En ik ben daarna langs de penny gegaan om melk te kopen. Daar liep de witte met tijger kat buiten en kwam naar me toe. Ik heb hem geaaid, voordat ik naar binnen ging. Ik ben hem daar al eens eerder tegen gekomen.

Binnen heb ik veel meer in mijn wagentje gedaan, dan ik van plan was. En ik kreeg het koud. Niet van de kou van de koelkasten, maar van de energie, die er heerste.

Ik realiseerde me, dat de mensen, die bij Penny kopen, Mangelgedanken hebben. Zij kopen daar, omdat ze denken, daar het meeste voor hun geld te krijgen. Ze zijn op hoeveelheid gericht, niet op kwaliteit.

Ik steek de hand in eigen boezem, maar heb nu een andere instelling. Anders had ik de koude niet waargenomen. De kassajuffrouw wordt er ziek van, van de energie, die de klanten meebrengen.

Op weg naar Münstertal ben ik langs de tegeltjes mijnheer gegaan, in de hoop, dat hij er zou zijn en ik met hem mee naar Münstertal kon rijden. Hij heeft me geregeld een lift gegeven, toen ik des morgens in alle vroegte stond te liften en ik kon bij hem instappen, toen ik een keer als een verzopen kat, omdat het zo goot, naar het stationnetje, dat bij zijn bedrijf is, liep.

Dat was een heel bijzondere rit. We spraken niet, want ik voelde, dat hij zich niet happy voelde. Hij voelde zich moederziel alleen en ik heb, door dat waar te nemen, hem de mogelijkheid gegeven, te voelen, dat hij niet alleen is. Op het juiste moment staat er een verzopen kat voor hem, die heeel blij is hem te zien en zijn hulpvaardigheid met beide handen aanneemt, wetende, dat het voor beiden goed is.

Deze ontmoeting kwam mij in herinnering, toen ik weer naar huis wilde. Ik ben dus, moed verzamelend uit alle voorgaande ontmoetingen die we hadden, het erf van zijn bedrijf opgelopen.

Het zag er, vanuit de verte, uit, alsof er niemand was, maar, toen ik naderbij kwam, bleek toch een lager open te staan en er brandde licht.

Zijn auto zag ik niet, dus besloot ik, dat hij er niet was en dat ik naar Staufen ging lopen. Ik ben echter nieuwsgierig en heb even rondgekeken.

En zag, in een afvalcontainer tegeltjes liggen! Er lag een mooi stuk tegel, langwerpig, mooi rood. Ik heb het laten liggen. Ik wist niet, wat ik ermee zou kunnen doen. De kleur was zoooo mooi, maar ja, ik kan niet alles verzamelen!

Maar de kleine tegeltjes, die er ook in lagen, kon ik niet weerstaan! Er stonden 4 verschillende afbeeldingen op. Het meest in het oog springen voor mij, was de molen...

De molen is voor mij heel belangrijk. Ik heb daar mijn ongeluk gehad en de molen gebruikt energie die vrij beschikbaar is. Soms. De wind is er soms ook niet. Je bent dus, voor je werk, afhankelijk van de buitenwereld.

Zoals ik nu met mijn werk. Ik ben als de molen. De patienten in coma zijn het graan. Zij moeten wachten, tot er wind is, die mij, de molen aandrijft.

De wind zijn de verzekeringen, die bepalen, waar het geld, dat de verzekerden betaald hebben voor heiling wanneer zij onverhoopt dat nodig hebben, naartoe gaat.

De molen zijn alle therapeuten, plegen, artsen en verzorgers, die verantwoordelijk ervoor zijn, dat de patient in coma de juiste therapie krijgt. De juiste therapie is die therapie, die ervoor zorgt, dat de patient zich weer kan bewegen.

De patient wordt op het ogenblik door de molen gehaald, maar er ligt niet de juiste slijpsteen in. De slijpsteen is veel te grof.

De patient wil dat de molen de juiste slijpsteen krijgt en dat is mogelijk. Er hoeft niet veel veranderd te worden. Alle onderdelen kunnen blijven, ze moeten alleen een beetje meer relief krijgen. Dit relief kan verkregen worden, door hpi-OPLEIDINGEN te volgen.

Daarin wordt basiskennis over de coma-toestand verkregen evenals de juiste zicht op het geheel en vaardigheden om de toestand van de patient te ondersteunen in de beweging naar genezing.