Wat moet op de puntjes staan? Zwijgen? Hoe komt je daar nou bij? Het is nu twee jaar min een dag geleden, dat ik de eerste e-mail naar de RVD stuurde met informatie over het te hete bad.
Het te hete bad, waarin je probeert te stappen, veroorzaakt een gil of in ieder geval een terugtrekken van de voet en een adem inhouden.
Stel je voor, je bent patient in coma en je kunt je dus niet zichtbaar bewegen. De verpleegster heeft wat tijd over en zit niet graag stil.
Zij gaat op zoek naar een klusje, wat zij kan klaren in het kwartiertje, dat zij over heeft en, omdat zij van te voren wist, dat zij deze tijd over zou hebben, heeft zij het bad al gevuld, als zij de patient in coma uit zijn bed haalt.
Hij krijgt maximaal 2x per maand een bad en dus heeft zij bedacht, dat zij hem lekker gaat verwennen met een bad. Zij heeft het water lekker warm gemaakt, want dat vindt zij zelf ook zo heerlijk.
De patient wordt uitgekleed, in de badlift gestopt en in het water gehesen. Hij verstijft meteen. Dat ziet de verpleegster, maar dat is voor haar geen reden om hem weer eruit te hijsen.
"Nee, die arme patient wordt zo weinig in bad gestopt, dit extra bad zal hem goed doen", is haar overtuiging. De patient wordt nog stijver, totdat hij in het water is en zich niet meer kan weren tegen het hete water.
Hij kan geen schreeuw van pijn uiten, hij kan niets meer. Hij moet zijn verdediging tegen verbranden opgeven. Hij wordt zo slap als een vaatdoek en kan alleen nog maar hopen, dat de verpleegster niet afgeleid wordt en inderdaad maar een kwartiertje tijd heeft voor het bad.
Hij heeft geluk bij een ongeluk. Hij wordt er op tijd uitgehaald. Kapot is hij ervan en moet al zijn energie zo voorzichtig mogelijk gebruiken om zijn fysieke lichaam te kunnen behouden.
De volgende dag is hij nog steeds zo slap als een vaatdoek, als ik kom. Normaal gesproken straalt hij me aan met zijn donkere felle ogen, deze dag kan hij die amper open krijgen en is futloos. Energie arm, ervaar ik het.
Ik behandel hem en ontdek, dat er iets met water is, wat behandeld moet worden. Water heeft hem in deze energiearme toestand gebracht. Ik denk aan het tandenpoetswater, dat in zijn longen gekomen is, waardoor een longontsteking zich aan het vormen is, nee, dat is het niet.
Het is ook niet het water, dat via de sonde in zijn lichaam gespoten wordt. Dan komt de verpleegster binnen, die blij verkondigt, dat het de patient zo goed gaat.
Ik ben verbaasd, maar wil haar niet tegenspreken. Per slot van rekening ben ik nog in opleiding als hpi-therapeute en vind het alles maar hokus pokus, wat ik daar doe.
Ik heb nog helemaal geen bewijs, dat dat, wat ik ervaar, juist is. En dan vertelt zij mij van het hete bad van gisteren. Dat blijkt dan de oorzaak te zijn van het kapot zijn van de patient.
Het is niet zomaar een patient in coma, maar eentje, die door onderkoeling in coma geraakt is.