Sinds vandaag de stroom is uitgevallen, maakt de koelkast meer kabaal dan daarvoor. Of komt het omdat ik ijs gekocht heb, dat nu in het ijsvak ligt?

Toen de stroom uitviel, schrok ik me een hoedje. In de woning aan de Rotenbuck 6 heb ik 4 weken zonder elektra gezeten en dat is genoeg voor de rest van mijn leven. Als ik op vakantie ben en niets te schrijven heb, heb ik geen elektra nodig, denk ik, maar nu wil ik des nachts weer kunnen schrijven.

Ik wil schrijven om het therapeuten, ziekenfondsmensen, artsen, wettelijke vertegenwoordigers, rechters en alle anderen, die verantwoordelijk zijn voor de behandeling van patiënten in coma mogelijk te maken om zich te informeren over de mogelijkheden, die er zijn om patiënten in coma zodanig te behandelen, dat zij zich weer bewegen kunnen.

Daartoe moeten deze patiënten bewogen worden. Zij zijn niet zo ziek, dat ze de hele dag in bed moeten liggen. Zij kunnen zich door de schok van het trauma alleen maar niet bewegen. Zij zijn verstijfd van schrik en deze verstijving is nog niet opgeheven, alhoewel de levensgevaarlijke toestand, die deze verstijving veroorzaakt heeft, niet meer aanwezig is.

Met deze verstijving gaat een onvermogen tot spreken gepaard, omdat spreken ook een aktiviteit van spieren is. Aangezien alle spieren verstijfd zijn, wordt het spreken ook onmogelijk. Sommige patiënten worden daardoor als niet meer aanspreekbaar ingeschat, terwijl zij volledig bij zinnen zijn.

Ons onvermogen om te communiceren met mensen, die niet spreken kunnen, bepaalt ook bij andere niet sprekende mensen zoals autisten bijvoorbeeld, ons gedrag. Wij gaan ervan uit, dat mensen, die niet spreken kunnen, stom zijn, waarbij het woord stom een dubbele betekenis heeft.

"Doe niet zo stom!” zeiden wij vroeger tegen elkaar als we dat, wat de ander deed, dom vonden. Tegenwoordig wordt dat niet meer gezegt, maar de mens, die sprakeloos is, wordt als dom behandeld.

En dat, terwijl er zoveel sprakeloze niet stomme mensen zijn. Deze niet stomme mensen zijn slechts dan sprakeloos, wanneer zij emotioneel zijn. Zij doen dus hun best, om niet emotioneel te worden, zodat niemand merkt, dat zij in emotionele toestand stom zijn.

Ik ben ook zo iemand. Ik kon geen woord uitbrengen, als ik emotioneel was. Dat is nog steeds een beetje zo. Nu hoort men nog de tranen in mijn stem in een emotionele toestand, maar stom ben ik niet meer.

En ik heb gemerkt, dat ik niet de enige ben, die dit “euvel” heeft en dit bemerken, was voor mij een hele verlossing. Niet meer de enige zijn, die sprakeloos is, als hij emotioneel is. Het is kennelijk een tamelijk veel voorkomende toestand en de reden, waarom zoveel mensen hun best doen om niet emotioneel te worden.

Want dan worden ze stom en kunnen ze geen woord meer uitbrengen! De niet sprekende autist is gewoon een versterkte vorm van dit “euvel”. De niet sprekende autist is voor mij altijd een hoogst interessante mens geweest en ik heb me zeer geeerd gevoeld toen een niet sprekende autist op mijn schouders ging zitten!

Dat hij deze nabijheid toeliet, was voor mij een teken van grote vertrouwdheid. De niet sprekende autiste, die me bij de hand nam en naar de speelkamer voerde en me daar wat over een bal wilde duidelijk maken, deed mijn hart sneller kloppen en ook toen voelde ik me zeer geeerd, dat ik door haar zo bij de hand genomen werd.

Toen haar vader me zei, dat het toch niet te geloven was, dat het meisje een half uur eerder letterlijk de tafel had afgeruimd, bedacht ik me, dat ik me dat wel degelijk kon voorstellen. Als over mij beslist zou worden, dat ik bestraft zou worden, als ik niet zou kunnen spreken, terwijl ik niet kan spreken, zou ik ook de tafel willen afruimen.

Alles eraf smijten om te laten weten, dat ik het niet eens ben met de beslissing, die zojuist genomen is. De therapievorm, die gebruikt wordt om niet sprekende autisten aan het spreken te krijgen, is voor mij een onbegrijpelijke behandelmethode.

Gedragstherapie wordt hij genoemd en de therapeute kreeg het voor elkaar om 2 uur lang met 6 verschillende attributen te schuiven om te proberen vast te stellen, hoe intelligent de jonge niet sprekende autist is.

Ze koos 3 attributen uit en legde ze voor zich op tafel en vroeg de jongen om attribuut 1 aan te wijzen. Dat deed hij en vervolgens verschoof ze attribuut 1 naar een andere plek en vroeg hetzelfde nogmaals. Ik zei haar, dat ik eerst zou vragen, waar attribuut 2 lag en als hij dat goed zou aanwijzen, dan waar attribuut 3 lag.

Dat deed ze toen en hij wees elk attribuut juist aan. Ik zou dan 3 nieuwe attributen genomen hebben. De therapeute niet. Zij heeft een uur lang met de 3 attributen geschoven en ik had respect voor het geduld van de jonge niet sprekende autist, die steeds weer het juiste attribuut aanwees, zolang hij zin had in wat lekkers.

Want dat was de beloning. Ik verveelde me enorm tijdens deze middag. Na een uur kwamen 3 nieuwe attributen met hetzelfde resultaat. Deze gedragtherapie gaat ervan uit, dat de niet sprekende autist te dom is om tot 4 te tellen.

Laat staan, dat hij tot 6 kan tellen en van alles de naam weet. De gedragstherapie, die ik bij deze jongeman leerde kennen heeft mij verbaasd over het uitgangspunt van deze therapie. Het is als de Doman Therapie toepassen bij patienten in coma.

De Doman Therapie is een goede therapie voor mensen, die hun pijngrens gigantisch omhoog gebracht hebben, maar niet voor patiënten in coma, want bij hen is de pijngrens door de veranderde verbindingen omlaag gebracht en elke prikkel is daardoor een pijnprikkel en de patiënt kan zich niet bewegen, wat betekent, dat hij zich niet van de prikkel wegbewegen kan.

De enige vluchtmogelijkheid, die hij heeft, is uit zijn emotionele lichaam te treden, waardoor hij de pijnprikkel niet meer voelt. Dit gedrag is echter een volledig ongewenst gedrag, omdat het de coma toestand bevordert.

De coma toestand is ontstaan als gevolg van een levensbedreigende situatie, die gestoorde verbindingen tussen het fysieke lichaam en het emotionale en het fysieke lichaam en het mentale lichaam veroorzaakt heeft.

Door pijnprikkels toe te dienen moet het systeem in beweging komen en, omdat fysieke beweging niet mogelijk is, omdat daartoe de noodzakelijke verbindingen ontbreken, moet het systeem een andere beweging tot stand brengen.

En de enige beweging, die daarvoor geschikt is, is de beweging uit het emotionale lichaam. De Doman Therapie is voor patienten in coma dus gecontraindiceerd!

Bewegingen, die optreden tijdens het toepassen van Doman Therapie zijn geen reflexbewegingen, maar bewegingen, die het uittreden van het emotionale lichaam begeleiden.

Bewegingen welke door niet sprekende autisten gemaakt worden en waarvan men zich afvraagt, waarom ze gemaakt worden, krijgen betekenis als men de toekomst waarneemt, zoals ik me de laatste keer, dat ik bij de jonge niet sprekende autist was, me afvroeg, waarom hij zo in de rondte rende.

Hij rende in de rondte, als ik me afvroeg, wat hij deed. Als ik me op mezelf concentreerde, was hij rustig. Een half uur voor het einde van mijn werktijd vertelde zijn moeder me, dat ze me niet langer als zijn begeleider wilde hebben.

Ik had de neiging om meteen mijn spullen te pakken en keihard weg te rennen. Ik deed dat dan ook, omdat zijn moeder dat toeliet. Later realiseerde ik me, dat hij me had laten zien, wat ik in de toekomst zou doen.

Voor de autist is het nu oneindig. Dit betekent, dat hij waarneemt, wat er in de toekomst gebeurt, als ik mijn gedrag niet verander en als mijn gedrag mij pijn zal veroorzaken, zal hij proberen dat te voorkomen. Dit zal altijd pijn veroorzaken, maar deze pijn is minder dan de pijn, die mij in de toekomst te wachten staat, als ik mijn gedrag niet verander.

De autist wordt echter niet als wetende mens gezien, maar als een idioot, die het leuk vindt om iemand pijn te doen. Dat is hij echter niet. Hij ziet, wat de ander nodig heeft en, als hij het kan, zal hij het de ander geven, zodat de ander daarvan beter wordt.

Wanneer de ander deze heilaktie onderbreekt, is de kans groot, dat het probleem toch zal optreden, maar dan in een andere vorm, die een andere heilaktie nodig heeft. Mijn oogprobleem is opgetreden, omdat ik de heilakties van de diverse niet sprekende autisten, die ik in mijn leven mocht ontmoeten heb onderbroken, omdat ik me het bovenstaande nog niet bewust was.

Nu weet ik, dat niet sprekende autisten spreken kunnen, mits zij de juiste behandeling krijgen. En dat is niet een gedragstherapie, die door straffen en belonen een gedragsverandering probeert te krijgen.

Ik word steeds weggestuurd, krijg geen antwoord van RVD, ambassade of Huis ten Bosch, maar dat alles is voor mij geen reden om mijn gedrag te veranderen en niet langer te proberen ook voor Prins Friso hpi-therapy toegankelijk te maken.

Ook Prins Friso heeft er recht op om met hpi-therapy behandeld te worden, zodat ook hij de kans heeft om zich weer te kunnen bewegen. Om zelf te kunnen beslissen, of hij wil zitten of staan of liggen. Om zelf te kunnen besluiten, met wie hij om wil gaan en hoe hij zijn kinderen naar bed wil brengen.

Dat alles moet mogelijk gemaakt worden door de gestoorde verbindingen weer te normaliseren en daarvoor moet hij met hpi-therapy behandeld worden. Zolang de patient in coma niet met hpi-therapy behandeld wordt, kunnen de gestoorde verbindingen niet genormaliseerd worden en dat betekent dat anderen voor hem moeten beslissen, hoe hij kan leven.

De wettelijk verantwoordelijken voor patienten in coma zullen bewust moeten kiezen, hoe de patient behandeld moet worden. Of ze willen, dat de patient zich weer kan bewegen, of dat ze liever hebben, dat hij onbeweeglijk blijft. Deze onbeweeglijkheid zal ze in beweging brengen, omdat de patient leven wil en alle mogelijkheden, die hij heeft daartoe zal gebruiken.

Een longontsteking veroorzaakt beweging: de patient moet naar het ziekenhuis en wordt daar verzorgd en de wettelijk verantwoordelijke wordt daardoor gedwongen met andere mensen in contact te treden. Deze beweging geeft de patient weer een andere energie, waardoor zijn omgeving hem weer met andere ogen gaat bekijken en wellicht daardoor andere inzichten krijgt.

En zo is elk leven vol beweging. Zonder beweging geen leven en zonder leven geen beweging. En zo is de cirkel rond. We kunnen kiezen, hoe we hem in beweging brengen en houden. Hoe meer afwisseling, hoe makkelijker de beweging.