Hulpmiddelen

Ik ben blij, dat ik zo inventief kan zijn, dat ik met mijn notebook buiten in de zon kan zitten schrijven. Het kost wat voorbereiding, maar dan kan ik, heerlijk in de zon zitten, mijn verhalen schrijven, terwijl een kwikstaartje voor mijn voeten loopt.

Ik zie niet goed, wat ik schrijf, want ik zie ondertussen alles dubbel en het scherm is niet zo goed te lezen. Ik heb mijn notebook in het wisent koffertje, waar elektrogereedschap in zat en dat voor de helft van de prijs verkocht werd, omdat de lamp er niet meer in zat.

Het Bauhaus verkoopt zulke dingen dan voor de helft van de prijs, alhoewel de overige delen wel compleet waren. Iemand steelt een zaklamp en daardoor heeft het Bauhaus geen winst meer, neem ik aan.

In ieder geval is de winst dan gigantisch gedaald. Dat is ook het geval, als ik energie van anderen steel. Energie, die vrijwillig wordt afgegeven bouwt op, energie, die gestolen is, is een last. Zoals ook de nietjes, die ik ooit van mijn werk meenam, me geen plezier gedaan hebben.

Nu zijn ze eindelijk tot gebruik vrijgegeven. Zoals de werkplaats van de Rotenbuck geleegd is, door alle bruikbare dingen, die daar in lagen, in een container te gooien en als Schrott af te voeren.

Ik heb eens een nachtwandeling gemaakt en in een container gekeken, die bij een huis staat, dat gerenoveerd wordt. Ik was blij verrast, toen ik daar bestek in zag liggen, dat bruikbaar was. Mijn bestek is verdwenen bij de verhuizing, zonder mijn uitdrukkeljike toestemming meegenomen door een mij onbekende man, toen ik uit de Pfefferle Weg verhuisde.

En nu lag daar bruikbaar bestek in een container. Ik ben niet zo groot, dus moest ik wat moeite doen om het bestek eruit te halen, maar dat lukte. Behalve de vorken, die vonden het nodig naar de bodem van de container te zakken.

Dat komt waarschijnlijk, omdat ik op het ogenblik met een KLM vork eet. Die heb ik een keer, met het mesje, meegenomen uit het vliegtuig, omdat hij zo fijn at en goed in mijn hand ligt. Hij is namelijk niet zo groot als de gebuikelijke vorken.

En dit vorkje heeft alle bestelingen dus overleefd en begeleidt mij nu in mijn ervaringsrijke leven. Ik heb zojuist de buurman gevraagd, waarom hij voor mjin open raam staat te zagen en hij doet, alsof hij met zijn lange latten niet op zijn eigen balkon kan zagen.

De stekkerdoos, waarvan hij gebruik maakt, gaat op rekening van de verhuurster, dat wil zeggen, het is algemene stroom en wordt dan eventueel per woning omgeslagen. En dus moet ik dan een derde daarvan betalen.

En dat wil ik niet. Ik geef graag mijn energie weg, maar zolang ik problemen heb om deze energie om te zetten in geld, wil ik niet de energie, die mijn buurman nodig heeft om te zagen, betalen. Hij beweert, dat hij niet weet, dat de energie, die uit deze stekkerdoos komt, door allen betaald moet worden.

Als hij dat niet weet, is dat een teken, dat hij niet nadenkt over wat hij doet, want iemand moet toch deze energie betalen en, omdat de stekkerdoos aan de buitenkant van mijn woning zit, is het het logischt, dat ik dat dan moet betalen.

Op zijn balkon zit ook zo een buitenstekkerdoos en hij beweert, dat daar geen stroom op staat. Dat zou ik graag willen controleren, maar dat mag ik vast niet. Want dan blijkt, dat dat een leugentje om bestwil is.

En zulke leugentjes zijn aan de orde van de dag. Ik doe daar goed aan mee, als ik beweer, dat ik niet hoef te eten. Ik hoef ook niet te eten, maar dan moet ik andere dingen doen. Dan moet ik bewegen en veel met lieve mensen te doen hebben.

Als dat het geval is, hoef ik niet te eten. Dan heb ik genoeg energie om me te bewegen en mijn fysieke lichaam is dan blij, dat het geen afval moet produceren. Helaas ben ik nu niet in staat om dit te doen en dus produceert mijn lichaam weer afval.

Dit afval ziet er anders uit dan vroeger. Toen werd ik vaak “de stinker” genoemd. Dat past nu zelden meer, ondanks dat ik me ook weinig douche. In de politiecel in Den Haag is me al opgevallen, dat ik niet stonk, terwijl ik me niet waste.

Ik at echter ook niets en dronk, vanaf de tweede dag, alleen maar stromend water. Dit stromende water moet met een korreltje zout genomen worden, want het had wel een poos stil gestaan in de leiding van het politiebureau en was daardoor warm, lauw.

Ik heb meerdere malen op de spaarknop gedrukt in de hoop, dat het kouder zou worden, maar dat was niet het geval. Het bleef lauw. Dus heb ik lauw water gedronken in de politiecel van de politie.haaglanden.

De agenten wisten dat niet en waren ongerust, dat ik niets te eten of drinken van ze wilde hebben. Ze waren echter net zo standvastig als ik en hebben me steeds weer wat aangeboden, als ze de ronde deden.

Dan ging de deur van de cel open en was de vraag: “Koffie? Thee?” waarop ik antwoordde: “geen van twee” of,: “danke, geen van twee”. Voor verschillende agenten was dit de aanleiding om nog wat te zeggen en na te vragen of het wel goed met me ging en deze aandacht was voor mij genoeg om levensenergie te houden.

Levensenergie is niet de drijfveer om te eten en te drinken, maar de energie, die ons in beweging houdt. Wanneer we het leven aan ons voorbij laten gaan door ons dood te vervelen, zijn we niet verbonden met onze levensenergie.

We zijn dan met onze aandacht niet bij onszelf, maar bij wat de anderen wel niet van ons denken en dit veroorzaakt, dat de anderen ons kritisch gaan bekijken en dan op een gegeven moment tot de ontdekking komen, dat we daar wat doen, wat niet in de haak is.

Dat we moedwillig onze elektrische zaag in het buitenstopcontact steken omdat dan de verhuurster de elektriciteitsrekening moet betalen. Ik heb dat ook een keer gedaan, toen mijn handy opgeladen moest worden en ik doe dat nog steeds, als ik in het Raadhuis ben.

Daar wordt zoveel energie verspild, dan kan ik daar ook mijn handy opladen, als dat toevallig net energie nodig heeft. Omdat mijn notebook een kapotte accu heeft, kan ik er niet meer mee werken, als ik niet aan het net hang en daarom moet ik ook onderweg de stekker in het stopcontact steken.

En als ik dus een afspraak heb met mijn webpaginavriend in het Komunal Kino in Freiburg, stop ik daar ook de stekker in het stopcontact. Er zijn mensen, die dat niet leuk vinden, maar als je ze vraagt, hoeveel je ervoor moet betalen, staan ze met hun mond vol tanden en zeggen geen bedrag.

Ze willen dus niet betaald worden, voor de service, die ze geven, maar ze willen dat je verdwijnt. Dat doe ik dus ook zo snel mogeljjk en bestel daar dus geen heiße Schoki meer, want die is sowieso niet heiß. Die wordt met een machine gemaakt en als die machine niet continu in beweging is, is de drank die eruit komt, ongeacht of dat de heiße Schoki is, een espresso of gewoon een kop koffie met melk, lauw.

Die is dan niet heet, zoals je dat graag wilt en je kunt hem dus niet laten staan, tot hij de goede temperatuur heeft. Meteen opdrinken en dan maar weer weg, want zonder drank voor je neus is het niet gezellig in een café.

Door de moderne wereld uit te nodigen en WLAN te combineren met een café, waar je lekker warme dranken of lekker koude dranken of ijs kunt krijgen, vergroot de caféhouder zijn klantenkring. Dat wil echter niet elke caféhouder.

De caféhouder, die een verfwerkplaats heeft en deze gedeeltelijk tot café maakt om een basisinkomen te hebben, heeft niet werkelijk interesse aan een goed lopend café, omdat hij dan niet meer aan schilderen toekomt.

Hij toont dat dan ook in zijn gedrag. Bij hem mag je wel je computer in de stekkerdoos stoppen en WLAN is er ook. De sleutel krijg je ook, maar niet de naam van de aansluiting en, omdat er daar ca. 30 WLAN aansluitingen in het net zijn en ik geen zin heb om ze allemaal te proberen, probeer ik een niet veilige verbinding.

En vervolgens begint mijn compuiter weer raar te doen. Het duurt een hele tijd, voordat ik Aviras antivir opnieuw installeer en daarmee is het probleem hopelijk opgelost. Dat moet de tijd leren. Mijn verbindingen zijn nog steeds niet optimaal en dat bewijst mijn notebook me.

Ik moet om verbinding met het internet te kunnen maken, het huis uit en van de verbinding van anderen gebruik maken. Dat is een nadeel, dat als voordeel heeft, dat ik daardoor in contact met anderen kom. Dat is dan een van beide kanten gewild contact, want als de ander niet wil, kom ik niet.

Bij buren is dat anders. Men zoekt zich een huis of woning en de buren neemt men op de koop toe, om te ontdekken, dat zij volledig andere waarden en normen hebben dan jij.

Zij houden van opgeruimd, zetten alles vol met hun dingen en vertellen jou, wat jij moet doen, terwijl zij zelf hun volle asbak voor jouw open raam laten staan. Nou ja, ik weet tenminste, waarom ik dit alles beleef en verheug me over elke uitbarsting van mezelf.

Want dan merk ik, of ik al zonder te stotteren door kan praten en dat is nu het geval, merk ik. Je begint over mijn bed, dat ik neergezet heb onder de pergola op een andere plek, dan waar jiij het geordend neer had gezet.

Je wilt het opzij hebben, anders kun je niet onder de pergola, zeg je. Je bent er echter al, dus roep ik je toe, hoe ben je daar dan gekomen. Jouw opruimwoede is een vervanging voor je eigen onbeweeglijkheid. Je hebt als hobby vliegen, maar dan met een motortje.

Parachute vliegen met een motortje, want zonder motortje moet je verantwoording dragen voor je gedrag. Dan kun je niet zeggen, dat het motortje schuld is, dat je ongelukig terecht bent gekomen, waardoor het motortje schade heeft opgelopen.

Als je zonder hulpmiddelen wilt vliegen, moet je weten hoe dat gaat en dat kom je alleen maar te weten, door jezelf te kennen. Dan kun je ook anderen begijpen en ben je niet boos, dat iemand zijn eigen woonruimte niet gebruikt, de deur open laat staan of de chaos, die jij daar waarneemt, chaos laat zijn, gewoon omdat hij wat anders belangrijker vindt.

Jij hebt je elektrische zaag nu opgeruimd, en ik zit nog lekker in de zon. Ik heb je verteld, dat als je op je eigen balkon de dingen doet, die je nu hier doet, het roken, zagen en je eigen rommel neerzetten, dat je dan zulke uitbarstingen, zoals je die zojuist van mij beleefde, niet beleeft.

Je bent al minder op het grote balkon dan in het begin. Mijn aanwezigheid vind je kennelijk niet zo leuk, Ik heb eens in Freiburg aan de Längenloh 1 gewoond. Boven, onder het dak. Warm in de zomer en geen uitzicht op de stad, omdat ik daar te klein voor ben.

Het raam was zo hoog, dat ik op een stoel moest kletteren om uit het raam te kunnen kijken en dat was onpraktisch, want ik had mijn tafeltje voor dat raam staan. Daar had ik geen last van rokende buren, maar van een buurvrouw, die niet helemaal normaal was.

Of in ieder geval een zeer afwijkend gedrag had. Zij heeft het voor elkaar gekregen, om de sloten van mijn fiets met lijm dicht te kitten, zodat ik mijn fiets niet meer open kreeg, omdat zij vond, dat mijn fiets niet in het fietsenrek mocht staan, omdat ik niet de officiele huurster was maar een onderhuurster.

En de energie, die jij me nu tegemoet brengt, is dezelfde energie. Jij bepaalt, wat en hoe hier in de gemeenschappelijke ruimten moet gebeuren en ik moet jouw bevel gehoorzamen.

Je hebt pech, de oorlog is voorbij en ik ben van het Verzet. Ik verzet mij tegen onrecht en daarom heb ik geen tijd om voor elk papiertje de trap af te lopen om het beneden in de papierton te gooien. En ik heb die behoefte ook niet en geen plaats om in mijn woonruimte een opslag voor papier te maken.

Als mijn oud papier, dat in een doos onder de pergola wacht tot het naar beneden gebracht wordt, jou stoort, mag jij het naar beneden brengen. Die toestemming heb ik je nu luidkeels gegeven, maar het lijkt erop, dat je behoefte om dat papier in de ton te krijgen daarvoor niet groot genoeg is.

Dus blijft het in de doos liggen, waarin het ligt en blijft mijn tweede kamer nog even rommelkamer, totdat het weer stabiel is en het een paar dagen mooi weer is, zodat ik de spullen, die nu in mijn tweede kamer staan buiten kan zetten, zodat alle schimmels eraf kunnen waaien terwijl ik de kamer een goede poetsbeurt geef.

Niet met anti-schimmel, maar met soda, want van soda houden schimmels ook niet. Dat heeft een patient van mij, die een gigantische voetschimmel had, ervaren. Ik had hem aangeraden, om dagelijks 3x zijn voeten in sodawater te weken en, ten einde raad, omdat niets had geholpen, heeft zijn vrouw ervoor gezorgd, dat dat gebeurde.

Meteen de volgende keer, dat ik kwam, werd ik vol vreugde ontvangen, want de schimmel was veel minder geworden. Dat heeft deze patient te danken aan de arts, die op de HAF in Den Haag de fysiotherapeuten in spé onderrichtte.

Hij had geen volle klassen, want de meeste studenten vonden zijn lessen niet nodig, maar ik was er wel altijd. Ik volgde gewoon het programma en zijn les hoorde erbij. Hij was verpleeghuisarts en het bovenstaande vertelde hij uit ervaring en heb ik als zodanig kunnnen opslaan en aan meerdere mensen door kunnen geven.

Ervaringen blijven ook bij anderen langer hangen, als ze verteld worden. Ik heb veel opgeschreven, ook tijdens deze lessen, maar ben geen studiehoofd en heb het dus nooit geleerd, wat ik heb opgeschreven.

En daarom ervaar ik nu zoveel en ben ik blij, dat ik nu in deze niet woon gemeen schap woon, die me ervaringen geeft, die ik anders nooit gehad zou hebben.

Ik verheug me over mijn snelle veranderingen. Kon ik gisteren nog niet zonder stotteren mijn woorden spreken, vandaag lukt het wel en ik realiseer me zelfs, dat ik voor jou niet bang ben en ook niet voor de huisbazin.

Per slot van rekening bepaal ikzelf, wat ik doe met de woonruimte, die mij in goed vertrouwen verhuurd is en ze zal schoner zijn als ik eruit ga, dan toen ik erin kwam. Dat hoort bij mijn gedrag en elke keer vraag ik me weer af, waarom ik het tussendoor niet zo schoon maak.

Dat is toch veel fijner? Maar niet nodig, en omdat het voor mij niet nodig is, besteed ik liever mijn energie aan andere dingen, zoals beschrijven, wat de patient in coma nodig heeft om weer te kunnen bewegen.

Het eerste, wat hij nodig heeft, is een elektirsche rolstoel met stafunktie, zodat hij uit bed gehaald wordt en bewogen wordt. Een BABS-Jacket moet aangemeten worden, zodat het hem helpt om de posturale tonus te normaliseren.

Een BABS-Jacket is een flexibel jack, dat steun geeft en daarbij tegelijkertijd beweging toelaat. Omdat de houding van de patient daardoor zal veranderen, is het noodzakelijlk om de pasvorm van dit BABS-Jacket wekelijks te controleren.

Dat zijn in het begin de belangrijkste hulpmiddelen. Door meteen een elektrische rolstoel met stafunktie aan te schaffen, worden de kosten voor een mechanische rolstoel gespaard en de elektrische rolstoel moet zodanig ingericht zijn, dat de sturing ervan gemakkelijk veranderd kan worden.

Zal in het begin de verpleging de patient in een andere houding moeten brengen, zodra de patient eigen bewegingen kan maken, moet de besturing van de stoel voor hem mogelijk zijn. Dat geeft dan meteen weer een stimulans om nog nauwkeuriger te bewegen.

Spastische mensen kunnen zeer goed een elektrische rolstoel bedienen, omdat het doelgerichte bewegen het spasme tegenwerkt. Er zijn ondertussen al mogelijkheden, om met uitsluitend hersenaktiviteit dingen te bedienen en, aangezien de patient in coma leeft ap basis van zijn hersenaktiviteit, is het mogelijk om vanaf het begin een besturingssysteem in te richten, waardoor de patient de stoel zelf kan bedienen.

Dit besturingssysteem kan vast ook uitgebreid worden naar een zogenaamde spraakmachine, die dan zegt, wat de patient wil zeggen. Is dit idee al verwezenlijkt of moet het nog uitgewerkt worden? Ik heb me laten vertellen, dat degene, die zulke dingen kan, in Bad Krozingen- Hausen een huis heeft.

Dat huis is onbewoonbaar verklaard, maar toch wonen er mensen in. Dat is zoals de patient in coma. De bewegende mens vindt zijn leven niets waard, omdat hij niet kan bewegen, maar voor de patient in coma is dit onbeweeglijke fysieke lichaam de verbidning met zijn geliefde.

Door het fysieke lichaam is het mogelijk, dat de mens contact opneemt met de geliefden, omdat die zich met het fysieke lichaam verbonden voelen. Zoals jij je druk maakt om de plaats, waar mijn spullen staan, terwijl je dat helemaal niet ziet, als je in je eigen woonruimte bent.

En zo is het belangrijk, om waar te nemen, wat belangrijk is, waarover je je druk moet maken en waarover niet. Het interesseert mij niet, wat je met jouw spullen doet, maar ik wil, dat je met je handen van mijn spullen afblijft en van mijn deur.

Als ik die open laat staan, vind ik het hoogst onaangenaam,als jij die dicht doet. Waarom, dat is mijn zaak. Ik vraag jou waarom, omdat ik wil begrijpen, waarom je wat doet, maar ik ben ervan overtuigd, dat je staat te liegen.

Ik voel het niet, maar ik weet het, omdat ik ooit iets gehoord heb over andermans energie. Ik zie het als mijn opgave om ervoor te strijden, dat de energie van patienten in coma weer aan het stromen gebracht wordt, zodat zij kunnen leven in plaats van te moeten overleven.

Daartoe laat ik mijn energie stromen en maak nu ruzie met jou om te leren om verantwoording voor mijn handelen te nemen. Het bed was nat geworden op de plek, waar jij het had neergezet en hout houdt niet van water.

Tenminste niet, als het daar niet voor bewerkt is en dat is een bed niet. Een buitenbank kan zo bewerkt zijn, dat hij geregeld regen moet hebben, omdat hij anders uitdroogt. En deze verschillen moet ook de therapeut en pleeg van de patient in coma kennen.

Hij moet weten, waarom hij wat wel bij de ene en niet bij de andere patiënt moet doen. En dat kan geleerd worden tijdens hpi-OPLEIDINGEN tot COMATHERAPEUT en tot COMAPLEEG