwoordelijkheid is te groot. Plantjes water geven, een kopje thee met iemand drinken, dat kan als vrijwilligerswerk gedaan worden want het is niet erg als dat eens uitvalt. Dan kan een ander dat doen.
Dat geldt niet voor het werk van de persoonlijke assistent van de patient in coma. Deze assistent moet zeer plichtbewust zijn. Hij moet bereid zijn voor de patient te bewegen en de patient te bewegen. Hij moet de liefde laten stromen zodat de patient levensenergie krijgt en zijn licht laten schijnen zodat de patient dat kan volgen. En de ZiekenFondsen betalen dat niet. Die denken aan sparen. Ze weten, dat je door geld uit te geven kunt sparen en gooien het geld dus over de balk.
De ZiekenFondsen weten niet meer, hoe ze het geld zo uit moeten geven, dat het geld oplevert. Zij denken, dat als ze minder geld uitgeven voor een hulpmiddel, ze dan geld sparen. Omdat er geen experten op de plek van de hulpmiddelverstrekking zitten maar mensen, die een economische achtergrond hebben, rekenen ze verkeerd. Zoals de economisch direkteur van het Elisabeth Ziekenhuis indertijd. De theelepeltjes, die nodig waren, werden niet gekocht omdat de economisch directeur ze niet nodig vond.
Hij keek namelijk alleen maar naar de cijfertjes en niet naar wat er nodig was en welke prioriteit wat had. Doordat er niet genoeg lepeltjes waren, moest de verpleging steeds lepeltjes afwassen en ging dus kostbare verpleegtijd verloren om lepeltjes af te wassen. Bovendien werden de lepeltjes een gespreksthema, waarbij niet bepaald de meest positieve energie daaraan verbonden was. Bij ons thuis waren ze ook een gespreksthema namelijk om te laten zien, hoe dom economen denken kunnen.
In mijn familie zijn ook economen en ik heb geen idee, hoe zij hun werk doen, maar, omdat in onze familie de liefde zeer sterk vertegenwoordigd is en stromen wil, neem ik aan, dat deze economen naar hun hart luisteren en eerder de dubbele hoeveelheid van de gevraagde lepeltjes kopen, omdat de lepeltjes dan goedkoper zijn en ze niet zo snel weer besteld moeten worden. Zoals ik ook alles dubbel koop. En daarom ben ik, ondanks mijn super onbetrouwbare duitse mobieltje, toch nog mobiel te bereiken.
Ik heb op Schiphol, toen ik daar aangehouden ben omdat ik een boete van € 150,- open had staan, waarvan ik niets wist omdat de berichtgeving van die boete niet bij mij is aangekomen omdat ik verhuisd ben en kennelijk niet bij de gemeente, waar ik nog steeds woon is nagevraagd, of ze misschien weten, waar ik gebleven ben, noch is in internet gekeken, of ik daar misschien te vinden ben, een mobieltje gekocht om iemand te bellen om te vragen, wat ik moest doen.
Ik had te horen gekregen, dat ik vanwege de aanrijding in Den Haag 2 jaar eerder deze boete had gekregenen dat ik persoonlijk protest moest aantekenen of dat door een ander, die daartoe bevoegd was, moest laten doen. Het persoonlijke protest moest ik in Leeuwarden aantekenen, want daar was de boete uitgeschreven. Nadat ik een dag op Schiphol doodgevallen ben en aan mijn webpagina gewerkt heb, heb ik van het laatste geld dat op de giro stond en ik opgenomen had een kaartje naar Venlo gekocht en ben vandaar naar huis gelift.
Dat lukte echter niet. Geen mens nam me mee richting Basel. Aan het eind van de dag heb ik eindelijk een man getroffen, die in Ulm gewoond had en verhuisd was naar Düsseldorf. Hij heeft me daar op de trein gezet en me een paar euros in de hand gedrukt. De eerste euros, die ik verdiende met mijn verhaal over de behandeling van patienten in coma. Nu is mijn vernieuwde webpagina in het net en ik schrijf verder.
Zolang zich geen cursisten melden, zal ik schrijven en alles, wat ik meegemaakt heb, openbaar maken. De fouten, die gemaakt worden, moeten aan het daglicht! Elke therapeut en verzorger van patienten in coma moet weten, dat hij alle drie de lichamen dwz. het fysieke lichaam, het astrale lichaam en het mentale lichaam, tegelijk moet stimuleren. Ik heb, als niet sprekende autist in stilte gewerkt. Foutje! Door te spreken tijdens het bewegen, verbind ik beide lichamen.
Wat ik zeg is daarbij belangrijk! Het moet met de beweging te maken hebben. Met mijn collega praten over het feest gisteravond over mijn aanstaande vakantie is voor de patient extra verwarrend. Hij heeft al geen tijdgevoel dus als ik dan ook nog energetisch in verleden of toekomst ga door daarover te praten, kan hij helemaal niets meer volgen. En dat maakt, dat Bobath therapie en andere therapien niet het beoogde resultaat hebben.
Er is nog veel niet bekend, maar dat wat bekend is, zou onmiddellijk in de therapie gebruikt moeten worden. Ik vertel het een ieder, die het weten wil. Uit de webpagina is een heleboel informatie te halen, maar daarvoor moet je wel wat doen! Je moet namelijk lezen. En je moet begrijpen, wat er staat. En als dat niet lukt, dan moet je, als je je patienten genezing ondersteunend behandelen wilt, de opleiding tot coma therapeut volgen. Of tot coma pleeg.
Om deze opleidingen te kunnen geven, wens ik mij een gigantisch groot huis, waar ik met een stuk of 3 patienten in coma kan wonen, die dan door 18 plegen en 2 therapeuten verzorgd en behandeld worden en daarvoor is dus heel veel geld nodig. Dit geld is er. Dat weet ik. Ik weet, dat er mensen zijn, die per maand € 50 000,- op hun rekening overgeschreven krijgen, omdat ze erfgenaam zijn van. Of omdat ze in hun jeugd zoveel goede ideeen hebben kunnen uitvoeren, dat ze nu de vruchten daarvan op hun rekening krijgen.
Dat geld is verdiend en als U het bent, die dat op zijn rekening krijgt, kunt U het daar laten staan of U kunt Uw gedachten erover laten gaan of mijn wens voor U een aanleiding is om in mijn wens te investeren. Ik zal niet veel in het huis wonen, neem ik aan. Patienten in coma komen er steeds meer in de landen, waar de medische wetenschap met machines werkt. Er wordt niet meer gekeken naar de kleur van de wangen, naar de uitdrukking van de ogen of gevoeld, hoe de temperatuur van de huid is.
De mens wordt in de machine gestopt en dan wordt vastgesteld, dat hij zeer veel aktiviteit in zijn hersenen heeft. Dat had een ieder al gezien, die naar mensen kijkt als mens. Door naar de ogen te kijken zie je of iemand mentaal aanwezig is. Door naar de ogen te kijken, zie je of iemand emotionaal is. Door naar de ademhaling te kijken, kun je hetzelfde zien. Deze kunst is de arts blijkbaar niet meer machtig. Ik heb me laten vertellen, dat de huidige arts in opleiding zelfs geleerd wordt op basis van laboratoriumberichten diagnoses te stellen.
Niets is verwarrender dan papier. Daarom schrijf ik. Ik heb het papier nodig om mijn gedachten te ordenen. Maar deze orde is maar beperkt. Op mijn webpagina vind je 300 korte verhaaltjes. Je gelooft toch niet dat mijn bewuste ik weet wat in welk verhaal staat?! Elk korte verhaal heeft zijn thema en zijn waarde en is nodig, omdat iedereen anders denkt, andere woorden nodig heeft om hetzelfde te begrijpen. Door de kast 12 maal opnieuw te ordenen, weet je eindelijk wat er allemaal in zit en, als je allles logisch gedaan hebt, weet je ook, wat waar in zit.
En dat systeem is de medische wereld kwijt geraakt. In Great Brittain hebben ze nog een rest daarvan, omdat ze hun Pound bewaard hebben. Tien is niet genoeg, het moet 12x. Door de oefening 12x te doen heb je alle lichamen aangesproken en is de herinnering volledig. 10x is te weinig. Take 12 or leave it! 10x heeft hetzelfde effect als Bobath namelijk: geen.
Misschien heb ik 12 sponsors nodig om de boven beschreven 3 patienten de behandeling te kunnen geven, die ze nodig hebben. Er staan er meer op mijn lijst, maar ik ben maar met 3 begonnen omdat 3 het getal is, waarop hpi-therapie gebouwd is. Hokus Pokus nach Isabelle is tot Healing door Polarity en Integration geworden. De energie van de patient moet in zich gepolariseerd worden en geintegreerd in het geheel, waardoor healing plaatsvindt.
Geld speelt geen rol was ook een gevleugelde uitdrukking van mijn vader. Hij toonde dat door een ring bij het Amstel Hotel te kopen, als ik het goed heb. Ik vond die ringen prachtig. Groene Safir met Diamanten eromheel. Ik heb hem niet georven en ook de diamanten ketting weer weggegeven. Ik ben ze niet waard. Ik moet wat anders in mijn leven. Ik moet op water en brood leven zodat ik patienten in coma het mogelijk kan maken om weer te bewegen.
Dat wil ik ook, maar ik heb het gevoel, dat ik daartoe toch nog heel veel HULP! nodig heb. Ik heb mezelf bewezen, dat ik te stom ben, en dat mag je rustig letterlijk nemen, om om ervoor te zorgen, dat ik gehoord wordt en dat dus geluisterd wordt, naar wat ik te vertellen heb. Mijn familie heeft me dat ook heel duidelijk laten zien. Dus, alles in het net. Er moeten mensen zijn, die dezelfde behoefte hebben als ik. Waar zijn deze mensen?
Ik heb hulp nodig, maar ik kan ook HELPEN! Mijn hulp is echter zo specifiek, dat ik niet op straat de mensen tegenkom, die mijn hulp nodig hebben. Ik ben iemand tegen gekomen op straat, dat wil zeggen, ik stond op straat en zij stopte omdat ze in dezelfde richting ging en nam me mee, en deze persoon heeft me indirekt in contact gebracht met patienten in coma. Deze patienten zijn, door haar, nu ook met mij verbonden. Ook deze patienten willen bewegen en hebben hpi-therapie nodig. Hoe kan ik de verantwoorelijken uit hun coma wekken?
Ik heb een paar cursussen op deze WiCIi-pagina staan in een poging mensen, die in coma zijn, te helpen wakker te worden. De mens in coma weet, dat hij niet beweeglijk is, dat hij kansen laat lopen omdat hij niet beweeglijk is en krijgt het alleen niet voor elkaar om zijn onbeweeglijkheid op te heffen. Deze mensen zijn ook de mensen, die verantwoordelijk zijn voor patienten in coma. Patienten in coma zijn fysiek onbeweeglijk, die mensen in coma zijn mentaal of emotionaal onbeweeglijk.
Deze onbeweeglijkheid moet opgelost worden om ervoor te zorgen, dat de patienten in coma uit hun fysieke onbeweeglijkheid, die een spiegel van de emotionale of mentale onbeweeglijkheid van hun omgeving is, te komen.
Ik heb er genoeg van! Ik wil niet als Arangues of hoe heet die ridder, die tegen de windmolens vecht, alleen verantwoordelijk zijn voor de juiste behandeling van de patienten in coma. Financieel gezien ben ik een nul, emotionaal gezien een half en mentaal, dat kun je hier op deze hpi-heiltherapie.de webpagina zien. Dat is alles mentale beweeglijkheid, met een beetje astrale beweeglijkheid en een beetje fysieke beweegelijkheid. Mijn vingers razen over de toetsen, de rest van mijn lichaam beweegt nauwelijks.
Ik zit in de slaapzak, die ik van een geliefde georven heb. De kachel is aan, maar het 300 jaar oude huis wil niet warm worden. De katten zijn nu allemaal weg. De straatkat is overleden, voordat het zo heel koud werd (-20°C) en de andere twee zijn vandaag ook verhuisd. Ik hoef niet meer uit het raam te kijken. Er zit geen kat voor, die naar binnen wil. Ik ben nu moederziel en vaderziel samen en wordt niet meer verstoord door alle medebewoners. Ik voel me dus heerlijk helder en heb geen behoefte aan eten of drinken.
Voor de gezelligheid en in de herinnering aan deze en gene, heb ik thee gezet maar, die staat naast me koud te worden, want ik heb zoveel te schrijven. Dat is geen wonder. Er zijn intussen heel veel patienten in coma en er komen er steeds meer bij. Hele afdelingen van verpleeghuizen. Veel therapeuten verdienen er goed geld mee. Een vast inkomen is verzekerd, want een genezende therapie tot nog toe, niet bekend. Dat moet nu veranderd worden! Dat is mijn mening en daarin sta ik niet alleen.
Ik ben niet voor niks fysiotherapeut geworden en geen Heilpraktiker! Toen ik daarvoor studeerde, vroeg mijn vader, of ik kleine dokter wilde worden. Nee, dat wil ik niet. Ik wil helemaal geen dokter worden. Ik wil geen verkeerde diagnose stellen. Ik wil gewoon alleen maar behandelen. En dan goed! Zodanig, dat de patient ex-patient wordt en mij niet meer nodig heeft. Dat is wat ik wil. Ik heb namelijk verandering nodig. Drie jaar een patient begeleiden, dat is OK, maar dan wordt het sleur. En, ik heb geluk.
De patient in coma is in 3 jaar zo ver op de been, dat hij mijn therapie niet meer nodig heeft en dat mogen alle therapeuten van patienten in coma bewijzen. Of de mensen, die zich geroepen voelen het mij mogelijk te maken om die 3 patienten, of meer... die boven vermeld worden, de mogelijkheid te geven in een hpi-therapie kliniek weer op de been te komen. Sponsoren kunnen zich melden bij mijn contactpersoon. Zij heeft een antwoordapparaat, dat goed funktioneert en zij belt terug.
Ik ben, wat dat betreft op het moment helaas, zo onbetrouwbaar als de pest. Bestaat de pest nog? Het is mogelijk om mij een E-mail te sturen, die lees ik misschien ooit. Misschien ook niet, ik ben geen lezer. Dat is een ander verbindingsprobleem van mijn stomme autist. Schrijven kan hij, maar lezen niet. Lezen, wat hij schrijft, lukt nog net, maar dan heb ik het ook gehad. Ik baal daar van, maar dat schiet ook niet op. Het is nu nog zo en door te schrijven en al mijn wensen zo kenbaar te maken, zodat ze vervuld kunnen worden, genees ik mezelf.
Mijn viool neem ik pas dan in de hand om te bespelen, als ik mijn emotionale verbinding met mijn mentale lichaam genezen heb. Dat voel ik en dat is nog niet het geval. Het weerhoudt me er niet van, om toch het leven te genieten. In stilte, als stomme autist of sprekend als sprekende en schrijvende autist. Als sprekende en schrijvende autist zal ik op een gegeven moment ook de muziek van mijn hart kunnen laten klinken. Dan ben ik EEN in mezelf en rijp voor de sloop. Welke sloop? Misschien die van het bed?
Misschien slaap ik dan weer meer, omdat ik niet zo veel meer moet schrijven dan. Dan kan ik gewoon alles vertellen en wordt er naar geluisterd. En worden mijn opdrachten uitgevoerd. De puzzels komen vanzelf. Dat zijn de patienten. Zijn zijn er gewoon. Daar kan geen mens meer omheen. Een ding wil ik nog kwijt: je kunt ze niet belazeren! Denk maar niet, dat ze niet in de gaten hebben, wat jij denkt. Denk maar niet, dat ze geen gevoel hebben, want ze voelen alles 12x zo sterk als normaal.
Vergelijk ze dus niet met jezelf. En vooral niet als je zelf een hoge pijngrens hebt! De patient heeft geen mogelijkheid om de pijn niet te voelen of het gevoel van pijn te verminderen, wat de normale mens kan. Hij kan zijn pijn wegdrukken. Dat kan de patient niet. Hij is mentaal volledig aanwezig, neemt alles waar en zijn herinnering is onbegrensd. Dit wordt bewezen, wanneer, dat kan ik helaas nu nog niet zeggen. Ik heb bewust het gesprek met de chef van het huis in de kamer van de patient gevoerd.
ik heb de chef van het huis daarna verteld, dat ik alles opschrijf en er een boek van maak en hij antwoordde, dat hij er ook over zou schrijven. Ik heb hem aangeboden, dat ik zijn versie in mijn boek opneem en de versie van de patient komt er dan ook in. Beter kan het niet: 3 versie van een gebeuren. De patient beleeft wat doordat twee mensen verschillende meningen hebben. Mij gaat het er niet om, dat ik gelijk moet hebben, dat had ik als kind al, mij gaat het er nu om, dat de patient weer in beweging wil komen en ik ben van mening, dat allen, die met hem te maken hebben, hem daarbij moeten helpen.
En mijn ervaring is het, dat hpi-therapie daarvoor nodig is. De patient wil, maar moet geholpen worden. Wie helpt?