E L E V A T O R – P I T C H

Vijfhonderd woorden mag het verhaal bevatten, dat meedoet aan de AVRO verhalenwedstrijd. Hoeveel zijn dan vijfhonderd woorden?

Aangezien net een verhaal geschreven is, dat op de webpagina gezet wordt, en dat ca. 2 A4 groot is, wordt met behulp van het computerprogramma gekeken, hoeveel woorden dit verhaal heeft.

De schrik is groot. Het zijn 3500 woorden. Dat betekent, dat het verhaal voor de verhalenwedstrijd slechts een zevende deel van deze woorden mag bevatten. Dat doet denken aan de publicatie van een geliefde, die van de uitgever te horen had gekregen, dat het artikel met de helft ingekort moest worden.

Half zoveel woorden en hetzelfde daarmee zeggen? Een zevende deel van het aantal woorden en daarmee hetzelfde zeggen? De woordenkunstenaar schrijft alsmaar weer opnieuw en soms is het een kort verhaal en soms een lang verhaal, de strekking van alle verhalen is altijd hetzelfde.

Zoals je een zanger aan zijn liederen herkent, zo herken je de schrijver aan zijn teksten. – 173 woorden telt de computer nu. Nog anderhalf keer zoveel en de vijfhonderd zijn bereikt. Een verhaal kan je dat amper noemen. Het is een uitreksel.

Of een vlugblad, zoals de schrijver schrijft, die kort en krachtig even wat van zich wil laten horen. Het vlugblad past op een A5-je, dat dubbel geklapt wordt. Het ziet er dan gezellig uit als een boek, zonder dat het een boek is.

Het boekidee komt, doordat je het open kunt slaan en er daardoor meer dan twee pagina's zijn. Door het halve A4-tje dubbel te klappen, ontstaat een klein boekje, waarin de nieuwsgierige medeburger kijkt, nadat hij het vlugblaadje aangenomen heeft, omdat hij de voorkant zo aantrekkelijk vond.

Ondertussen zijn meer dan 289 woorden geschreven en het verhaal moet dus tot een einde komen. Wat een idee. Het lijkt wel een schriftelijke elevator pitch! Of is er op de webpagina een 0 vergeten en mogen er maximaal 5000 woorden gebruikt worden?

Hoe komt iemand op het idee om woorden te gaan tellen? Het ene woord heeft twee letters en een ander woord heeft 8 of 13 of nog meer letters. Als je het verhaal moet drukken, zegt het aantal woorden dus niets?

Of is het zo, dat een artikel, dat geschreven wordt, altijd een bepaald percentage korte en langere woorden heeft? Is het zo, dat een artikel van 500 woorden een bepaalde lengte heeft, omdat in de taal, waarin het artikel geschreven wordt, die vijfhonderd woorden altijd maximaal en minimale plaats innemen?

De vooruitziende blik van de uitgever geeft geen aantal woorden op aan de schrijver, maar laat de schrijver lekker zelf schrijven en daardoor levert de ene schrijver een super kort artikel in de maand, waarin de andere schrijver extra veel woorden nodig heeft gehad om zijn publiek datgene duidelijk te maken, wat hij deze keer had uit te leggen.

483 woorden tot nog toe. Dus nog een afsluitende zin: stop met tellen en begin te voelen. Voel hoe het voelt om met weinig woorden veel te vertellen.

Het woord is vlees geworden en daardoor ligt er nu een boek hier op tafel. Het boek handelt niet over handel, maar over handelen.

Het handelen van mensen, die van mening zijn, dat zij altijd beter weten hoe of wat, is de drijfveer om dit boek te schrijven. Want de schrijver is van mening, dat hij altijd alles beter weet.

Hij onderzoekt en behoudt het goede dat hij vindt en laat het rijpen en geeft het door aan hen, die het ook willen onderzoeken en laten rijpen en doorgeven en zo voort. Het is niet makkelijk om kritiek te uiten over zaken, die men waarneemt, waarvan men voelt, dat zij niet in orde zijn, maar waarvan men niet onder woorden kan brengen wat er niet klopt.

Het hart klopt in de keel, de zweetdruppels staan op het voorhoofd. Niet van inspanning, maar van angst om wat de gevolgen zijn van. De gevolgen van zijn niet altijd bekend. Soms moet men de angst terzijde schuiven en in plaats van het veilige bed op te zoeken de stoute schoenen aantrekken, eventueel een hoed opzetten en op stap gaan. De zon opzoeken of de koude, al naar gelang de behoefte.

Degene, die graag met grote snelheid van de berg afglijdt, zal graag een koude hebben, die gepaard gaat met sneeuw en ijs, waardoor de sneeuw goed glijdt, want een zonnige piste kan goed matschig worden, waardoor de snelheid niet hoog kan worden.

Bergen worden gemeden of beklommen. Ze bestaan en zijn niet te overzien, soms ontstaan ze doordat er geen vaart mogelijk is of een onbeweeglijkheid ontstaan is, die het verwijderen van de bergen onmogelijk maakt.

De bergen papier, die in vele huizen plaats innemen, wachten. Zij wachten op. Waarop wachten zij? Wachten zij erop, dat zij gelezen worden en als zij niet gelezen worden, wat gebeurt er dan?

Het kan zijn, dat er een papier ligt van een overheidsdienst zoals belastingdienst of gemeente, dat er geld betaald moet worden en als dat niet voor een bepaalde datum betaald wordt, dan moet er meer geld betaald worden.

De burger heeft zichzelf wat aangedaan door het laten ontstaan van een overheid, die geen geduld heeft. De privé ondernemer kan zich niet veroorloven om rekeningen, die niet betaald worden, door het gerecht te laten innen.

Dat kost veel te veel geld, maar de belastingdienst en andere overheidsdiensten kost dat kennelijk geen geld? Want het gaat van de grote hoop? De belastingbetaler, die weinig geld heeft, kan niet protesteren tegen maatregelen, die hem geld kosten, als hij de kosten van dat protest niet kan betalen.

Zoals de burger geen pas kan kopen, als hij geen geld heeft. En dus kan hij zich dan niet legitimeren en kan dus ook geen geld meer krijgen van de bank of post aannemen, die voor hem klaarligt op het postkantoor, omdat hij niet thuis was.

De pas, die meer dan 100 euro kost, is voor vele mensen niet meer te betalen, want de uitkering, die minder dan 400 euro overlevingsgeld per maand bedraagt, naast een minimale uitkering voor huur, is niet berekend op het moeten kopen van een pas.

Elke 5 jaar moet de pas vernieuwd worden. Hij kost nu ca. 120 euro en dat betekent elk jaar 24 euro sparen om een pas te kunnen kopen. Nou, dat lukt dus niet, want over 5 jaar kost die pas ca. 200 euro, uitgaande van de verhoging van de kosten tussen 2011 en 2014.

Dus in plaats van elk jaar 24 euro per maand te moeten sparen, moet de uitkeringsontvanger per jaar 40 euro sparen voor de pas. Daarbij komen nog de kosten van de pasfoto, die alsmaar duurder worden, omdat er alsmaar hogere eisen aan gesteld worden.

Dus de burger, die een pas nodig heeft, moet rekenen met kosten van ca. 50 euro per jaar om over 5 jaar een nieuwe pas te kunnen kopen. Dat is dus ca. 5 euro per maand, als hij in de buurt van een plek woont, waar hij een pas kan kopen.

Als hij in het buitenland woont, kan het goed zijn, dat hij honderden kilometers moet reizen om een ambassade te vinden, waar hij een nieuwe pas kan kopen. Daar moet hij dan 2x naar toe.

Een keer voor de aanvraag en een keer om hem af te halen. Dus die reiskosten moet hij ook gespaard hebben. Want de ambassade doet niks voor niks? In ieder geval heeft ook het ambassadepersoneel een duidelijke richtlijn, waaraan zij zich te houden heeft.

Onder andere geldt, dat zij onpersoonlijk moeten zijn. Dat betekent dan, dat de een wel een pas krijgt en een ander niet? Want het persoonlijke drama, dat men geen geld heeft voor een nieuwe pas gaat niemand wat aan?

De gevolgen van geen pas hebben deert niemand? Geen pas hebben betekent niet alleen, dat je geen geld kunt halen bij de bank, als je je moet legitimeren, maar het betekent ook, dat je niet kunt reizen.

Je kunt dan niet uit het land, waar je in zit, als dat land een grenscontrole heeft, wat in Europa vaak niet meer het geval is, maar soms ook wel en als je dan, zonder pas in een ander land bent, dan kun je niet meer naar huis.

Dat gebeurde ook mensen, die “illegaal” naar het moederland vertrokken waren na de tweede wereldoorlog, gebruik makend van een mogelijkheid met familie mee te kunnen rijden.

Na de ontberingen in het vreemde land, even de familie bezoeken en kijken, hoe het met hen ging. Na al die bange jaren, waarin in de familie veel leed beleefd was, waarover niet gesproken kon worden, elkaar zien en voelen, hoe het met elkaar ging.

Even zien, hoe het leven eruit zag. Dat kun je niet altijd van afstand, daarvoor moet je soms iemand zien. Fysiek zien. Je hoeft hem niet de hand op te leggen of te geven, maar gewoon kunnen aanschouwen.

Een lijk wordt geschouwd om de doodsoorzaak vast te kunnen stellen, de levenden aanschouwen elkaar om te kunnen zien, hoe het met de ander gaat. Is hij grijzer geworden, kaler, magerder, dikker, straalt hij of heeft hij een bochel gekregen?

De mens ziet meer dan de buitenkant en reageert daar ook op. De wetenschap kan veel, maar de liefde meten blijft een geheim. Ook de straling van de mens is iets, waarmee de wetenschap, voor zover ik weet, nog niets kan beginnen.

De ogen van de patient in coma stralen en vragen. Zij vragen om beweging. Zij vragen om hulp te bewegen. Niet doorbewegen maar door bewegen kunnen bewegen. De vreemde taal, die geleerd is, maakt, dat men zich in het vreemde land kan uiten, maar begrijpen, wat de vreemdeling vertelt, is moeilijk.

Hij praat te snel, in dit tempo kan de nieuweling hem niet begrijpen. Hij moet nog elk woord vertalen om de betekenis van het gezegde tot zich door te kunnen laten dringen. Wanneer hij in de vreemde taal veel emotionele ervaringen heeft, hoeft hij niet meer te vertalen.

Dan voelt hij, wat er bedoeld wordt en kan daarop reageren. Dan verandert zijn begrip voor de vreemdelingen. Dan begrijpt hij, waarom zij zo weinig of zo veel werken. Dan weet hij, dat zij niet lui zijn, maar dat het klimaat geen werken toelaat in de hitte.

De buitenlanders, die in de Arabische wereld de kunststukken bouwen, die daar gebouwd worden, doen wat de eigen inwoners niet kunnen. Zij kunnen niet in de hitte werken. Dan trekken zij zich terug en genieten de airco.

De buitenlanders, die in dit gedeelte van de wereld gekomen zijn om hun miserabele financiele situatie te veranderen, veranderen hun systeem om in dit klimaat dit werk te kunnen doen.

De Duitser, die een maand overuren maakt in de hitte van de zomer, doet dit met veel inzet en geniet de tijd, die hij hier niet hoeft te werken, omdat hij in dit verre land veel verdiend heeft met zijn expertise.

Hij is zich echter ook zeer goed bewust, dat er heel veel mensen in dit gedeelte van de wereld, waar olie in overvloed uit de aarde gehaald wordt, wonen en werken ten koste van hun gezondheid.

Deze mensen, die uit Nepal, India en andere landen komen, doen het zware werk en worden daar minimaal voor betaald. In eigen land hebben deze mensen helemaal niets te verdienen, dus liever wat verdienen dan niets, maar de kans, dat zij dit overleven, wordt steeds kleiner.

Zoals de mensen, die een nier verkopen om hun familie wat geld ter beschikking te kunnen stellen. Met slechts een nier kan men leven, maar niet alles doen. De kracht ontbreekt en in arme landen, waar de nieren verkoop hoogtij viert, zijn de nierdonoren ten dode opgeschreven, omdat zij geen kans op werk meer hebben.

Met hen gaat ook de familie te gronde. De mensen, die zich een nier kopen, zijn zij zich bewust, in wat voor systeem zij zich daardoor begeven? De nier, die zij van de donor gekregen hebben, verbindt hen heel fysiek, met deze familie.

De nier is HET orgaan, dat familieleden met elkaar verbindt. Schuldgevoelens zijn oorzaak van beslissingen, die verlies van energie tot gevolg hebben. Een orgaan verkopen kan nooit energie opleveren, want een orgaan is onvervangbaar.

De medische wereld kan veel, maar niet de funktie van een orgaan overnemen zonder daarbij schade te berokkenen. Alle chemische preparaten hebben bijwerkingen, die ongewenst zijn, een oorzaak van de steeds toenemende hoeveelheid medicijnen, die mensen tot zich nemen.

Het begint met een middel en vervolgens komen er middelen bij om de bijwerkingen tegen te gaan, in plaats van dat de patient een kans geboden wordt om met de nieuwe toestand gewend te raken en van binnen uit zijn eigen systeem te leren kennen en om te programmeren, zodat hij met dit veranderde systeem goed kan leven.

Een ingreep is soms nodig, maar de angst voor de dood veroorzaakt meer lijden dan nodig. Door overhaastte beslissingen, mede door de druk, die door artsen op patienten wordt uitgeoefend, zonder een alternatief geboden te worden, zijn vele mensen geopereerd, die zonder operatie maar met een andere levensstijl een veel aangenamer en gezonder leven gehad zouden hebben.

De reclame voor chemische praparaten is niet altijd eerlijk. De man, van wie twee foto's getoond worden bij het artikel over kanker, is waarschijnlijk niet aan de kanker overleden, maar aan de uitwerking van de chemokuur, waardoor hij zijn haren is kwijtgeraakt en ook zijn weerstand tegen alles.

De chemo, die gebruikt wordt, kan niet selectief werken, omdat de mens een geheel is. Alles is met elkaar verbonden, of je het wilt of niet. Je kunt je afsluiten voor elk gevoel, dat betekent niet, dat je niet voelt, maar slechts, dat je het je niet bewust wordt.

De tandarts, die geen tijd wil nemen om de patient zonder verdoving te behandelen, veroorzaakt shock. De shock ontstaat door het systeem, dat er pijn optreedt, zonder dat erop gereageerd kan worden.

Verdoving is een manier om een shock te verwerken, mits er voldoende beweging mogelijk is. De coma toestand, die iemand in stand houdt door te gaan eten of vreten, zal daardoor langzaam verwerkt worden. Ook, als deze mens zich deze coma toestand niet bewust is.

Hij weet helemaal niet, dat hij een coma toestand heeft. Hij voelt zich niet kiplekker, maar kan meestal niet vertellen, wat er aan de hand is. Hij weet niet, waarom hij zich niet happy voelt, bang is of boos of door en door koud.

Hij voelt het misschien niet eens bewust en doet maar wat, om de onrust, die in hem is, tot bedaren te brengen. In het luxe westen kan het dan zijn, dat iemand de alcohol als beste vriend heeft of, wat moderner het “witte goud” en dat opsnuift, terwijl hij in het stadspark de hond uitlaat.

Die wil graag lopen, maar het baasje is niet meer beweeglijk. Niet omdat het zo oud is of te jong, maar omdat het leven zo is, zoals het is en de eenzaamheid, het gevoel van alleen te zijn en niemand te hebben, die iets om hem geeft, een vervanger heeft doen zoeken.

De workaholic is een geluksvogel, omdat hij zijn fysieke lichaam nog het minste misbruikt, de alcoholiker is een bekend verschijnsel, vaak ontstaan door op het werk of in het openbare leven niet met de mond vol tanden of met lege handen te willen staan en niet “zo ongezellig” te willen zijn.

“Je moet leren drinken” zegt men en als je dat niet doet, val je er buiten? Dan hoor je niet bij de groep? Als je geen druppel nodig hebt om waar te nemen, waar de schoen wrikt of wie nu weer teveel gedronken heeft en zich niet meer staande kan houden, hoor je er niet bij?

Ontslagen door een overgebruik van drank of verdovende middelen is een oud bekend verschijnsel. De arts, die in het buitenland gaat werken, waar zijn papieren zonder verdere controle als voldoende beschouwd worden, is soms een verslaafde, die in eigen land niet meer aan de bak komt, omdat hij daar getoond heeft misbruik van zijn positie te maken.

De arts, die zelfs aan kinderen morfine gaf, volgens de rekening, die hij aan de verzekering stuurde, gebruikte deze morfine zelf. Hij werd hoogst agressief, als hij de morfine weer nodig had en trok zich dan terug in de badkamer en kwam er als een zeer joviale mens weer uit.

Een ervaring om nooit meer te vergeten, vooral niet, omdat jaren later gezien werd, hoe een jonge meid in een park schichtig om zich heen keek, voordat zij zich vooroverboog om een snuif te nemen. De hond wilde lopen, zij kon niet.

Vele mensen tonen op een dergelijke wijze hun behoefte aan hulp, aandacht, aan medeleven en zoeken naar een oplossing voor hun probleem. We zijn niet alleen op de wereld, maar allemaal met elkaar verbonden. Of we willen of niet.

We hoeven geen familie met elkaar te zijn of een orgaan van elkaar te hebben om met elkaar verbonden te zijn. De aarde verbindt ons allen met elkaar, zoals ook de hemel dat doet.

En de gedachtenwereld is voor ons allen toegankelijk en daarin vinden we alles. We kunnen ons op positieve gedachten richten of op negatieve en alles ertussen in. En onbewust doen we dat ook en de ene keer zijn we himmelhoch jautzend en de andere keer zum Tode betrübt en hebben we geen idee, hoe we uit deze rotsituatie kunnen komen.

Vol ijver doen we ons best en wordt ons door Jan en Alleman verweten, dat we lui zijn, niets kunnen of niets doen om onze situatie te veranderen. En daardoor worden we alsmaar onzekerder, of we werkelijk wel het juiste doen en op de goede weg zijn.

En als we dan liften en met een vaartje van 180 kilometer per uur naar een volgend benzinestation gereden worden, dan kan het zijn, dat dat voor ons een teken is, dat we op de goede weg zijn.

Eindelijk niet vele uren in eigen land moeten wachten tot iemand bereid is om een stukje te helpen op de weg naar huis. Vele helpers werden door het liften tot aktie uitgenodigd. Daaronder ook twee vrouwen, die de laatste keer in een prachtige oranje auto op weg waren naar Nederland, waar de eerste Koningsdag gevierd zou worden.

Deze vrouwen werden weer gevraagd, of zij een stukje zouden willen helpen om de weg naar Nederland af te kunnen leggen en weer antwoordde de gevraagde vrouw, dat zij haar vriendin moest vragen en wimpelde af.

Nee, zij willen niet helpen om een vrouw, die geen geld heeft en wel veel spullen een stuk op weg te helpen. Een kaart van de Koning willen zij ook niet hebben, gewoon zo, omdat zij zo'n mooie oranje auto hebben, want “hem kennen we al”.

Vele mensen zijn min of meer geregeld op dezelfde weg en hen wordt dan hetzelfde gevraagd en dat herinneren zij zich dan niet en de vrager kan hierdoor zijn herinnering terug krijgen.

Hij herinnert zich steeds sneller, dat hij al eens in deze situatie was. Mensen stellen zich voor, vertellen, dat zij nooooit lifters meenemen en tijdens de rit blijkt dan, dat deze chauffeur al eens eerder deze dienst bewezen heeft.

Door het herinneren worden verbindingen, die gestoord zijn, weer hersteld. Verbindingen raken gestoord door onjuiste informatie. De vader, die liegt over zijn bezoekjes aan andere vrouwen of de moeder, die verzwijgt, dat zij een vriend heeft, waardoor zij zich laat verwennen, veroorzaken bij de kinderen wantrouwen.

Het wantrouwen, dat een kind in zijn jeugd opbouwt, moet hij als volwassene weer kwijt zien te raken om op zichzelf te kunnen vertrouwen. Wanneer men in coma is, wat een deelcoma is, bijvoorbeeld je niet herinneren kunnen, wat je woensdagmiddag gedaan hebt, zul je aan jezelf twijfelen.

“Heb ik het wel of “Heb ik het wel goed gezien?” “Wat gebeurt er, wanneer ik de waarheid vertel en het vergeten heb of.......?” De onzekerheid, die een gevolg is van ervaringen als kind, waarbij men waargenomen heeft, dat er iets aan de hand was, dat nagevraagd heeft en het ontkend werd, terwijl het achteraf wel degelijk zo bleek te zijn, zoals men had waargenomen, wordt minder, wanneer men als volwassene niet meer navraagt, maar op een andere manier op het antwoord wacht.

Dan zal blijken, dat men het juist had waargenomen. De vrouw, van wie men ziet, dat zij zwanger is, blijkt zwanger, waarbij de informatie daarover indirekt aankomt. In plaats van een mededeling van de vrouw zelf, vertelt een gezamelijke bekende, dat de vrouw bevallen is.

De vrouw, die al eens zwanger was en daar geen kind uit heeft, zal niet meteen aan de grote klok willen hangen, dat zij zwanger is en ook de vrouw, die net weer terug is op het werk na een zwangerschapsverlof, zal niet altijd meteen willen bekennen, dat zij weer zwanger is.

Zwanger zijn is niet alleen het een kind in de buik laten groeien, maar het kan ook een idee zijn, dat men heeft en dat moet rijpen. Dat tijd nodig heeft om te uiten en te weten, wat er met dat idee moet gebeuren om het te kunnen manifesteren.

De ene mens gaat zitten en schildert zijn gevoelens, gedachten en behoeften, de ander schrijft ze op en weer een ander gaat naar de disco of naar het danscentrum en ontmoet daar de man van....

Zij begroet deze man als een oude vriend en de man beantwoordt dat, om haar vervolgens te vragen, wie zij is, want hij kent haar niet. Zij dacht, dat hij een bekende van haar was, maar hij is niet die persoon.

Zij schaamt zich niet, omdat hij zo open en geinteresseerd reageert en zij hebben een heerlijke dansavond samen. Samen kunnen dansen is een rijkdom, die niet in geld is uit te drukken. Omdat er verschillende basisvormen van bewegen bestaan, zijn er groepen mensen, die goed met elkaar kunnen dansen en anderen, die moeite moeten doen om met elkaar te dansen.

Het bewegingspatroon is zo verschillend, dat het samen bewegen moeilijk is. Zelfs als men elkaar door en door kent, blijft dit zo. Men kan samen leren dansen, maar de manier van bewegen is zo verschillend, dat samen bewegen nooit zo natuurlijk aanvoelt als met iemand, die dezelfde manier van bewegen heeft.

Partners voor het leven kunnen op vele manieren bij elkaar gebracht worden. Soms is het een etentje, dat de doorslag geeft, soms is het een reis of een verblijf in het ziekenhuis, waardoor men zijn partner leert kennen, liefhebben en eeuwige trouw belooft, zonder te weten, of men die eeuwige trouw op den duur kan opbrengen.

Hoe ontwikkelt men zich zelf en hoe ontwikkelt de partner zich? Wordt hij een blok aan het been, die alles wil controleren en bang is, dat men weg loopt en niet meer weer komt of overlijdt? Hoe kan men in een relatie elkaar zo vrij laten, dat men zich ook daadwerkelijk vrij voelt en daardoor de relatie kan genieten?

De onzekere kan proberen door afscherming de relatie in stand te houden, hij kan ook door een controlerend gedrag proberen om zijn onzekerheid te bedwingen. Het best is om te zoeken naar het vertrouwen in de eigen zekerheid, dat men vrij is en de moeite van het liefhebben waard.

Door de moeite van het liefhebben waard te zijn, kan de waard zijn gasten vertrouwen. Door in zich zelf te vertrouwen, kan men ook de ander vertrouwen. Het idee, dat een ander genoeg aan jou moet hebben, is een bieridee. Niemand heeft genoeg aan maar een partner.

Want als dat wel het geval zou zijn, zou je niets meer hebben om over te spreken? Of je moet samen zoveel ervaren, dat je daarover met elkaar kunt spreken. De partners, die ook het werk met elkaar delen, moeten elkaar kunnen vertrouwen en in de ogen kunnen kijken om een gelijkwaardige relatie te kunnen hebben.

Geld of geen geld kan een reden zijn om zich niet gelijkwaardig te voelen en daardoor in de relatie zich niet veilig te voelen. Want als degene, die over het geld gaat, wil, kan hij je de laan uit sturen of er zelf vandoor gaan en dan sta jij met lege handen of met volle, als je in de tussentijd kinderen hebt gekregen, die om aandacht gillen en verzorgd moeten worden.

De vrouw kan niet zomaar weglopen en de kinderen de kinderen laten. Er zijn vrouwen, die het doen en met hangende pootjes terug komen en als de man hen dan binnenlaat, blij, dat hij niet meer alleen ervoor staat, heeft de vrouw geluk?

De kinderen hebben van de moeder dan de informatie gekregen, dat zij niet de moeite waard zijn om voor te zorgen en dat kan een basiswantrouwen veroorzaken in het eigen vermogen voor zichzelf te zorgen en het leven waard te zijn. Het idee, dat men het leven waard is, is in veel families slechts beperkt aanwezig.

Men heeft geleerd om te dienen en door dit dienen is men het leven waard en als men niet meer kan dienen, kan een gevoel van nutteloosheid en niet waard zijn optreden, wat zich in depressies uiten kan.

De depressie, die regelmatig optreedt, wijst op een systeem storing, die opgeheven moet worden om de depressie op te heffen. Daarvoor kan homeopathie hulp bieden, wanneer het juiste middel gevonden wordt om de oorzaak van de depressie aan de oppervlakte te brengen.

De oorzaak is niet fysiek, maar energetisch, al dan niet veroorzaakt door een fysieke toestand zoals een tekort aan voedsel, zoals in de tweede wereldoorlog in vele families ervaren is.

In de hongerwinter hebben vele mensen niets te eten gehad en geleerd om van licht en liefde te leven en deze informatie hebben zij veelal doorgegeven aan hun nakomelingen. Deze weten daardoor, dat het mogelijk is om van licht en liefde te leven en kunnen op deze informatie terug grijpen wanneer zij in een soortgelijke situatie komen.

De tendens naar niet-eten is niet alleen een reaktie op het gebrek aan geld, maar ook op de ervaring, dat men door niet-eten helder blijft en zich kan herinneren. Weet, wat er gaat gebeuren en onafhankelijk is.

De mensen, die agressief worden, als zij niet op het moment, dat zij eten verwachten, te eten krijgen, zijn afhankelijk van eten voor hun gemoedstoestand. Door de agressie, die optreedt, toe te laten en er een uiting aan te geven, kan de oorzaak van die agressie weggenomen worden.

Misschien is niet bekend, waardoor deze agressie optreedt, maar door hem steeds weer toe te laten, zal hij steeds minder sterk worden, waardoor hij kan verdwijnen. Door de agressie alsmaar met voedsel tot bedaren te dwingen, wordt niet datgene verwerkt, wat verwerkt moet worden om niet meer agressief te worden, maar moet energie besteed worden om het opgenomen voedsel te verwerken.

Slapen is ook een methode om niet te verwerken, zoals slapen ook gebruikt kan worden om te verwerken. Het slapen, dat gedaan wordt zonder het bewustzijn, dat men ook wakker kan blijven en zich met zichzelf kan bezig houden en voelen, wat er gebeurt, kan de mens in het coma van alledag houden. “Ik moet eerst koffie drinken als ik wakker word, anders word ik niet wakker” of “Ik moet eerst douchen, anders word ik niet wakker”, zijn uitspraken, die een afhankelijkheid tonen.

De vrouw, die in elke stad, waar zij komt, als eerste uitzoekt, wanneer een zelfhulpgroep van de anonieme alcoholiker elkaar waar ontmoet, kan dit doen om aldaar mensen te leren kennen, maar het is de vraag, of dit de werkelijke reden is.

Wanneer het werkelijk het eerste het beste is, wat iemand doet in een vreemde stad, komt de verdenking op, dat de vrouw afhankelijk is van de zelfhulpgroep en dan is de vraag, wat die zelfhulpgroep voor aantrekkingskracht heeft.

Is het aandacht krijgen van anderen, die in eenzelfde schuitje zitten, wat maakt, dat met deze mensen contact wordt opgenomen? Men zou ook naar een dancing of film of concert kunnen gaan en daar mensen ontmoeten of gewoon op de marktplaats met mensen in gesprek komen, die ook de lakenhal of het bijzondere gemeentehuis bekijken.

Dit lukt echter alleen maar, als men niet bang is om vreemde mensen aan te spreken, iets, wat degene, die geen mensen kan herkennen, meestal wel is. Hij zal zich liever laten aanspreken, zodat hij daaraan merkt, of hij die persoon hoort te her-kennen of niet.

4727 woorden