De film gaat over een man, die contact maakt met een gravin, omdat hij weet, dat hij niet de zoon van zijn ouders kan zijn en de graaf ook niet.

Ze zijn beiden in dezelfde nacht in dezelfde kelder geboren, waar die nacht meerdere kinderen geboren zijn en de hoofdpersoon van de film heeft het idee, dat hij de geboren graaf is en de geboren graaf de zoon van zijn ouders.

En hij heeft gelijk, lijkt het. Als hij de graaf ziet, weet hij, dat deze man het kind van zijn ouders moet zijn. Hij lijkt sprekend op de vader, die hem heeft opgevoed.

De hoofdpersoon is een bedachtzaam man, de graaf een losbol, die van spelen houdt en die op deze avond de eeuwenoude traditie van de familie voortzet. Op deze avond wordt een spel opgevoerd, waarbij de graaf als ridder in een stalen harnas binnenkomt om de troon in bezit te nemen.

Deze troon is door een medewerker van het slot in elkaar gezet en wordt door houten pilaren ondersteund. De gravin heeft deze opdracht uit laten voeren.

Alles gaat goed, totdat de graaf met zijn zware harnas zich op de troon zet. De troon stort in, net zoals de rechter poot van het bankje, waarvan ik de voorste poten afgezaagd had, omdat mijn vriendin dat gevraagd had.

Ik had zo mijn weerstand daartegen, kon die echter niet verklaren. Twee van de drie poten waren nog goed en de derde was rot. Daarom wilde mijn vriendin ze alle 3 afgezaagd hebben.

Ik heb met enige tegenzin, omdat ik voelde, dat er iets niet klopte, ze alle 3 secuur afgezaagd en ben op het bankje gaan zitten. Het neigde naar naar voren omkiepen, omdat de achterpoten zoveel langer waren.

Wanneer ik die ook zou afzagen, zou het steunvlak echter zo klein worden, dat het ding naar voren en naar achteren kiepneiging zou vertonen. Wanneer ik rustig op het bankje ging zitten en rustig bleef zitten, deed het bankje, wat het moest doen en voelde ik me happy.

Mijn vriendin vond, dat ik goed werk geleverd had en testte, of haar verwachting juist was: ze liet zich met het volle gewicht op het bankje vallen, aan de rechter kant. En ziedaar: dat was teveel voor de poot, die nog over was.

Zoveel bewegend gewicht kon hij niet opvangen en bezweek. En toen kwam mijn vriendin op het idee, dat het bankje misschien niet meer de moeite van het repareren waard was. De weggooienergie kwam boven.

Als het niet makelloos perfekt en mooi is, dan moet het weg en vervangen worden. Dat geldt voor veel mensen. Sommigen drijven het echt op de spits. Daar gaat de katteboom de deur uit na 3 maanden, ongeacht hoe hij eruit ziet.

Na 3 maanden moet het ding de deur uit en een nieuwe erin. Ik heb dit met verwondering kunnen gadeslaan en me afgevraagd, hoe iemand dat kan betalen. Toen ook nog het idee geopperd werd, om een zwembadje in de tuin te laten maken, om des avonds na het werk, midden in de nacht dus, in het zwembadje drie slagen heen en weer terug te kunnen maken, heb ik de wereld helemaal niet meer begrepen.

Ik ben opgevoed met hergebruik. Mijn ouders hebben de oorlogen meegemaakt. In beide oorlogen was veel tekort en ik ben heel dankbaar, dat ik deze tekorten niet heb hoeven ervaren. Ik ben me echter ook bewust, dat deze tekorten ook overvloed in zich hadden.

Mijn vriendin in de DDR, die de samenvoeging van BRD en DDR niet meer heeft meegemaakt, omdat ze vlak van te voren door kanker is gestorven, heeft me laten beleven, hoe blij je kunt zijn met iets kleins.

Zij was toen al een schrijver en stuurde mij lange brieven van haar belevenissen en ik kreeg het met moeite voor elkaar een halve pagina vol te krijgen. Grote indruk heeft het op me gemaakt, toen ze schreef, dat er een bepaald artikel voorradig was.

Het was een gewild artikel, dat slechts in zeer beperkte hoeveelheid te koop was. Ik weet niet meer waarom, maar zij is pas de volgende dag, toen alles al uitverkocht was, naar de winkel gegaan om te vragen, of er wellicht nog wat over was en ziedaar: de verkoopster had voor haar nog een exemplaar achter de hand gehouden!

Zulke ervaringen heb ik nu ook meer en meer en verheug me elke keer daarover. Ik was vandaag bij de Aldi en kocht Ritter chocolade. Omdat ik die lekkerder vind dan Milka chocolade, die in Lörrach, waar ik lang een fysio praktijk had, gemaakt wordt.

Ik kwam bij de kassa met mijn 250 g. Stuk Ritter chocolade en was uiterst verbaasd, dat er 2 stuk in mijn winkelwagentje lagen. Dat winkelwagentje was al een gift. Ik had het gehaald en er zat nog een munt in.

Ik heb de 2 plakken chocolade betaald en vervolgens een choco milchtrank gedronken en tijdens dat drinken de reklamefolder, die bij de kassa lag, ingekeken en ontdekte tot mijn verbazing, dat de 100 g. plakken goedkoper waren dan de prijs, die in de winkel op het schap stonden.

Het is zaterdag en de aanbiedingsprijs gold nog voor vandaag. Ik heb de kassa jongeman gevraagd, of de aanbiedingsprijs nog gold, wat bevestigend beantwoord werd. Ik heb toen de 2 plakken van 250 gram geruild voor 5 plakken van 100 gram en kreeg 55 cent terug. De moeite van het oppassen waard.

Samen met de gulden, die ik in het winkelwagentje vond, een korting van 11 % op de gedane uitgaven. En toen ik weer buiten liep, kwam er een AA auto langs. Dus kon ik het niet laten, om weer aan het koningskind te denken, dat in London in een kliniek ligt.

Op weg naar Staufen, waar ik de boodschappen deed, had ik al de nodige bewustwordingservaringen. Als eerste kwam een koninklijke auto langs, die me meteen aan mijn grootvader deed denken en aan Den Haag omdat daar een familielid woont, die ook met mijn grootvader te maken heeft.

En daardoor kwam ik in Zwitserland bij een patiente in coma terecht en daarna kwam de EU en meer beweging door vliegen, nadat MS me mehr spaß had gewenst. In Staufen zag ik een auto uit Bern en Zürich, of uit Zürich en Bern, het is maar, wat je als uitgangspunt wilt nemen.

De Nummerplaat was een ZH nummer, onderop de nummerplaat stond de naam van een garage en Bern. En dus moest ik denken aan de vrouw, die Kirsch heet en me laatst ontsteld vroeg, dat ik toch niet naar Zürich zou verhuizen, toen ik haar vertelde, dat ik naar Zwitserland ga verhuizen.

Ik begreep niet, hoe ze erbij kwam, dat ik naar Zürich zou gaan verhuizen. Ik ga toch naar Bern verhuizen? Ik kan echter alleen naar Bern verhuizen, als ik geld heb en in Zürich wordt bepaald, waar het zwitserse geld naar toe gaat.

Dus moet ik contact hebben met Zürich om naar Bern te kunnen verhuizen. Ik was heel blij, toen Mevrouw Kirsch me ook vertelde, dat ik toch in een dorp hoor. Dat hoor ik graag, want ik ben een typische dorpsmens, vind ik.

In de stad is teveel aanbod voor een autist zoals ik. Zoals de deurwaarder met een blik constateerde: eenvoudige levensstijl is mijn stijl. Ik kan in luxe leven en toch een eenvoudige levensstijl hebben en dat is dan ook mijn streven.

De luxe, die ik heb, wil ik met allen delen, daarom ben ik ook zo mededeelzaam. Ik wil niet bang moeten zijn, of mijn jeugd- of oudere zonden tegen me gebruikt kunnen worden. Ik verheug me over ieder verhaal, dat herinnering voor mij mogelijk maakt.

Ik heb me zo lang niets kunnen herinneren, dat ik nu elke herinnering met vreugde begroet. Ook de vervelende, die gemaakt hebben, dat ik mijn herinnering afgesloten had. Ik wil echter ook deze herinneringen koesteren en verwerken tot bruikbare energie.

Zoals mijn hele leven in het teken staat van verwerken en tot bruikbare energie veranderen. Elke patiënt in coma heeft een enorme hoeveelheid energie, die echter op het ogenblik niet gebruikt kan worden als bewegingsenergie. Om dit te veranderen, moet de omgeving van de patiënt zich bewust worden van de blokkades in het familiesysteem en deze willen opheffen.

Zolang dat niet het geval is, heeft de patiënt in coma slechte kaarten. Hij kan dan geen bewegingsenergie gebruiken voor zijn eigen genezing, maar zal deze energie gebruiken om te proberen het familiesysteem in beweging te houden.

En zo kan het zijn, dat hij zich een longontsteking aandoet, zodat de familie zijn patroon moet veranderen of dat van buitenaf op de deur gebonkt wordt door mails of webpaginas die de naam van de eigen webpagina in zich bergen.

De bergen zijn een veilig toevluchtsoord, als je weet, hoe ze zich gedragen. Als je de bergen wilt bedwingen, moet je de natuurwetten volgen. Als je de bergen wilt bedwingen om geld te verdienen, doe je dingen, die de natuur verstoren, waardoor de natuurwetten niet meer gevolgd kunnen worden.

Daardoor kun je de natuur niet meer vertrouwen, beter gezegd, je kunt je vertrouwen in de natuur niet meer toepassen omdat de mens de natuur verstoord heeft, waardoor de natuurwetten niet meer gelden. En zo ontstaan dan lawines, die niet zouden zijn ontstaan op de plaats, waar ze zijn ontstaan en deze lawines zouden niet het gevaar hebben opgeleverd, dat ze hebben opgeleverd en waardoor zelfs koningskinderen hun leven niet veilig zijn.

Het leven van mensen wordt in de waagschaal gesteld, door veiligheid te suggereren, die er niet is. Het is zelfs nog erger. Het sein “veilig” wordt gegeven, terwijl de natuur nog bezig is om de optater, die de mens hem met dynamiet gegeven heeft, te verwerken.

Deze optater heeft de natuur zoveel verstoord, dat niemand meer met zekerheid kan zeggen, hoe veilig de bergen zijn. Vroeger waren er experts, die door hun jarenlange ervaring precies konden vertellen, hoe veilig het nu was, om te gaan skiën.

Deze mensen waren in de bergen geboren en getogen en daardoor hadden zij hun weten over het gedrag van de berg en alles, wat de natuur daar mee doet. De huidige mens gaat uit van getalletjes in plaats van met hart en ziel waar te nemen, wat er gebeurt.

Wat er gisteren gebeurde, wat er nu gebeurt en wat dus morgen zal gebeuren als het wel of niet sneeuwt, regent, waait, de zon schijnt en vooral, als de mens gaat skiën.

De mens wil zich graag bewegen en skiën is heel speciaal. Je gaat op een paar latten staan, of, modern, op een stuk hout en je laat je naar beneden glijden. Je hebt geleerd, hoe je dit glijden in bedwang kunt houden en daardoor ervaar je snelheid in de natuur, die je op geen andere wijze kunt ervaren.

De winterse natuur van de bergen is niet alleen vol met sneeuw, maar ook met de stilte van de sneeuw. De stilte van de sneeuw maakt het de mens mogelijk zijn eigen intuïtie beter waar te nemen. Door de moderne sneeuwmaakmachines wordt deze stilte verstoord en daardoor is het moeilijker de eigen intuïtie waar te nemen.

Het gevolg is, dat de skiër afgeleid wordt van zijn optimale weg en daardoor meer kans heeft op grotere schaden. De natuur zijn gang laten gaan en tegelijkertijd bewust te zijn, in hoeverre we van de natuur gebruik kunnen maken en voor ons plezier kunnen gebruiken, is een noodzakelijkheid, die met voeten getreden wordt om het geld te dienen.

Geld, dat verdiend wordt zonder de eerbied voor de natuur en het leven van de mens, zal gebruikt moeten worden om het verdienen van het geld in stand te houden.

Door de natuur te volgen en zijn overvloed in overvloedjaren dankbaar aan te nemen en de rustjaren te gebruiken om verbeteringen in het eigen systeem aan te brengen, die niet het geld verdienen dienen en door de tekens van het leven te begrijpen, wordt de natuur voor de mens een barometer, die hem vertelt, wat hij nu moet doen om optimaal profijt te hebben van alles, wat hij doet.

Wanneer het aquarium lekt en vervolgens het zwembad, wordt een lek duidelijk. Het is de vraag, of het zwembad in dit geval werkelijk zinvol is of een overblijfsel uit een tijd, waarin een investering gedaan is, die een prestigekwestie diende in plaats van de gast.

Er zijn gasten, die geen luxe willen en die blij zijn, wanneer zij voor deze mindere luxe een mindere prijs betalen moeten, dan voor de luxe, die ze niet gebruiken. Wanneer alle hotels dezelfde luxe standaard hebben, worden de niet luxe wensende gasten geweerd, omdat zij deze luxe niet kunnen verdragen.

En dit verdragen kun je rustig dubbel zien. Zij kunnen het niet verdragen om in een hotel te wonen, waar een ieder uitgelaten alsmaar in het zwembad duikt en vervolgens in badjas door de gang struint en ze kunnen het niet verdragen om geld te betalen voor voorzieningen, die ze niet gebruiken.

Dat geld geven zij liever uit aan weldadigheden. Zoals mijn vader het voor elkaar gekregen heeft om aan 77 goede doelen een financiële bijdrage te leveren. De een kreeg wat meer dan de ander en dat was goed zo. Dat deed hij niet helemaal met zijn kinderen.

Die wilde hij allemaal even veel geld geven. Hij had namelijk niet in de gaten, dat die kinderen allemaal andere behoeften hadden. Mijn behoefte nu is het behandelen van patienten in coma, zodat zij zich weer kunnen bewegen.

Dat hoeven geen koningskinderen te zijn, maar ze hoeven het ook niet niet te zijn. Ik durf een ieder in de ogen te kijken en zal dan daardoor weten, of ik wat voor hem kan doen of niet. Ik heb geen dure machine nodig, die onverplaatsbaar is en waardoor de patiënt dan een hoogst onaangename en peperdure reis moet ondernemen om het resultaat van het onderzoek te kunnen krijgen.

Ik ben beweeglijk en beweeg graag. Ik ben graag op reis, want dan heb ik het gevoel, dat ik beweeg. Door beweging repareer ik mijn eigen gestoorde bewegingen. Zo nu en dan heb ik het idee, dat ik flink gestoord ben, als ik mijn eigen verhaaltjes lees.

Maar ik vind het een aangenaam gestoord zijn, dus ik ga er vrolijk mee door. En als je je aangesproken voelt en je wilt gaan verdedigen, dan moet je je maar afvragen, waartegen je je verdedigt. Want verdedigen, dat hoeft niemand zich, als hij uit de grond van zijn hart handelt.

En als ik pissig wordt en daarom dingen doe, die “not done” zijn, dan is dat eigen schuld. Ik ben geduldig, maar niet bereid daarom de rest van mijn leven en de rest van het leven van patienten in coma niets te doen.

Ik moet mezelf bezig houden en als ik dan geen patiënt in coma mag behandelen, dan behandel ik alleen mezelf. En dat doe ik, door op de kentekenplaten AA te lezen of EU of MS of ME. En daarbij heb ik dan zo mijn gedachten.

Van het Koningshuis via de Economische Unie, multiple sclerose of multiple samenwerking of Mobile Eenheid, die is absoluut noodzakelijk bij de behandeling van patienten in coma. Wanneer allen, die zich met de patiënt bezig houden, als eilandjes fungeren, wordt het nooit wat.

De patiënt is al een eiland op zich. Hij moet door samenwerking van allen en van zijn eigen energieën, weer een geheel worden, waardoor hij weer normaal kan funktioneren. Hoe sneller het team dit begrepen heeft en tot uitvoering brengt, hoe beter voor de patiënt.

De patiënt kan zonder team, dat hem genezing ondersteunend begeleidt, niets doen. Dat heeft de tijd geleerd. Alle tot nog toe toegepaste therapieën hadden onvoldoende effekt. Het is tijd om wat nieuws te proberen.

Een beetje theorie en een hoop praktijk, daarbij nog een grote scheut liefde en succes verzekerd. Oefening baart kunst en die hoeft niet gekocht te worden. Die wordt dan vanzelf beweeglijk.