Vroeg in de ochtend komt de schoolhulp, die met mij naar school gaat. Ik had gehoopt, dat dat een vrouw zou zijn, maar mijn moeder had liever een jongeman, die nog geen ervaring heeft en net van school komt.
Hij heeft zich aangemeld om een vrijwillig sociaal jaar te doen, omdat hij nog niet weet, wat hij met de rest van zijn leven wil doen. Mijn ouders hebben contact met hem gekregen dankzij een advertentie in de krant, waar ook een therapeute op had gereageerd.
Die was in contact gekomen met een niet-sprekende autist via een webpagina en behandelde die een keer per week, totdat de ouders vonden, dat het te duur werd. Zij moesten al zoveel aan de homeopaat betalen en aan al de middelen, die hij voorschreef, dat zij minder geld aan de therapie van de therapeute wilden uitgeven.
Die werd namelijk ook niet door de verzekering vergoed, omdat hij niet door een dokter voorgeschreven was en de dokter schreef die niet voor, omdat hij niet vergoed zou worden, omdat men ervan uitgaat, dat autisme niet te behandelen is.
Men denkt, dat de contactgestoordheid, die wij autisten tonen door niet met woorden te communiceren, niet positief te beïnvloeden is. Een overtuiging, die voortkomt uit de onbekendheid met niet alleen het autisme, maar ook met de behandelmogelijkheden, die in de laatste 75 jaar ontwikkeld zijn.
De therapeute, die gereageerd had op de advertentie, waarin een schoolbegeleider gezocht werd, zodat ik naar school zou kunnen, was ook nog tamelijk onervaren. Toen zij kwam, was mijn moeder gelukkig boven en ik ook, maar ik ging eerder dan mijn moeder naar beneden met de sociaal werkster, die op mij moest passen.
Toen ik de therapeute zag, was ik benieuwd. Ik heb haar steeds aangekeken en zij keek mij aan, alsof zij net zo benieuwd was als ik. Ik ben naar haar toe gegaan en heb haar bij de hand genomen en meegenomen naar de speelkamer, waar heel veel speelgoed ligt.
Mijn moeder vindt het belangrijk, dat ik veel speelgoed heb, terwijl ik eigenlijk amper speelgoed nodig heb. Ik ben liever buiten op stap en kijk dan wat andere kinderen doen of wat de volwassenen doen, die met kinderen op stap zijn en verbaas me er vaak over, dat die kinderen zo weinig mogen.
De therapeute liet zich bij de hand nemen en meevoeren naar de speelkamer, blij, dat zij weg kon van de eettafel, die onze eetkamer helemaal in beslag neemt. Hij is zo groot, dat je er niet omheen kunt lopen als er mensen aan zitten. Die moeten opstaan zodat je over de bank, die tegen de muur staat, naar de overkant van de tafel kunt lopen.
Ik liet de therapeute de speelkamer zien, die door mijn moeder therapieruimte genoemd wordt en zei "Bal", waarop zij meerdere malen vroeg, wat ik zei. Alsof zij mij niet verstond. Ik moest duidelijk articuleren, zei zij, want anders verstond zij mij niet.
Misschien komt dat, omdat zij een buitenlandse is, maar eigenlijk denk ik niet, dat dat de reden was. Ik denk, dat zij net zo'n moeite met het verstaan van woorden heeft als ik, wanneer zij emotioneel is. Ik voelde, dat zij dat was, want dat liet zij blijken door alsmaar haar keel te schrapen, alsof zij wat wilde zeggen en dat niet durfde.
Geen wonder, want er zat ook nog een andere therapeute aan tafel, die bedacht had, dat als ik niet deed, wat zij vond, dat ik moest doen, ik bestraft moest worden. Toen ik dat hoorde, heb ik de tafel in een ruk geleegd door het tafelkleed, waar alle kopjes en schoteltjes op stonden, van de tafel te rukken. Mijn vader begreep niet, waarom ik dat deed.
De therapeute wel, toen hij haar dat vertelde, maar zij durfde het hem niet te zeggen, want hij zou het niet hebben willen geloven. Per slot van rekening kon hij de therapeute, die mij tot spreken moet brengen, niet tegenspreken.
Ik wil ook niet tegenspreken en daarom houd ik mijn mond en zeg niets. De therapeute, die met mij naar de speelkamer ging, keek haar ogen uit, dat ik wat zei, want mijn ouders hadden beweerd, dat ik niet sprak.
Zij hadden er niet bij verteld, dat zij mij ooit verboden hebben om te spreken. Dat beleefde de therapeute bij een vriendje van mij. Die herhaalde de hele zin, die de therapeute zei en toen de moeder dat hoorde, zei zij, dat de therapeute geen hele zinnen mag zeggen....
