Vroeger was het simpel. Je belde als je thuis was of op het werk. Onderweg kon je niet bellen en niet gebeld worden. Vervelend dus, als je net was weggereden naar Leerdam en een telefoontje kwam, dat je bezoek niet meer nodig was.
Dan was er geen mogelijkheid om je dat te laten weten. De pieper werd eerst alleen in ziekenhuizen e.d. gebruikt om mensen te laten weten, dat ze nodig waren en de aangepiepte moest dan naar een telefoon snellen om de oproep te beantwoorden.
In Oostenrijk wordt dit systeem nog steeds gebruikt, maar nu in eigen beheer. De telefoonmaatschappijen hebben dit systeem opgeheven toen de mobiel telefoon in opmars was. Zij hebben 2 jaar van te voren laten weten, dat zij het systeem zouden opheffen en toen was de vraag voor de gebruikers, wat nu?
En alle voors en tegens afwegend, is in Oostenrijk een uitgebreid net ontstaan van "pieperpalen", waardoor alle gebruikers van dit net overal bereikbaar zijn. Daardoor worden mensenlevens gered, want het is de bergwacht, die dit karwij op zich heeft genomen.
Zij vertrouwen niet op buitenstaanders, die een mobiel telefoonnet aanbieden en dat is maar goed ook. Want de ontvangst van het mobieltje laat vaak te wensen over. In de Kratzbürste in Münstertal is het goed wonen voor mensen, die de straling van de mobiele telefoons liever niet hebben, want daar is geen ontvangst.
Aan de overkant van de straat wel, maar niet in het gebouw zelf, waar een paar families wonen en dat verder te huur is als cursusruimte of als feestruimte. Een kleine instellingskeuken kan erbij gehuurd worden en een kok ook.
Een winkeltje met bio en natur hoort er ook bij en er waren ook twee bijenvolkeren opgenomen. Een had de winter niet overleefd, de schrijver is anno augustus 2013 niet op de hoogte, of het overgebleven bijenvolk de tweede winter ook heeft overleefd en of er nog een of meerdere volkeren zijn bij gekomen.
De schrijver was nog in het coma van alledag, toen een winter in de Kratzbürste werd doorgebracht, nadat een maand op een kamer voor daklozen was doorgebracht en de verhuisauto van daar was geleegd door een behoeftige bewoner van Münstertal.
Hij liep met een verhuisdoos van de schrijver te sjouwen, toen deze hem zag en dacht, dat het een arme sloeber was, die niet eens een auto had om te verhuizen. Weg de lappen pop met glimlach, die meer dan 50 jaar mee verhuisde, de foto boeken, dagboeken, lakens, slopen, CD's, nederlandse boeken, duitse boeken, teveel om op te noemen.
Niet aangegeven bij de politie, want de schaamte over het niet luisteren naar de eigen intuitie, die te verstaan had gegeven, dat de schrijver, die toen nog niet schreef, de deur van de auto dicht moest doen, was te groot. Schuldgevoel met het gevoel nooit iets goed te kunnen doen en de meest geliefde dingen kwijt te raken door zo iets stoms.
Daar werd de schrijver stom van. Geen woord kon hij erover kwijt, laat staan dat hij zich kon herinneren, wat hij allemaal bij zich had. Door de stress van het dakloos zijn, wist hij niet, wat hij bij zich had en wat niet. Dat zal hij ontdekken, wanneer hij de rest, die in een container zit, kan uitpakken.
Daar wordt voor gewerkt en niet gegeten, zodat de huur van de container langzaam betaald kan worden. In de tijd, dat gegeten werd, ging dat niet, want de uitkering is niet berekend op het in een container hebben staan van inboedel. De half gemeubileerde twee kamers, die de schrijver nog steeds mag gebruiken, zijn te klein om de inboedel in op te slaan of uit te stallen.
Laat staan om die te gebruiken en dus wordt er niemand uitgenodigd. Een enkele moedige nodigt zichzelf uit en komt met auto en slaapzak en kan, als het nodig is, dan nog altijd in de auto overnachten. Zo een auto heeft de schrijver ook nodig, zodat overal bezoekjes afgelegd kunnen worden en dan in de eigen auto overnacht kan worden.
Dus niemand hoeft dan extra lakens of slopen te wassen en bedden opnieuw op te maken. De logeerkamer, die altijd klaar was voor bezoekers, werd zelden gebruikt. Bezoek was welkom, maar het kon maar beter wegblijven, omdat het verandering betekende.
