"Vragen staat vrij", het is echter de vraag, of je een eerlijk antwoord op je vraag krijgt en het kind voelt feilloos, over welk onderwerp er niet gevraagd mag worden.

Het vraagt één keer, waaraan de grootouders zijn overleden en het ontwijkende antwoord maakt duidelijk, dat daarover niet gesproken wordt. Het duurt een jaar of 50, totdat ontdekt wordt, dat er een graf van de grootouders is.

Daar wordt een bezoek aan gebracht, nadat er niet voor betaald werd. De waarde van een fysieke plek, waar iets tastbaars is van de voorouders, was nog niet doorgedrongen tot het bewustzijn.

En nog een paar jaar later wordt van een tante gehoord, waaraan de grootmoeder is overleden en wordt begrepen, waarom daar niet over gesproken kon worden. Het schuldgevoel was te groot.

Schuldgevoelens veroorzaken veel leed, dat in het geheel niet nodig is. De dood is voor de mens een verlossing van het aardse leven met zijn beperkingen. Het fysieke lichaam beperkt de mens enorm, maar het maakt ook, dat de mens unieke ervaringen kan hebben.

Pijn is een van die ervaringen en is in zoveel maten en soorten mogelijk, dat erover spreken lastig is. Het is niet makkelijk om pijn in woorden uit te drukken, tevens, omdat menigeen zijn gevoel voor pijn dusdanig veranderd heeft, dat hij ontzettend veel voelt, helemaal niets of iets daar tussen in.

Voor de een doet de nek ontzettend pijn, voor de ander is het een "gevoel". Hij "voelt" zijn nek en dat is vervelend. Het gevoel kan hij niet als "pijn" klassificeren, omdat hij geen pijn voelt. Hij heeft zijn pijngrens zodanig verhoogd, dat alleen als er levensgevaar is, hij pijn voelt, zo ongeveer.

De mens, die levensgevaar heeft beleefd, beleeft het leven heel anders dan iemand, die nog nooit in levensgevaar was of die dat levensgevaar overleefd heeft en verwerkt. De mens, die niet de shock, die gepaard gaat met levensgevaar, verwerkt heeft, heeft filters open staan, die dicht horen te zijn en filters dicht, die open horen te zijn.

De mens heeft filters om de overvloed aan prikkels te kunnen verwerken. In levensgevaar moet hij extreem alert zijn om zo adequaat mogelijk te kunnen handelen. Wanneer deze filters op deze extreme alertheid blijven, kan de mens bijvoorbeeld geen herrie verdragen, geen geuren of geen beweeglijkheid van anderen.

Hij sluit zich af of hij begint overal over te klagen. Hij heeft niet in de gaten, dat hijzelf zijn eigen systeem kan veranderen en zich niet op hoeft te winden over de auto's, die langs rijden, de katten, die in de nacht schreeuwen, de geuren, die in het trappenhuis hangen of de voetstappen van de bovenburen.

Wanneer geen zwevende vloer is bevestigd op de dragende vloer, ontstaat contactgeluid en afhankelijk van de zwaarte van het lopen is dan het geluid, dat beneden gehoord wordt wanneer boven gelopen wordt. De mens, die slecht geaard is, loopt zwaar. Hij stampt als een olifant, omdat hij niet weet, wanneer de bodem onder zijn voeten komt.

Hij veert dus niet tijdens het lopen, maar loopt "plomp, plomp, plomp", wat ook kan optreden, als iemand al half verdwenen is. De mens sterft niet ineens, maar langzaam groeit hij daar naar toe. Ook degene, die voor de buitenwereld plotseling overlijdt, heeft al ruime tijd van te voren de energie, die erop wijst, dat hij niet lang meer in het fysieke lichaam is.

Menigeen, die dat onbewust waarneemt en zich dat bewust wordt, is daar bang voor. Vooral, als er schuldgevoelens in de familie heersen, is de kans groot, dat het kind, dat dit waarneemt, denkt dat het de oorzaak is van het sterven van de mens, van wie hij gezegd heeft, dat hij zou sterven.

Dat zegt het kind, omdat het dat waarneemt, niet omdat het die mens kan ombrengen. Het ziet in het energielichaam van de mens, hoe die mens is, net zoals de hond. Die begint te blaffen als de mens bang voor hem is of komt vrolijk kwispelstaartend heel voorzichtig aangelopen in de hoop, dat hij een aai krijgt.

De voorzichtigheid is geboden, omdat de voorheen bange mens beloofd heeft om de eerste hond, die nog bijt, om te brengen. Blaffende honden bijten, is de ervaring van de schrijver en alleen door heel radikaal bereid te zijn om te vermoorden om niet meer aangevallen te worden, lukt het om de honden niet meer te laten blaffen.