Sommige mensen hebben een hekel aan strijken en anderen doen het heel graag, omdat zij meteen het resultaat van hun werk zien.

De fysiotherapeut of arts of pleeg moeten meer geduld hebben om het resultaat van hun werk te kunnen waarnemen. Dat is zo nu en dan een echte gok.

De klachten, die de mensen hebben, zijn zo te zien hetzelfde, maar als je nader erop ingaat, blijkt er toch nog iets anders te zijn.

De ene keer is het de onderarm, de andere keer wordt over de schouder gesproken. Dan wordt er niet op gereageerd. Waarom wordt deze klacht geuit?

Is het een afleidingsmanoeuvre of is het een poging om aandacht te krijgen? De mens kan klachten krijgen om aandacht te krijgen. Hij kan dan naar de dokter en daar over zijn klachten praten.

Afhankelijk van de reaktie van de dokter blijft de patient komen, komt niet meer of gaat naar een ander. Er zijn vele mogelijkheden en een passend recept kan alleen de dokter voor die patient geven.

Soms moet hij wat over het hoofd zien, zodat de patient bij een ander terecht komt, die daardoor herinnerd wordt aan een vroegere ervaring en op basis daarvan een uitspraak doet, die de patient helemaal van de kaart brengt.

De vraag, of kanker is uitgesloten, aan iemand, die met nekklachten kwam, deed deze persoon woedend worden en zijn woede en ontsteltenis bij de verwijzende arts loslaten, die vervolgens woedend de therapeut belde. Hoe kwam die erbij, dat hier kanker in het spel zou kunnen zijn?

De orthopeed is zich niet altijd bewust, dat een tumor in de longtop een hele stijve nek kan opleveren en de therapeut is zich niet altijd bewust, dat een stijve nek, die niet op mobilisaties en ontspannende massages reageert, het gevolg kan zijn van een longtoptumor.

Wanneer de gegeven behandeling normaal bij patienten met soortgelijke klachten een positief effect heeft en bij deze ene patient niet, dan moet verder gezocht worden. Kanker is een veel voorkomende aandoening, die nog steeds niet bespreekbaar lijkt te zijn en als enige remedie lijkt chemie ter beschikking te staan.

Snijden doet men ook, ondanks dat bekend is, dat snijden een versnelling geeft van de groei van de kankercellen. Er zijn onderzoeken, waaruit blijkt, dat kankercellen een verhoogde hoeveelheid licht in zich hebben, heb ik me laten vertellen.

Dit licht zal moeten kunnen schijnen om het fysieke lichaam te kunnen verlaten. De patienten met kanker, die bij mij bekend zijn, zijn lichtvolle mensen, die heel veel liefde in zich hebben en waarvan ik het gevoel heb, dat die liefde door anderen niet aangenomen wordt.

Dat komt mede, omdat zij zichzelf wegcijferen. Alsof zij minder waard zijn, het niet waard zijn gezien te worden, gehoord te worden, te leven. Zij zien meer dan de gemiddelde mens, zij voelen meer en zij weten, welke veranderingen nodig zijn en worden niet gehoord.

Niet gehoord worden is een reden om niet meer te spreken en het gevoel hebben dat je leven niet de moeite van het leven waard is, omdat je niet gezien wordt en je liefde niet kan stromen, maakt, dat de dood een verlossing is.

De dood is het begin van een ander leven. Zonder het fysieke lichaam, dat bindt aan plaats en tijd en dat het ons mogelijk maakt om elkaar de hand te drukken, aan het hart te drukken of de hand te nemen en samen op stap te gaan, op onderzoek, wat er verder nog mogelijk is in dit leven.

De chemie is een groot goed, want het kan levens redden en het is het middel bij uitstek om snel te sterven. De man, bij wie in 16 weken zijn krullende haarbos verdwenen is, sterft niet aan kanker, maar dankzij de chemie. Kanker laat niet de haren in 16 weken verdwijnen, chemie wel.

De haren, die uitvallen, tonen een loslaten en een verandering in het systeem. Haren hebben een functie, die kennelijk vrouwelijk is, want vrouwen verliezen veel minder hun haar dan mannen.

De man is mentaal georienteerd, de vrouw emotioneel, waarbij hier niet de persoon bedoeld wordt, maar de binnenste man en vrouw. Ieder heeft een mannelijk deel en een vrouwelijk deel en die twee moeten met elkaar trouwen om samen het binnenste kind die zekerheid en dat vertrouwen te geven, dat zij gedrieen het eigen leven vol verwachting en vreugde met anderen kunnen delen.

Dit delen is meer dan water en brood, het bed en werk. Het is een delen van gedachten, gevoelens en daden, die maken, dat alles wat deze persoon doet, een scheppende energie in zich heeft, die het welzijn van het Geheel dient. Zijn akties zullen mensen met hun neus op de feiten drukken.

Beweren, dat patienten in coma geen bewustzijn hebben, omdat zij zich niet kunnen bewegen zoals de gebruikte tests van hen verlangen, is een uiting van een mentaal coma. Het mentale coma, dat niet wil inzien, dat iemand, die zich niet kan bewegen, zich niet kan bewegen.

Dat is zoiets als van iemand, die van sociaal geld moet rondkomen, verwachten, dat hij elke avond buiten de deur kan eten. Als hij dat kan, dan heeft hij wel ontzettend veel statiegeldflessen gevonden!

Statiegeld op plastic flessen is ingevoerd om de wildwegwerpgewoonte van het publiek tot stand te brengen. En als je in de winkels kijkt, zie je meer en meer plastic flessen, waarvoor geen statiegeld betaald hoeft te worden. Is er iets veranderd in het gedrag van de mensen?

Nee, de statiegeldflessen worden net zo makkelijk op straat, in andermans tuin, het park of in de openbare prullenbakken gegooid als de flessen, waarvoor geen statiegeld betaald is.