Ons gezamelijke eten wordt door jouw schrijven gestoord. Je kunt het niet laten om door te denken en aan schrijven te denken en daardoor neem je niet meer bewust waar, wat je eet.

Ik heb liefdevol voor je een broodsoufflé gemaakt en jij wordt je niet eens bewust, dat ik dat gedaan heb. Je hebt even het plezier van het spel van het eten gehad, toen je ontdekte, dat de broodpudding, die je in de oven gezet had, zo hoog gerezen was, maar na de eerste happen heb je er weer genoeg van en wil je weer schrijven.

Zo heb ik steeds weer het idee, dat jij mijn liefdevolle aandacht helemaal niet wilt hebben. Ik ben ook de moeite waard! Ik kan heel veel, wat je nu niet laat doen. Jij bent alleen maar erop gericht om gaten te vullen met kleine dingen, die er precies in passen.

En daar besteed je dan heel veel tijd aan. Zij deed dat volledig anders. Zij had overzicht en daardoor kon zij van te voren zien, wat waar in paste. En de kleine gaatjes werden gevuld met papier, dat tot een prop samengedrukt werd, zodat alles op zijn plek bleef.

Ja, en dat doe ik niet, want ik heb al zoveel proppen. Die wil ik allemaal ontwarren en dan wil ik alles zo goed geordend hebben, dat alles zijn plekje heeft en daardoor goed vindbaar is en alles optimaal kan funktioneren.

En zo werk ik. Dat is ook precies, wat autisten en patienten in coma nodig hebben. Iemand moet vinden, waar hun proppen zitten en hoe die ontrafeld kunnen worden en wat dan daar in het ontpropte gebied nodig is om ervoor te zorgen, dat het allemaal op zijn plaats blijft, terwijl het tegelijkertijd gevonden kan worden, als het nodig is.

Hij wordt van niet eten agressief, omdat hij gedacht had, dat hij te eten zou krijgen en als een goed autist, is zijn spijsverteringsstelsel al aan de slag gegaan, zodat op het moment, dat het eten zou komen, alles in optima forma voorbereid is, om het eten optimaal te verwerken.

En als hij dan niet te eten krijgt, op het moment, dat was afgesproken, dan platst het hele systeem, omdat de bloedsuikerspiegel dan te hoog is. Of is het te laag? Dat is egaal, het gaat erom, dat het systeem eten verwacht, zich daarop voorbereid heeft en dat eten niet komt.

De energie wordt verstoord, doordat er voorbereidingen getroffen zijn, maar de verandering (het eten) niet plaatvindt. De verandering is dus veranderd en het systeem is niet snel genoeg om deze verandering meteen door te kunnen voeren.

Het systeem is daarvoor niet flexibel genoeg, omdat het systeem zich in moet stellen op eten, omdat het geen eten nodig heeft. Het zich instellen op eten kost in dit geval energie.

En dat geldt ook voor de patient in coma. Hij heeft geen eten nodig, omdat hij zich niet beweegt. Door het toedienen van voedsel, kan de patient zijn energie niet gebruiken voor bewegingen, maar moet deze energie gebruiken om de proppen, die het voedsel veroorzaakt, en dit moet fysisch worden gezien, te verwijderen.

De proppen, die het voedsel veroorzaakt, worden zonder beweging een extra belasting voor het fysieke systeem. Het fysieke systeem moet de proppen weg krijgen, anders verstoppen ze het hele systeem, wat de dood tot gevolg zal hebben.

Zolang de patient onvoldoende aangebonden is aan de aarde om zich te kunnen bewegen, zal voedsel hem energie kosten in plaats van energie leveren. Voedsel levert slechts dan energie, wanneer de mens dit voedsel kan verbranden.

Verbranding vindt plaats tijdens beweging en alle andere processen waarvoor energie nodig is, zijn geen verbrandingsprocessen, maar uitwisselingsprocessen, die energieneutral zijn. Uitwisselingsprocessen zijn vaak onderhevig aan vele verschillende omstandigheden, die door de medische wetenschap nog niet onderzocht zijn.

Zo is bekend, dat de huid water kan afgeven, maar dat de huid ook water kan opnemen en dit ook doet, ben ik nog nergens tegen gekomen. Ik heb het echter wel zelf ervaren, toen ik op een warme dag in Freiburg im Breisgau was, en na een lekker eten bij een restaurantje ontdekte, dat ik te weinig gedronken had.

Ik had een typische water-gebrek-hoofdpijn. Ik heb nooit hoofdpijn, dus als ik dat wel heb, is iets goed mis. Dat bleek dus mijn waterhuishouding te zijn en de oplossing was heel simpel. Ik had in het restaurantje een glas thee i.p.v. twee gedronken en ik hoefde alleen maar het ene glas te verdubbelen om genoeg vloeistof weer in mijn lijf te hebben.

Ik heb toen, midden op straat staand, de gedronken thee verdubbeld en na een paar seconden was de hoofdpijn weg en ging het weer goed met me. Ik kwam op het idee, omdat ik in de film; “Am Anfang war das Licht”, die gemaakt is door een Zwitser, die nieuwsgierig was naar de mogelijkheid of onmogelijkheid van het mensenlijk bestaan zonder te eten, gezien heb, dat een 77 jarige man in India onderzocht is.

De artsen zeiden aan het einde, dat de man werkelijk geen eten en drinken tot zich had genomen en dat toch zijn blaas zich vulde en weer leegde, zonder dat hij naar de wc ging. Water eruit via de huid, dan ook erin is dan mijn reaktie.

Voor mij is het niet logisch, dat er iets in het lichaam eenrichtingsverkeer zou zijn en de proef op de som met de gedronken thee heeft mij ervan overtuigd, dat ik geen water meer hoef mee te nemen, als ik op stap ga.

Er is genoeg water in de lucht en dat water kan ik ook innemen, als ik water nodig heb. Een kop thee drinken is echter wat anders dan water. Het drinken van de thee veroorzaakt beweging in mijn lijf. Door het slikken krijgt mijn lichaam de informatie van beweging.

Dit is ook het geval bij de patient in coma en daarom is het belangrijk om hem water aan te bieden via de mond. Water, omdat dat de vloeistof is, die het lichaam als water herkent en voor het lichaam een transportmiddel is.

Door het slikken krijgt het lichaam de informatie, dat er beweging nodig is en het water wordt door het spijsverteringskanaal geleid waardoor dat weer in zichzelf verbonden wordt. De overlevingsmodus, waarin de patient verkeert en die de reden is, dat de patient nog leeft, maar zich niet kan bewegen, kan door deze bewegingsinformatie langzaam opgeheven worden.

Door de patient energetisch met de aarde te verbinden, wat versterkt wordt, door hem ook werkelijk met de aarde te verbinden door hem op zijn voeten te zetten, zal de overlevingsmodus sneller opgeheven worden, omdat het systeem dan in de gaten krijgt, dat het zich weer kan bewegen.

Door de schok van het trauma is de patient in de verstijving gegaan, zoals de mens, die in het bos een beer ontwaart, doet. Hij zal zich stijf maken, geen geluid van zich geven, de oren, ogen, huid en zevende zintuig maximaal openen en zijn energie in een spanning brengen, dat hij zo snel mogelijk weg kan rennen, als het gevaar geweken is.

In deze toestand is de patient nog steeds, omdat zijn systeem nog niet de input “gevaar geweken, alles veilig” gekregen heeft, maar denkt, dat hij nog steeds in het traumamoment verkeert. De patient heeft door deze toestand geen tijdgevoel, wat betekent, dat alles wat sindsdien gebeurd is, in het moment van het trauma opgeslagen is.

Als we ons de tijd als een horizontale lijn voorstellen, is de horizontale lijn niet doorgelopen, maar vertikaal de hoogte in gegaan. En alle ervaringen, die sinds het trauma hebben plaatsgevonden moeten eerst geneutraliseerd worden, voordat het trauma opgeheven kan worden en het werkelijke genezingsproces kan beginnen.

Daartoe moet de patient bewogen worden en steeds voor en na het bewegen moet de verrbinding tot de aarde verbeterd worden. Zolang dit niet gebeurt, zal de patient zich niet kunnen bewegen, omdat de aarde het afzetvlak voor onze bewegingen is.