Doordat ik me beweeg en uit mijn dak ga, ontmoet ik mensen en kan in interaktie met hen, mijn liefde laten stromen. Daardoor word ik gevoed en heb geen fysiek voedsel meer nodig. Voor de gezelligheid eet ik graag lekker en veel. Dat kan mijn fysieke lichaam goed verdragen.

Vraag me niet, hoe dat werkt, het is gewoon zo en ik heb geen behoefte om dat te veranderen. Ik vind het heerlijk om zonder te eten hele dagen en nachten aan mijn webpagina te werken en, zoals nu 8 teksten na elkaar te schrijven.

Eerst heb ik er een paar in het duits geschreven, nu ben ik in het nederlands aan het schrijven. Ik neem aan, dat er ook nog wat in het engels achteraan komt. Ik ben nu ca. 12 uur aan het schrijven. Dat is niet, wat het arbeitsamt als “Bewerberalltag” normaal vindt.

Met mij gaat het goed. Ik was een beetje doodgevallen, doordat ik persoonlijk assistentin van een mens in coma gespeeld heb. In plaats van dat ik de mens in coma in beweging gekregen heb, ben ik in coma gegaan. Daar heb ik dus ook nog een verbinding te aktiveren.

En zo is het leven van een opleidingsleidster in opleiding. Financieel een volledig onzekere zaak, maar dat zal de pret niet drukken! Ik geniet het, dit gevoel in mijn borst, dat ik nu heb. Het is een gevoel van verwijding en geeft me de mogelijkheid om vrij te ademen.

Met mij gaat het goed. Ik groet vanuit een winters Münstertal, het oord, waar ik op het ogenblik een dak boven mijn hoofd heb, dat, ja, het wordt saai, nog niet betaald is. Voor mij is het goed om aan de grote klok te hangen, dat ik het financieel niet goed geregeld heb op het ogenblik.

Geld speelde bij ons thuis een grote rol, dankzij de uitspraak: “Geld speelt geen rol!”, die mijn vader soms deed. Ik ben een autist en hoor het NIET niet en daardoor speelde geld dus een grote rol in mijn leven. De rol van het geld is zo groot geworden, dat ik de ervaring niet missen kon om geen geld te hebben.

Die ervaring had mijn vader ook en ik wilde dat ook ervaren, om te weten, waar de overtuiging: “Geld speelt een grote rol!”, vandaan komt. Ik weet het nu. Als je geen geld hebt, kun je niet in de auto stappen en naar Wiesbader rijden om daar Noah, die sinds 2 jaar in coma is, te behandelen.

Met geld op je rekening, een paar getallen, verder is het niks, kun je een auto hebben, er benzine ingooien als hij dat nodig heeft, op elk moment, dat Noah dat nodig heeft, naar Wiesbaden rijden en hem behandelen. Als het nocig is, dat je daar overnacht, kun je in je auto overnachten of, als je heel veel getallen voor de komma hebt staan, een hotel nemen en Noah de volgende dag ook nog eens behandelen.

Nu lukt dat dus niet. De mitfahrgelegenheit is een goed ding. Daar kun je voor relatief weinig geld, als je het met de treinprijzen vergelijkt, naar Wiesbaden reizen, maar je moet wel op het juiste ogenblik in het internet om te kijken, wie die rit aanbiedt.

Ik heb zelf, dankzij mijn ideen over geld, geen internet toegang, en heb dus niet een mitfahrgelegenheit gevonden. En zit dus niet bij Noah, maar achter de computer en schrijf. De hele dag al. Geen nood. Ik heb een dak boven het hoofd en een geliefde kat, die met mij energie uitwisselt, zoals ook Czwartka dat indertijd veelvuldig deed.

In Wiesbaden zou ik nu ook niet echt welkom zijn. De vriendinnen, die ik daar heb, hebben wat anders te doen dan mij een dak boven het hoofd te verstrekken. Ik wil ook eigenlijk mijn eigen dak boven het hoofd hebben. Een auto met overnachtingsmogelijkheid is voor mij net zo belangrijk als een elektrische rolstoel met stamogelijkheid voor Noah en alle andere patienten in coma.

Wij kunnen veel goeds doen, als we veel geld tot onze beschikking hebben. Tot nog toe heb ik slechts in het klein goeds gedaan. Vriendin geld gegeven, als ik daar op bezoek was en ze weer weinig had omdat ze een grote plant of een cursus belangrijker had gevonden dan het betalen van de huur.

Toen kon ik het niet begrijpen. Nu wel. Nu doe ik hetzelfde. Ik koop kattevoer en betaal de huur niet van het beetje geld, dat ik in handen krijg. Wie bepaalt, wat juist is? De kat. Die kan namelijk niet zelf kattevoer kopen, dat moet iemand anders voor hem doen.

Zoals de patient in coma niet zelf de elektrische rolstoel met stafunktie kan kopen en niet zichzelf uit bed kan halen. Dat moet de pleeg doen en de verzekering moet het benodigde hulpmiddel betalen. Dat doet de verzekering niet. Die wil mijn premie hebben, dankzij de EU VERZEKERING, maar de patient in coma krijgt niet het hulpmiddel, dat hij nodig heeft.

De elektrische rolstoel met stafunktie, een van de hulpmiddelen, die voor een patient in coma absoluut nodig zijn wordt niet geleverd. In plaats daarvan stuurt de verzekering een andere stoel, die als hulpmiddel te boek staat. Deze stoel is voor mensen, die met hun armen alles kunnen, maar met hun benen niet, een goed hulpmiddel.

Het is een mechanische rolstoel, die voor mensen, die hun benen niet kunnen gebruiken maar hun armen wel, een zeer noodzakelijk hulpmiddel. Voor de patient in coma echter een volledig onbruikbaar attribuut. Hij kan onmogelijk deze stoel bedienen en als hij het kan, heeft hij hem niet meer nodig.

Dan kan hij zich weer bewegen en dat betekent, dat hij dan ook weer lopen kan. De verstijving waar hij nu in is, is dan opgeheven. Hij is dan weer zo beweeglijk als een bijtje, dat van bloem naar bloem vliegt om het stuifmeel van de ene bloem naar de andere te brengen.

Bij de patient in coma is het liefde, wat hij van de ene mens naar de andere brengt. Hij doet dat ook in zijn comateuze toestand, maar dat wordt alleen door zeer sensibele mensen waargenomen. Deze mensen beantwoorden zijn liefde, waardoor de patient levensenergie krijgt.

Deze mensen krijgen daardoor ook levensenergie en hier is dus sprake van een win-win situatie. 1 + 1 = 3 geldt hier. Twee mensen en de verbindende liefde geeft dat beide mensen zich beter voelen. De verbindende liefde heeft vele gezichten.

Het kan de liefde tussen twee partners zijn (voor mij past het niet om man en vrouw te schrijven...: - ), een liefdevol gesprek, zoals ik zojuist had, waardoor de honing, die me al de hele avond begeleid als titel boven het verhaal, maar die tot nog toe geen zin had, zin krijgt, de maaltijd, die liefdevol toebereid is en daardoor extra lekker is, de hulp, die liefdevol geboden wordt op het werk, bij het vrijwilligerswerk of ergens anders, er zijn vele situaties, waarbij de liefde stroomt.

Zelfs bij schijnbaar onaangename situaties zoals een autoongeluk, kan de liefde stromen, zoals ik merkte, toen ik aangereden werd. Ik voelde me niet schuldig, maar voelde mee met de ander, die zich schuldig voelde. Ik kan boos worden over mensen, die het nodig vinden om eerlijke mensen erop te wijzen, dat, als ze oneerlijk zijn, ze wellicht een geringere schuld krijgen toegewezen.

Dat heb ik hier in Münstertal meegemaakt. Een motorrijder is uit de bocht gevlogen, omdat hij te hard reed en reed daardoor tegen een zwitsere auto. De bestuurder was daardoor flink in de war, zijn vrouw ook. De mensen, die achterin hadden gezeten niet, want ze hadden het niet zien aankomen.

De motorrijder werd er door een Bergwacht jongeman op gewezen, dat hij de politie maar moest laten uitzoeken, wie schuld had. Ik dacht, dat ik niet juist hoorde, om het maar op zijn duits te zeggen. En dat is dus inderdaad gebeurd. De politie heeft me gebeld om te vragen, of ik getuige was.

Ik was er getuige van, dat de motorrijder zei, dat hij te hard gereden had en daarom tegen de zwitserse auto gereden was en dat een jongeman hem gezegd had dat hij dat niet moest zeggen, heb ik niet gezegd geloof ik.

En dat geldt dus niet. Getuige zijn, van wat gebeurd is, telt, niet horen wat de veroorzaker van het gebeuren daarover zegt! Hier geldt dus niet wat gezegd wordt!

De patient in coma wordt “ontmondet” (onder curatele gesteld), omdat hij niet kan spreken, de woorden van de veroorzaker van het ongeluk worden als niet gesproken niet in de afhandeling van de gerechtelijke voorgang van het ongeluk betrokken!

RECHT? ONRECHT!

Waarom worden mijn woorden over de woorden van de jongeman van de Bergwacht in twijfel getrokken, beter gezegd in het geheel niet vermeld? Omdat de beschadigde een buitenlander was? Of is dit de gebruikelijke praktijk in de gerechtelijke afhandelingen?

Papier is geduldig. Wie zegt, dat die brief werkelijk vorige maand en niet gisteren geschreven is? Eerlijk duurt het langst. En dus ben ik eerlijk tegen beter weten in, zou je kunnen denken. Ik word overal weggestuurd, omdat ik geen blad voor de mond neem.

Moeder zei al tegen me: “Isabelle, je vangt meer vliegen met honing dan met azijn!” Ik wil echter geen vliegen vangen. Ik wil, dat patienten in coma zodanig behandeld worden, dat zij zich weer bewegen kunnnen. En daarvoor moet ik schijnbaar eerst tegen een heleboel schenen aantrappen, zodat de mensen, die verantwoordelijk zijn, wakker worden en wat doen, zodat het mogelijk is, dat alle patienten in coma zo behandeld worden, dat zij zich weer bewegen kunnen.

Ik schrijf daarom alles, wat ik beleef op en zet het in het net. Niet om iemand te willen kwetsen, maar om ertoe bij te dragen, dat RECHT gesproken en gedaan wordt. Mijn vader kan trots op me zijn. Wat hij in het geheim deed, doe ik open en bloot.

De patienten in coma kunnen niet voor zichzelf opkomen, omdat ze niet gehoord worden. Zelfs niet in gerechtelijke procedures, die voor hun behandeling bepalend zijn, omdat zij niet spreken kunnen. Zelfs als de patient zich op andere wijze uiten kan, wordt hem niet gevraagd, wat hij wil.

Daarom is het voor mij absoluut noodzakelijk om mij in te zetten voor deze patienten en er alles wat ik kan aan te doen, dat iedereen weet, hoe een patient in coma behandeld moet worden, om zich weer te kunnen bewegen. Daarom vind je op deze pagina zoveel informatie. Wat je niet gevonden hebt, kun je wellicht ervaren op een OPLEIDING OF CURSUS.