De A O K


   
   

h p i - THERAPIE

   
   

De muis

   
     

Ik heb het koud en zojuist mijn bed opgemaakt. Ik wil de boel hier in orde hebben, zodat ik kan vertrekken als het zover is.

Vroeger heb ik altijd weken voordat ik op vakantie ging, de spullen, die ik mee ging nemen bij elkaar gezocht en ingepakt.

Op reis gaan doe ik graag en ik neem altijd teveel mee. Dat was ook het geval op mijn wereldreis. Ik had een paar weken van tevoren iemand gezien, die met twee rugzakken op pad was en me afgevraagd, hoe dat zou zijn.

Er vervolgens heb ik dat ervaren. Ik heb twee rugzakken gepakt en meegenomen, denkend, dat ik met zijn tweeen zou reizen. Dat bleek niet het geval. Mijn vriend, voor wie ik ook een ticket gekocht had, is niet mee gekomen.

Het was hem te suspekt, dat we zouden kunnen reizen, terwijl ik het ticket nog niet betaald had. Dat was mogelijk, doordat er 100% stornokosten op het ticket waren. Het storneren van het ticket had dus alleen maar het effekt gehad, dat we niet konden reizen.

Ik was blij verrast, toen ik op Schiphol kwam en het ticket niet gestorneerd was. Het ticket van Malaysia naar Medan was wel gestorneerd, maar dat was van later zorg. Eerst maar naar Kuala Lumpur.

In Kuala Lumpur ben ik des nachts op pad geweest en kwam daarbij in een markthal terecht, waar overdag eten verkocht wordt. De markthal was schoon, geen wonder bij alle ratten, die daar des nachts rondlopen.

Ratten maken alles keurig schoon, en muizen ook. Zij zijn zeer precies en komen alleen daar, waar ook werkelijk wat te halen valt. Hier in huis is voor muizen niets meer te halen. De bovenwoning is leeg en ik heb niets te eten liggen.

Ik heb nog wel wat te eten, maar dat zit in potten en staat klaar om verhuisd te worden. En het oude brood en de chocolade ligt in het bovenkastje, dat de muizen nog niet open hebben gekregen.

En nu ligt er weer een dode muis op de mat. Dat is niet de eerste keer. De eerste dode muis lag niet op de mat en was onthoofd. Hij lag zodanig, dat ik er per ongeluk opgestaan heb waardoor zijn ingewanden niet op hun plaats bleven. Hij is verdwenen, zoals hij gekomen is. Hij was ineens weg.

De tweede muis was ook onthoofd, maar lag op de mat. Ik heb ook deze muis laten liggen en ben naar Freiburg gegaan om een vriendin te helpen met het bouwen van een ingangspoort in de tuin. Dat is niet gelukt, zoals zij zich dat had voorgesteld.

Maar het was toch een vruchtbare tijd. Ik was 3 dagen daar en heb de te bouwen poort getekend, daarbij merkte ik, dat ik op een gegeven moment geen zin meer had om te tekenen. Vroeger zou ik de hele poort nauwkeurig op papier gezet hebben, nu heb ik het belangrijkste op papier gezet en de rest is: “in het werk te bepalen”.

Het is nu weer koud geworden buiten. Toen ik bij mijn vriendin was, was het nog lekker warm de eerste dag, maar het werd steeds minder mooi weer. Pasen komt eraan en daarmee de koude. De dood is het thema van Pasen.

Ik voel me nu dood. Ik wil me bewegen en anderen helpen zich te kunnen bewegen, maar dat lukt niet. Ik zit hier en wacht op wat gaat komen. Waar ga ik wonen? Ik wil niet wonen! Ik wil in beweging zijn.

Ik heb een plek nodig, waar ik mijn meubels kwijt kan, die staan nu in de container, die nog betaald moet worden, maar ik heb nog wat dozen met voorraad, belastingpapieren, ziekenfonds- en sociale uitkeringspapieren.

Het ziekenfonds is nu geregeld. De deurwaarder was hier en heeft officieel vastgesteld, dat ik niets heb, wat verkocht kan worden om de ziekenfondspremie, waarvan het ziekenfonds vindt, dat hij nog betaald moet worden, van te betalen.

Ik vind, dat die premie al betaald is en bovendien is nu al een maand meer betaald, dan ik had moeten betalen. Ik heb namelijk per 1 februari opgezegd. Omdat ik niet kan betalen. En omdat ik geen lid meer wil zijn van een ziektekostenverzekering.

Ik wil geen lid meer zijn van een ziektekostenverzekering omdat ik nog geen een ziektekostenverzekering ben tegengekomen, die zich inzet voor de genezing van patienten in coma. Daarom weiger ik nog een cent te betalen aan een ziektekostenverzekering.

In de laatste 14 jaar, de tijd, die ik hier in Duitsland ben, heb ik € 45.000,- of zo betaald en daarvoor heeft het ziekenfonds dan een paar bezoekjes bij de tandarts betaalt. En nu, nu willen ze niets meer betalen, maar wel dat ik premie betaal. En ze weigeren mijn opzegging van de verzekering te accepteren.

De wereld is van slag. Er worden wetten gemaakt, die niet het welzijn van de burger in het oog hebben en bevorderen willen, maar het geld dienen. Niet het geld, dat de burger heeft of verdient, maar het geld van geldinstituten.

Zoals ook te zien is aan de verandering van dienstleisting van de banken. Kreeg je vroeger op elke cent, die op je gewone betaalrekening stond, rente, nu moet je rente betalen over geld, dat je helemaal niet hebt en dat ook niet op je rekening staat!

De postbank doet al maanden zijn best om mij ervan te overtuigen, dat ik geld genoeg heb om dat op de rekening te zetten, die ik bij de postbank heb. Ze sturen brieven, bellen mijn postadres op en dreigen met openbaar making van mijn negatieve saldo.

Mij kan niemand dreigen. Ik vertel zelf wel, wat ik allemaal voor bokken geschoten heb. En de deurwaarder was nu ook al hier. Een hele aardige vent, die niet eens mijn printer, beeldscherm, noch mijn CD-spelertje wilde hebben om aan het ziekenfonds te geven.

En dat vind ik erg jammer, want deze 3 apparaten zijn alle 3 kapot. En staan mij dus in de weg. Ik heb er niets meer aan en bij het ziekenfonds hebben ze vast wel een techniker, die deze apparaten weer aan de gang kan krijgen.

Zoals ik hun patienten in coma weer aan de gang kan krijgen. Maar dan moet ik ze wel mogen behandelen of ik moet hun therapeuten en hun verplegend personeel kunnen instrueren, hoe ze deze patient genezing ondersteunend behandelen moeten, als ze willen, dat hij of zij, zich weer kan bewegen.

En daar zit dus het probleem. Ik zit thuis, iedereen denkt, dat ik een hoop energie heb, en daar hebben ze gelijk in. Ik heb een hoop energie, maar deze energie is niet in cijfers op de bank uitgedrukt. Daar heb ik nog een paar omzettingsproblemen.

Ik heb contact opgenomen met de coma science group in Luik, ik heb de Volkskrant geschreven en ik heb de RVD geschreven. Zoals ik al geschreven heb, is mijn drukker kapot, ook wel printer genoemd en daarom is het contact, dat ik opgenomen heb, per mail gegaan.

Modern probeer ik te zijn. Maar, ik krijg nul op request. Omdat de RVD niets van zich liet weten, ben ik naar Innsbruck gereisd. Gelukkig bestaat de Mitfahrgelegenheit en daardoor werd de reis naar Innsbruck voor mij betaalbaar.

Want zonder geld is alles toch wel een beetje, en soms heel veel, lastig. Het beetje geld, dat ik krijg als sociale uitkering, hoef ik gelukkig amper voor eten uit te geven. En nu betaal ik ook geen huur meer, want de huur is mij opgezegd worden.

Er is dus geen sanctie mogelijk. Of een knokploeg moet gestuurd worden en als ik dan alles al netjes gepakt heb, hoeft er niet geknokt te worden, maar wordt alles gepakt buiten gezet. En dan is er vast wel weer een reddende engel, die langskomt en zich over mijn spullen ontfermt.

Over mij hoeft hij zich niet te ontfermen. Ik zorg, dat ik een paar onderbroeken, een tandenborstel en een paar schone bloeses in mijn rugzak doe, mijn compu gaat dan in zijn koffertje en ik kan op stap.

Ik ben al op stap naar Malaysia, maar de voorbereidingen wil ik beter doen, dan de voorbereidingen voor de tuinpoort van mijn vriendin. Ik heb nog niet alles wat ik nodig heb en daarom kan ik nog niet de juiste tekening maken en daardoor weet ik nog niet, hoe het eruit gaat zien.

Ik moet het kunnen tekenen, om te weten, hoe het eruit gaat zien. Mijn vriendin kan een prachtige artistieke tekening maken, van hoe ze wil, dat de tuinpoort eruit ziet. Ik kan dat niet.

Ik kan een technische tekening maken, waarvan de tuinpoort gemaakt kan worden en waarvan het materiaal besteld kan worden, maar ik heb zonder tekening van de details, geen idee hoe de poort eruit gaat zien.

De details, die ik tegenkomt als ik aan het tekenen ben, waarvan ik uit moet vinden, hoe ze uitgevoerd moeten worden, zorgen ervoor, dat ik wakker blijf. Details kunnen soms van te voren al bepaald worden, soms moeten ze in het werk bepaald worden.

Zo is dat ook met de behandeling en verzorging van patienten in coma. Er zijn bepaalde voorwaarden, die voor alle patienten in coma gelden, zoals de noodzaak om bewogen te worden en andere behoeften moeten per patient ontdekt worden, zoals de hehoefte aan drinken.

Water is voor de mens een vloeistof, die gebruikt kan worden als vervanging voor beweging. Dit geldt niet voor alle mensen, maar voor alle patienten in coma. Vervangingswater moet echter door de mond ingenomen worden zodat het ook daadwerkelijk door het lichaam beweegt.

De patient in coma kan slikken, omdat hij dat gebruikt als beweging, die hij nog kan maken. Zoals ook de klappen van de darm en van het hart zich nog kunnen bewegen, evenals de klappen van het lymfesysteem.

Alle klappen werken nog en het slikken gebreurt ook door een klap. De klappen van de darmen zijn belangrijk door de verbindende funktie, die ze hebben. De darmklappen verbinden het bovenste gedeelte van het lichaam met het onderste gedeelte van het lichaam.

Deze verbinding wordt door het comasysteem gestoord, omdat er geen beweging mogelijk is van de overige spieren. Worden bij de bewegende mens de darmen door de aktiviteit van de spieren in de bovenbenen bestimuleerd, in de coma situatie ontbreekt deze aktiviteit en daardoor wordt de funktie van de darm gestoord.

De spieraktiviteit, die niet aanwezig is, kan de funkties van de organen niet ondersteunen en daardoor hebben de organen een geheel andere werking dan bij de bewegende mens. De bewegende mens heeft, door de bewegingen, die hij maakt, een ander behoeftepatroon, dan de mens, die in de comatoestand verkeert, die zich uit, doordat hij zich niet kan bewegen.

Er bestaan nog andere comatoestanden, die door de medische wetenschap niet als zodanig herkend zijn. De mens, die zich niet bewust is van zijn gevoelens en daardoor niet weet, wat hij nodig heeft, verkeert in een emotionaal coma.

De mens, die zich zijn gedachten niet bewust wil zijn, wordt door een mentaal coma in deze toestand gehouden. Er bestaan natuurlijk ook vele combinaties. Zoals ik in een combinatie van alle 3 lange tijd genoeg geld verdiend heb, om te betalen, wat ik betaalde.

Mijn emotionale coma uitte zich in het niet voelen van emoties en het niet hebben van pijn. Dit had tot gevolg, dat ik geen relaties kon aangaan, want ik voelde geen emotie en een relatie bestaat op grond van gevoel voor elkaar.

Mijn mentale coma was voor mij merkbaar door het niet weten, wat ik moest doen. Ik had geen idee, wat ik wanneer moest doen, maar volgde onbewust een programma, dat tot doel had, dat ik zou wakker worden zodat ik zou weten, wat ik moest doen.

Dit onbewuste programma heb ik echter bewust steeds doorkruisd, op het moment, dat ik dat beter niet had kunnen doen. Ik doorkruiste het, omdat ik vond, dat ik anderen niet niet op hun woord kon geloven. Ik wilde niet liegen, ik wilde de waarheid dienen en ging ervan uit, dat anderen dat ook doen.

Door schade en schande ben ik wijs geworden en nu ontdek ik, dat de regels, die ik volgde, omdat ze in een wet vastgelegd zijn en ik ervan uit ga, dat wetten gemaakt zijn, om het recht te dienen, de waarheid niet dienen.

Deze regels hebben een goede intentie gehad, maar zijn door mensen opgesteld, die de intentie van de regel niet meer in het bewustzijn hadden, toen de regel werd opgesteld, maar alleen nog maar het succes van het regel opstellen dienden.

Daardoor zijn vele regels opgesteld, die als sanctie de burger geld kosten. De nieuwste regel, die opgesteld wordt, als degenen, die daarvoor verantwoordelijk zijn, niet op tijd wakker worden, wil de burger van de EU volledig onmondig maken en hem al zijn geld uit de zak kloppen voor zaken, die niet nodig zijn en welke de vrijheid van leven van de mens aantasten.

De EU is een orgaan, dat ontstaan is uit de EEG, de economische europese gemeenschap. Hierin was het belang nog duidelijk zichtbaar: de economie. Het is een goed idee, om gezamelijk het financiele kllimaat te verbeteren, zodat een ieder zijn basisbehoeften vervuld zijn.

Maar daarvoor de burger tot faillissement dwingen, zoals het ziekenfonds toont, kan niet de bedoeling geweest zijn van de EEG, die zich uitgebreid heeft tot de EU.

De EU lijkt zichzelf te willen opheffen, door alleen nog maar de ministers van financien de uitvoerende macht te geven? Dit systeem is een ouderwets systeem. Vroeger haalde men alles uit elkaar, om het te kunnen begrijpen.

Dat is niet meer het geval. Als je de computer uit elkaar haalt, wordt je er niet wijzer van. Zoals men vroeger mensenlichamen uit elkaar gehaald heeft op de snijzaal, zoals ook geschilderd is, zo moet dat lichaam ook weer samengevoegd worden, als we willen, dat het funktioneert!

En dat geldt nu met name voor patienten in coma. De mens is niet alleen een fysiek lichaam. Dat weet een ieder, ook de medische wetenschap. De medische wetenschap weet misschien nog niet, hoe ze de liefde kunnen meten, of hoe ze kunnen meten, wat nu gedacht wrrdt, ook de medische wetenschap gaat ervan uit, dat de mens meer is dan het fysieke lichaam, dat wij zien.

En als het dan om de behandeling van patienten in coma gaat, moet deze wetenschap gebruikt worden, om de patient uit zijn fysieke coma te helpen. Daartoe moet de patient aangebonden worden aan moeder aarde.

Dat wordt in de volksmond “aarden” genoemd en in alle mogelijke therapien gebruikt. Voor de patient in coma schijnt het echter nog geen onderdeel van de basisbehandeling te zijn, terwijl het voor hem absolute noodzaak is.

Aan de andere kant wordt de patient in coma behandeld, also hij een bewegende mens is en wordt hem voedsel en vloeistof toegediend, die noodzakelijk kunnen zijn voor een bewegende mens, maar voor de patient in coma, bij wie alle organen anders functioneren dan bij mensen, die in beweging zijn, zijn deze toevoegingen onnodige belastingen van het fysieke systeem.

Het fysieke systeem kan ontlast worden door de patient bewegingen aan te bieden, die verbindingen, die gestoord zijn, weer normaliseren. Hoe dat mogelijk is, moet de therapeut vaststellen op basis van zijn ervaring en door het resultaat van zijn behandelingen weet hij, of hij de juiste bewegingen op de juiste manier gemaakt heeft.

De muis, die nu op de mat ligt en die mijn vriendin, die het papiertje, waarop ik de stand van de elektriciteitsmeter opgeschreven had, die zij nodig heeft voor het afsluiten van haar huisoverdracht, de opmerking ontlokte, dat ik rijk bedeeld word, heeft niet op het juiste moment de juiste bewegingen gemaakt, want dan was hij de kat te snel af geweest.

Wie is mijn kat? Is dat mijn huidige huisbaas? Is het het ziekenfonds? Is het het ziekenfonds, dat geen elektrische rolstoel met stafunktie levert aan de patient in coma, die ik bijna een jaar heb behandeld? Het is nu bijna een jaar geleden, dat de chef van het huis, waar de patient noodgedwongen woont, me wegstuurde.

Ik was voor hem persona non grata, omdat ik hem klip en klaar vertelde, dat zijn medewerker, die verantwoordelijk is voor de patient in coma, niet weet, hoe hij de patient vakkundig en daardoor voor de patient genezing ondersteunend in bed legt.

Ik zei daarbij, dat de man in kwestie het werkelijk niet geleerd heeft, of niet opgepast heeft tijdens de les. Het gevolg was, dat ik een huisverbod kreeg, nadat de chef van het huis het al voor elkaar gekregen had, door mijn collega bang te maken, dat ik de patient niet meer mocht behandelen.

En dat allemaal omdat hij zelf bang is, dat uit komt, dat het geld, dat hij krijgt voor de extra verzorging, die de patient in coma nodig heeft, voor andere dingen uitgegeven wordt. Ik doe dat ook en dat is voor mij een behoefte, omdat ik geen geld verdien.

Ik heb twee jaar geleden de hnc cursus gedaan in Aulendorf en sindsdien heb ik met patienten in coma te maken en hpi-therapie ontwikkeld. En de cursus in Aulendorf is nog maar half betaald.

En nu is mijn huur opgezegd en heb ik het aanbod gekregen om een maand geen huur te betalen, als ik aan het eind van deze maand eruit ga. De vermieter heeft me na dit aanbod, wat hij per mail gestuurd heeft, een brief laten sturen door zijn advocaat, die vraagt om nog niet betaalde huur te betalen.

De niet betaalde huur heb ik niet betaald, omdat degene, van wie de rekening is, waarop ik moest betalen, me klip en klaar verboden heeft om daar nog langer de huur op te betalen. Na drie weken kreeg ik een gironummer met de opmerking, dat ik de verhuurder niet moest uitdagen.

Mijn wachten-tot-hij-zich-meldde zag hij kennelijk als uitdaging. Wat hij zich bij het schrijven van deze mail niet bewust was, is, dat ik een autist ben en het woord niet niet opneem als iets mij gezegd of geschreven wordt.

Dus heb ik de huur gebruikt om de al 2 jaar wachtende leraar van de hnc cursus in Aulendorf een gedeelte van het uitstaande cursusgeld te betalen. En heb ik deze verhuurder achteraan mijn lijst van schuldeisers gezet.

Mijn schuldeisers krijgen hun geld, als ze geduldig zijn. Het ziekenfonds was dat niet, dus krijgen ze van de deurwaarder een officieel schrijven, dat er bij mij niets te halen valt. Dat had ik al een half jaar geleden op mijn webpagina geschreven, maar het ziekenfonds gelooft mij blijkbaar niet.

En daar treffen ze een heel oude gevoelige snaar. Wanneer ik niet geloofd word, terwijl ik de waarheid spreek, kan dat resulteren in jaren zwijgen. Dat was vroeger zo. Nu blijf ik aan de deur kloppen of mails sturen tot de mensen eindelijk begijpen, waarom het gaat.

Het gaat niet om geld. Het gaat om mensen, die geheel en al levenslustig zijn en die zich niet kunnen bewegen. Zij hebben hulp nodig om zich weer te kunnen bewegen en deze hulp wordt hen nu geweigerd.

Deze hulp wordt geweigerd omdat hij te duur zou zijn, waarbij niet gekeken wordt, naar de werking van de hulp, maar naar de investering. De investering voor de koop van een paar walking-stokken is gering, dus dat wordt door het zieken fonds gestimuleerd.

De werking van het walken op mensen, die gezond zijn, laat staan op mensen, die nog aan het groeien zijn, is fataal. Door ze de stokken in de hand te geven, kunnen ze niet meer handelen. Het woord zegt het al handel-en.

Handel en leef! Dat is wat de mens wil en dat is, wat het uitgangspunt zou moeten zijn van alles, wat we doen. Ik zag gisteren een man met 2 walking stokken en 2 kleine kinderen, ook met 2 walking stokken. 3 mensen met walking stokken, die ze niet nodig hebben.

En de patient in coma, die een elektrische rolstoel met stafunktie nodig heeft om weer in beweging te kunnen komen, blijft in bed liggen, omdat hij er niet uit geholpen wordt. In bed kan hij zich niet bewegen en, omdat de verpleger geen invoelingsvermogen meer heeft, wordt hij zo beroerd neergelegd, dat het de comatoestand stimuleert in plaats van de tonus normaliseerd en daardoor het bewegen makkelijker maakt.

Dat is realiteit. Ervaring, verzameld in Freiburg, maar algemeen de gang van zaken. In Innsbruck ben ik op het consulaat geweest, waar me niet meer verteld kon worden over de toestand van Prins Johann Friso, dan wat mijn vriendinnen in Münstertal me hadden kunnen vertellen.

Aan mijn verzoek om in Wenen na te vragen of mijn mail aangekomen was, werd niet voldaan. Daarvoor was ik dan bij het Noorse Consulaat. Daar werd ik door een naamsgenote liefdevol ontvangen, alhoewel ik en zij geen Noren zijn.

Onze interesse aan het Noorse Land maakte, dat wij ons troffen en dat ik antwoord kreeg op mijn vraag. Geen direkt antwoord, maar een algemeen antwoord: alle mails komen aan. Een hele geruststelliing?

Voor mij niet, dus heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt in Den Haag een brief aan Koningin Beatrix af te geven, toen ik voor een begrafenis in het zuiden van het land moest zijn. Het was een ommetje, wat voor een Nederlander een wereldreis is, maar ik was in Malaysia en Medan en heb in Noorwegen gewoond, waar het normaal is om de 320 km. naar Oslo in 6 uur te rijden.

Door zulke ervaringen krijg je een ander idee over afstand. Ik heb geen heli en geen vliegtuig en daarom ga ik niet graag naar landen, die in het water liggen. Dus ga ik nu maar naar Malaysia. Daar kan ik via het land naar toe en ik kan dat te voet of liftend doen.

Ik ben liftend naar Nederland gekomen voor die begrafenis en liftend weer terug. Liften heeft zich veranderd, sinds internet bestaat. Er staan weinig mensen meer aan de kant van de snelweg, omdat je in internet een Mitfahrgelegenheit kunt vinden.

Niet alleen in het eigen land, maar ook internationaal. Degene, die de rit aanbiedt, vermeldt dan ook, wat hij ervoor wil hebben en zo weet je van te voren, wat het je gaat kosten. Er is ook een ritprijsprogramma op de pagina, waar je de normale meerijdprijs kunt laten uitrekenen.

Mijn heenrit leek een stuk duurder, dan de normale prijs. En dus schreef ik een sms, dat ik die prijs niet kon betalen. Gelukkig was het schamele geld, dat ik kan uitsparen door niet te eten, genoeg om naar Nederland en terug te komen.

Het stond op mijn rekening, omdat ik de huur niet had betaald. En zo leef ik van geld, dat ik niet heb. De bank, die me krediet geeft, verheugt zich over de rente, die zij me kan berekenen omdat ik rood sta en ik verheug me over de administratiekosten, die ik daardoor niet hoef te betalen.

Hoe dat gaat? Heel eenvoudig. Een automatische overschrijving 4x opgeven en daardoor wordt op mijn tweede rekening, die de eerste was, die ik hier in Duitsland opende, zoveel geld gestort, dat ik daar geen administratiekosten moet betalen.

Aangezien de administratiekosten veel hoger zijn dan het max. 1 week rood staan, spaar ik heel veel geld. Wie niet sterk is, moet slim zijn en sterk ben ik niet. Ik ben het niet meer. Ik was te lang in coma en heb daardoor teveel ongezonde lekkernijen gegeten.

Dat komt mede, doordat de wetenschap beweert, dat men 3x per dag moet eten en wel zoveel Calorien. Calorien zijn niet het essentiele van het eten. Het eten wordt bepaald door de energie, die erin zit. Als iemand in woede kookt, eet ik het liever niet.

Als iemand liefdevol en vrijwillig voor mij kookt, eet ik zelfs dingen, die niet goed voor me zijn. Dat merk ik dan later, maar ik heb het eten ervaren en de werking ervan. Door hpi-therapie toe te passen, kan de werking ervan waargenomen worden.

Dat is niet mogelijk, wanneer de therapie niet toegepast wordt en daar heeft het zieken fonds de cirkel rond gemaakt. Ze vinden, dat eerst wetenschappelijk bewezen moet worden, dat hpi-therapie werkt, voordat ze deze therapie gaan vergoeden.

En ondertussen gooien ze het geld over de balk door de patienten met alle mogelijke andere therapien te laten behandelen, die het verwachtte effekt hebben, namelijk: geen. Omdat al deze andere therapien geen effekt hebben, worden nieuwe therapiemethoden niet vergoed.

Dit is een duidelijk teken van de onwil om geld uit te geven voor het welzijn van de patient. Wanneer een therapie niet helpt, waarom wordt deze dan nog toegepast? Is het niet de funktie van de therapie, om de problemen op te heffen?

De medische wereld is oorspronkelijk ontstaan, om te begrijpen, waarom wat waar helpt en waarom het waar niet helpt. Het lijkt erop, dat deze cirkel een eigen bestaan is gaan voeren en er nu vanuit wordt gegaan, dat als iets niet helpt, niets kan helpen.

Proefondervindelijk weet men, dat als een bepaalde populatie ratten iets geleerd heeft, alle volgende ratten het dan ook kunnen. Dat geldt ook voor mensen. De eerste mensen hebben enorm veel tijd moeten steken in het leren omgaan met de computer, de mens van nu krijgt dat in een handomdraai voor elkaar.

En dit systeem wordt dan omgedraaid en er wordt dan gedacht, dat als een bepaalde hoeveelheid therapieen niet helpt, de volgende therapie ook niet kan helpen. Gelukkig is dit niet zo en zal dit ook bewezen worden.

Het is echter de vraag, hoe lang dit nog duurt en hoeveel patienten in coma daardoor zullen sterven, die anders geleefd zouden hebben. Omdat zij niet genoeg aangebonden zijn aan de aarde, kunnen ze niet alle misbaksels tijdens hun coma tijd neutraliseren en daardoor kunnen ze slechts een beperkte tijd in leven blijven als ze niet op de juiste manier behandeld en verzorgd worden.

Deze beperkte tijd is voor alle patienten verschillend, maar kan benut worden om uit te vinden, wat deze patient nu nodig heeft, zodat hij weer kan bewegen. De patient is in beweging, wat ook waargenomen wordt door mensen, die niet alleen naar het fysieke lichaam en diens bewegingen kijken, maar kan deze beweging alleen dan ook fysiek maken, wanneer hij de aarde als afzetvlak kan gebruiken.

De aarde voedt de mens, reinigt en transformeert alles, wat de mens niet kan transformeren. De mens heeft ondertussen veel kennis over wat hij niet kan transformeren, maar lijkt niet te weten, dat hij de onbeweeglijke toestand van de patient in coma kan transformeren in een beweeglijke toestand.

Deze transformatie kan door hpi-therapie ondersteund worden, maar deze transformatie is door de medische wetenschap nog niet als mogelijk zijnde beoordeeld, omdat de medische wetenschap hpi-therapie nog niet heeft beoordeeld en nog niet kan beoordelen, omdat er nog geen patienten geweest zijn, die alle behandelingen, die ze nodig hebben, gekregen hebben, omdat de verantwoordelijken deze behandelingen onmogelijk gemaakt hebben door mij weg te sturen.

Dat is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Het gerecht doet ook mee hierbij door te zeggen, dat alles in orde is of door te zeggen, dat zij niet verantwoordelijk is. Ben ik verantwoordelijk? Als ik verantwoordelijk zou zijn, zouden er nu meerdere hpi-therapie hotel restaurants zijn, waar patienten in coma wonen en behandeld worden, totdat zij weer op eigen benen kunnen staan en naar huis kunnen en zelf hun leven weer volledig kunnen bepalen.

Maar, goed begrepen, het geld ontbreekt. Om zo een projekt te kunnen uitvoeren heb ik niet alleen het idee nodig. Ik heb ook mensen nodig en om ervoor te zorgen, dat die mensen hun eten en hun dak boven het hoofd kunnen betalen, is geld nodig.

Geen harde munt, maar hoge getalletjes op een rekening bij de bank. De bank, die het meest geschikt is voor het uitvoeren van deze opgave is in Zwitserland, want daar hebben ze rekeningen, die internationaal denken. Die zijn in Euros.

Dat weet ik, omdat ik eens een donkere kamer gehuurd heb, in de hoop, dat ik daardoor tot mijn essentie zou komen. Helaas, een donkere kamer is voor mij een donkere kamer en dat helpt mij niet om mijn angst, dat ik geen geld meer zal hebben, op te heffen.

Het maakte wel, dat ik me bewust werd van het feit, dat zwitserse banken Euro rekeningen hebben en Franken rekeningen. Ik moest namelijk een hoog bedrag in Euros betalen op een zwitserse rekening. Ik had degene, aan wie ik dat geld moest betalen gezegd, dat hij me dat nog schriftelijk moest geven, omdat ik anders waarschijnlijk in Franken zou betalen.

Dat heeft hij niet gedaan en zo ging ik naar de bank, haalde het gevraagde bedrag in Euros, wisselde het ter plekke, alhoewel er een lange rij stond en ik dan heel hard naar Basel zou moeten fietsen om nog voor sluitingstijd bij de bank te zijn en moest dus wisselgeld betalen.

In Riehen, de voorstad van Basel, waar mijn grootmoeder ooit in Kuur geweest is, bleek ik bij het filiaal van de bank niet te kunnen betalen. Ik moest daarvoor naar Basel. Dus ben ik naar Basel gesneld op mijn fiets en heb daar bij de bank de Franken betaald.

En stond heeel raar te kijken, dat daar de Franken eerst omgerekend werden naar Euros, voordat ze op de rekening bijgeschreven werden. Het duurde een paar dagen, voordat ik me herinnerde, dat de man me verteld had, dat het een Euro rekening was en dat ik in Euros moest betalen.

Hij was me genadig en nam zijn deel van de wisselkosten voor zijn rekening. Hij herinnerde zich waarschijnlijk, dat ik hem op zijn hart gedrukt had mij het euro ding schriftelijk te geven. Hij had het niet nodig gevonden, omdat hij niet de gestoorde verbinding heeft, zoals ik die had.

Zulke gestoorde verbindingen maken, dat ik nog niet de therapeuten en verpleger aantrek, die weten willen, hoe ze patienten in coma genezing ondersteunend behandelen kunnen. Zij zijn nog tezeer bezig met hun overlevingstaktiek en hebben het idee, dat ze geen tijd hebben.

Ze hebben geen tijd voor dingen, die hun tijd spaart, zoals het zieken fonds geen geld heeft, voor dingen, die veel geld sparen en zoals de chef van het huis niet zijn patient beschermd tegen onvakkundige behandeling van het personeel, maar het personeel beschermt tegen berichten van vakkundig waargenomen onvakkundigheid.

Door de patienten in coma krijgt een ieder de kans de storingen in zijn systeem bewust te worden en deze te genezen. Hoe langer het duurt, dat deze storingen ontstaan, hoe langer het duurt voordat de storingen zijn opgeheven.

En dat opheffen gaat niet vanzelf. Je kunt wachten tot sint Juttemis of, zoals ze in Duitsland zeggen, tot Kerst en Pasen samenvallen, je moet wat doen om verstoorde verbindingen weer te normaliseren.

De computer wordt naar de computerdokter gebracht, de auto naar de automechaniker of, de moderne auto, naar de automechatroniker en de fiets gaat naar de fietsemaker. De patient in coma, die wordt behandeld en verzorgd door algemene therapeuten en verzorgend personeel.

Dit moet veranderd worden. De therapeuten en het verzorgend personeel van patienten in coma moet vakpersoneel worden, dat een gedegen opleiding genoten heeft en daardoor weet waarom het wat wanneer moet doen bij deze patient in coma.

Dit personeel is dan ook bereid om met elkaar te overleggen, welke vorderingen de patient gemaakt heeft en wat de volgende stap wordt, die gemaakt wil worden. Hoe meer verschillende therapeuten bij een patient betrokken zijn en samenwerken, hoe sneller de patient weer kan bewegen.

De patient toont hoe bewegelijk zijn omgeving is. Dit is een idee, wat ik gekregen heb, door de ervaringen met coma patienten en laat mij mijn best doen om heel beweeglijk te zijn. Ik lijk beweeglijk, maar de regels van de wet maken, dat ik aan handen en voeten gebonden ben.

Dus onttrek ik me aan de wet, door op stap te gaan naar Malaysia. Onderweg ontmoet ik vele mensen, die mij zullen laten zien, welke regels nodig zijn voor een vredevol samenleven en welke regels dit vredevolle samenleven onmogelijk maken.

Wanneer een ieder zich bewust wordt van zijn eigen verantwoordelijkheid om gelukkig te zijn en vervolgens dit gelukkig zijn met anderen wil delen, zijn er amper meer regels nodig. De mens zal zelf voelen, wanneer het nodig is om de veiligheidsriem in de auto aan te doen en wanneer hij dit moet laten, omdat hij dan dood gaat bij het ongeval, dat hem overkomt.

De mens, die zich bewust is van zijn eigen verantwoordelijkheid en deze in liefde neemt om tot het welzijn van het geheel zijn talenten en bekwaamheden te leven, weet, wat hij wanneer moet doen. En zo schreef ik nu deze tekst.

Ik wilde liever lekker in bed blijven liggen, maar mijn compagnons, die allemaal voornamelijk in bed liggen, omdat niemand de moeite neemt, om ze eruit te halen, zoals ik ook, toen ik ze behandeld heb, deze compagnons hebben ervoor gezorgd, dat ik nu deze tekst schreeft.

Ik had het koud, ijskoud terwijl de zon buiten schijnt. Het is de week voor Pasen. Gisteren was Palmpasen en ik was in de kloosterkerk, met een papiertje met de stand van het elektra omdat mijn vriendin daarom gevraagd had en zij met haar dochter naar de parochiekerk zou gaan.

Dat wist ik, omdat alleen deze dochter thuis was. De andere 2 kinderen waren naar Papa. En op 2e Paasdag krijgt deze dochter de Eerst Kommunie. Ik heb in Medan op de Komunnieweg gelogeerd.

Dat was een zeer speciale ervaring. Het huisje was heel vredig en er stond een foto van de Duitser, die Nederlander was geworden, waardoor de vrouw, met wie hij trouwde, ook Nederlandse was.

Haar zoon woont nu in Nederland en ik kwam bij haar te logeren, omdat ik op het nederlandse Consulaat in Medan was omdat ik op zoek was naar mijn wortels, die gedeeltelijk daar liggen, omdat mijn moeder daar is geboren.

Deze nederlandse vrouw nodigde me spontaan uit bij haar te logeren, zo lang ik in Medan was. Ik heb spontaan en blij,dat ik het aanbod kreeg, ja, graag, gezegd en de tijd gebruikt, om weer vertrouwen in de mens te krijgen.

Dit vertrouwen was ik helemaal kwijt geraakt door mijn ervaringen met mensen, die ik vertrouwde, terwijl ze niet te vertrouwen waren en ik dat goed gevoeld had. Ik kon echter dit goede gevoel niet volgen omdat ik geleerd had, dat andere mensen te vertrouwen zijn.

Door zeer veel schade ben ik het vertrouwen in mezelf volledig kwijt geraakt. Dit vertrouwen heb ik weer een beetje gekregen, door de behandelingen, die ik patienten in coma gegeven heb. Deze patienten kunnen niet praten en daardoor kunnen ze me niet belazeren.

Ik ben steeds belazerd door mensen, die de onwaarheid spraken en dat is de reden, waarom ik niet spreken kan, wanneer ik emotioneel ben. Het was voor mij een hele geruststelling te ontdekken, dat anderen dit probleem ook hebben.

Tezamen zwijgen aan de telefoon omdat je beide emotioneel bent totdat een van de twee weer kan praten. Deze ervaring had op mij een enorm opbouwend effekt. Niet meer alleen zijn, dat was een geruststellende ontdekking, die voor mij weer een deurtje opende.

Er zijn voor mij vele deuren gesloten geweest en nu gaan ze langzaam maar zeker open. Niet allemaal tegelijk, zodat ik kan adapteren aan mijn grotere wereld. En nu ben ik op wandeling naar Malaysia. Een zeer langdurig projekt.

Het doel van dit projekt is het om de hpi-therapie zodanig te verbeteren, dat een ieder deze therapie in zijn leven toelaat. Soms schrijf ik de verkeerde naam boven een brief of mail, omdat ik de juiste naam niet kan onthouden.

En nu schaam ik me niet meer. Nu denk ik: “oeps, zou hij zich daarover hebben opgewonden?”, dat zou ik namelijk vroeger hebben gedaan. Ik doe het nog een beetje. Ik registreer, dat de advocaat van mijn huisbaas mijn naam verkeerd geschreven heeft. Een maal van de drie maal, dat hij mijn naam in zijn schrijven heeft geschreven.

Ik heb me er niet werkelijk over opgewonden. Het kan me niet schelen, want ik ben niet degene, die hem betaald. Deze advocaat kan ik echter niet gebruiken als hpi-advocaat. Een hpi-mens moet zijn werk uitermate nauwkeurig doen, anders wordt het beoogde doel niet bereikt.

Het beoogde doel is, dat ALLE patienten in coma toegang krijgen tot hpi-therapie en dit doel kan alleen bereikt worden, als er genoeg mensen zijn, die hpi-therapie ondersteunen. Ik kan bedenken, dat ik alle patienten in coma behandelen wil, in de praktijk is dat onmogelijk.

Er zijn teveel patienten in coma en er komen er dagelijks teveel bij. Een goede reden voor de verzekeraars om eens te gaan zoeken naar een methode om deze patienten ex-patient te laten worden. Een dode patient is geen ex-patient.

Een ex-patient is een levende patient, die weer zelf aktief kan zijn, bijvoorbeeld door een boek te schrijven over zijn ervaringen als patient in coma.

Ik heb de chef van het huis, die mij wegstuurde, gezegd, dat ik er een boek over schrijf en hij probeerde me daarvan af te houden, door te antwoorden, dat hij er ook een boek over zou schrijven. Ik heb hem gezegd, dat ik zijn versie graag in mijn boek publiceer en dan de versie van de patient er ook nog bij.

Drie verhalen over hetzelfde gebeuren. Beter gaat het niet! Hpi-therapie is gebaseerd op de drieeenheid van mentaal-emotionaal-fysiek lichaam, persoonlijke wil-weten-liefde en goddelijke wil-weten-liefde.

3 x 3 = 9 en daar dan nog de combinaties bij geeft 12. Zo vaak moet een oefening met de patient in coma gemaakt worden, om alle mogelijke combinaties gestimuleerd te hebben. 10 is te weinig, 12 is nodig. De Britten weten dat nog.

Daar hebben ze geen Euros, maar nog steeds ponden. En deze ponden worden in 12 verdeeld. Daar kunnen ze dus tot 12 tellen. In Nederland niet meer. Daar krijg je niet eens de centen, die je volgens de bon niet hoeft te betalen, terug.

En de Nederlander? Die protesteert niet eens. In het buitenland wordt de cent gebruikt, die in Nederland gebruikt werd, toen hij in het buitenland nog niet bestond. Nederland is het land van de autisten. En autisten lopen voor. Dat komt, omdat hun NU oneindig is.

Dat is voor mensen in coma niet te begrijpen. Patienten in coma zijn in het verleden blijven hangen. Zij zijn nog steeds in het moment van het trauma en dit moment wordt door de onvakkundige behandeling oneindig lang.

Het wordt dagelijks gevoerd met niet altijd aangename ervaringen, die allemaal eerst weer opgeruimd moeten worden, voordat het trauma geneutraliseerd kan worden. Dat is de reden, waarom de behandeling met hpi-therapie bij een patient, die al jaren in coma is, zo lang gegeven moet worden, voordat een zichtbaar effekt aantoonbaar is.

En dit zichtbare effekt blijft slechts dan zichtbaar, als het ook gebruikt wordt en verder gestimuleerd wordt. En dus zijn de zichtbare effekten, die er ooit waren als resultaat van hpi-therapie, weg. Omdat de therapeut weggestuurd werd.

Als reden wordt het gedrag van de therapeute genoemd, omdat dit gedrag het gedrag van de verantwoordelijke spiegelt. Want de therapeute is een autist en de autist spiegelt. Zoals ik alleen maar goede ervaringen heb met autisten, die niet spreken kunnen.

Autisten, die niet spreken kunnen maar wel bewegen kunnen, hebben mij getoond, wie ik ben. De vader vroeg aan mij, of ik begrijpen kon, dat dit meisje, dat mij liefdevol de keuken uit voerde, een half uur van te voren de tafel, letterlijk, had afgeruimd.

Alles met een veeg van tafel gesmeten had ze en ik kon het me voorstellen. Niet kunnen zeggen, waarom je het niet eens bent met de beslissing, die genomen wordt, terwijl je voelt, dat de beslissing niet juist is, is een goede reden om de tafel af te ruimen.

Vooral als je zelf het slachtoffer van de beslissing bent. Wanneer over je hoofd heen besloten wordt, dat je niets te eten krijgt, als je het woord niet kunt uitspreken of wanneer je de gang op gestuurd wordt omdat je zo schreeuwt.

Er wordt niet uitgezocht, waarom je zo gilt, nee, je wordt de gang op gestuurd. Je gilt, omdat de beslissing, die genomen is, niet de beste is of je gilt, omdat je therapeut dom denkt. Zij denkt, dat jij niet weet, wat de vork, de lepel, het schrift, de pen enz. is en is twee uur lang bezig de 3 voorwepen te verschuiven en jou te vragen er een aan te wijzen.

Ik vind het een wonder, dat je dat zo lang zonder protest meedoet. Ik zou allang de boel de boel gelaten hebben, maar jij blijft bij de les. Voor wie is dit een les? In ieder geval voor mij. Die therapie, die jou hier gegeven wordt, klopt niet.

Hij gaat er namelijk van uit, dat jij dom bent en dat is het domste uitgangspunkt, dat je kunt hebben, als je met autisten werkt. Het uitgangspunt moet zijn, dat zij te slim zijn voor jou. Van 3 voorwerpen slecht van 1 de naam vragen, vind ik dom.

Als ik de naam van de andere 2 ook vraag en die kent de autist ook, dan neem ik drie andere voorwerpen, en niet maar 1. en als ik dat dan 3x gedaan heb, moet ik een ander spelletje bedenken, want dan is het voor mij bewezen, dat deze autist weet hoe de dingen heten, ook al kan hij dat niet zeggen.

Van de ouders van een autist heb ik gehoord, dat autisten de boeken uit de boekenkast lezen, zonder het boek uit de kast te nemen. Ik heb me menigmaal over mijn eigen binnenste autist verbaasd. Geen zin hebbend een tijdschrift geheel en al door te bladeren vroeg ik mezelf, of er wat interessants in stond.

Ja, en wel op een bepaalde bladzijde. Door op deze bladzijde te kijken en het artikel te lezen moest ik mijn autistische ik gelijk geven. Dat was interessant! En zo heb ik een kort bericht over een wolf gelezen in een Greenpeace folder over: Die fantastischen Sieben – Die letzten Urwälder der Erde.

Ik was namelijk, door een bericht in het Freiburger Wochenbericht, dat de vriendin, die de tuinpoort wil bouwen, voor me uitgescheurd had, naar een diashow over Malaysias bedrohte Regenwälder, zoals in vet boven het korte bericht staat, geweest.

Deze vriendin weet, dat ik op voettocht naar Malaysia ben en deze diashow had voor mij wat beelden, die ik tijdens mijn verblijf daar, niet gezien heb. Ook kreeg ik daar in de pauze wat informatie, die niet bij de beelden verteld werd.

In Malaysia en vooral ook op Borneo wordt veel regenwoud vernietigd om palmboom plantages te maken. Mijn grootvader heeft, als ik goed ben geinformeerd, in Nederlands Indië bananen plantages gesticht.

De Plantage in Utrecht was het nederlandse startpunt van mijn wereldreis. Blijkbaar heb ik wat met plantages. Ik ben geinteresseerd in plantjes, maar die verpieteren tegenwoordig bij mij. Niet alleen omdat ik ze vergeet, maar vooral omdat ze te weinig licht krijgen.

De bloemen van de Aldi blijven daardoor lang staan. Ze openen zich amper en verbruiken ook weinig water. Eigenlijk zouden ze net zoveel water nodig moeten hebben als de tulpen uit Au, die mijn vriendin daar geplukt heeft, maar die staan bij haar in een lekker lichte kamer waardoor ze snel open gaan en veel groeien en voor het groeien hebben ze water nodig.

Mijn tulpen komen niet uit Amsterdam, maar uit een kas, neem ik aan. Ze zijn de grond uit getrokken en hebben niet zelf hun tempo kunnen bepalen. Zoals ook geldt voor mensen, die met de keizersnee geboren zijn.

Deze mensen hebben helemaal geen beginvaart meegekregen en hebben daardoor in hun leven veel vaart nodig, om het idee te hebben, dat ze leven. Mensen, die geboren zijn nadat bij de moeder de weeen zijn opgewekt, waren nog niet zo ver om geboren te worden en lopen daarom overal achteraan.

Ze zitten niet goed in de tijd. De tijd loopt voor op hun tijd. Zij hebben beweging nodig om in de tijd te komen, maar zullen deze beweging mijden omdat ze de ervaring hebben, dat beweging er de oorzaak van is, dat ze altijd te laat zijn.

De oorzaak van hun te laat zijn is altijd de ander, omdat de ander denkt, dat hij te laat zal zijn en de ander denkt dit, omdat hij deze ervaring heeft. Door het opwekken van de geboorte is de mens autist geworden, waardoor hij zijn omgeving spiegelt.

Wanneer de geboorte van de mens geprovoceerd is door de vruchtblaas in te prikken, waardoor het vruchtwater wegspuit, zonder dat de baby op de juiste plek is om mee te kunnen stromen, veroorzaakt bij de baby een vluchtsyndroom, dat opgeroepen wordt door luide geluiden.

Het wegspuitende vruchtwater wordt in de vruchtblaas zeer luid waargenomen en de baby wordt zich bewust van de vernietiging van zijn veilige omgeving. Hij heeft maar een overlevingsmogelijkheid: vluchten!

Deze overlevingsmogelijkheid wordt zijn levensdoel. En daarom moet ik nu weer weg. Ik moet geboren worden zonder te moeten vluchten. Ik kan alleen maar geboren worden, wanneer iemand mij die gelegenheid geeft.

En dat kan iemand, die geld heeft en dit geld wil gebruiken om patienten in coma in de gelegenheid te stellen om zich weer te kunnen bewegen. Geld is nodig, omdat mijn energie onbetaalbaar is. En mijn energie is onbetaalbaar, omdat ik dat wil.

Ik wil niet, dat mij verweten wordt, dat ik geld wil verdienen aan patienten in coma. Zoals de deurwaarder zei, toen hij binnenkwam: eenvoudige levensstijl. Mijn eenvoudige levensstijl kost niet veel. Een compu om te schrijven, internetaansluiting om mails te kunnen sturen, lezen en de webpaginas te onderhouden, zodanig, dat een ieder daar vindt, wat hij er kan vinden, en verder, licht!

Ik heb veel licht nodig en dat krijg ik hier nu niet meer. De buurvrouw is weg, de katten ook, een onzichtbare kat brengt mij geschenken, maar die laat ik liggen. Daar kan ik niks mee. Ze storen me ook niet.

Ik heb geen medelijden meer met de muis. Had hij zich maar moeten bewegen. Medelijden met de patient in coma heb ik ook niet meer. Als hij het niet voor elkaar krijgt, om ervoor te zorgen, dat ik hem mag behandelen, hoe moet ik daar dan voor zorgen?

Dus, ik ben op pad. Op voettocht naar Malaysia. Daar heb ik vrienden, die precies weten, wat ik nodig heb en daar wil ik een huis hebben. Vier wanden en een dak en groot genoeg voor al deze vrienden om te wonen en te werken, zodat zij hun eigen geld ruim kunnen verdienen, zodat ze de kosten, die ze voor mij gemaakt hebben, 12x terug krijgen.

En als ik dan op vakantie ben in Malaysia, dan wil ik in hun logeerkamer kunnen overnachten en des avonds hun aanwezigheid kunnen genieten. Ik weet, dat dat een wederzijds genieten is. Dat heb ik gevoeld.

Dat was anders bij de vrouw in Medan, die met haar arm tegen mijn arm ging staan. Ik heb het waargenomen, geprobeerd het te voelen en ontdekt, dat dat niet ging. Ik kon niet voelen, hoe zij voelde. Dat kan 2 oorzaken hebben.

Ik voelde haar, omdat zij fysiek contact met mij maakte. Ze schreef een adres voor me op en ik liet dat graag doen. Ik was als een heel klein kind, dat blij was dat maman wat van haar overnam. Door het fysieke contact, dat zij initieerde, kwam ik op het idee te proberen haar te voelen.

Ik ben toch een voelmens. En ik kon alleen maar vaststellen, dat ik haar niet kon voelen. Ik snapte het niet, maar accepteerde het als iets, dat ik nader moest onderzoeken. En nu weet ik, dat er in ieder geval 2 mogelijkheden zijn, om iemand te voelen.

We kunnen iemand emotionaal voelen en we kunnen mentaal voelen. Ik ben iemand, die mentaal voelt en wanneer ik iemand tegenkom, die ook mentaal voelt, is dat een herkenningsmoment. We voelen dan beide, dat we elkaar voelen en omdat dit gevoel zo bekend is, voelt dat vertrouwd aan.

Bij de vrouw in Medan was dat anders. Ik voelde geen herkenningsmoment. Ik voelde niets. En dat vond ik gek. Want we hadden toch niet voor niks fysiek contact? Mijn autistische ik was intussen weer met stomheid geslagen.

Zoals altijd, als emoties in het spel zijn. Dan word ik stom en kan niet praten over mijn emoties. Menigeen heeft daar zo zijn ervaringen mee. De een snapt het en probeert op een andere manier te communiceren, de ander loopt boos weg en zegt, dat er met mij niet te praten is.

Dat is gedeeltelijk waar. Met mij is niet te praten over dingen, die niet kloppen, als je wilt, dat ze niet blijven kloppen. Zoals ik even tijd nodig had, om de agent, die me kwam vertellen na 45 minuten wachten, dat ik daar mijn verlorene beurs niet kon aangeven, te kunnen vertellen, dat zijn collega me dat toch ook had kunnen vertellen?

Zijn collega had me wel zoiets gezegd, maar ik wilde dat niet aannemen. Per slot van rekening worden ook gevonden voorwerpen daar gebracht en een beurs, waar geldkaarten inzitten, is meer waard, dan een pet of een schoen.

De agent vertelde me, dat ik naar het bureau voor gevonden voorwerpen moest, omdat ik niet met zekerheid kon zeggen, dat de beurs gestolen was. En ik kon dat niet, omdat ik niet wist, waar en wanneer ik het ding was kwijtgeraakt.

Ik had een black out. Ik was bij de post geweest om een van de automatische overschrijvingen te laten veranderen, want dat was fout gegaan, en had me daarbij een beetje opgewonden, omdat het de eerste keer zo gegaan was als het gegaan was en het daarom fout gegaan was.

Ik was de domme, terwijl de postbeamte mijn opdracht niet zo uit wilde voeren, zoals ik dat wilde. Vermoedelijk omdat hij niet wist, hoe hij een opdracht ongedaan moest maken. En dat is, wat ik ook beleeft bij de behandeling van patienten in coma.

De verantwoordelijken hebben mensen de opdracht gegeven de patient te behandelen. Die behandeling heeft niet het gewenste resultaat en daarom word ik erbij geroepen. Ik stel voor een paar essentiele dingen te veranderen en geplande veranderingen niet door te voeren en dat wordt dan de reden, dat ik moet vertrekken.

Het belang van de patient wordt vergeten om het bestaande programma te kunnen uitvoeren. En dus heeft de behandeling niet het gewenste resultaat. De patient in coma kan niet bewegen en de omgeving beweegt zich niet om de patient in coma te bewegen en daarom kan de patient in coma zich niet bewegen.

De oorzaak van het zich niet kunnen bewegen, is niet het team om de patient heen en de verantwoordelijke, maar het in stand houden van deze toestand wordt wel veroorzaakt door het team om de patient heen en de verantwoordelijke.

Degene, die verantwoordelijk is voor het welzijn van de patient moet bereid zijn om zijn nek uit te steken en op zoek gaan naar alternatieven voor de gebruikelijke medische behandeling. In Innsbruck ben ik naar Hochzirl gestuurd en heb daar hpi-therapie bekend gemaakt en aangeboden te behandelen, zodat zichtbaar zou worden, wat ik zo super theoretisch in mijn webpagina heb staan.

Helaas, ik was te weinig emotionaal en dus schakelde de verantwoordelijke, met wie ik sprak op het overlevingsmechanisme van de mens in mentaal coma. Dit overlevingsmechanisme uit zich door de persoon in kwestie te zeggen: sorry, maar met jou kan ik niet praten of, in mijn geval met de smoes: “mijn tijd is om”, mij weg te sturen.

Het was duidelijk een smoes, want voor ons gesprek werd gezegd, dat we 10 minuten hadden en van deze 10 minuten waren pas 3 voorbij. Bovendien ging de betreffende persoon thee halen, zonder mij wat aan te bieden, en dook weer alleen zijn kamer in. Dit keer ging de deur dicht.

Die was open, toen ik kwam. Daardoor had hij gehoord, hoe emotioneel ik werd toen ik vroeg om met een arts te kunnen spreken over de behandeling van patienten in coma. Na, ja, dat is verleden tijd. Sindsdien weet ik, dat daar alleen hele goede patienten in coma aangenomen worden, om de succes getallen hoog te houden.

En zo worden patienten in coma misbruikt. De een neemt alleen diegenen aan, waarvan de kans, dat ze weer op de been komen groter is dan 50%, gebruik makend van de therapiemethoden, die tot nog toe gebruikt werden, de ander laat geen andere therapie toe, omdat ze bang zijn dat dan de patient, die al 25 jaar in coma is, ex-patient wordt en ze dan niet meer reklame kunnen maken als huis met coma patienten en de derde, tsja, neemt die een koningskind aan om naamsbekendheid te krijgen?

Die naamsbekendheid wil ik niet. Stel je voor, dat er steeds een fotograaf aan de overkant van de straat staat met zijn telelens om mij en mijn vriendin te fotograferen. Hoera, weer een andere vrouw! Wat moet ze daar nu weer mee?

Doen ze het of doen ze het niet? Behandelen ze de patient in coma zodanig, dat de genezing ondersteund wordt of wordt nog steeds alle informatie achter gehouden?

Doe ik het of doe ik het niet? Zet ik deze tekst in het internet, zo zoals ik hem nu geschreven heb? Met naam en toenaam? Nu al? Of wacht ik ermee? Per slot van rekening wil ik de naam van de Koningin of de naam van Prins Friso niet misbruiken.

Misbruik ik hun naam als ik de waarheid schrijf of doe ik precies dat, wat alle fotografen enz. de wind uit de zeilen neemt. Wat alle burgers van Nederland en overzees, evenals alle andere wereldburgers willen?

Eerlijkheid en vlijt bouwt huizen als kastelen. Vele kastelen zijn nodig om alle patienten in coma te kunnen behandelen. Bovendien zijn er vele therapeuten, plegen en verzorgers nodig. Wanneer wordt eingelijk eens verder gedacht dan de balansresultaten van dit jaar? Wordt er nog meer IJsland geschapen voordat gereageerd wordt?

Hoe lang houdt Prins Friso dit nog vol en hoe lang houden zijn vrouw en kinderen dit nog vol? De juiste therapie doet wonderen, maar alleen als hij toegepast wordt. Ik kan ze geven en ik kan ze anderen leren, maar daartoe hebben we contact nodig.

Dit contact is er nog niet. Een week is voorbij sinds ik aan de poorten van Huis ten Bosch stond en ik heb niet eens een ontvangstbevestiging. Moet ik een aangetekende brief sturen om een ontvangstbevestiging te krijgen?

Heeft alleen de post recht op een ontvangstbevestiging? Ik heb er expliciet om gevraagd en mij is ze geweigerd worden! En ondertussen ligt Prins Friso in bed en heeft het koud. Alsof hij nog steeds onder de sneeuw ligt.

Zijn lichaam ademt, zijn hart klopt, maar hij heeft het koud en ik ook. Ik sta in de kou met mijn kunnen en weten. Ik klop aan de deur, schreeuw nog niet, dat moet ik nog leren, maar dat komt ook nog. De televisie zal me daarbij helpen.

Alle media zullen me ertoe brengen om uiteindelijk alle patienten in coma in de gelegenheid te stellen toegang te hebben tot hpi-therapie. De wereld is groot en vol potentiaal, dat niet gebruikt wordt uit angst voor.

Uit angst voor van alles en nog wat, zonder de vreugde toe te laten, die het leven geeft. Prins Johan Friso wil leven en daarom schrijf ik. Ook hem moet het mogelijk gemaakt worden zich te bewegen. We weten, dat deze mogelijkheid er is maar willen hem niet gebruiken, omdat hij aan ons opgedrongen wordt.

Hij wordt niet opgedrongen, hij wordt gepresenteerd op een gouden dienblad, zoals dat hoort voor adelijken. Het voetvolk, dat op het dienblad ligt, doet dat wat het doet graag, zonder over de gevolgen werkelijk na te denken.

Hoe moet dat, op voettocht zijn en ondertussen therapeuten van patienten in coma onderrichten? Ik weet het niet, maar het ziet er sowieso naar uit, dat deze therapeuten nog niet bestaan dus ben ik dan maar liever zelf in beweging.

Ik heb al lang genoeg gewacht, genoeg schulden gemaakt om alles te weten te komen, wat ik nu weet, om nog langer te wachten tot iemand het nodig vindt, om zijn patient in coma door mij te laten behandelen.

Ik kan geen ijzer met handen breken. Das war einmal. Vroeger kon ik elke fles open krijgen, die mijn broer niet open kreeg. Die kracht is weg, maar in plaats daarvan kan ik patienten in coma genezing ondersteunend behandelen en dat is veel leuker.

Het is een gigantisch mooie ervaring als de patient je vragen kan beantwoorden door zijn mond dicht te doen of door de ogen te sluiten. Daardoor wordt je aangezet om flexibel en duidelijk te worden in je vragen, want het antwoord is niet altijd ja of nee.

Omdat de patient in coma zich niet kan bewegen, kan hij ook niet spreken, want spreken is een gevolg van het bewegen van de mond. En de mens, die niet kan spreken wordt niet als mondig gezien. Hij wordt ontmondet door hem een wettelijke vertegenwoordiger te geven.

Deze wettelijke vertegenwoordiger is soms dusdanig in de war, dat hij of zij niet ziet, wat de patient nodig heeft. En daardoor zal de patient niet de juiste behandeling krijgen. Er zijn ook wettelijke vertegenwoordigers, die het om het geld doen.

Daar zijn ook zeer grote verschillen te ervaren. De ene, die al het mogelijke doet om de patient weer op de been te krijgen, maar niet de chef van het team is en de ander, die ervoor zorgt, dat hij onbereikbaar is, zodat klachten, dat hij onbereikbaar is, door het gerecht als niet ontvankelijk worden verklaard.

Een patient in coma brengt mensen bij elkaar, die anders nooit wat met elkaar te maken zouden hebben gehad en daardoor hebben allen ervaringen, die ze anders nooit zouden hebben gehad. Ik heb door de paar patienten, die ik heb mogen behandelen, liefde ervaren, die ik voor die tijd niet kende.

Ik voelde mij totaal onbegrepen en ongeliefd en door het werken met patienten in coma heb ik ontdekt, dat ik wel degelijk wat waard ben. Ik heb me door de opmerking van mijn collega, dat de behandeling, die aan de patienten in coma gegeven wordt en die niet helpt, niet uit het veld laten slaan.

Integendeel. Op dat moment heb ik besloten, dat ik dan wat anders moest doen, want mijn doel is het, om mezelf overbodig te maken. Als ik niet meer nodig ben, heb ik mijn werk goed gedaan en dat is het geval, als alle patienten in coma zich weer kunnen bewegen.

Nu moet ik alleen nog de rem vinden, die er de oorzaak van is, dat geen mens contact met me opneemt. Die webpagina is al langer dan een jaar in het net en slechts een man, van wie de vrouw sinds meer dan 25 jaar in coma is, heeft contact met me opgenomen, evenals een studente, die een onderzoek wil doen, waarbij ik haar niet kan helpen.

Mijn webpagina is natuurlijk wel erg autistisch, maar hoe krijg ik dat anders? Daarvoor heb ik hulp nodig. En die, die heb ik nog niet gevonden. Omdat ik denk, dat dat wat in de webpagina staat belangrijker is dan het uiterlijk.

Maar de therapeuten, die deze pagina moeten lezen zijn in coma, dus moet ik wellicht de pagina veranderen? De tijd zal het leren. De RVD neemt de tijd, ik dus gedwongen ook. Prins Friso moet dus wachten, evenals zijn vrouw en kinderen.

Hij zal zijn kinderen niet kunnen helpen met hun huiswerk. Mijn vriendin zei laatst tegen haar ca. 8 jaar oude dochter, die alsmaar NEE zegt, dat een kind van 3-4 dat normaal gesproken doet. De vader van het kind is in die tijd vertrokken. Patsboem weg.

 

shadow hpi-therapie opleidingen

liege hpi-therapie en de EU

ster hpi-therapie voor allen

.

.

.

 
      home NETWORK contact    
     
Deze korte verhalen
vertellen van het algemeen dagelijks leven
en coma