Je kijkt me niet aan, als je langs me loopt, maar ik ben met mijn aandacht bewust bij jou. Zoveel mogelijk aandacht heb ik bij jou, terwijl ik ook nog een beetje aandacht bij de volwassenen in de ruimte heb.

Ik wil weten, wie je bent en wat jou ontbreekt. Waarom je het stempel autist hebt gekregen en waarom je zo doet, zoals je doet. We hadden van te voren al contact, maar dat vertel ik niemand nu. Ze zouden me niet begrijpen

Dat gebeurt me wel vaker, dat mensen contact met me opnemen en dat ik dat pas later in de gaten heb. Ik ben dan al aangesloten aan ze en soms vind ik uit, wie deze nieuwe partner van mij is. Zo heb jij ook contact met mij opgenomen.

Ik ben me dat niet bewust geweest, ik wist alleen maar, dat ik naar Medan moest. De mijnheer van het reisbureau had me bijna naar Medessa of zo gestuurd, maar hij was zo slim om even na te kijken, of de afkorting, die hij in de computer geschreven had, de juiste was.

Dat bleek niet het geval, dus zocht hij de juiste op. Die afkorting paste beter bij mijn trip op zoek naar mijn wortels.

Ik heb vanaf het begin niet geloofd, dat ik zou reizen, omdat ik geen geld voor de reis had, maar ik heb dom mijn intuitie gevolgd en het resultaat was, dat ik een reis geboekt heb, die 100 % stornokosten had. Dus mij niet laten reizen omdat ik niet betaald had, was net zo duur voor de mijnheer van het reisbureau als mij wel laten reizen.

Hij heeft mij laten reizen. Hij heeft gevoeld, dat het voor mij belangrijk was, dat ik deze reis zou maken en ik ben hem daar heel dankbaar voor. Ik heb door deze reis verbindingen gelegd, die ik totaal kwijt was.

Na een paar dagen in het verre oosten, kwam ik tot het gevoel, dat ik mijn oude gevoel weer begon terug te krijgen. Mijn oude gevoel, dat maakt, dat ik overal de weg vind en dat ik weet, waar ik wanneer naar toe moet gaan. Ik was dat gevoel helemaal kwijtgeraakt en orienteringsloos, vooral emotioneel en mentaal. Dit uitte zich vooral in het niet weten hoe ik naar mijn logeeradres moest komen met de bus.

Ik had heel goed opgepast, hoe het er uitzag, waar ik eruit moest, maar heb het punt niet herkend. Ik had ook de chauffeur nog gezegd, waar ik naar toe moest, maar hij heeft me er niet uit gezet. Pas toen we er al heel lang voorbij waren, besloot hij me eruit te zetten.

Ik ben terug gaan lopen en werd door mannen aangesproken. Een van de mannen sprak goed engels en kwam me achterna. Hij moest ook die kant op en zou met me mee lopen. Dat heeft hij gedaan en hij heeft me zelfs ook nog naar de straat gebracht, waar ik logeerde. Het is me twee keer gebeurd. Ik kende mezelf niet meer.

Vroeger kon ik me altijd overal uitstekend orienteren en als iemand me uitlegde, hoe ik ergens naar toe kon komen, kon ik dat volgen. Dat was ik ook kwijtgeraakt. Ik hoorde alles, maar maar een gedeelte bleef hangen, als ik de weg gevraagd had. En dus moest ik het nogmaals vragen. Een papier met de routebeschrijving hielp me soms, maar soms begreep ik die ook niet op het moment, dat ik de weg zocht.

Na verloop van tijd, nadat ik veel door Medan gelopen ben, kon ik me weer orienteren en voelde ik me thuis in deze verschrikkelijk luide en volle stad, waar op elk trottoir een eetstand is met vriendelijke mensen, die me gedag zeiden.

Ik at in deze tijd niet op straat. Ik kreeg heerlijk te eten van mijn gastvrouw, die elke morgen in alle vroegte aan het koken ging. Bij haar heb ik een beetje met de vingers leren eten. Na een paar weken amper gegeten te hebben, was dat een hele ervaring. Ik kon het niet zo snel als zij, maar dat vond ik niet erg. Voor mij was het in Indonesie iets, wat bij het land hoort. In het westen kom ik niet op het idee om met de hand te eten.

Dat was bij ons thuis dan ook uit den boze, omdat dat onhygienisch is en hygiene was voor mijn moeder belangrijk. In haar werk als verpleegster heeft ze wat dat betreft het een en ander meegemaakt, wat ervoor gezorgd heeft, dat ik een hygienetik heb, die echter niet alles geldt en niet altijd door mij uitgevoerd wordt. Dat komt, omdat ik de energie van anderen overneem en dan daarnaar handel. Dus als ik een heel geordende mens tegenkom, is het voor mij makkelijk om mijn zaken ook te ordenen.

Als ik een chaot boven me heb wonen, word ik ook chaotisch. en zo ben ik te beinvloeden van buitenaf. Mijn huisbaas weet dat niet, anders zou hij anders met mij omgaan. ik ben iemand, die je aan de hand kunt nemen en dan kunt laten doen, wat je wilt dat hij doet.

Dat gaat echter alleen, als je me liefdevol aan de hand neemt en me liefdevol duidelijk maakt, waarom ik dat moet doen en als mijn liefde het eens is met jouw liefdevolle uitleg, doe ik het. Als je met man en macht mij probeert te dwingen iets te doen, krijg je dat niet voor elkaar en als je met man en macht probeert me iets niet te laten doen, doe ik het dus. Want niet ken ik dan niet.

Dat is nu zo een beetje het geval met het contact met de RVD, ambassades, consulaten en Huis ten Bosch. Vandaag heb ik een aangetekende brief gekregen en ik moest 2x ondertekenen voor de ontvangst van deze brief. Ik heb 2 weken geleden een brief afgegeven bij Huis ten Bosch, gericht aan de Koningin, met de vermelding persoonlijk en heb om een ontvangstbevestiging gevraagd.

En wel, omdat ik op mijn voordien gestuurde mails geen antwoord gekregen had. Rara, ik heb 2 formulieren moeten invullen, maar kreeg daarvan geen copie en een ontvangstbevestiging heb ik ook niet gekregen. Jazeker, deze brief komt bij de Koningin op tafel. Dat werd me verzekerd. En nu heb ik nog steeds geen ontvangstbevestiging gekregen. Die zou me gestuurd worden, dat werd me verzekerd en met 3 man en 1 vrouw marechaussee verwacht je dan in 2 weken een antwoord.

Mijn brievenbus blijft echter leeg en ook mijn telefoon belt niet. Ik ben niet geliefd of ik ben geliefd, maar bij de verkeerde mensen? De patienten in coma nemen contact met mij op, ik neem contact op met de mensen, die voor hen verantwoordelijk zijn en er gebeurt niets. Ik blijf zitten waar ik zit, zodat ik bereikbaar ben en er gebeurt nog steeds niets.

Het sociale dienst huisarrest zorgt ervoor, dat ik niet rondreis om hpi-therapie overal aan te bieden, maar dat ik braaf thuisblijf en deze tijd gebruik ik nu, om te ervaren en deze ervaringen op te schrijven en in internet tot lezen bereid te stellen. De mens moet toch wat in zijn leven en ik heb geen televisie, die mij afleidt en geen auto, waarmee ik zinloos door de omgeving kan crossen.

De auto, die ik had, heeft het begeven. Hij kon niet meer, zijn cylinders waren niet meer in orde en op 2 pitten lopen is te langzaam voor op de weg. En de patienten in coma gaat dat ook zo. Zij lopen nog op 1 pit en als zij niet bewogen worden, gaat die pit ook nog uit.

Als alle pit op is, is het leven ten einde. Voor patienten in coma lijkt het leven al ten einde. Zij worden niet vakkundig behandeld en daarom kunnen zij zich niet bewegen.

Allemaal moeten we bereid zijn om ons steentje bij te dragen aan het welzijn van het Geheel en hiertoe hoort ook het patienten in coma mogelijk maken zich weer te kunnen bewegen.

Daarvoor moet de patient vakkundig bewogen worden en verbonden worden met hemel en aarde. Dit wordt onderwezen en gedaan in hpi-opleidingen voor koma-therapeut en koma-pleeg.