Tien ben ik en ik lijk wel een jongen. Zo voel ik me ook. Ik kan me niet herinneren me ooit anders gevoeld te hebben.

Het is zomer, heerlijk weer en ik doe mijn korte broek aan en ga naar school. Daar word ik door de juffrouw weer naar huis gestuurd.

Om iets anders aan te trekken, want een korte broek mag door ons op deze meisjesschool niet gedragen worden!

De tijden zijn veranderd, maar niet alle waarden en normen. Het is goed, dat er waarden en normen zijn, maar waarom mag een man wel zijn haren tonen en een vrouw niet?

Waarom mag een man wel alleen de straat op en een vrouw niet? Waarom moet een vrouw haar benen bedekken en een man niet? Waarom mag een man wel naar school en een vrouw niet?

Waarom moet een man in het leger en een vrouw niet? En verzin zelf maar de rest van de moeten en niet-mogen voor man en vrouw. "Roomscher dan de Paus" lijkt degene, die voor een ander wil bepalen wat goed of niet-goed is

Het lijkt er op, dat er steeds meer mensen komen, die zich ongelukkig voelen. Niet zo maar ongelukkig, maar ongelukkig in hun fysieke lichaam.

Zij voelen zich alsof hun lichaam niet in overeenstemming is met het gevoel dat zij over hun lichaam hebben. Zij lijken hun fysieke lichaam het liefst van ge-slacht te laten veranderen of geheel af te schaffen?

Het is al weer een poosje geleden, dat het woord "gender" ingevoerd werd. Dit woord had te maken met het gevoel over het eigen geslacht, dat iemand heeft. De vrouw, die zich man voelt, is een andere vrouw dan de vrouw, die zich tot vrouwen aangetrokken voelt, terwijl zij zich volledig vrouw voelt?

Voor de buitenwereld niet. Voor de buitenwereld zijn beide lesbisch, wat de tweede vrouw wellicht zal beamen, terwijl de eerste vrouw zich man voelt in een vrouwenlichaam.

Er lijkt een "Gender Industrie" te zijn ontstaan. Een wachtlijst met ca. 6000 mensen er op, geeft aan welke oplossing mensen voor hun probleem lijken te kiezen.

Het is echter de vraag, of ze werkelijk een probleem hebben en de oplossing, die aangeboden wordt, werkelijk een oplossing is?

In het leven ervaart de mens. Er zijn prettige ervaringen en nare ervaringen en die moeten verwerkt worden. Die verwerking is persoonsspecifiek. De een is altijd in beweging, een ander altijd ziek, en weer een ander praat er continu over of deelt ze in bed.

Zonder zich bewust te zijn van de gevaren daarvan, want geslachtsziekten zijn niet uitgeroeid.

Genderpraatjes in de media lijken alleen te gaan over mensen, die zich niet happy voelen in hun fysieke lichaam en daarom dat lichaam willen laten veranderen.

Het is duidelijk, dat zij dat lichaam niet zelf kunnen veranderen en daar de dokter, die het mes hanteert, voor nodig hebben. Maar het blijft de vraag, of dat mes het werkelijke probleem oplost.

De man, die zich op 59-jarige leeftijd liet opereren, bleek het veranderde lichaam niet te kunnen aanvaarden, omdat het niet voldeed aan het beeld dat hij zich daar van had gemaakt en besloot dan maar liever niet meer te leven en maakte een einde aan zijn leven.

Het werkelijke probleem zou wel eens kunnen zijn, dat de mens, die zich niet gelukkig voelt in het lichaam, waarin hij geboren is, zichzelf niet accepteert zoals hij werkelijk is. of: Het werkelijke probleem zou wel eens kunnen zijn, dat de mens, die zich niet gelukkig voelt in het lichaam, waarin zij geboren is, zichzelf niet accepteert zoals zij werkelijk is.