De carrière van een fysiotherapeute kan vreemd lopen. Ik ben eerst een jaar au-pair geweest in Genève. Daar heb ik o.a. geleerd, hoe je lakens zodanig kunt uitslaan met zijn tweeën, dat ze veel makkelijker te strijken zijn.

Vervolgens heb ik 4 maanden in het Amstel Hotel in Amsterdam gewerkt. Ik wilde graag het hotel in, omdat ik graag met mensen omga en vreemde talen spreek. Daarna ben ik naar de HTS in Dordrecht gegaan. Daar heb ik, bij gebrek aan bouwkunde, weg- en waterbouw gestudeerd en ben daardoor ing.

Na het examen heb ik 5 jaar technisch getekend. Toen was het weer tijd voor een volgende etappe en dat werd de opleiding fysiotherapie. Mensen van hun pijn afhelpen, dat leek me een goede zaak. Dat vond ik veel nuttiger en interessanter voor mezelf dan technische tekeningen maken.

En zo ben ik dan fysiotherapeute geworden in een periode, waarin men al wist, dat er een overschot zou komen, tegen de tijd, dat ik klaar zou zijn. Ik heb me echter niet laten overhalen om ergotherapie te studeren, een studierichting, die nog niet zo favoriet was en waarvan daarom de verwachting was, dat daar meer werk in te vinden zou zijn.

Dit keer heb ik voet bij stuk gehouden, omdat ik ervaren had, hoe goed me de fysiobehandelingen, die ik gehad had, me gedaan hadden. Ik was bij een alternatieve fysiotherapeut beland, die ook acupunktuur deed. Hij heeft ook bij mij acupunktuur gedaan, maar dat vond ik niet interessant. Het mobiliseren van mijn radiuskopje rechts, waardoor ik voor het eerst in mijn leven, voor zover ik me kon herinneren, me kon opdrukken, was een wonder voor mij.

Mijn drijfveer was niet carrière maken, maar mensen hetzelfde plezier laten beleven, dat ik had door de korte mobilisatie van mijn radiuskopje. Ik had altijd gedacht, dat ik een zwakkeling was, maar dat bleek niet het geval. Na de mobilisatie kon ik met het grootste gemak mezelf meerdere malen opdrukken. Ik kon er amper genoeg van krijgen, zo leuk vond ik het!

Het idee, dat ik nu mijn werk niet meer kan doen, omdat degenen, die verantwoordelijk zijn voor de toegang tot de patiënt bang zijn, dat de patiënt slechter wordt van de behandeling, is voor mij niet langer een belasting. Ik ga ervan uit, dat er iemand komt, die niet bang is voor wat komt, maar hoopt dat er wat veranderd kan worden en die hoop de kans geeft om vervuld te worden.

Diep in het hart weten alle verantwoordelijken, wat de patiënt in coma nodig heeft en welke persoon de patiënt goed doet en welke niet. Het schema, dat opgesteld is, moet steeds weer op juistheid onderzocht worden, zoals ook de behandeling van een gebroken been of een buikoperatie steeds nieuwe maatregelen vereist. De behandeling van een patiënt in coma is, wat dat betreft, niet anders.

Door steeds weer opnieuw te kijken, wat er gebeurt en vooral ook, wat er niet gebeurt, zal de noodzakelijkheid van veranderingen in het behandelplan duidelijk worden. Door de noodzakelijke veranderingen door te voeren en de daardoor ontstane nieuwe situatie weer te bekijken en het behandelplan tijdig bij te stellen, wordt het optimale genezingsproces gevolgd.

Hoe langer men wacht met het treffen van de noodzakelijke maatregelen, hoe 4x langer het genezingsproces duurt. De carrière van een coma patiënt is dus afhankelijk van degene, die verantwoordelijk is voor de behandeling, die de patiënt krijgt.

Het medisch personeel is niet degene, die verantwoordelijk is. De wettelijke verantwoordelijke bepaalt uiteindelijk, wie wat wanneer en hoe met de patiënt mag doen. Deze wettelijke verantwoordelijke moet zich daarom bezig houden met de genezing van patienten in coma, zodat hij of zij weet, waarom hij of zij voor een bepaalde behandelmethode kiest of niet daarvoor kiest. Deze keuze bepaalt uiteindelijk of de patiënt kan leven of moet blijven overleven.

De patiënt wil leven, maar heeft slechts beperkte mogelijkheden om te leven, zolang hij niet de noodzakelijke behandeling krijgt, die hem de mogelijkheid geeft om zich te kunnen bewegen. Wanneer de patiënt niet wordt bewogen, kan hij in ieder geval zich niet bewegen. Wanneer de wettelijke verantwoordelijke niet bepaalt, welke therapie uitgevoerd moet worden, kan hij of zij er zeker van zijn, dat de patiënt zich niet meer bewegen kan.

Gezien deze keuze lijkt de keuze makkelijk. "Baat het niet schaadt het niet" is een bekend nederlands spreekwoord, dat in dit geval zijn waarde kan bewijzen. Wanneer een patiënt ondanks of dankzij behandelingen in het ziekenhuis moet worden opgenomen, omdat hij een longontsteking heeft of decubitus, blijkt de toegepaste behandelmethode wel te kunnen schaden.

Geld speelt een rol en zou uitgegeven moeten worden om de patiënt genezing ondersteunend te behandelen. Dat wil zeggen, dat de behandeling als doel moet hebben het op de been helpen van de patiënt, wat betekent, dat hij op de been geholpen wordt.

Door de patiënt in coma op de been te helpen en ervoor te zorgen, dat hij in deze houding kan bewegen en geholpen wordt te bewegen, is bewegen mogelijk.