h p i - THERAPIE

De toeter

gaat en de buurman wordt wakker. "O!", zegt hij en verder gebeurt er niets. Zo te zien en zo te horen. Ik hoef niet te reageren op de toeter, want ik ben aan het schrijven.

Ik hoef nergens op te reageren. Alleen maar op de woorden, die in mijn hoofd opkomen en die in zinnen getypt willen worden zodat ze short stories worden, die in internet de aandacht van allen, die met patienten in coma te maken hebben, trekken.

Ik doe mijn best om de aandacht te trekken van allen, die verantwoordelijk zijn voor de behandeling van patienten in coma. Ik weet, dat ik zelf nog delen heb, die in coma zijn, maar die worden ook wel een keer wakker.

De delen, die al wakker zijn, laten me nu als een razende Roeland schrijven. Onze dirigente schrijft niet op een Roeland, maar gebruikt die om het koor muzikaal te begeleiden.

De Roeland kan ingericht worden als piano. Hij is elektrisch en kan meer dan alleen maar piano, maar zo wordt hij door onze dirigente gebruikt.

Ik denk bij deze naam aan een familielid, die op dezelfde denklijn zit als ik en daarom hebben wij geen woorden nodig om met elkaar te communiceren.

Met weinig woorden kunnen wij elkaar duidelijk maken, waar het om gaat. De rest van de uitleg halen we uit de energie, die de woorden begeleiden.

De ene keer laat je je de weg uitleggen van iemand en begrijp je meteen, wat hij bedoelt, je ziet voor je, hoe de weg eruit moet zien, terwijl hij de weg beschrijft en een andere keer loop je verder en vraag je je af, wat je hulpbaak bedoelde.

Het bordje kun je niet missen, zegt de vrouw, aan wie je gevraagd hebt, hoe je naar de boerderij van je vrienden komt. Je ziet een bordje met die naam, maar dat kan het bordje, dat je niet kunt missen, niet zijn.

Maar de verwarring is nu daar. Je wordt je bewust, dat je de uitleg van de vrouw niet in beelden voor je hebt gezien en daardoor is het bordje, dat je nu ziet misschien het goede, maar misschien ook niet.

Omdat vanaf de plaats, waar je met de vrouw stond, het bordje dat je ziet, zichtbaar is, neem je aan, dat dit niet het bedoelde bordje is, want de vrouw keek in een andere richting.

Het bordje dat je ziet is aan de rechterkant en de vrouw keek naar links. Verder lopend blijf je toch onzeker, tot je een bordje aan de linker kant ziet en de banken, die ze ook had beschreven.

Het pad, dat je verwacht hebt door haar beschrijving, zie je echter niet. De banken staan in een weide en het pad is dus een half platgelopen trajekt door de weide.

De vrouw had ook nog een tweede naam genoemd, maar die had je niet onthouden. Er staat echter een duidelijke wegwijzer met deze naam: wachtweg en ik voel me thuis.

Ik wacht al zolang. Op de wachtweg op pad te zijn, is voor mij een goed teken. Niet meer stil staan, maar lopen. Het wachten zal binnenkort ten einde zijn?

De patienten in coma zijn blij, als ze niet langer hoeven te wachten. Voor sommigen is het te laat. Zij zijn al gestorven en kunnen hun dochter niet meer vertellen, hoezeer ze van haar houden.

Anderen zullen te weinig bewegingsenergie meer hebben om nog op de been te komen en weer anderen zijn al zover heen, dat ze niet meer terug kunnen komen.

Voor hen heeft het te lang geduurd, voordat hpi-therapie werd toegepast. Anderen zullen eeuwig dankbaar zijn, dat zij door de toepassing van hpi-therapie weer bewegen kunnen en hun liefde kunnen laten stromen en de liefde van de anderen kunnen aannemen.

Hpi-therapie wordt onderwezen aan THERAPEUTEN, FAMILIE EN PLEGEN VAN PATIENTEN IN COMA, daar waar deelnemers zijn.