"Het is weer mooi weer buiten." Dat schrijft Micha de Vreede in een depressief gedicht, dat dit positieve einde heeft. Dat wil zeggen, voor mij is het een positief einde.

Ik heb dit gedicht uit het hoofd geleerd. Dat kon ik toen nog. Uit het hoofd leren is steeds moeilijker geworden. In Noorwegen heb ik dit heel duidelijk gemerkt, omdat ik de taal moest leren. Het duurde minstens een half jaar voordat ik het gevoel had, dat ik de noorse taal "door had".

Voor die tijd had ik het gevoel, dat ik geen idee had, hoe de taal in elkaar zat en hoe ik hem moest uitspreken. Ik vond dat raar, omdat ik altijd met gemak talen geleerd heb. Niet dat ik zoveel talen spreek, maar ik heb vroeger niet het gevoel gehad, dat het moeilijk was om talen te leren.

Dat moest je gewoon doen. Woordjes leren, de gramatica kennen en die dan op de samenstelling van woorden toepassen, zodat het begrijpelijke zinnen worden. Daarvoor moet je dus een beetje vaart in het denken hebben, want tijdens het spreken moet je de gramatica controleren.

Na Noorwegen ben ik naar Duitsland verhuisd. Duits heb ik op de HAVO geleerd, maar nooit werkelijk gebruikt. Een keer op vakantie geweest in Duitsland, verder gingen we altijd naar Frankrijk met een uitstapje naar Spanje, waar we de Picos d’Europe bezochten.

En Lourdes op weg daar naar toe. Dat was een hele belevenis. In de rij staan met je kaars om te wachten, tot die aangestoken werd. Ik had vuur bij me, omdat we zelf op ons campinggasje kookten en stak mijn kaars aan, terwijl we in de rij stonden.

Een "ordeman" kwam om te zeggen, dat ik de kaars uit moest doen. Ik deed dat niet en het resultaat was, dat hij dat deed en daarbij de kaars brak. Dat is mijn herinnering aan Lourdes. En het prachtige gezicht op het onweer, dat boven de Pyreneeen plaatsvond met donder en bliksem, goed te zien vanaf de motor.

Ik houd van bliksem, die prachtige lichtflitsen vanuit de hemel naar de aarde toe. Bliksem is een enorme ontlading van elektriciteit en die heeft me de laatste maand aan de Rotenbuck 6 in Münstertal im Schwarzwald ontbroken.

Het Elektra was door de huisbaas afgesloten, omdat ik de huur niet betaald had en de huur had ik niet betaald omdat degene, op wiens rekening ik deze huur moest storten me uitdrukkelijk verboden had om dat nog langer te doen.

Ik heb toen opdracht gegeven om dat ook aan de verhuurder te laten weten, zodat hij me een ander rekeningnummer zou geven, waarop ik de huur zou overmaken. Het duurde drie weken voordat hij me een mail stuurde.

En daarin schreef hij, dat ik hem niet moest uitdagen, maar hem de huur moest betalen. Ik dacht. "hoezo, uitdagen? Ik kan toch geen huur betalen als ik geen rekeningnummer heb?" en heb het geld gebruikt om een rekening te betalen, die al langer open stond.

Want hij kon me er toch niet meer uitzetten, want dat had hij al gedaan. De huur was met 3 maanden opzegtermijn opgezegd. De eerste keer, omdat er geen aparte meters voor water en elektra in het huis zijn, de tweede keer was de reden de eigen behoefte om de woning te gebruiken en daarbij het aanbod, dat ik de tweede maand huur niet zou hoeven betalen, als ik voor koninginnedag uit het huis zou zijn.

Ik geloof in wonderen, dus heb ik de tweede maand huur ook niet betaald. Als ik aan het eind van de maand eruit zou zijn, had ik dus een maand huurachterstand met betalen. En de 12e kwam een brief van de advocaat, dat ik er onmiddelijk uit moest, omdat ik 2 maanden huurachterstand had.

Ik heb niets gedaan. Ik zou sowieso in 6 weken uit het huis gaan. Met of zonder andere woning. En dus kwam 4 weken later een schrijven van het gerecht, dat een aanklacht tegen me was ingediend, omdat ik nog in het huis woonde.

Intussen was de stroom door vrienden van de eigenaar afgekoppeld. Het werd nog geleverd door het energiebedrijf, maar kwam niet meer in de meterkast aan. Op 21 april 2012 om 18.25 is de stroom in Rotenbuck 6 in Münstertal afgesloten.

Dat weet ik zo precies, omdat ik zat te computeren en het licht plotseling uitging en ook de computer, maar de compu nog aan bleef. De batterij is kapot, maar een paar minuten kan hij nog energie leveren en dus keek ik op de tijd, die op het scherm stond.

En de elektrische wekker, die ik aan had gezet staat sindsdien ook stil. Bewijs van een wettelijk niet toegestane aktie, maar zonder klager geen aanklacht. Ik had een kurzfristiges Verfahren of zoiets kunnen starten, maar voor de korte tijd, die ik nog in de woning zou zijn, was dat voor mij verspilling van energie.

En energie is voor mij het A en O van mijn leven, om het maar in het buitenlands te zeggen. Ik ben opgevoed met "step saving", wat bv. betekent, dat je iets mee naar de keuken neemt, dat daar naar toe moet, als je sowieso daarheen gaat.

Ik doe dat dus, als ik niet in coma ben. Als ik in coma ben, blijft het staan waar het staat, omdat ik dan niet produktief wil zijn. Dan blijft ook de afwas staan. Die kan ook blijven staan, omdat ik zuinig met energie om wil gaan.

Het duurt hier lang, voordat het water warm is en om 33 liter water te verspillen om een bordje af te wassen, vind ik zonde van de energie. Dus dan blijft het bordje staan tot er nog wat anders is om af te wassen. En omdat ik niet normaal eet, kan dat even duren.

Ik eet niet normaal, omdat ik lekker op dreef ben. Ik ben lekker op dreef met schrijven, omdat ik niet eet. En zo is de cirkel rond. Ik snoep alleen maar. Eet taart en katjangs en chocolade. En voel me daarbij happy en blij en heb de behoefte om wat te doen voor de behandeling van patiënten in coma.

Het is alweer een tijd geleden, dat ik direkt een patiënt in coma heb mogen behandelen. De laatste keer, dat ik een patiënt in coma zag, was op straat. Ik heb de man een paar keer mogen behandelen, totdat zijn vrouw vond, dat hij geen tijd had voor mijn behandeling.

Hij heeft 8 andere therapeuten, die hem behandelen, waarvoor hij in bed moet blijven en ik predig, dat hij uit bed moet en bewogen moet worden. Dat is anders, dan wat ze gewend zijn en daarom wordt het niet gedaan.

De patiënt moet in bed liggen als de logopediste komt, waardoor hij niet de posturale tonus krijgt, die hij nodig heeft om te kunnen bewegen. Mijn aanbod om des nachts te komen, werd ook afgewimpeld. Des nachts moet de patiënt zijn rust hebben.

Dat is een verkeerd uitgangspunt. Geen mens ligt langer dan 3 minuten doodstil in bed en de patiënt in coma wordt soms 3 uur niet bewogen. Ik heb in de politiecel van de politie.haaglanden ervaren hoe het is, om je niet te kunnen bewegen.

Ik kon me bewegen en was me dat ook bewust. Ik kon me draaien op de brits, waarop ik op een deken lag. Ik had de matras, die met plastik bekleed is, niet gebruikt. Zweten op een plastik matras was voor mij nog minder aantrekkelijk dan een deken op de harde, ook plastik, brits.

De eenzame opsluiting was een belevenis voor zich. Zelfs tijdens het luchten eenzaamheid troef. Door de onbeweeglijkheid was de eenzaamheid ook werkelijk eenzaamheid. Als ik me niet kan bewegen, worden de verbindingen met de buitenwereld steeds slechter.

Had ik de eerste dag nog een energetische verbinding met de mensen, die ik zou bezoeken - wat door het verblijf in de politiecel onmogelijk werd -, op de derde en laatste dag had ik het gevoel met niets en niemand meer verbonden te zijn.

Dit was niet werkelijk het geval, de begeleiding van de patiënten in coma is er continue, maar ik nam het niet meer waar. Door mijn fysieke onbeweeglijkheid en de continue belichting van de cel - ik had geluk, ik had een cel aan de buitenkant, waardoor ik via de glasstenen kon zien wanneer het buiten licht was - werd ik nog tijdlozer dan ik al ben.

Het contact met hemel en aarde verdween, terwijl een contact met mezelf ontstond, dat niet verbonden was met de buitenwereld. Door dit niet verbonden contact met mezelf kon ik geen contact maken met de mensen, die ik wilde bezoeken en die aan mij dachten, omdat ik, zonder bericht, niet kwam.

Ze werden door mijn niet-bericht-geven, dat ik niet kwam, verward en daardoor waren we niet meer in contact. patiënten in een fysiek coma zijn ook gevoelig voor verwardheid en tijdens mijn verhuisstress, die ik had, omdat ik nog niet wist, waar ik naar toe kon verhuizen, had ik daarom geen contact met hen.

En kon dus niets voor ze doen. Dat is nu voorbij en nu voel ik mij dus weer verbonden en vol met energie om wat te doen om ervoor te zorgen, dat patiënten in coma met hpi-therapie behandeld kunnen worden. Dat is nodig, zodat ze zich weer kunnen bewegen en niet langer afhankelijk zijn van de good-will van anderen.

Die good-will is er soms wel, maar door de onderbezetting in de verpleeghuizen, waar deze patiënten terechtkomen, worden ze niet goed behandeld. Een andere reden daarvoor is de ontbrekende vakkennis. Deze ontbrekende vakkennis is nu voorhanden en moet gebruikt worden om de patiënten in coma op de been te helpen.

Dit is niet alleen voor de huidige patiënten in coma noodzakelijk, maar vooral ook voor de toekomstige patiënten in coma, omdat voor hun anders geen verpleegplaats noch verplegend personeel beschikbaar zal zijn. Dit is de reden, waarom ik zo vasthoudend ben.

Ik heb meegemaakt, hoe patiënten in coma behandeld worden. De ene pleeg neemt zich tijd om de patiënt uit bed te halen en te stimuleren om te bewegen, de andere pleeg legt hem in bed en laat hem daar liggen, zonder hem vakkundig neer te leggen.

Het resultaat is een verblijf in het ziekenhuis, dat dan door de chef van het huis wordt afgekraakt, omdat de verzorging daar zo slecht zou zijn. Hij vergeet daarbij, dat als de verzorging in zijn huis goed zou zijn geweest, de patiënt in het geheel niet in het ziekenhuis zou zijn gekomen en bovendien nu zelfs zelfstandig zou zijn.

Deze chef van het huis vond het echter belangrijker om zijn personeel te verdedigen, dan te kijken, of zijn personeel de patiënt vakkundig in bed legt. Deze chef was het ook, die het belangrijker vindt, dat een handeling niet opgeschreven wordt, terwijl hij wel uitgevoerd werd, dan dat een handeling opgeschreven wordt, terwijl de handeling niet uitgevoerd is.

Ik zou niet op het idee komen, om een handeling, die niet uitgevoerd is, op te schrijven, behalve, als ik iets gedaan heb, waarvan ik aanneem, dat als ik dat opschrijf, ik de patiënt niet meer mag behandelen, zoals ik in het begin gedaan heb.

Ik heb de patiënt energetisch behandeld in plaats van het ouderwetse pappen en nathouden, wat doorbewegen is. Ik heb toen opgeschreven, dat ik heb doorbewogen en voelde me schuldig, want ik had niet gedaan, wat men onder doorbewegen verstaat.

Nu ik dit schrijf, ontdek ik, dat ik niet zoveel gelogen heb. Door het de patiënt mogelijk te maken energetisch beweeglijk te worden, ben ik aan het doorbewegen. Ik weet echter niet, hoe ik "doorbewegen" moet opschrijven, dus heb ik "armen en benen bewogen" opgeschreven en dat was niet echt waar.

Het resultaat bekijkend, heb ik het echter wel gedaan. Dat resultaat is nu echter weer weg, omdat mijn collegas niet geïnteresseerd waren in deze behandelmethode. Geen tijd hadden ze voor een "Schnuppercursus", die ik aangeboden heb omdat het voor mij levensbelangrijk is, dat de patiënten in coma op de been komen.

Daarvoor helpt het ouderwetse doorbewegen NIET. Bobath, zoals ik het geleerd heb, ook niet. Dat bewijs is genoeg geleverd, dunkt me. De patiënt in coma moet in beweging gebracht worden door hem te bewegen. Hij moet in vertikale stand gebracht worden, zodat zijn houdingstonus zich kan normaliseren en zijn fysieke systeem moet weer beweeglijk gemaakt worden.

Weer beweeglijk, want door het vele liggen is de schedel volledig verstijfd. Daar moet begonnen worden. Door het toedienen van chemische substancen zoals sondevoeding of andere voeding, is het spijsverteringssysteem volledig in de war en ook dit moet door behandeling genormaliseerd worden.

De klappen in de darmen hebben hierbij een centrale funktie, die door hpi-therapie genormaliseerd wordt. Daarna is het belangrijk om de darm de gelegenheid te geven om zich te herstellen van de onnatuurlijke toestand waarin hij gebracht is door het aanbrengen van de sonde.

Door het aanbrengen van de sonde wordt het energetische systeem van de patiënt dusdanig in de war gebracht, dat hij geen toegang meer heeft tot zijn intuïtie, totdat hij een andere verbinding heeft kunnen maken. Deze andere verbinding kan overal zijn en de omgeving moet uitvinden waar deze zit om contact met de patiënt te kunnen opnemen.

Door contact met de patiënt op te nemen, kan de verzorger de eigen intuïtie aan het binnenste weten of intuïtie van de patiënt aansluiten, waardoor hij de juiste maatregelen zal treffen, die de patiënt nodig heeft om weer toegang te krijgen tot zijn bewegingslichaam.

Het bewegingslichaam is intakt, maar de verbindingen ernaar toe zijn gestoord. Daardoor wordt het voor de patiënt moeilijk om de herinnering aan beweging, die we gebruiken om te bewegen, te gebruiken om te bewegen.

Door deze herinnering aan beweging weer toegankelijk te maken, kan de patiënt weer bewegen. Dan worden bewegingen weer vanzelf uitgevoerd, terwijl de patiënt daar niet gigantisch over moet nadenken. In het begin moet de patiënt zich zeer goed concentreren om te kunnen bewegen.

Dit is duidelijk waar te nemen tijdens de bewegingen, maar dit wordt ook begeleid door een gevoel van vreugde en liefde. Deze liefde is de voorwaardenvrije liefde, die niets nodig heeft, maar gewoon is. Deze liefde is en geeft, waardoor beiden dezelfde waarneming hebben.

Patiënt en therapeut weten, dat de behandeling de beste is en na de behandeling blaken beiden van energie. Ook dit is een bewijs voor de juistheid van de behandeling. De behandeling, die sloopt en waarna de therapeut het gevoel heeft, dat hij volledig uitgeput is, heeft geen genezend effekt op de patiënt.

De therapeut, die eerlijk tegenover zichzelf is, zal altijd weten, of hij de juiste handelingen verricht. Zijn gedachten zullen hem op ideeën brengen, die hij normaal niet heeft en als hij deze ideeën volgt, wordt hij zich bewust van de vreugdegevoelens, die hij krijgt.

Deze vreugdegevoelens zijn de vreugdegevoelens, die de patiënt heeft, omdat de juiste handelingen verricht worden, die hem een stapje dichter bij zijn zelf bewegen brengen.

Een stapje is echter niet genoeg. Elke beweging moet 12x uitgevoerd worden en dan in verschillende bewegingspatronen aangeboden worden. Door de bewegingsimpulen van de patiënt te volgen, kan de therapeut ontdekken, wat voor deze patiënt de benodigde bewegingen zijn.

Elke keer opnieuw ontdekken, welke bewegingspatronen gemaakt willen worden, vergroot de behandelingsvreugde en het resultaat wordt zichtbaar. Een jaar wachten moet de therapeut daarvoor over hebben, maar dan is de vreugde bij beiden zeer groot, want dan is er een fysieke methode om vragen te beantwoorden.

Vragen zijn er genoeg, als men met patiënten in coma werkt. Antwoorden zijn eigenlijk niet belangrijk. Het gaat erom om uit te vinden, wat men met deze patiënt moet doen om het hem mogelijk te maken zich zonder hulp te kunnen bewegen.

Daartoe moet de patiënt het middelpunt zijn en niet het welzijn van de pleeg, de therapeut of de chef van het huis. Ook de verzekering moet de patiënt in het middelpunt stellen en hem de hulpmiddelen, die nodig zijn om hem weer in beweging te helpen, verstrekken.

De mechanische rolstoel zonder stamogelijkheid is voor de patiënt in coma niets anders dan een stoel. Het is geen hulpmiddel, zoals het voor een patiënt met twee gebroken enkels is. De patiënt in coma heeft een elektrische rolstoel met stafunktie nodig, die zo afgesteld wordt, dat de geringe beweging, die de patiënt zonder hulp kan maken, de stoel kan bedienen.

Zolang nog niet bekend is, welke beweging dit is, zal de verpleging de stoel moeten bedienen, waardoor door verandering van houding de posturale reflex gestimuleerd wordt om de houdingstonus te normaliseren.

Wanneer de posturale tonus genormaliseerd wordt, kan een BABS-Jacke een goed hulpmiddel zijn on de grote verschillen in tonus te verminderen. Het BABS-Jacke is een Body And Breath Stimulation - Jacke, dat door zijn flexibiliteit en stijfheid een tonus regulerende werking heeft.

De verbetering van tonus wordt onmiddelijk doorgegeven aan het bewegingslichaam, waardoor de genormaliseerde tonus stimuleert dat normale bewegingen mogelijk zijn, maar zo lang verbindingen met het bewegingslichaam gestoord zijn, moeten deze verbindingen genormaliseerd worden om het bewegen mogelijk te maken.