Nu zit ik alweer in jouw auto. De eerste keer, dat wij elkaar ontmoetten, kwam jij bij mij aan de deur. Ik had je ouders gebeld, omdat ik geld gevonden had met een ziekenfondspasje en dat pasje stond op naam van je kind.

Je beurs is gestolen en je wist niet zeker, waar het ding gebleven was. Je was bij de supermarkt en daarna weet je het niet meer. Ik was aan het liften. Op weg naar Freiburg. Het goot.

En ik baalde er een beetje van, dat ik voor Staufen, bij het zwembad, eruit gelaten werd. Ik moest dus tot in Staufen lopen, voordat ik verder kon liften. Nou ja, er zou wel een reden voor zijn. De reden was dus jouw geld en ziekenfondspasje.

Ik kon het geld niet gewoon in mijn zak steken. Dat pasje bracht mijn speurderszin in aktie en in het telefoonboek vond ik het telefoonnummer van je ouders. Mijn ziekenfondspasje gebruik ik niet meer. Ik heb mijn vrijwillige lidmaatschap van het ziekenfonds opgezegd, maar ze blijven me brieven sturen, dat ze een foto van me willen hebben.

Ze willen een foto hebben om een modern pasje te maken en voeren me gewoon nog steeds als vrijwillig lid, terwijl ik vrijwillig opgezegd heb. Het ziekenfonds beweert, dat het niet mogelijk is, om mij als lid uit te schrijven.

Dat is nog tot daar aan toe, maar dat ik daardoor verder premie moet betalen, vind ik niet gerecht. Sinds wanneer maakt de regering wetten, die iemand verplichten lid te zijn van een vereniging, waarvan hij geen lid wil zijn en die hem bovendien meer geld kost dan hij verdient?

De verzekering, die mij als lid wil houden, betaalt ondertussen niets meer, omdat ik 2 maanden geen premie heb betaald. Omdat ik 2 maanden geen premie heb betaald, wordt niets meer vergoed, maar ondertussen loopt de premie gewoon door.

Dus ik moet geld betalen voor een dienst, die niet geleverd wordt! Deze verzekering is geen verzekering voor de verzekerde, zoals de bedoeling was, maar voor de verzekeringsmaatschappijen. En deze verzekeringsmaatschappijen doen hun best om patiënten in coma niet de noodzakelijke behandeling te vergoeden.

De patiënt in coma heeft een elektrische rolstoel met stafunktie nodig, zodat hem gedurende de dag veel verschillende houdingen aangeboden kunnen worden en zodat hij zelf bij geringe zelfstandige beweging de stoel bedienen kan.

Het ziekenfonds, dat de patiënt in coma een mechanische rolstoel in plaats van een elektrische levert met de verklaring, dat de patiënt de elektrische rolstoel niet zelf bedienen kan, heeft een schijnbaar goede reden misbruikt om spaarmaatregelen uit te voeren.

Deze spaarmaatregelen gelden echter alleen op de korte termijn. Als na afloop van het leven van de patiënt alle kosten bij elkaar gerekend worden, blijkt deze simpele verwisseling van stoel een hele dure zaak te zijn geweest.

Omdat de elektrische rolstoel met stafunktie niet aan de patiënt in coma geleverd is, wordt de patiënt in coma niet in vele verschillende standen geholpen, waardoor hij niet gestimuleerd wordt in het bewegen en daardoor niet zelf kan bewegen.

Hierdoor is hij niet na 3 jaar in staat zichzelf weer te verzorgen, maar moet nog steeds verzorgd worden. En dit verzorgd worden kan langer dan 24 jaar duren. Dus meer dan 21 jaar langer dan wanneer de elektrische rolstoel met stafunktie meteen geleverd zou zijn.

Bovendien blijkt, dat de patiënt elke 2 jaar een oponthoud in het ziekenhuis nodig had, omdat zijn verzorging niet optimaal was. Een longontsteking of een blaasontsteking, een sondeprobleem en in de hele erge gevallen, decubitus, kunnen aanleiding zijn voor een ziekenhuisoponthoud.

De kosten van een dergelijk oponthoud zijn extra hoog, omdat de patiënt extra veel verzorging nodig heeft. Deze verzorging krijgt hij vaak niet waar hij woont, omdat in verpleeghuizen daarvoor te weinig personeel ingezet wordt.

Vele patiënten in coma komen niet dagelijks uit bed en dus wordt de posturale reflex niet gestimuleerd. Door slechte lagering wordt de abnormale tonus gestimuleerd terwijl het niet bewegen ook een abnormale tonus stimuleert.

Wanneer de patiënt in coma dagelijks maximaal 8 uur in bed ligt en in de overige tijd doelgericht bewogen wordt, kan hij in 3 jaren weer op de been zijn. Hiervoor moet het team om de patiënt heen samenwerken en zich bewust zijn van de mogelijkheden en onmogelijkheden van de patiënt.

Elke patiënt heeft zijn eigen specifische mogelijkheden en onmogelijkheden, die bepalen welke handelingen verricht moeten worden, opdat de patiënt zich weer kan bewegen.