Je bent een bleekscheet. Je bent blond en je ogen zijn tamelijk bol. Je ziet eruit, alsof je niet genoeg te eten krijgt.

O, je krijgt niet genoeg beweging? Als je wegloopt, loopt je vader je meteen achterna, pakt je op en brengt je terug naar de tafel. En houdt je de 3e keer, dat je bent weggelopen, vast op schoot. Er zijn geen andere gasten meer, behalve ik en toch mag je niet hier rondlopen?

Niemand stoort zich eraan, of toch? Je ouders? Je oma! Zij vindt, dat een kind in een café of andere publieke gelegenheid niet hoort rond te lopen. En dan krijg je Gummibärchen.

Jammer. Die doen je geen goed. Zij bevorderen je coma-toestand. Je dankt je moeder, want zij heeft het zakje open gemaakt en geeft je een beertje en dan is het ook weer niet goed, want de mevrouw van het huis heeft de beertjes gegeven.

En nu kijk je mij aan. En ik jou en lach je toe. En die blik ontwijk je, omdat je die niet kent. Je kent geen liefdevolle blik, die je ondersteunt bij wat je doet. Die je aanmoedigt om verder te bewegen en je nieuwsgierigheid te bevredigen.

Wanneer je ook nieuwsgierig bent en je nieuwsgierigheid bevredigen wilt en je behoeften leren waarnemen, kijk dan, of er een CURSUS is, die je aandacht trekt.