van de coma toestand is het niet kunnen helpen. Dit gevoel bestaat vaak bij kinderen, die zien wat hun ouders nodig hebben.

Zij zouden graag hun ouders dat, wat zij nodig hebben, geven, maar dat kunnen zij niet. Het kind kan niet de ouder helpen.

De ouder kan het kind helpen, zo lang het kind blijft. Wanneer het kind opgegroeid is, kunnen de ouders niet langer helpen.

Behalve als het kind refereert naar de opgroeifase. De ouders veranderen door het opvoeden van hun kinderen. De kinderen leren van hun ouders en zij tonen hun solidariteit met de familie van de ouders door een bepaald gedrag.

Dit gedrag is niet altijd het gedrag, dat de ouders in gedachten hadden voor hun kinderen, maar zij kunnen verwachtingen hebben, die zij zich niet bewust zijn, die het kind vervult.

Wanneer de ouders verwachten, dat het kind dom is, heeft het kind twee keuzes. Het kan dom zijn of het kan proberen te bewijzen, dat het niet dom is en op school zijn best doen en de beste cijfers halen.

Maar omdat het kind probeert om de wensen van de ouders te vervullen, zal het domme dingen doen. Dat kan het niet succesvol zijn aan de universitiet, niet de baan krijgen, waarvan de ouders gedacht hadden, dat het kind hem zou krijgen of andere pech die het gevolg is van de onbewuste akties van het kind, die deze doet om de negatieve verwachtingen van zijn ouders te laten vervullen.

Het kind, dat zich niet geaccepteerd voelt in de familie, zal alles doen om geaccepteerd te worden en daardoor zal het niet geaccepteerd worden. Alle gevoelens maken, dat iemand een bepaald gedrag heeft of precies het tegenovergestelde gedrag.

Twee kinderen uit dezelfde familie, waarin een alcohol probleem heerst, kunnen tegenovergesteld reageren. De een drinkt net als zijn ouders, de ander raakt geen druppel aan, maar toch is hij niet in staat om geld te verdienen.

Zo lang de ouders leven, zal het gedrag van de kinderen amper veranderen. Nadat de ouders gestorven zijn, zullen de kinderen zich niet langer schuldig voelen en hun eigen weg gaan, behalve als zij zichzelf nog niet hebben kunnen vergeven.

Het leven is vol met missers, waarbij men niet de eigen binnenste stem gevolgd is. Dat is normaal, maar het hoeft niet normaal te blijven.

Wanneer men uit de coma toestand, waarin men is, wil komen, moet men zichzelf vergeven, dat men de missers heeft gemaakt, die men gemaakt heeft, omdat men regels en overtuigingen volgde in de poging om wensen, al dan niet uitgesproken, te vervullen.

Het kind, dat gezegd werd, dat het niet de waarheid sprakt, terwijl het de waarheid sprak, kan problemen hebben om de waarheid te herkennen en daardoor begaat hij missers.

Hij neemt beslissingen, die hij niet wil maken, maar de waarschuwingen heeft hij omgekeerd in zijn systeem vastgelegd. Daardoor kan hij het niet laten om dat te doen, waarvan men hem gezegd heeft, dat hij het niet moest doen. Hij hoort het woord "niet" niet en hoort dus, dat hij het moet doen.

Deze toestand geeft het gevoel, dat hij nooit wat goed kan doen, want hij doet het omgekeerde van wat men wilde, dat hij deed. Iedere keer dat men iets gedaan heeft, waarvan gezegd was, dat men dat niet moest doen, is een opening om zich dit bewust te worden en dit systeem te veranderen. Daardoor zal dan ook de begeleidende chaos in de woning verdwijnen.

Deze wanorde verdwijnt, wanneer het gevoel nooit iets goed te kunnen doen, verdwenen is en dat is het geval, wanneer de mens zich dit systeem bewust geworden is en dat zich bewust wordt, dat hij precies dat doet, wat de ander wil, dat hij niet doet. Langzaam zal het systeem veranderen en zal hij vrij worden om te doen, wat hij wil doen.

Hij was zich niet bewust van zijn eigen behoeften en wensen. Hij wist misschien, wat hij niet wilde, maar kon niet vertellen, wat hij zijn behoeften waren. Deze behoeften zullen veranderd zijn en hij zal kunnen vertellen, wat hij nodig heeft om zijn leven zo te leven, zoals hij dat wil.

Er is een keus om op straat te leven of in een kasteel en alles daar tussen. Elke manier heeft zijn eigen bijzondere moeilijkheden en mogelijkheden.

Geen enkele weg is de beste, maar het zijn gewoon allemaal verschillende manieren van leven en de ervaring van een bepaalde manier van leven kan nodig zijn om het werk te doen, dat men wil doen.

Zo lang men zich levendig voelt, zal men niet de behoefte hebben om zijn leven te veranderen, wat ook het geval is, als men bang is voor verandering.

Zo lang dat het eigen leven betreft, is dat een keuze waardoor geen ander gewond raakt, maar als patienten in coma erbij betrokken zijn, moet men het eigen leven veranderen wanneer men de patient in coma wil helpen om weer in beweging te komen.

Niets doen zal niet helpen. Dan kan de patient komen te overlijden omdat er niets verandert. De behandeling van een patient in coma moet veranderd worden, wanneer na 3 maanden nog geen verandering van zijn toestand heeft plaatsgevonden.