Ik vraag je, hoe het is om de zus van een comapatient te zijn. Ik stel me dat voor. Opeens is je broer niet meer aanspreekbaar en een ieder is bang, dat hij sterft.

Hij is nog zo jong. En jouw enige vertrouwte. Samen zijn jullie sterk. Samen ben je onslaagbaar. Samen hebben jullie lief en leed gedeeld.

En dat is ineens weg. Niets kun je meer delen. Hij is niet meer thuis. Hij woont nu elders. Zijn naam staat nog op de brievenbus en wordt ook genoemd op het antwoordapparaat, maar hij is fysiek niet hier.

Jullie waren er altijd voor elkaar als er wat was. Samen hebben jullie het verdriet om het vertrek van jullie vader beleefd. Ieder op zijn eigen wijze, maar het was samen.

Jullie hadden beide dezelfde ervaring, die anders beleefd werd, omdat je beiden anders bent en beiden verschillende ervaringen hebt, maar het samen was, wat jullie samen hield en wat jullie sterk maakte.

En nu zijn jullie niet meer samen. Jij woont nog thuis, in het huis, waar alles gebeurd is. Vanwaar Papa is vertrokken en vanwaar je broer ook is weggegaan.

Hij is niet vrijwillig weggegaan. Hij kon de toestand niet meer aan. De toestand thuis gaf hem niet het vertrouwen, dat hij nodig had om de toestand op school te kunnen overbruggen.

De toestand op school was draagbaar zolang Papa daar was, maar zonder zijn aanwezigheid was jouw omgeving te koud. Je Papa was voor jou je Mama, degene, die jou emotionaal ondersteunde.

Deze steun werd voor jou te weinig, toen hij niet meer fysiek aanwezig was. Je Mama is anders. Zij is niet emotionaal en dat is ook de reden, waarom Papa het thuis niet meer uithield.

Mama heeft het niet begrepen, want zij heeft het niet gevoeld, dat Papa wat ontbrak in hun relatie. Papa had behoefte aan emotionale liefde, die zij had, toen hij haar leerde kennen.

Hijzelf had amper toegang tot deze liefde, maar door haar heeft hij ze leren kennen en genoten. Praten konden ze niet erover, want Papa is, als hij emotioneel is, een sprakeloze autist.

Als hij emotioneel is, is hij met stomheid geslagen en kan hij geen woord uitbrengen. Papa heeft niet het stempel autist, zoals ook ik dat niet heb, maar ook ik was altijd met stomheid geslagen, als ik emotioneel was.

Om dat te voorkomen, keek ik altijd eerst de kat uit de boom. Ik zei niets en hield me afzijdig totdat ik me veilig voelde en dacht te weten, hoe ik me moest gedragen om te voorkomen, dat ik met stomheid geslagen zou worden.

Dat betekent, dat ik dus ervoor zorgde, niet emotioneel te worden. In de film "Taktlos", een 14 minuten durende film uit het leven van een autist, is dit ook te zien.

Een jonge autist, die als spargel-autist bestempeld is, is met vrienden en vriendinnen in de kroeg, waar ook gedanst wordt. Hij durft niet. Ik stond vroeger ook aan de kant. Ik had een enorme zin om te dansen, maar durfde het niet.

Ik durfde me niet bewegen. Wat zouden ze er wel niet van denken? Mijn gedrag is mede bepaald door de funktie van mijn vader. Ik moest oppassen, zijn naam niet te bezoedelen. Dus heb ik gejat bij V&D, snoep, en ben gepakt.

Het ergste voor mij daarbij was, dat mijn vaders naam nu bezoedeld was. Ik was gigantisch blij, dat het uiteindelijk met een sisser afliep.

Kennelijk is mijn gedrag toch niet werkelijk een bezoedeling van mijn vaders naam geweest. En nu is dat idee, dat ik de naam van mijn vader en alle anderen, over wie ik schrijf, zou kunnen bezoedelen nog steeds een thema.

Dat is namelijk het laatste, wat ik wil. Er zijn genoeg mensen, die dat open en bloot, tot het vermaak van de meute, in krant en geschreven pers, op de radio, op televisie en in internet al doen.

Mijn schrijven is niet bedoeld om mensen te vernederen, maar mijn schrijven is bedoeld om het mensen mogelijk te maken, zichzelf te vergeven.

Zichzelf te vergeven, dat ze hun kinderen in de steek gelaten hebben, niet energetisch aanwezig waren of op andere wijze de behoeften van hun kinderen niet hebben vervult.

Door dit niet vervullen van de behoeften van je kinderen, toon je, dat jouw behoeften toen niet vervuld zijn en jij zelf dit manko nog niet verwerkt hebt.

Je hebt nog niet gevonden, hoe je jezelf ertoe kunt brengen, om deze mankos lief te hebben en als herinneringen op te nemen in je systeem, zodanig, dat ze je er steeds weer aan herinneren, dat kinderen behoeftes hebben, die, wanneer ze vervult worden, hele mensen van de kinderen maken.

Hele mensen vervullen hun eigen behoeften en daardoor de behoeften van anderen. Het is mijn behoefte, om anderen voor te zijn, zodat mijn woord niet misbruikt kan worden.

Ik heb beslist, onbewust, veel onzin in internet gezet. Omdat ik nog niet beter wist. En ik verheug me erover, dat dat allemaal blijft staan. Door het te laten staan, kunnen anderen, die die onzin nu net nodig hebben, om hun ontwikkelingsstapje te maken, gebruiken.

Het leven is een ontwikkelingsgebeuren. We kunnen onszelf zien als een ontwikkelingsland. Al naar gelang wij zelf ons zelf steunen en onze voortgang gebruiken om anderen te helpen hun voortgang te doen, kan de wereld zich verbeteren.

Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Hoe moet je bij jezelf beginnen, als je niet weet, wie je bent? Dat was altijd mijn probleem. Ik wist helemaal niet, wie ik was. Dus ben ik bij anderen begonnen.

Een goed begin is het halve werk. Het halve werk heb ik gedaan, door de studies, die ik heb ondernomen, wat niet alleen de fysiotherapie is. De HTS en de HAVO waren net zo belangrijk, eigenlijk nog belangrijker, want ik heb ze eerder gedaan en de fysiotherapie kwam daar dus bovenop.

Want zo gaat dat in het leven. Dat wat je als eerste beleeft, heeft de grootste invloed, omdat al het volgende er bovenop komt. Dit betekent, dat je om oude wonden te genezen eerst de nieuwe wonden moet genezen.

De nieuwe wonden worden vaak terzijde geschoven omdat ze te pijnlijk zijn. Er wordt meteen gekeken, wat de oorzaak zou kunnen zijn. De familie en de familie energie heeft een zeer grote invloed op het leven van de mens.

Het gezin wordt gevormd door twee personen, die ieder hun eigen familie energie hebben en door de samenvoeging van deze 2 familie energien, ontstaat een nieuwe familie energie.

En als beide familie energien weinig beweging toestaan, zal het kind, dat in de problemen komt, zich niet meer kunnen bewegen. Dit kan in extreme gevallen tot de comatoestand leiden.

De comatoestand is in aller monde nu, omdat een koningskind dit lot bescheerd is. Dit lot wordt door de persoon zelf uitgezocht als laatste redmiddel voor de vastgelopen toestand.

Ik had een afspraak met een mij onbekende vrouw gemaakt om samen te gaan dineren. Ik had een boekje gewonnen met tegoedbonnen voor diners. Twee halen en een betalen. Niet halen, maar gezellig samen in het restaurant genieten.

We zijn naar een restaurant gegaan en hebben daar gegeten en elkaar wat verteld over ons leven. Zij vertelde, dat ze de spanning in haar familie niet meer kon verdragen. Haar ouders en haar enige zus konden niet met elkaar omgaan en dit was voor de vrouw met wie ik aan het eten was zoo erg, dat zij erover na gedacht had, hoe ze deze situatie in beweging kon brengen.

Ik heb gevoeld, dat het haar ernst was en toen zij mij haar oplossing vertelde, schrok ik. Ze vertelde, dat ze elke dag langs het Uni-ziekenhuis kwam, als te op de fiets naar haar werk ging. Ze had zich bedacht, dat ze daar voor de deur een ongeluk kon krijgen, waardoor ze in coma zou geraken.

Ze zou meteen het ziekenhuis binnengehaald worden en verzorgd. Ik vertelde haar, dat volgens mij coma nog niet behandeld kon worden, maar dat ik zou komen en haar met mijn Healing zou komen redden. Zij wilde weten, wat mij healing dan inhield en vertelde me, dat dat niet genoeg zou zijn om haar uit coma te halen.

Ik moest nog een andere therapie leren om haar uit coma te kunnen halen. Voordat ik wegging, heb ik haar op het hart gedrukt, om het niet te doen. Om niet dit ongeluk te krijgen, maar een andere oplossing te vinden. Ik voelde, dat de energie van het beschreven gebeuren zeer manifest was en ging bedroefd weg.

Ik kon niets doen. Zij is de schepper van haar leven en dat had ik ondertussen geleerd. Toch blijft het voor mij moeilijk om mee te maken, dat mensen zich in zulke uitzichtsloos lijkende situaties manouvreren om de liefde in beweging te brengen, zodat hij stromen.

We hebben geen contact gehouden en ik heb haar naam en telefoonnummer op een gegeven moment van mijn handy weggemaakt, omdat ik niet meer wist, wie dat was. Ruim 2 jaar later kreeg ik een 4 maanden durende vervanging als fysiotherapeut, waarbij ik de helft van de tijd patienten in coma te behandelen had.

Mijn collega, die mij instrueerde, omdat ik nog amper ervaring met de behandeling van patienten in coma had, vertelde mij daarbij, dat alles wat gedaan werd, niet hielp. De patient ging het niet slechter, maar ook niet beter en deze uitspraak was voor mij de reden om meteen innerlijk te antwoorden, dat ik dat dan niet hoefde te doen, wat hij me daar liet zien.

Omdat ik niets beters wist, heb ik toch de eerste tijd dat gedaan, wat hij me had laten zien, maar een collega ergotherapeute, met wie ik 1x per week samen een patiente behandelde, liet me wat zien, wat meer bij mijn eigen behandelmethode paste.

Ik had ondertussen de eerste 3 delen van de hnc-opleiding uit Aulendorf gedaan en heb deze kennis in mijn behandelingen laten vloeien. En langzaam maar zeker kwam ik tot de ontdekking, dat het verhaal over de val met de fiets voor de Uni-kliniek me toch wel erg bekend voorkwam.

En zo ontdekte ik, dat de patientin, die met bewegingen van haar ogen JA kon antwoorden, de vrouw was, met wie ik gedineerd had en die me gezegd had, dat ik nog een opleiding moest volgen om een een nieuwe therapie te ontwikkelen, waardoor niet alleen zij zich weer kan bewegen.

Het was zover, ik was een nieuwe therapie aan het ontwikkelen en heb daarmee goede resultaten ervaren. Deze resultaten zijn voor de buitenwereld nog niet zichtbaar, maar zullen zichtbaar worden, wanneer zij verder met hpi-therapie behandeld worden.

Hpi-therapie heb ik het genoemd. Het ding moet een naam hebben, die een ieder wat zegt. Healing, polarity, integration of helen, polariteit, integratie, in het duits: Heilung, Polatität, Integration. Deze volgorde, want alles moet geintegreerd worden, zodat de polariteit weer genormaliseerd wordt en daardoor healing kan plaatsvinden.

De patient in coma is niet niet bewust aanwezig, hij is niet ongevoelig, hij kan alleen maar niet bewegen. Alle filters zijn gestoord en daarom voelt hij alles 12x zo luid. Dat wil zeggen, dat de kleinste aanraking pijn doet, als hij zonder liefde en achtzaamheid gedaan wordt.

De patient kan niet praten, omdat hij zich niet kan bewegen. Praten doen we, door ons te bewegen. We bewegen de mond en het gezicht en door verandering van de adem maken we geluid. De patient in coma, die zich niet bewegen kan, kan dus niet praten.

Het is belangrijk om de patient in coma te bewegen, zodat hij zich weer kan bewegen. Het is nodig, om deze bewegingen zo aan te bieden, dat de patient kan meebewegen. Dat kan hij, als de bewegingen voor hem bekend zijn en op dit ogenblik gemaakt moeten worden zodat hij ze zich kan herinneren.

Wanneer de patient een beweging niet kan meemaken, wat tijdens de beweging gevoeld kan worden, wanneer men zich daarvoor opent, is het voor de patient op dit moment niet de juiste beweging. Dan moet eerst een andere beweging gemaakt worden.

Elke keer dezelfde bewegingen aanbieden heeft ook geen genezend effekt. Het gaat niet om zinloze bewegingen, maar om de herinnering van bewegingen, die de patient kent. En deze bewegingen zitten altijd in een bewegingsketen en niet in maar 1 bewegingsketen, maar in miljoenen.

De patient geeft door de spanning tijdens het bewegen, aan of het de juiste beweging is, die op het ogenblik gemaakt wordt. Wanneer het niet de juiste beweging is, moet men onnodig veel kracht gebruiken om de beweging überhaupt te kunnen maken of er is geen eigen spanning van de patient bij betrokken.

Dit controlemiddel is een simpel en zeker middel. Door het gevoel te volgen en zich in te stellen op de patient, eventueel met de kennis over zijn leven, wordt de juiste beweging begeleid door vreugdegevoelens. Zowel de patient als de therapeut zullen vreugdegevoelens hebben tijdens het bewegen.

De therapeut, die na de behandeling kapot is, heeft niet geluisterd naar wat de patient hem heeft laten weten, maar een programma afgewerkt, dat uit een idee van overlegenheid stamt.

Het juiste programma kan van te voren opgesteld worden, wanneer men zich daarvoor de tijd neemt en instelt op de patient. Als geen programma zich meldt, is het noodzakelijk om dit bij de patient in de kamer te doen en dit heeft dan een funktie.

Dat is mij een keer gebeurd en daardoor liep mijn behandeling uit. Een collega van me, die al vanaf het begin met de patiente werkte, heeft me woedend te verstaan gegeven, dat het verboden was, om langer dan het ene uur, dat de behandeling volgens de verwijzing mag duren, te behandelen.

Zij was verantwoordelijk voor de opstelling van het programma en ik was als extra therapeut erbij gekomen, omdat ik wat anders doe dan de ouderwetse fysio- of ergotherapie. Zij had met tegenzin haar toestemming gegeven, voor mijn behandelingen en daarvoor een tijd aangewezen.

Zij was niet bereid mij de tijd, die mij het beste paste en voor de patientin geen probleem was, ter beschikking te stellen. En toen ik het halve uur, dat ik nodig had gehad om de juiste behandeling op te schrijven, nadat dat van te voren niet gelukt was, langer bij de patiente geweest was, was voor haar de maat vol.

Haar autoriteit werd met voeten getreden. Met moeite hadden ze dit programma opgesteld en nu gooide ik de hele boel door elkaar door te lang de patiente te behandelen. De patiente had rust nodig tussen de behandelingen door, vond zij.

Zij kan zich niet voorstellen, dat er mensen zijn, die geen tijdgevoel hebben en daarom niet moe worden, maar zich verheugen op elke minuut, dat ze niet alleen zijn. Want elke minuut, die ze niet alleen zijn, is een minuut waarin liefde uitgewisseld kan worden.

Helaas zijn er niet zo veel van zulke minuten voor patienten in coma. Zij hebben geen tijdgevoel, omdat ze onvoldoende met de aarde verbonden zijn door de shock. Deze shocktoestand heeft de overlevingsmodus tot gevolg gehad en deze overlevingsmodus zorgt ervoor, dat de patient in leven blijft.

Mijn collega was een mens in coma. Voor haar was alles teveel. Haar coma was geen bewegingscoma, zoals bij de patient in coma. Haar coma was een emotionaal coma. Zij had haar gevoel afgeschakeld en voelde dus niet meer haar eigen behoeften, laat staan die van de patient.

Haar gedachten bepaalden haar leven en zij was dus altijd kapot na een behandeling. Ik ben altijd opgeladen na een behandeling en als ik de hele dag behandeld heb, kan ik bij wijze van spreken bomen uittrekken.

Twee totaal verschillende belevingswerelden troffen hier op elkaar en de teamleidster, die verantwoordelijk was voor de behandeling van de patiente was zo bang voor de overige teamleden, dat ik eruit gezet werd. Ik was woedend, maar ook zo eigenwijs, dat ik niet me wilde verplichen om slechts 1 uur te behandelen, terwijl ik weet, dat een genezende behandeling 2 uur nodig heeft.

Ik kan niet iemand op een been de praktijk uitsturen, zoals bij lymfdrainage gebeurt. De patiente komt van de andere kant van Europa naar de bakermat van de lymfdrainage om de beste behandeling te krijgen, die er is. En ik kom daar als therapeute in opleiding.

Een dagje meelopen met een therapeute, die de hele dag niets anders doet. Het was een eyeopener. De patiente had een gigantisch dik been. Verder zag ze er super aantrekkelijk uit.

De behandeling bestond uit lymfdrainage volgens het programma, zoals dat technisch uitgedacht is en sindsdien uitgevoerd wordt. Er werd begonnen met het gezonde been. Ik zat erbij en keer ernaar, maar niet lang.

Mijn vingers begonnen zo te jeuken, dat ik toestemming gevraagd heb om ook wat te mogen doen, en dat mocht ik. Ik heb toen het dikke been geenergetiseerd en daarbij vastgesteld, dat dit been helemaal niet in het lichaamsschema aanwezig was!

De vrouw had dit been helemaal afgestoten, waardoor het been dood was. Er was geen beweging in het been. Niets stroomde! Helemaal niets. Het was een wonder, dat het been überhaupt nog te gebruiken was.

Ik moest snel zijn, want mijn tijd was beperkt. De patiente had slechts recht op beperkte tijd behandeling door de ervaren therapeute, die echter zozeer met het resultaat bezig was, dat ze de basis niet in haar bewustzijn had en daardoor ook niet verbeterde.

En met een slechte fundering wordt het huis een bouwruine als er slechts een klein schokje komt. Een klein schokje is normaal voor de aarde net zo als voor de mens. We zijn daarom flexibel gebouwd en door deze flexibiliteit te onderhouden en ervoor te zorgen, dat we een goede basis hebben, kunnen we hele grote schokken ook goed opvangen.

Dan liggen we niet meteen op de grond, als we onze vinger in het vuur gestoken hebben, maar steken die in een emmer koud water. Of we denken: "koud!" en ontdekken vervolgens, dat de stoom van het kokende water geen invloed op de vinger gehad heeft.

Dat is het vervolg van emotioneel reageren. Dat is de kracht van de gedanke, maar deze kracht treedt pas op, als alle emoties geneutraliseerd zijn. Als ik ervan overtuigd blijf, dat ik verantwoordelijk ben voor al mijn broers en zussen, kan ik nooit mijn verantwoording voor mijzelf dragen.

Pas wanneer ik besluit, dat ik alleen voor mezelf verantwoordelijk ben en de anderen hun eigen verantwoordelijkheid toesta, kan ik mijn verantwoording ook dragen. Mijn kind is ook zelf verantwoordelijk voor de invulling van zijn leven. Als ouder ben ik ervoor verantwoordelijk, dat mijn kind zijn innere stem hoort en daarnaar luistert.

Als ik steeds mijn frustraties op mijn kind loslaat, kan ik niet anders verwachten, dan dat dat kind ook op mij gaat doen. Ik ben het voorbeeld voor mijn kind en als ik weet, wie ik ben en dat met liefde aan een ieder duidelijk maak, weet het kind, dat hij mag zijn, wie hij is en gaat hij op zoek naar wie hij is en zal dat vinden.

De vader, die wegloopt omdat hij het gevoel heeft, dat hij zichzelf kwijt is geraakt in de relatie met de moeder, toont dat de relatie niet door de liefde gedragen wordt. De liefde voor zichzelf ontbreekt bij beide partners en kan alleen dan doorgegeven worden, als hij aanwezig is.

Door zich bewust te worden van de eigenliefde, die de mens heeft en deze eigenliefde te leven, is de mens ook in staat om anderen lief te hebben en dit zal door de anderen waargenomen worden waardoor partners elkaar zullen vinden.

De hele mens zoekt de hele mens en als hij hem niet vindt, zal hij toch met hem verbonden zijn en dit voelen beide. Zij zullen hun leven elkaar trouw zijn, zolang ze leven en daarna ook nog.

De jongen in coma weet dit en wacht tot hij bewogen wordt, zoals hij nodig heeft. Zijn adem is langer dan men denkt en dat heeft hij ook nodig. Zijn zus is voor hem de reden om te blijven.