D A N K

Met zeer gemengde gevoelens wordt de rugzak gepakt, de tas omgehangen en het huis verlaten, waar de opvang zo goed was en het thuisgevoel vanaf het begin aanwezig.

De avond is nog jong, de zomer volop aanwezig, volgens de kalender en het idee om de nacht buiten door te brengen wordt alleen door de temperatuur gestoord.

De ervaring om de nacht in de stad door te moeten brengen, omdat een hotel niet in overweging genomen wordt, omdat er andere plannen zijn met het aanwezige geld en er geen familie of vrienden zijn, die hun deur voor de zoeker konden openen, maakt, dat de nacht een vertrouwde tijd is.

Door van te voren niet te plannen, moet de reiziger met alles rekening houden. Door geen geld voor het reizen uit te willen geven, wordt de duim in de lucht gestoken. "Okay", betekent dat en ook "kan ik een stukje met je meerijden?". Er zijn mensen, die dit gebaar beantwoorden en mensen, die op hun rem drukken, de auto stil zetten en vragen, waar de lifter naar toe wil.

De lifter heeft een onbegrenst vertrouwen in deze reismethode gekregen dankzij de vele chauffeurs, die gestopt zijn en geholpen hebben om de eigen weg te gaan. Soms ging dat via een omweg, waardoor niet op straat gewacht hoefde te worden op de volgende chauffeur, maar de tijd in een lekker warme auto doorgebracht werd en een verhaal verteld werd over.

Een andere keer staat de lifter uren in de zon te wachten op de volgende chauffeur, niet in staat om aktief aan mensen te vragen of zij in de goede richting rijden. Te vaak afgewezen heeft deze lifter besloten dat hij door zijn uitstraling de aandacht van de chauffeurs wil trekken.

En dat lukt zo goed, dat telkens dezelfde mensen komen om hem uit penibele situaties te redden en een stuk voorbij het knooppunt, waar onduidelijk is, waar hij naar toe wil, hem afzetten, waar dan de volgende redder in de nood komt, die maar wat is gaan rijden.

Geen kind thuis is deze chauffeur vrij en wil zich bewegen. Dat doet hij door in de auto te stappen en rond te rijden, de lifter op te pakken, voor hem een flesje coca cola te kopen en voor hem 50 kilometer verder te rijden dan waar hij moet zijn.

Nederland is niet groot, maar de lifter heeft voor 60 kilometer soms 6 uur nodig. Velen komen langs en stoppen niet. Wat zou daar de reden van zijn? Welke uitstraling zou hen doen stoppen? Of is er geen enkele uitstraling, die hen doet stoppen, omdat zij tezeer in coma zijn?

Het coma van het dagelijks leven laat menigeen met open ogen de liefde vertrekken voordat zij heeft kunnen stromen, bang, dat hij deze liefde anders zal missen, wanneer hij weer gaat. Deze angst heeft de mens, die zijn liefde laat stromen niet.

Hij weet, dat elke uitwisseling van liefde hem voedt. Hij heeft dan geen honger meer of hij heeft honger naar liefde en gaat op zoek naar iemand om mee te communiceren om zijn honger te stillen.

Dat deed ook iemand in Oostenrijk, wilde naar het volgende dorp om wat te eten te halen, maar vond onderweg een lifter aan de kant van de weg en deze vertelde zoveel interessants, dat hij pas op de plaats van bestemming uit de auto werd gelaten.

Oostenrijk is wat groter dan Nederland en deze chauffeur was 90 kilometer verder gereden dan hij van plan was. Dit soort ervaringen maken, dat de lifter vertrouwen krijgt in het eigen scheppingsvermogen.

Dat schepingsvermogen had hij wel, maar het was verkeerd geprogrammeerd. Deze schepper vervulde alsmaar de wensen en verwachtingen van anderen. Wanneer die dachten, dat hij het niet zou doen, deed hij het niet, wanneer zij wilden, dat hij het zou doen, lukte dat niet.

Want dan hoorde hij het "niet" niet. De lifter moet elke keer weer opnieuw zichzelf tot de orde van het verplaatsen roepen, als hij aan het liften is. De mensen en auto's, die hij ziet, zijn zo interessant, dat hij soms vergeet, dat hij op reis is.

De fysieke reis wordt elke keer weer een avontuur, dat tot in het avonduur kan duren, waarbij geen angst voor de nacht meer bestaat.

Door de ervaring, dat er zelfs mensen zijn, die op de snelweg stoppen om een lifter een stukje verder te helpen, is de toekomst vol met mogelijkheden.

Vele pogingen tot contact liepen op niets uit, maar leverden daardoor veel stof tot schrijven. Deze stof kan dan stof doen opwaaien, waardoor andere contacten ontstaan, die uiteindelijk hetzelfde resultaat hebben.

De toekomst wordt in het hier en nu geschapen en als er een schaap over de dam is, volgen er meer. Dat ene schaap is over de dam, zonder dat het gemerkt werd.

Niet alle communicatie wordt waargenomen en zelfs de verzekering van anderen is niet voldoende om de patiẽnt in coma op de been te helpen.

Pas wanneer het leed verwerkt is, de wonden gelikt en de noodzakelijke contacten zich fysiek gemanifesteerd hebben en er daardoor geen tijd meer is om te schrijven, wordt de tijd niet meer gevuld met webpagina maken.

Dan krijgen andere bezigheden de aandacht, die ze nu al hebben, maar die nu niet zo gegeven kan worden zoals nodig is, zodat patiẽnten in coma op de been geholpen worden.