dat ik heb gekregen van mobilcom debitel in plaats van het mobieltje, dat ik nodig heb, heb ik bij de palm gestoken, die in het raamkozijn staat.

De planten, die in het raamkozijn staan, zijn kamerplanten, maar ze staan buiten. Daar is meer plaats. Ik heb de vensterbanken nodig als tafel voor mijn beeldscherm, want de enige, computer-, tafel gebruik ik als eettafel.

En die ligt dus vol met krantenartikelen, die om een reaktie vragen, zoals ook het korte krantenartikel, waarin stond, dat Prins Friso een lawineongeluk had gehad, om een reaktie vroeg.

Ik wilde direkt reageren, dus heb ik een brief geschreven en direkt contact met de leden van het Koninklijk Huis gezocht. Ik heb een internetaansluiting gezocht en gevonden en ben in internet gegaan.

En heb gezocht naar een adres, waar ik de brief naar toe kon sturen. Op de koninklijkhuis.nl pagina stond alleen een RVD adres, dus heb ik daar de mail naar toegestuurd, met de brief en de vraag om deze brief door te sturen.

Omdat ik geen gericht antwoord terugkreeg, heb ik 4 dagen later nog een mail gestuurd. Dat was op zaterdag en ik kreeg een ander automatisch antwoord terug. En verder ook geen gericht antwoord.

Een lang verhaal kort makend, de dagen worden nu weer korter, Nederland speelt niet meer mee in EM voetbal 2012 en de Duitsers wel.

Dus nu heb ik het duitse vlaggetje voor mijn raam. Buiten op het balkon. De buren hebben geen fanartikelen op het balkon, maar kijken wel naar elke wedstrijd. Behalve als zij moet werken.

Dan moet ze werken. Ik ben 24h/24 aan het werk. Alles wat ik doe, staat in het teken van de behandeling en verzorging van patienten in coma.

Als ik naar de Dekarnatschortag ga, is dat ook in het teken van de behandeling en verzorging van patienten in coma.

Ik beleef daar, wat het betekent om te varieren op een thema en dat is uiteindelijk ook, waar het bij de hpi-methode om gaat.

Alle miniscuul bedachte schriftelijke vragenlijsten, die ingevuld moeten worden, dagelijks, over wat wanneer met de patient gedaan is en hoe hoog de zuurstofsaturatie is en de hartslag, hebben niet bijgedragen tot het ontwikkelen van een therapie methode, die patienten in coma op de been helpt.

Integendeel, de pleeg moet door deze schriftelijke vragenlijsten 1/3 van zijn tijd gebruiken om al deze vragenlijsten in te vullen, te bekijken en de resultaten met de collega te bespreken.

De patient ligt ondertussen in bed en wordt niet bewogen. Niet in het luchtledige en niet in verbinding met de aarde, dus hij kan geen bewegingsenergie vormen, die nodig is om zelfstandig te bewegen.

Een paar Porches rijden langs. Mensen, die genoeg geld hebben om dat in een auto te investeren en deze auto ook nog te rijden, ondanks de hoge benzineprijzen.

Deze mensen maken een afspraak met elkaar, ontmoeten elkaar bij het trefpunt en stappen allen in hun eigen auto. Dan rijden ze in rij naar het afgesproken café-restaurant en daar gaan ze zitten, drinken hun koffie en eten hun taart, Schwarzwälder Kirschtorte, Tiramisu of een lekkere Käsetorte, na Tiramisu mijn favoriet, praten met degene, die naast hen zit en na de koffie met taart stappen ze weer in hun eigen auto en rijden weer in rij naar het startpunt.

Dat is een comagedrag. Deze mensen zijn zo bang voor contact, dat ze amper op het idee komen om contact op te nemen met de zelfhulpgroep ouders van autisten of patienten in coma en deze mensen aanbieden, om de autist en de ouder of een andere begeleider, als dat nodig is of een patient in coma rond te rijden en eens wat anders te beleven dan in de eigen energie ronddraaien.

Dat heb ik 56 jaar gedaan, volledig in coma dankzij mijn geboorte, die onder de invloed van ether en cider plaatsvond. Cider en andere alkoholische dranken moet ik dus niets van hebben, ether vind ook ik heerlijk ruiken.

En ben dus voor de bedwelmende werking ervan ook niet gevoelig. Dat heb ik van mijn moeder overgenomen. Niet georven of geerfd, zoals gramatikaal juister is, maar overgenomen. Volledig onbewust, uit solidariteit met mijn moeder.

We erven geen gedrag, maar nemen het over uit solidariteit met de familie. Niemand is schuld, we kiezen onbewust, hoe moeilijk we het onszelf maken en dat is dan ook de reden, waarom iemand, die het volgens een "gezond" iemand moeilijk heeft, een vrolijke en tevreden mens kan zijn.

Hij voelt de steun van de familie in de rug en door deze steun kan hij elke tegenslag overwinnen. Iemand, die zich van zijn familie afwendt, kan deze steun in de rug niet voelen en voelt zich dus ongesteund.

En ongeliefd, want de familie is ook de basis van de liefde, die de mens ontvangt. Als de mens zich van de familie afkeert, wat niet altijd bewust gebeurt, voelt hij zich ongeliefd en wordt hij depressief als hij te weinig eigenliefde heeft.

De eigenliefde wordt bepaald door de aansluiting, die de mens heeft aan zijn eigen ziel, de energie, die hem uitmaakt. De eigen ziel is de schepper van het eigen leven, die niets kan beginnen als de persoonlijkheid van de mens hem remt.

Dit is het geval, als de mens bang is voor het leven, wat het geval is, als hij geen verbinding heeft met de liefde in zijn familie. Door voorvallen in zijn leven, kan de mens zijn blijven hangen in het afweergedrag, dat nodig was om zich te verdedigen tegen aanvallen.

Dit afweergedrag gaat echter tegenwerken, als de mens volwassen wordt en verantwoording moet gaan nemen voor het eigen gedrag. Dan weet deze mens niet, wat hij moet doen, om de andere mensen anders te laten reageren.

Zoals mijn moeder al zei: "Je vangt meer vliegen met honing, dan met azijn!" Ik at in die tijd liever lekker zure sla, dan een boterham met jam.

Nu eet ik geen groente meer, maar vis uit blik en pap met suiker of, heel lekker, met honing van Terschelling, gekregen van familie en dus vol met herinneringen voor mij.

Want elke keer als ik dat potje in mijn hand heb, denk ik aan dat familielid en aan ons gedrag. Hoe wij hetzelfde kunnen doen, zonder dat we dat van elkaar hebben afgekeken.

Dat is gewoon een overgenomen gedrag, van ons moeder. Zij was een mens, met een dribbelsyndroom, zonder veel woorden. Wij hebben dat dribbelsyndroom in woorden.

Wij kunnen achterelkaardoor plapperen, zoals dat hier in Duitsland heet. Vroeger keek ik eerst de kat uit de boom, als ik in een gezelschap kwam.

Dat doe ik niet meer. Ik heb nu zoveel te vertellen, over wat ik allemaal meemaak, dat ik daarmee reageer op dingen, die anderen zeggen.

En soms ben ik degene, die begint met vertellen, omdat de rest, die aan tafel zit, nog sprakeloze autisten zijn, als ze de hele middag gezongen hebben.

Ik merkte, nadat ik de hele middag gezongen had, dat ik me heel happy voelde. Ik had lekker met de muziek mee kunnen bewegen en vanuit die bewegingen mijn gevoel daarin kunnen leggen.

Dan wordt elke mis een smartlap, want een smartlap is gewoon een lied, dat met gevoel gezongen wordt en de muziek is daarvoor bepalend.

Als je de muziek kunt volgen en het gevoel, dat in de muziek ligt, tot uitdrukking kunt brengen, dan is de muziek een smartlap.

De house muziek, die ik zo nu en dan uit autos hoor bonken, moet de mens, die dat hoort, in verbinding brengen met zijn hart, door de klop van het hart, die door het ritme wordt aangegeven, wakker te schudden.

De mens, die deze muziek opzet, is niet wakker. Hij heeft geen verbinding met zijn gedachten, die hem depressief maken, omdat hij ze zich niet bewust wil worden.

Moeder belt en je vertelt haar niet, dat je met mij in het Komunal Kino bent, maar zegt dat je vanavond op stap bent.

Daardoor kan zij je niet ondersteunen, omdat zij niet weet, wat op stap zijn betekent. Zij is een thuismens, die moe wordt van invloeden van buitenaf, terwijl jij een reisende bent.

Jij hebt beweging nodig, zoals ik en samen kunnen we zonder fysieke beweging gigantisch in beweging zijn. Onze gedachten hebben verschillende wegen en dat maakt ons contact zo interessant, want we moeten in beweging gaan om de ander te begrijpen.

We willen beiden hetzelfde, we weten ook, dat we dat willen en hebben elkaars steun daarvoor nodig. We spreken dezelfde fysieke taal, maar de woorden, die we gebruiken worden door de ander anders begrepen, dan ze bedoeld zijn.

Het probleem, dat ik met mijn vader had, die precies het omgekeerde begreep, van wat ik bedoelde. Een vriendin van buitenaf moest mij daarop wijzen en deed dat ook, meteen na de eerste keer, dat zij ons samen had meegemaakt.

Vanaf dat moment controleerde ik, wat mijn vader had begrepen, wat ik bedoelde en daardoor hebben wij dit probleem uit de wereld kunnen helpen.

Daardoor is een stukje familieenergie genezen. Elkaar niet begrijpen, terwijl je beide denkt dat je dezelfde taal spreekt, is een veel voorkomend probleem in families.

Er wordt zoveel zonder woorden overgebracht, dat daardoor verkeerde conclusies getrokken worden. Zolang ik niet begin over de brief, die de verhuurster schreef op aandringen van mijn buurman, verandert er niets op het balkon voor mijn open ramen.

De buurvrouw wil niet met mij praten, maar loopt met een stuurs gezicht heen en weer. Het is duidelijk, dat zij zich niet happy voelt, maar dat is niet mijn probleem en ook niet mijn schuld.

Zij heeft besloten, dat ik niet met haar wil praten en zij daarom niet met mij. Het eerste besluit is ongegrond genomen en de reaktie daarop dus ook.

Ik vind het wel lekker, dat zij niet meer met mij praat, want de losse opmerkingen en het geklaag over van alles en nog wat, mis ik niet, of als kiespijn.

En als ik kiespijn heb, is er iets aan de hand. Niet aan mijn hand, maar aan iemand anders hand. En dus kwam de buurvrouw naar buiten, nadat mijn kies pijn had gedaan.

Die kiespijn was dus een waarschuwing om gewoon te blijven zitten en te schrijven in mijn tweede kamer, waar ik de grote computer heb neergezet en het beeldscherm op de vensterbank staat.

Het is een flatscreen, dat ik gekregen heb van een vriendin, die dit flatscreen gekregen had van een zwager, omdat die het niet meer wilde gebruiken, omdat er een paar krassen op zitten.

Die paar krassen storen mij niet, maar mijn vriendin zouden ze ook storen, omdat zij zich vereenzelvigd met haar zwager, als zij dit flatscreen zou gebruiken.

Ik ken de zwager niet en heb met hem geen emotionaal contact. Daarom vereenzelvig ik mij niet met hem en kan ik de krassen negeren.

Ik weet dat ze er zijn, want ik zie ze soms, dan ben ik in contact met de zwager, die in coma is en eruit wil. Alles, wat ik krijg, heeft de energie van degene, van wie ik het krijg en van degenen, die het voor die tijd gebruikt hebben of hadden, dus contact ermee hadden.

Hierdoor hebben al deze mensen contact met mij, indirekt of direkt. En dat geldt dus ook voor de leden van het Koninklijk Huis.

En dus ook voor de leden van de Koninklijke Familie, want die hebben contact met de leden van het Koninklijk Huis.

De eerste brief, die ik aan de RVD stuurde, was aan de leden van het Koninklijk Huis gericht, omdat ik toen nog niet wist, dat Prins Friso niet meer lid van het Koninklijk Huis is, maar alleen nog maar lid van de Koninklijke Familie.

Dankzij mijn voorouders heb ik dus een indirekt direkt contact met Koningin Beatrix, bovendien heb ik door contacten met nu levende diplomaten, ex-diplomaten en anderen, een indirekt direkt contact met Koningin Beatrix.

Men zegt, dat er maximaal 2 handen tussen Koningin Beatrix en de nederlandse burger zijn, bij mij is dat maar 1. Ik ken in ieder geval 3 mensen, die mij een hand hebben gegeven en Koningin Beatrix ook.

Ik vraag me af, of dat ook geldt, voor degenen, die verantwoordelijk zijn voor het niet toestellen van de persoonlijk door mij afgeven brief met CD, die aan Koningin Beatrix persoonlijk gericht was.

Deze brief, die in maart 2012 aan Huis ten Bosch door mij werd afgegeven, moet nog steeds beantwoord worden. Ik begrijp hieruit, dat deze brief niet bij Koningin Beatrix op tafel gekomen is, maar verdonkeremaand.

Is het nu tijd om deze brief in het internet openbaar te maken, zodat ook Koningin Beatrix hem kan lezen??? Ik wacht er nog even mee, omdat het een persoonlijke brief was.

De boodschap van deze brief, was niet anders dan de boodschap van al deze short stories: elke patient in coma heeft hpi-therapie nodig om zelf te kunnen beslissen, of hij wil leven, overleven of sterven.

Niets doen is misbruik maken van de eigen on macht, die men heeft waar het hulp bieden aan patienten in coma aangaat.

Prins Friso is niet anders dan Andreas, Klaus, Wolfgang en al die anderen, die zich ook niet fysiek kunnen bewegen en die in bed gehouden worden.

Voor wie veel geld uitgegeven wordt, maar niet voor wat ze nodig hebben. Is er een nieuwe kliniek, die dit gedrag wil veranderen? Ik ben bereid te vertellen, wat ik weet, en verheug me erover, als ik niet langer moet overleven, maar kan leven.

Mijn overleven bestaat uit dagelijks ca. 12 uur achter de computer zitten om short stories te schrijven. Deze short stories zijn in verschillende talen en worden niet vertaald.

Alleen die mensen, die alle talen, waarin deze short stories geschreven zijn kennen, zullen daaruit alle informatie, die nodig is om patienten in coma tot ex-patient te maken, kunnen halen.

Daarvoor moeten ze echter alle short stories lezen en, aangezien ik jaren bezig ben geweest om ze te schrijven, zullen zij ook lang bezig zijn, om ze te lezen.

Behalve als het autisten zijn, die alles in internet lezen, zonder dat ze daarvoor de computer moeten aanzetten. Deze autisten lezen ook de boeken, die in de boekenkast staan, zonder dat ze het boek in de hand nemen.

Dat is ook de manier, waarop ik de Sonntag gelezen heb, waarin het artikeltje stond, dat Prins Friso een skiongeluk gehad had.

De Sonntag lag al twee dagen te wachten, tot ik hem weer in de hand zou nemen en toen ik dat dan eindelijk deed, moest ik dat artikel zien en lezen.

Het was mij meteen duidelijk, dat Prins Friso in coma was en ik was blij, dat ik dat nu wist, want ik had al een paar dagen onverklaarbare koude rillingen. Die waren ineens verklaarbaar.

Prins Friso had het nog steeds koud. De koude van het verblijf in de sneeuw werd in het ziekenhuis niet opgeheven, omdat alleen maar technisch gedacht werd en de familie teveel angst had om te kunnen vertrouwen.

Angst is voor de mens een koudebron, wat iedereen voelt, als hij zich bewust wordt, waar hij bang voor is. De mens, die zijn trui uit en weer aan trekt en weer uit en weer aan, is in beweging.

Ik deed dat in Lörrach, waar ik een tijdelijk contract met het ziekenfonds had. Ik moest weer andere praktijkruimte vinden en dat was stress hoch 3 voor mij.

Die stress heb ik nu niet meer. Ik ga nu naar de patient toe of naar de mensen toe, die comatherapeut of comapleeg willen worden.

Ik heb collegas een Schnupperkurs aangeboden, waarin ik mijn eerste ontdekkingen aan hen wilde doorgeven, zodat zij deze kennis in hun behandelingen konden betrekken.

Voor mij is het belangrijk, dat mensen de mogelijkheid hebben om zich te kunnen bewegen. Als zij dan ervoor kiezen, om zich niet te bewegen, is dat voor mij in orde, maar als zij niet de mogelijkheid hebben om te kiezen, wil ik hen die geven.

Mijn collegas hadden het mij mogelijk gemaakt om met patienten in coma in contact te komen en deze te behandelen en zouden zelf in de toekomst doorgaan met patienten in coma te behandelen.

Door de basiskennis, die ik ondertussen had, hadden zij hun patienten een stukje in de goede richting kunnen helpen en de patienten hadden hen daardoor wijzer kunnen maken.

Het mocht niet zo zijn. Geen een collega was geinteresseerd, in wat ik te vertellen had en dat moet veranderd worden, want anders is er binnenkort een gigantisch personeelsprobleem.

Behalve, als men de patient in coma gaat stapelen in het oude mortuarium, zoals al gebeurt, heb ik me laten vertellen. Ik kan het niet controleren, want ik heb het ook niet uit de eerste hand gehoord.

Voor mij leek deze behandeling van patienten in coma beter, dan de gateninbrengende en chemische middelen inspuitende medische behandeling, die in zieken- en verpleeghuizen gebruikelijk is.

Het probleem bij het stapelen wordt dan het omdraaien van de patient. Als dat niet gebeurt, zal hij toch op een gegeven moment zijn huid niet meer intakt kunnen houden, en dan is het einde nabij.

In de hpi-OPLEIDINGEN tot comatherapeut en tot comapleeg worden de veranderingen, die door de overlevingsmodus opgetreden zijn, besproken.