wachkoma behandlung oder bewegung
Rosekruisers - De Bahn


   
   

h p i - THERAPIE

   
 

 

Olie

   
     

Met de vraag: „“Weet jij wat voor olie in jouw auto moet?“ storm ik bij je naar binnen. Jij kijkt me niet begrijpend aan en antwoordt, dat ik steeds kom als je zo weg moet.

Ik kom zonder afspraak en neem de kans, dat je er niet bent of zo weg moet op de koop toe. Ik vind het niet erg, om door jou weggestuurd te worden, want jij stuurt me net zo liefdevol weg als dat je me ontvangt.

Ik stel de vraag, omdat de auto van de vrouw, die me naar het Obertal wilde rijden, omdat ze daarvoor tijd had, begon te piepen, voordat we hier het dorp in kwamen. Een olieprobleem.

Ze stopte bij de bushalte en had niet in haar bewustzijn, dat ze de bus ingehaald had, en die dus zo zou komen. Ik heb haar dus aangespoord, om zo ver mogelijk naar voren te rijden.

De motorkap open, de oliestok eruit en de dampen kwamen ons tegemoet. Gelukkig is er een Fiat-garage in het dorp, dus is ze daar voorzichtig naar toe gereden, omdat ze geen olie bij zich had.

Bij de garage was echter niemand, het was middagspauze ondertussen. Bij het benzinestation aan de voorkant heb ik een blik in de rondte geslagen en viel me op, dat ik geen olie voor de auto zag staan.

Chocolade repen, chips en drank voor de mens in overvloed maar de olie? Die bleek in een hoekje te staan. Een paar flessen van ca. 8 soorten. En dan is de vraag: “Welke olie heeft mijn auto nodig?”.

De bestuurster heeft gekeken en een fles olie gekocht en in de motor gegooid. Was het de beste olie voor de auto? Ik herinner me van vroeger, dat het benzinestation heel veel verschillende soorten olie had.

Je zag door de bomen het bos niet meer, maar dat was niet erg, want de mijnheer, die in de winkel stond, wist wat van autos en hun motoren en had een lijst, waar elke auto op stond en de voor die auto optimale olie.

En als die niet in de winkel was, wist de mijnheer welke olie daar het meeste op leek. Nu zijn er geen mijnheren meer in de winkel bij het benzinestation maar mevrouwen.

Bij de post is dat omgekeerd. Daar waren vroeger vrouwen de baliemedewerkers, nu zijn het mannen. Dat is zoiets als in het ziekenhuis. Daar waren vroeger de vrouwen de plegen en ook hoofd van de afdeling.

Nu zijn er vrouwelijke en mannelijke plegen en als er mannelijke plegen zijn, is de kans zeer groot, dat die ook de leidende funktie krijgen. Bij de Penny markt is dat ook zo en bij Aldi en waarschijnlijk ook bij andere supermarken.

Vroeger werkten er voornamelijk vrouwen achter de kassa en als bedrijfsleider. Nu zijn het mannen, die deze funkties overnemen. Moet de vrouw weer achter het fornuis? Mannen kunnen toch veel beter koken?

Die zijn nog steeds kok en de vrouwen, die zich aan dit beroep wagen, moeten vaak afhaken omdat het fysiek te zwaar is. De enorme pannen zijn leeg al zwaar, als ze ook nog eens gevuld zijn met een paar liter soep zijn ze voor de gemiddelde vrouw te zwaar.

De man verovert de fysiek lichte beroepen en de vrouw wordt daardoor gedwongen de fysiek zwaardere beroepen over te nemen.

Verplegen is fysiek een zwaar beroep, maar niet meer, als het werk in samenwerking gedaan wordt, zoals vroeger het geval was. In het ziekenhuis in Medan in Indonesië, waar ik op mijn wereldreis op bezoek was, had ik het gevoel, dat daar minstens zoveel verplegend personeel liep als er patienten waren.

En ik had het idee, dat in de tijd, dat mijn moeder verpleegster was, dat in Nederland ook zo was. Het beroep verpleegster is een veel omvattender beroep dan de fysieke verzorging van het fysieke lichaam.

De verpleegster moet zich in de patiënt kunnen verzetten om te weten, wat deze patiënt nu nodig heeft. Wat de patiënt nodig heeft, is afhankelijk van zijn behoeften en behoeften zijn zeer verschillend.

Het is nu middagspauze en ik ben dus nergens welkom, want nu moet gegeten worden. Ik heb geen behoefte aan eten nu. Ik heb ontbeten met griesbrei en was vervolgens in Freiburg, omdat ik uitgenodigd was voor een migranten ontbijt. Daar heb ik een broodje gesmeerd en toen sap gehaald, omdat het warme water op was.

En bij het sap trof ik twee lieve vrouwen, met wie ik over de behandeling van patienten in coma gesproken heb en toen heb ik mijn broodje niet meer nodig gehad om mezelf bezig te houden. Ik heb met de vrouwen gedachten uitgewisseld en weet nu, dat mensen, van wie organen verwijderd worden, eerst narcose krijgen.

Waarom krijgen deze mensen eerst narcose? Hun organen worden toch verwijderd, omdat ze dood zijn? Zijn ze niet echt dood? Voelen ze nog? Als ze nog voelen, waarom worden ze dan voor dood verklaard?

Worden ze voor dood verklaard om hun organen te kunnen verkopen? Zit ook hier een financiële beweegreden achter? Wordt het leven van mensen beëindigd, omdat dan hun organen gebruikt kunnen worden?

Hoe lang moet dit nog doorgaan? Hoeveel mensen worden nog door medici omgebracht, omdat ze liever organen overzetten dan patiënten in coma te bewegen en weer met de aarde verbinden? De patiënt in coma kan niet praten en daarom wordt hem ook niets gevraagd.

Zijn bewustzijn is echter volledig aanwezig en daardoor houdt hij zich in leven. Zijn gevoelens zijn ook nog paraat en kennelijk weet de medische wereld dat en brengen ze de patiënt daarom onder narcose voordat ze hem in de delen verdelen, die ze kunnen gebruiken.

Ik was in mijn leven 2x op de snijzaal. Niet geheel en al vrijwillig. De anatomische les moest met menselijke kadavers grijpbaar gemaakt worden. Deze kadavers zijn soms ouder dan dat ze geleefd hebben.

Ik was ook 1x op de orthopaedische snijzaal: de operatiekamer. Als kind heb ik OP-zalen gepoetst. De eerste keer ging ik bijna over mijn nek door al dat bloed, dat overal heengespritst was maar dat kwam doordat ik me voorstelde, daar op tafel te liggen en dan de dokter, die je in je vel snijdt.

Dat vel was gaaf en wordt dan door de snede een wond en deze wond laat het bloed eruit spuiten en spuit de tafel en vloer onder het bloed. Daar werd ik dus misselijk van. Teruggaand naar het feit, dat er geen patienten in de OP-kamer waren en alleen maar dat gestolde bloed, kon ik de OP-zaal picco bello en met plezier schoon poetsen.

Thuis ben ik geen poetser. Voor mij is het schoon, als mijn kleren gewassen zijn, de borden en bestek en pannen schoon zijn en alles op zijn plaats ligt. Pas wanneer de stofvlokken niet meer te overzien zijn, neem ik waar, dat het niet meer schoon is en doe ik daar wat aan.

Ik doe liever andere dingen. Ik houd me liever met mijn mentale reinheid bezig. In hoeverre ben ik rein bezig, als ik de wantoestanden, die ik waarneem, aan het daglicht breng door ze op te schrijven en in het internet te stellen?

Wantoestanden worden in stand gehouden, als iedereen zijn mond houdt om de vrede te bewaren en als iedereen zijn mond houdt omdat hij getalletjes, die op fictie gebaseerd zijn, gelooft.

Dat is het geval wanneer het over geld uitgeven gaat. Gemeenschapsgeld wel te verstaan. Een bewegingsmelder wordt geïnstalleerd, want dat is volgens de getallen het meest economisch. Edoch , over het gebruik van de bewegingsmelder en het onnodige gebruik van energie wordt gezwegen.

En door degenen, die moeten beslissen, vergeten. Zij zijn al lang in coma en willen daar graag in blijven. Dan loopt alles zoals het loopt en hoeft men niet na te denken. Het leven bestaat door beweging.

Water dat stilstaat, bederft. Sla, die niet geoogst wordt, groeit door zodat hij niet meer te eten is. De koe, die niet dagelijks gemolken wordt, geeft geen melk meer en dan kan ook geen kaas meer gemaakt worden.

Kaas is voor mij een basisbehoefte, als ik eet. Zoals ook chocolade. Dat zijn de levensmiddelen, die mij verbinden met mijn ouders, mijn levensbegeleider. De arts en de verpleegster. Ik probeer hun kennis te bundelen en verder te ontwikkelen en dat wordt hpi-therapie genoemd.

Heling, polariteit en integratie van alle energieën, die de mens rijk is. De mens is niet alleen maar fysiek lichaam, maar heeft gevoelens en gedachten. De mens heeft een persoonlijke wil en de mogelijkheid om lief te hebben.

Het liefhebben is de bepalende faktor voor de gezondheid van de mens. Hoe meer de mens zijn liefde kan laten stromen, hoe beter hij zich voelt. Liefde heeft verschillende uitdrukkingsvormen. De meest bekende uitdrukkingsvorm is de fysieke liefde, welke gebruikt wordt om zich te vermeerderen.

Het vermeerderen gaat echter niet alleen door de fysieke liefde. Er is ook nog scheppingskracht nodig om een nieuw wezen te laten ontstaan. De scheppingskracht is gebonden aan emoties, waardoor angst een remmende faktor is.

Emoties worden in de huidige maatschappij niet geaccepteerd als liefdesuitdrukking, noch als uitdrukking van angst. Emoties worden in het algemeen weggedrukt omdat de mensen niet meer weten, hoe ze op emotionele uitingen reageren kunnen.

De mens is met stomheid geslagen, hij wordt boos of hij snapt niets van de emotionele uiting, omdat hij zelf volledig van zijn emoties afgesloten is. Het kan ook zijn, dat de mens niet reageert, omdat hij precies zo emotioneel is en deze emotie hem tot onbeweeglijkheid dwingt. Hij is niet meer in staat wat dan ook te doen. Hij is in Wachkoma, zoals dat in het Duits zo mooi heet.

De toestand Wachkoma is de toestand, waarin de mens alles voelt, alles waarneemt, maar zich nicht kan bewegen. Hij is volledig wakker en niet, zoals vele mensen denken, half dood en niets meer waarnemend.

 

shadow hpi-therapie opleidingen

liege hpi-therapie en de EU

ster hpi-therapie voor iedereen

.

.

 
      home impressum & contact    
     
Deze korte verhaaltjes
vertellen van het dagelijks leven
tot het mededelen van de waarheid