Het werk is voor ons belangrijk. Het geeft ons het gevoel, dat we nodig zijn, het geeft ons bestaan hier op aarde zin.
Wij zijn zo opgevoed, dat het werk het allerbelangrijkste is. Door de funktie, die je hebt, ben je wat. Ik heb geen funktie en ben toch wat! Hoera, hoe kan dat nou. Nou ja, ik denk gewoon dat ik lief ben en ik ben bereid om te werken, maar tot nog toe word ik overal uitgeknikkerd omdat ik zo lief ben.
Hoe zit dat dan? Nou gewoon, ik kom op voor mijn patienten, die niet praten kunnen. Zo is daar die kleine jongen, die het stempel autist gekregen heeft. Hij kan ja zeggen, en nee, en hij kan hele zinnen nazeggen, heb ik tot mijn verbazing vastgesteld. Ik begreeep er niets van. Hij kan toch niet praten, maar zei een zin, die ik zei, na. Zijn moeder vond toen, dat ik niet in zinnen moest spreken, want dat zou verwarrend voor hem zijn.
Ik begreep er niets van. Nu weet ik, dat hij wel kan praten, maar niet spontaan dat kan zeggen, wat hij zeggen wil. Hij is dus in een gedeeltelijke doodhoudreflex. Zoals ik zojuist de brief, die ik geschreven had, niet kon voorlezen. Teveel tranen zaten in de weg. Ik had het geluk, dat degene die ik de brief geschreven heb, internet aansluiting heeft en daarom ben ik naar de buurvrouw gegaan en heb de brief per internet verstuurd. Internet is het ideale communicatiemiddel voor autisten! Nu begrijp ik, waarom dat zo boomt! Omdat er steeds meer autisten komen. Ze kunnen niet spreken, dus schrijven ze.
Facebook, forum en consorten dekken de behoefte aan kontakt, die niet door direkt kontakt gedekt kan worden omdat de mensen niet meer tot direkt kontakt in staat zijn. We zijn bang voor fysiek kontakt. We hebben teveel klappen gehad. Sommige waren fysiek, sommige waren emotionaal.
Alles mentaal opgelost door het emotionale deel op te heffen en met gedachten alles te verwerken. Helaas wordt daardoor het emotionale deel niet verwerkt en de werking daarvan blijft dus in het energetische systeem van de mens aanwezig. En als we dat maar lang genoeg doen, is op een gegeven moment het energetische systeem zo vol, dat het overlopen MOET.
En dan springt er iets, het hart begint te sidderen, wat waargenomen wordt als hartkloppingen, men kan niet meer slapen, men staat te trillen op de benen, wat waargenomen wordt in de handen, die zo trillen, men hoort steeds wat in het oor, het wordt een tinitus genoemd, waardoor men dat, waarom het gaat, niet meer hoeft te horen, men krijgt asmatische aanvallen omdat men niet meer uitademt, je weet: de inademing komt tot stand doordat door het uitademen een vacuum ontstaat. En zo is er voor elke storing een logische verklaring te vinden.
Een goede vraag is: wat is het resultaat. Als ik door een ongeluk niet meer naar mijn werk kan, maar nog wel naar de film, is het de vraag, of mijn werk wel goed voor mij is. Ik heb geen werk buitenshuis en dat is mijn geluk! Daardoor kan ik schrijven, ja schrijven, schrijven... ik doe het graag. Voel me net een exhibisionist, zoals ik alles op papier zet. Ik doe het echter zeer bewust. Ik hoop, dat anderen profit van mijn overtuigingen hebben en daardoor weer een stapje verder komen op hun levensweg.
Ik zit nu dus vrijwillig binnen alhoewel buiten de zon schijnt. Ja, dat heeft dus met mijn gebrek-gedachte te maken. Anders had ik nu een leptop gehad of zou zo brutaal zijn om die van de buurvrouw te pakken en daarmee buiten te gaan zitten. En dat doe ik dus niet. Zo brutaal ben ik nog niet. Die doet al zoveel voor me. Ze begint niet meteen te krijsen als ik de huur niet op tijd betaal, ze kookt vaak voor me en zo nu en dan mag ik zelfs haar auto lenen. Dat is wel handig, hoop, dat ik hem overmorgen ook lenen kan. Ik moet mijn pas nog ophalen in Bern voordat ik naar NL kom voor de familiereunie om aansluitend naar indonesie te reizen. Familieenergie heilen. Ja, dat is mijn werk. De heilaktiviteiten van mijn ouders en voorouders bundelen en daarmee mijn steentje bijdragen aan het geheel.
Kan goed zijn, dat dat aanmatigend klinkt. Als ik onderweg ben en beleef, welke mensen me waar en hoe ontmoeten, weet ik, dat ik op de goede weg ben. Mijn patienten kunnen niet praten. Ik ook niet, als ik ergens emotioneel bij betrokken ben. Dat is al heeeeeeel lang zo. Is begonnen voordat ik geboren ben. Vader en moeder wilden eigenlijk geen kinderen meer, maar ja, de liefde was te groot en de behoefte om die te delen. Ik ben dus ook iemand, die zijn liefde wil delen. Ik heb er zoveel van, ik moet er wat mee. Oppotten gaat niet. Ik probeer een draaiende energie in een potje (accu) te krijgen, fysisch, maar weet nog niet, hoe dat gaat. Ik ken de auto, maar die loopt op heel zware kracht. Mijn kracht is niet zo zwaar maar draait wel goed. Hoe kan ik die draaiing van de as in die accu krijgen, waarop ik dan mijn computer aansluten kan om te schrijven?
Eenieder, die een idee hierover heeft, nodig ik hierbij uit om dit idee bij mij te spuien. Ik heb het gevoel, dat ik daarvoor hulp nodig heb. Ik kan niet alles alleen. Ik vind echter, dat ik dat ook niet moet. Ik kan het wel, maar er zijn andere mensen, die dat wat ik niet zo leuk vind, liever doen. Bv. mijn (nu toekomstige) auto onderhouden. Ik kan dat wel leren en ik kan dat ook, maar eigenlijk vind ik het zonde van mijn tijd en sinds ik een patient ontmoet heb, die vrijwillig in zijn vrije tijd autos repareerde, is het me duidelijk, dat ik moet doen wat ik graag wil en dat is nu schrijven, schrijven, schrijven en zo tussendoor een cursus geven om anderen te leren patienten in coma goed te behandelen of om met autisten om te gaan, zodanig dat die hun heilkrachten gebruiken kunnen.
Daardoor zullen dan heel veel mensen die manische of depressief zijn, dat niet meer zijn, omdat ze eindelijk weten wie ze ZIJN en hoe ze dit ZIJN zo kunnen leven, dat ze vrolijk zijn en hun liefde kunnen leven. Dat is ook een ervaring van mij. Lelijke en vieze dingen zijn uitstekend om iemand wakker te krijgen. Hij krijgt dan energie om zelf zijn behoeften te gaan vervullen en is meteen uit de depressie. Soms is een porje janken genoeg daarvoor, soms heb je een optater nodig en een andere keer heb je iemand nodig, die je daadwerkelijk ondersteunt. Ik dank allen, die ik in dit leven ben tegen gekomen. Jullie allemaal hebben mij geholpen te zijn, die ik nu ben. Door me woedend te maken, me blij te maken, me niet te zien, me liefdevol tegemoet te treden, me geld te geven of me te belazeren, door me te bestelen of me wat te schenken. Alles heeft zijn zin gehad.
Ja, ik treur nog steeds al mijn meest geliefde CDs van kari bremnes, sissel kirkebo, kine hellebust, robert long, nelson wilson, met handtekening met balpen, die hij in Bergen Noorwegen voor me ondertekend heeft, boudewijn de groot, enz. na, maar dat overleef ik goed.
Als je denkt, dat je me wilt leren kennen en daardoor jezelf, kijk dan welke CURSUS je aandacht trekt.