Dat kan niet, zul je denken, dat moet omgekeerd. Brandenburg is niet in Berlijn, maar Berlijn in Brandenburg.

Ja, als je naar de stad in het land kijkt, moet het omgekeerd. Maar toch is soms Brandenburg in Berlijn. Het is alweer lang geleden, dat ik, Brandenburg in Berlijn was.

De eerste keer ben ik naar Berlijn gegaan, omdat ik in Hongarije drie Oost-Duitse vrouwen had leren kennen. Een van de vrouwen had ons "Guten Appetit" gewenst, terwijl we op een bankje watermeloen zaten te eten.

Die watermeloenen lagen in gigantische bergen op straat en ze werden gekocht door erop te kloppen en bij een bepaald geluid waren ze goed. Geen idee, hoe dat geluid is, want in die tijd was ik nog volledig in coma

Spontaan dankte ik de vrouw voor haar goede wens en voegde eraan toe: "willst du auch ein Stück?" en ja, ze kwam terug en wilde graag ook een stuk meloen.

We kwamen in gesprek en het bleek, dat zij in Oost-Duitsland woonde en met 2 vriendinnen op vakantie was. Ze hadden geen geld dus hadden ze in het park geslapen. De politie was langs geweest en had ze een andere plek toegewezen.

Dat is wel anders, dan in Nederland, waar de wild kampeerder een bon krijgt. In Noorwegen is wild kamperen toegestaan, maar ik heb het nog niet gedaan. Ben nog tezeer een luxe-mens.

Ik heb graag water daar waar ik kampeer en een wc is ook prettig. Alhoewel dat soms ook niet zo flitsend is. In Polen tijdens het paardenkamp, waar ik met de studenten reisvereniging was, hadden ze een buitenpleej.

Een houten huisje met 2 pleejs boven een groot gat. Van de 30 nederlandse deelnemers aan het paardenkamp bleven er 3 verschoond van diarrhee. Ik was een van de gelukkigen en begreeep helemaal niet, waarom alle anderen diarrhee kregen.

Ik was geen kleinzerig type en dat maakte, dat ik ook niet gevoelig was voor aanstekingsgevaar. Aan mijn lijf geen polonaise, moet ik gedacht hebben. Afgewassen werd met koud water en elke lepel en vork en mes werd met de doek schoongemaakt.

Ander land met andere gewoonten. Polen had me al jong aangetrokken, heb ik ook daar wortels liggen? De taal moet voor mij ook bekend zijn. Ik heb dus een boek: teach yourself polnish gekocht en in Genève poolse les genomen bij de dominee.

Of was het een priester? Ik weet het niet meer. Mijn comateuze toestand is nog neit opgeheven. Mijn herinneringen zijn nog niet zonder nevel. In ieder geval was het goed, dat ik die poolse lessen had. Ik werd verzorgd als de koningin met thee en koekjes, als ik het me goed herinner.

Ik had in Genève een vriendin, met wie ik in dezelfde klas had gezeten en die ook naar Genève bleek te gaan en samen hebben we het een en ander ondernomen, omdat zij een ondernemen type was.

Toen zij na 3 maanden verdween, was ik alleen en deed dus niets. Ik kwam niet op het idee wat te doen. Niet helemaal waar.

Ik ben op de bromfiets van het meisje van het gezin waar ik au-pair was, naar Thollon gegaan. Daar hadden mijn ouders een landje, waarop een huisje gebouwd moest worden.

Dat is er nooit van gekomen. Nu staat er een prachtig huis op en een skilift is ernaast. Helaas, het huis, dat mijn vader iedere vakantie heeft laten veranderen door de architekt is nooit gebouwd voor hem.

Het kan goed zijn, dat de architekt het ontwerp voor vele andere klanten gebruikt heeft. Ik heb het ontwerp, dat ik ooit getekend heb, bij een van de laatste verhuizingen weggegooid. Het waren de bouwtekeningen, die ik meegenomen had om zelf het huis te kunnen bouwen, maar dat doe ik dus niet.

Als ik een huis bouw, zal het ontwerp van mezelf zijn. Ik kan mijn neef en zijn indonesische vrouw vragen, of ze van mijn tekening een architekten tekening maken voor de bouwvergunningen. Dat is de omgekeerde wereld, zoals ik alles omgekeerd doe.

Ik hoef geen anamnese af te nemen, ik moet gewoon behandelen en op een gegeven moment kan ik dan vertellen, wat de mens voor blokkades en overtuigingen heeft.

Geboren voor de oorlog en als overgenomen gedachtenpatroon: "Ik wil niet vechten!" en: "De toekomst is gevaarlijk!" laat de mens zijn hele leven proberen harmonie te krijgen en voor de toekomst alles in huis te hebben.

Dat betekent, dat je in de lente al het hout voor de komende winter moet regelen en dat je de ander te vriend moet houden. Mijn toekomst is ongewis. Zij is afhankelijk van de toekomst van patienten in coma. Als er geen comapatienten meer zijn, wordt mijn toekomst anders.

Dan heb ik tijd voor autisten, die niet kunnen spreken. Ook zij hebben hpi-therapie nodig om spreken te kunnen. Verbroken verbindingen moeten geaktiveerd worden zodat ze hun funktie eindelijk kunnen uitoefenen.

Door autisten te behandelen als de mens, die ze zijn, met behoeften, die vervuld moeten worden om hun potentiaal te kunnen ontplooien, wordt de autist in de gelegenheid gesteld om te kunnen spreken.

Met straffen en belonen proberen een niet-kunnen-sprekende autist te dwingen te spreken is een teken van gestoorde verbindingen, namelijk het inzicht, dat de niet-sprekende autist niet KAN spreken. Hij wil het wel maar KAN niet!

Dit uitgangspunt is belangrijk bij de benadering van de autist, die niet kan spreken, want hierdoor zal men een andere communicatiemethode zoeken, waardoor de autist zich kan uiten en kan worden begrepen.

De Autist kan zich bewegen en hij gebruikt bewegingen om dingen duidelijk te maken. Door te leren, welke beweging wat betekent, is communicatie mogelijk en door middel van deze communicatie kan ontdekt worden, wat de autist nodig heeft om te kunnen spreken.

Spreken kunnen is in deze maatschappij noodzakelijk, anders wordt door het gerecht een wettelijke vertegenwoordiger aangesteld, omdat het gerecht alleen mensen hoort. De mens, die niet kan spreken, maar door bv. een grimas te maken of door de mond te sluiten of door de ogen te sluiten, vragen kan beantwoorden, wordt door het gerecht niet gevraagd, wat hij wil.

Communicatie moet in bredere zin door de maatschappij gebruikt worden om een optimale toestand voor een ieder mogelijk te maken.