Jij bent hier niet thuis. Je voelt je hier ook niet thuis, maar je doet, alsof je hier thuis bent.

Zoals ik. Ik ben nergens thuis, niet in Duitsland, waar ik nu woon, niet in Nederland, waar ik geboren ben. Ik praat ondertussen met een duits accent Nederlands en nog steeds met een nederlands accent Duits.

Jij bezoekt me, omdat je hier in het dorp bent en je je daar, waar je overnacht, niet thuis voelt. Je voelt je moederziel alleen en mij ken je al wat langer. Je hebt me als therapeut leren kennen.

Ondertussen ben je naar de grote stad vertrokken en daar leef je je onrust. Je probeert jezelf te zijn en hebt nog niet in de gaten, dat je zozeer met je familie verbonden bent, dat je jezelf niet kunt zijn zolang het familiesysteem zo in de war is, zoals het is.

Ik vertel je, dat jouw familiesysteem van slag is en dat jij beslagen ten ijs moet gaan om je familiesysteem voor jou zodanig op orde te brengen, dat jij zelfstandig en eigenverantwoordelijk kunt handelen en reageren.

Het lijkt erop, alsof je het begrijpt. De volgende dag echter, tref ik je weer volledig van slag, vol woede en verwonder me erover, dat je zozeer van slag bent.

Je bent zeer vroeg weggegaan om dat te doen, waarvan je denkt, dat het van je verwacht wordt. Je treft het niet. Er is geen duidelijke kommunikatie tussen jullie en daarom heb je de verkeerde verwachting in je kop.

Je aanwezigheid is aanleiding tot verwarring, waardoor jij verward geraakt. En zo is de verwarringscirkel compleet. Er is geen schuldige en allen zijn schuld.

Geen van de betrokkenen heeft een gezond familiesysteem van waaruit hij kan leven en hij leeft dus vanuit de chaos en verwarring, die hij kent uit het familiesysteem.

Omdat de vader zijn verantwoordelijkheid niet kan nemen, omdat hij dat nooit geleerd heeft, heeft de moeder de broek aan. Ze moet wel, anders zou de familie niet bestaan.

Omdat de moeder de broek aan heeft, kan de zoon niet leren de verantwoordelijkheid voor de familie, dat betekent zichzelf, de moeder van zijn kinderen en zijn kinderen, te nemen en de dochter leert niet, hoe zij zichzelf kan verzorgen en de verzorging van haar kinderen op zich kan nemen.

De zoon, die niet geleerd heeft verantwoordelijk te handelen voor zijn familie, moet eerst leren, voor zichzelf verantwoordelijkheid te dragen. De dochter, die niet geleerd heeft zichzelf te verzorgen, moet eerst leren zichzelf te verzorgen, voordat zij samen een gezond familiesysteem kunnen oprichten.

Wanneer het kind door eigen of andermans initiatief niet op de door geboorte bepaald, juiste plaats in het familiesysteem staat, kan het kind wel handelen, maar niet voor zichzelf opkomen. Dit kind kan voor anderen zeer goed opkomen, maar niet voor zichzelf.

Zoals ik. Ik kan heeel goed voor patienten in coma opkomen, maar voor mezelf financieel zorgen, dat begin ik nu pas te leren. Mijn familiesysteem is zoals het is en daar heb ik nog niet zo lang de, voor mij, juiste plek ingenomen.

Jong geleerd, oud gedaan. Voor mij geldt: jong gedaan, oud geleerd. Ik heb veel gedaan, operatiezalen schoon gemaakt, in de plastfabriek aan de lopende band gestaan, thuiszorg, beton- en staal getekend en nog vele andere dingen.

Mijn uitgangspunt is altijd geweest: dat wat ik doe, doe ik zo goed mogelijk. En daarom maak ik nu deze webpagina. Tot nog toe, onbetaald. De huur moet betaald worden, het ZIEKENFONDS wil ook geld van me hebben, alhoewel ik van hun diensten geen GEBRUIK WIL MAKEN en de kattebrokjes kosten ook geld.

Ik kan het niet helpen. Ik ga niet meer naar het ziekenhuis om te vragen of ik operatiezalen schoon mag maken, zodat ik wat geld daarmee verdien, ik ga niet naar de plastfabriek en de thuiszorg wil me niet hebben. Beton- en staal tekenen gebeurt tegenwoordig met de computer en dat CAD programma, of heet het nu anders, ken ik niet.

Dus dan maar geen geld. Voor mij is het belangrijker, dat alle kennis die ik heb voor allen toegankelijk is, dan dat ik mijn rekeningen kan betalen. Failliet gaan is ook een ervaring. Het zou me wel verdriet doen, om de piano, die ik van familie geerfd heb af te moeten geven of het servies, dat ik van mijn ouders heb meegenomen of de witte kast, die door mijn moeder apothekerskast genoemd werd omdat hij door mijn vader in zijn begintijd als arts als zodanig gebruikt werd, maar dood ga ik daar niet van.

Ik kan ook zonder die geliefde stukken liefhebbend leven. Dat heb ik in de laatste 3 jaren ervaren. Het spul staat in de opslag en de verhuisman heeft dat nu als onderpand voor de maandelijkse opslagkosten, die ik niet betaald heb.

Het leven is wonderlijk. Ik leef zonder geld zo ongeveer. Voel me de koning te rijk als ik CHOCOLADE kan kopen en koop dan de goedkope voor mij en de dure, de super lekkere LINDT voor mijn geliefden. Zo ben ik nu eenmaal en zo blijf ik niet.

Ik zal, als ik daar behoefte aan heb, Lindt chocolade voor mezelf kopen. Nu heb ik die behoefte nog niet. Nu gaat het er slechts om om ERSATZESSEN te plegen, waardoor iemand anders wat kan loslaten, via mij. Ik eet wat af op het ogenblik MIDDEN IN DE NACHT zelfs. Ik doe het maar, per slot van rekening gaat het iemand anders dan beter daarna en mij kost het geen energie.

Elke akt van liefde geeft mij energie, dus doe ik het graag. Ik sta erbij te kijken, want ik ken dat alleen van anderen. Midden in de nacht naar de koelkast gaan om te eten heb ik nooit gedaan. Ik slaap dan normaal gesproken.

Dat is nu ook niet meer normaal. Ik heb zoveel te schrijven en html-tüchtig te maken, dat ik hele nachten doorwerk en dan ’s ochtends een paar uurtjes slaap. Nu slaap ik weer meer, ook als vervanging. Iemand anders kan nu niet slapen, dus doe ik het.

Ik werk niet van 8 tot 5, de tijd dat het ARBEITSAMT vindt, dat de werkloze beschikbaar moet zijn. Ik werk 24 h sur 24 en geniet al deze energie. Manisch noemen sommige mensen het. Voor mij voelt het zeer natuurlijk aan. Absoluut geen reden om hulp te gaan zoeken.

Nee, ik help graag anderen om deze energiequelle ook aan te boren in CURSUSSEN.