Als je van plan bent om van Nederland naar Indonesie te vliegen, moet je ervoor zorgen, dat er geen opsporing verzocht wordt voor je. Dan word je namelijk op de terugreis aangehouden op Schiphol en krijg je dit opsporingsbericht verteld.

Dat gebeurde mij dus, toen ik terug kwam van Bali, waar ze me niet wilden laten gaan. Ze wilden me daar houden, omdat ik geen geld had om de luchthavenbelasting te betalen.

De mijnheer van het reisbureau had me gewaarschuwd, maar dat was ik allang weer vergeten, dus kocht ik des morgens nog even wat lekkere limonade om de dorst te lessen en had toen niet genoeg geld over om de luchthavenbelasting te betalen.

Goede raad is duur, maar zoiets had ik al meegemaakt. In Kuala Lumpur was ik in de stad geweest en wilde vandaar proberen toch per vliegtuig naar Medan te komen, omdat een ticket betaald was.

Ik had 2 tickets geboekt en ze waren door de man van het reisbureau weer afgezegd, omdat ik de reis nog niet betaald had en daardoor kreeg hij dan 50% van de reiskosten van dat deelticket terug.

Het grote ticket heeft hij niet gecancelled, omdat hij daarvoor geen geld terug kreeg en voelde, dat het voor mij erg belangrijk was, dat ik naar Medan zou komen.

Ik had in Kuala Lumpur een beetje geld bij elkaar gebedeld en ben naar het vliegveld gegaan, waar ik ook aangekomen was. En daar bleek, dat ik op het andere vliegveld moest zijn.

Ook die informatie, die me zelfs in Kuala Lumpur nog verteld is, was niet tot me doorgedrongen.

Ik wilde zonder geld te spenderen op stap zijn, dus moest ik inventief zijn. Dat ben ik niet, wat geld betreft, dus ik heb op het vliegveld gebedeld om geld.

De eerste stap was goud waard. Ik had meteen de helft van het benodigde geld om naar het andere vliegveld te komen, maar daarna liep het niet meer. De mensen lieten me weten, dat ik voor mijn eigen geld verantwoordelijk was.

Dus ben ik toch maar naar de muur gelopen, waar de geld automaten waren en heb daar op goed geluk wat geld uit de muur getrokken. En was blij, dat het kwam.

Op het andere vliegveld bleek, dat de vliegmaatschappij me niet wilde laten vliegen zonder nogmaals een kaartje te kopen, dus heb ik weer geld uit de muur getrokken.

Ik was niet flexibel genoeg om de boel te boel te laten en naar de haven te gaan om een boot te nemen. Dat doe ik een andere keer, want die ervaring wil ik ook hebben.

In het vliegtuig kwam ik helemaal achterin te zitten. Ik voelde me flink gediscrimineerd, want om me heen waren alle plaatsen vrij, terwijl voorin iedereen naast elkaar zat.

Het was het begin van een reis vol discriminatie. Overal waar ik kwam, werd ik met speciale egards behandeld. Niet omdat ik zo groot ben, maar omdat ik blank ben. White skinned people worden in Indonesie anders benaderd dan not white skinned people.

Ik ken een vrouw, die niet white skinned is en we hebben met elkaar afgesproken, dat we eens samen gaan, om te ervaren hoe we behandeld worden.

Deze discriminatie opende voor mij deuren, die voor anderen gesloten blijven en ik heb er aan moeten wennen, zo als een koningin behandeld te worden.

Bij de post in Medan kwam een vrouw op me af, die me in goed engels hielp met het verzenden van de sleutel van het hostel Palmmers in Kuala Lumpur, waarvan ik de sleutel nog in mijn zak bleek te hebben

In de comateuze toestand, waarin ik was, had ik er niet aan gedacht om de sleutel af te geven en de man van het hostel heeft er ook niet aan gedacht. Hij heeft niet naar de sleutel gevraagd, anders zou ik hem hebben afgegeven.

Deze vrouw was, zoals alle mensen, die ik in Indonesie heb leren kennen, zeer vriendelijk en liefdevol, waarbij zij een voorbeeld voor mij geworden zijn. Zij waren niet geinteresseerd in het geld, dat ik niet had, maar deelden hun rijkdom ongevraagd met mij.

De resten van de nederlandse tijd waren hier en daar nog te vinden en ik vraag me af of de korupsi, die het land verdeelt, door de Nederlanders is ingevoerd.

In Nederland is er geen ministerie voor korupsi, maar dat komt misschien omdat de korupsi een onderdeel van de maarschappij geworden is?

Zwart geld en zwart werken is normaal, merk ik nu. Niemand lijkt zich daarover schuldig te voelen. Mijn streven is het, om alles wat ik doe, zodanig te doen, dat het het daglicht kan verdragen.

Ik ben ervan overtuigd, dat als een ieder alles zo zou doen, dat het het daglicht kan verdragen, dat er dan veel minder belasting betaald zou hoeven te worden, omdat alle belasting dan betaald wordt.

Nu wordt veel geschoemeld en daardoor kloppen de getallen niet meer en moeten onwaarheden als waar verkocht worden.

Zoals de aardappels, die niet meer door de boer gekweekt mogen worden, maar uit de fabriek moeten komen, waar alle groeistoffen eruit genomen zijn, zodat ze zich niet meer kunnen voortplanten.

Zoals ook mais met gif bewerkt wordt, dat verboden is, maar gebruikt mag worden, omdat er zoveel uitzonderingen voor het verbod op het gebruik zijn. En dit gif is een van de oorzaken voor de dood van de bijen, heb ik me laten vertellen.

Het gebruik van gif door de boer heeft bij menig boer al tot arbeidsongeschiktheid of zelfs dood geleid. De drang naar meer geld in plaats van goede en liefdevol geproduceerde voedingsstoffen is voor de EU belangrijker dan het leven van de boer of van de Europeaan.

Het leven van de mens is voor de EU niet belangrijk. Dit tonen alle wetten, die de EU maakt. Een voorbeeld is de wet voor de ziektekostenverzekering, die alleen voor de verzekeringen een verzekering is.

De ziekenfondsen, die patienten in coma niet de noodzakelijke hulpmiddelen ter beschikking stellen, vergoeden niets als de verzekerde 2 maanden zijn premie niet heeft kunnen betalen.

Integendeel, ze sturen de deurwaarder, omdat ze niet geloven, dat de verzekerde geen geld heeft om de premie te betalen en daarom wordt de verzekerde als "bezahlungsunfähig" geboekt. Dit betekent, dat hij 3 jaar lang rust heeft.

Dan kan echter het ziekenfonds nog eens de deurwaarder sturen, mits hij niet weer zich "bezahlungsunfähig" laat verklaren.

Ik ben blij, dat ik nu officieel "bezahlungsunfähig" ben, want dat zorgt ervoor, dat ik me over geld niet druk hoef te maken.

Vandaag heb ik mijn laatste geld uitgegeven om boodschappen te doen en de volgende week kom ik dus zonder geld te gebruiken door.

Dat is het goede, als je niet moet eten. Zonder eten blijf ik wakker en kan ik veel doen. Ik kan dan mijn webpagina weer vullen met ervaringen en deze webpagina in het net zetten.

Hij moet nog veranderd worden, van html naar php, maar ik weet nog niet hoe dat moet. En ik heb er ook geen zin in, omdat dat een heidens karwij is.

Ik heb ondertussen zoveel html-paginas geschreven, dat ik dan maar liever een hele nieuwe php-pagina maak en de html-pagina als html-pagina laat.

Maar dat heeft dan ook geen zin, geloof ik, want dan komt niemand op die php-pagina, want google wil, dat er aktie is op een pagina anders laat hij hem naar beneden zakken.

Dus ook google vindt, dat de mens moet bewegen, ook al is het maar op een pagina. Elke dag een ander verhaal en google is blij. Het probleem dat ik daarbij heb, is dat ik geen internet aansluiting heb en daardoor niet gewoon even de webpagina kan hoogladen.

Dat is het probleem van de niet goed aangesloten lerares in opleiding. De opleiding tot lerares voor hpi-therapie is het algemeen dagelijks leven (ADL), omdat ervaringen gemaakt moeten worden om uit ervaring te kunnen spreken.

En ervaring is nodig om te ervaren, hoe het is om in coma te zijn en hoe het is om je bewust te worden, dat je in coma bent. Ongeacht of dit een fysiek coma is, zoals bij de patient in coma, of een emotioneel coma of een mentaal coma.

Elk coma is er een en er zijn ook mengvormen en niet alle comas zijn even groot. De stijve nek en de stijve knie zijn deel-fysieke comas, de hoge pijngrens is een deel van een emotioneel coma en vergeetachtigheid is een mentaal coma.

De mens gebruikt de coma toestand om zijn verantwoordelijkheid niet te hoeven dragen. Het totale fysieke coma wordt gekozen wanneer de mens verantwoording probeert te nemen voor iets, waarvoor hij niet verantwoordelijk is.

De vrouw, die harmonie in haar oorsprongsfamilie nodig had en niet wist, hoe ze die kon krijgen, wist, dat ze nog niet uit de comatoestand zou kunnen komen, maar koos toch voor de comatoestand om mij de gelegenheid te geven om hpi-therapie te ontwikkelen.

Ook zij heeft deze therapie nodig om weer te kunnen bewegen en ook zij zal niet meer zo zijn als voor het trauma. De restverschijnselen zullen haar leven bemoeilijken, maar voor haar is dit minder erg dan de gespannen situatie in de familie op het moment van het trauma.

Door behandelingen van patienten in coma en anderen wordt hpi-therapie ontwikkeld en zal steeds verder ontwikkeld worden, zodat patienten in coma niet meer als onbehandelbaar gelden.

Er zijn veel therapeuten en plegen nodig, om vakbekwaam de patienten in coma genezing ondersteunend te begeleiden. Hiertoe wordt de hpi-opleiding voor coma-therapeut en voor coma-pleeg overal gegeven, waar deelnemers zijn.

Dit dankbare werk zal veel werkgelegenheid opleveren en tegelijkertijd geld sparen.