Je ligt in bed en het duurt niet lang, voordat men je programma kent. Je wordt om 11 uur in een stoel gehesen en om 13 uur weer in het bed en om 19 uur weer in de stoel en om 21 uur weer in het bed.

Tussendoor word je goed verzorgd, want elke twee uur komen twee personen om je weer opnieuw in bed te placeren. Verandering van spijs doet eten en verandering van houding voorkomt wonden. Dat is algemeen bekend en ook, dat patiënten in coma niet zo snel wonden krijgen als anderen.

Niet elke patiënt wordt elke twee uur van houding veranderd, maar jij wordt werkelijk elke twee uur door verplegenden/verzorgenden bezocht om te controleren, of je luier verschoond moet worden en om je weer wat te bewegen in het bed. Helaas blijken deze bewegingen te gering om je in beweging te helpen.

Het zitten in de stoel is ook niet echt bevorderlijk daarvoor. Je hoofd hangt naar opzij en er is niemand, die het waagt om je hoofd in zijn handen te nemen en op te heffen, zodat je normaal uit je ogen kunt kijken.

Daarom ben ik nu hier en laat de familie zien, wat jij nodig hebt. Kennelijk heeft nog niemand dat gedaan, want de familie zit als toeschouwer naast het bed en verroert geen vin, behalve, als ze het te warm krijgen, dan wordt de airconditioning nog eens wat hoger gezet, zodat je vernikkelt in de kamer.

Als je zo'n koude kikker bent, die zijn gevoel niet gebruikt om het warm te krijgen, maar om te voelen, wat de patiënt in coma nodig heeft, laat je dus geen ventilator naast zijn hoofd op volle toeren draaien, maar je neemt dat hoofd in je handen en voelt eens heel voorzichtig, hoe dat hoofd aanvoelt.

Hoe gespannen is de schedel? Hoe warm of koud voelt het hoofd waar aan? Is het een hoofd vol met beweging of is het een stil hoofd, een hoofd, waarvan je je afvraagt, of er wel leven in zit?

Vragen, die niet alleen opkomen bij patiënten in coma, maar bij elke patiënt, wiens hoofd men vast mag houden. De man, die van een paar hoog uit het raam of van het dak van de garage gevallen is en daarbij het een en ander gebroken heeft, krijgt na verloop van tijd een hersenbloeding, omdat men vergeten heeft om de spanning, die tot in het hoofd is afgevoerd en daar is blijven hangen, de mogelijkheid te bieden om te verdwijnen.

De patiënt, die in coma is, wordt als "patiënt met laag bewustzijnsniveau" betitelt of "vegeterend", waarbij men het niet kunnen bewegen gekoppeld heeft aan bewustzijnsniveau. Alle gebruikte tests vereisen een beweging als antwoord om bewustzijnspunten te krijgen en zichtbaar bewegen, dat kan de patiënt niet, daarom heeft hij de diagnose "patiënt in coma" gekregen.

Wanneer de patiënt als volwaardig en aanwezige en aandachtige mens wordt benaderd, zal men ontdekken, dat hij wel kan bewegen en dat ook doet, gebruik makend van de hulp, die hem geboden wordt.

Dan staat men dus niet te kijken, als men op de tweede dag na het ondersteunen van het hoofd ter verbetering van de hoofdbalans, vaststelt, dat de buigreflex veel minder dominant is dan op de eerste dag. Ook staat men er dan niet van te kijken, dat de patiënt helderder uit zijn ogen kijkt.

Want zijn hoofd staat niet meer zo scheef. De maanden, waarin hij 4 uur per dag onbeweeglijk in een stoel zat met zijn hoofd op zijn borst, omdat hij het hoofd niet rechtop kon houden, hebben de verwerking van zijn hersenen laten veranderen. Door de normale stand van het hoofd moet deze werking van de hersenen weer veranderd worden.

De verzorging van de patiënt in coma bestaat in de regel uit elke 2 uur "draaien in bed", waarbij de patiënt anders in bed gelegd wordt om wond liggen te voorkomen. De houdingen, die daarbij gebruikt worden, zijn o.a. afhankelijk van de kussens en van de vaardigheid en inzichten van het personeel, dat deze verplaatsingen uitvoert.

De patiënt, die de pech heeft, dat in het huis, waar hij ondergebracht is, alleen maar slappe kussens gebruikt worden, ligt na een paar minuten weer in nagenoeg dezelfde houding als voor het verplaatsen. Hij moet dus alsmaar bezig zijn om te voorkomen, dat hij wond ligt.

De therapeut, die komt om hem door te bewegen, doet zijn werk zeer gewetensvol en beweegt dus alle gewrichten door. Met zichtbaar pijn voor de patiënt, maar die pijn is voor de therapeut geen reden om de beweging niet uit te voeren of minder snel uit te voeren. Het is als met de medicamenten, die op de lijst staan: de patiënt kan niet gillen van de pijn, hij kan geen arm of been wegtrekken en de toediener van de pijn geen dreun verkopen, zodat hij in de hoek van de kamer belandt en nooit meer op het idee komt om een dergelijke pijnveroorzakende handeling nog uit te voeren en dus wordt steeds weer opnieuw de patiënt deze pijn berokkend, waardoor de coma toestand in stand gehouden wordt.

De pijn is ondraaglijk en dus "verdwijnt" de mens uit het systeem totdat de pijn draaglijk is. Een veel voorkomende toestand in het dagelijks leven, waarbij iemand voor zich uit gaat zitten staren.

De patiënt in coma kan alleen maar wachten tot er iemand komt, die hem in de hand neemt en voelt, wat hij nodig heeft en hem dat geeft. Als deze persoon niet op tijd komt, is het de vraag, of de patiënt nog in staat is om het leven te behouden.

Het leven van een patiënt in coma is niet afhankelijk van de sonde voeding, die door een gat in de huid en darm naar binnen gedrukt wordt, het is niet afhankelijk van een ademmachine, die een regelmatige oppervlakkige ademhaling in stand houdt, maar van de mogelijkheid om normaal te kunnen funktioneren en daar hoort niezen, hoesten, proesten, kotsen, lachen, huilen, gillen, slaan en vloeken ook bij.

De patiënt in coma, die murmelt als hij blij is, krijgt een pijnstiller toegediend, omdat men denkt, dat hij pijn heeft. Geen mens komt op het idee om hem te zeggen: "stop met murmelen als je pijn hebt", waardoor hij door zou murmelen en dan "stop met murmelen als je blij bent" waarop hij zou stoppen met murmelen.

De communicatie, die niet plaatsvindt, is oorzaak van het in stand houden van de coma toestand en de complicaties, die zich voordoen. De emotionele ademhaling is een diepe en onregelmatige ademhaling, die de longen volledig vullen en legen en die dus een longontsteking voorkomt. Door een ademondersteunend apparaat wordt deze ademhaling onmogelijk en is een longontsteking voorgeprogrammeerd.

De patiënt, die het geluk heeft, dat hij geen ademondersteuning heeft, kan echter in bed liggend ook niet goed ademhalen. De mens is gebouwd om in vertikale stand te bewegen, te ademen, te functioneren en zo lang die stand niet aan de patiënt in coma wordt aangeboden, kan zijn systeem zich niet normaliseren.

Het eten, dat hij niet door de mond krijgt aangeboden, maar dat vervangen wordt door een chemische vloeistof of pap, die de hele dag of de hele nacht ingespoten wordt, is een extra gif, dat door het systeem onschadelijk gemaakt moet worden. Want de patiënt in coma kan niets verbranden, want hij kan niet zichtbaar bewegen.

Door hem eten en drinken te geven, dat hij lekker vindt, beweegt hij zich, want hij kauwt het en slikt het door en dat is bewegen, en daarbij wordt meer bewegingsenergie gevormd dan dat deze bewegingen kosten en die bewegingsenergie kan hij gebruiken voor andere bewegingen. Dat geldt ook voor bewegingen, die met hem gedaan worden in zijn tempo waarbij hij ook kan bepalen, welke beweging gedaan wordt.

In het begin kan het een zoeken zijn, zodra men een begin gevonden heeft, komt de patiënt zelf met impulsen, die men volgen kan, waardoor hij in beweging komt. Door eerst maar het hoofd "met geweld" in de vertikale positie te brengen, wordt de buigkracht geringer, waardoor de patiënt zelf het hoofd met hulp kan oprichten.

Na het beetje bij beetje oprichten, wil hij het hoofd bewegen, dan wil hij het hoofd zelf kunnen oprichten en moet daarbij geholpen worden en zo ontstaat een behandelprogramma, dat de behoeften van de patiënt volgt.

VWat de patiënt in coma betreft, kan hij niet genoeg bewogen worden. Hij wordt niet moe van het bewegen, mits het in zijn tempo gaat en voor hem beweging gevende bewegingen zijn, maar hij krijgt er energie van waardoor hij kan bewegen, zoals de jogger of de voetballer energie krijgt van het rennen als hij zich helemaal uitgeput voelde van het werk, de kinderen of .....

De dagindeling, die de patiënt in coma geboden is en die hem niet in beweging geholpen heeft, moet veranderd worden om hem in beweging te helpen. Daar kan een elektrische rolstoel met stafunktie bij helpen, omdat met deze stoel de patiënt zonder veel inspanning elke 6 minuten een beetje van houding veranderd kan worden, zodat de posturale tonus gestimuleerd wordt. Door de patiënt onbeweeglijk in bed of stoel te laten zijn, wordt geen posturale reflex gestimuleerd en blijft de patiënt onbeweeglijk.

Door meteen in het begin een persoonlijke assistent aan te stellen, die met de patiënt beweegt, en een elektrische rolstoel met stafunktie ter beschikking te stellen, worden veel kosten gespaard, omdat de patiënt in het zelfstandige bewegen komt. De patiënten, die door deze aanpak niet in beweging komen, hebben meer nodig bijvoorbeeld een energetische behandeling, die de verbinding tot de aarde (het afzetvlak voor bewegingen) weer zodanig vergroot, dat de patiënt weer kan afzetten.

Bovendien moeten alle traumatische handelingen zoals pijn veroorzakende handelingen (spuiten, hardhandige aanpak van therapeuten of verzorgenden of familie) vermeden worden. Door het fysieke systeem de gelegenheid te geven om normaal te funktioneren, kan ook het bewegen zich normaliseren en de patiënt mogelijk weer voor zichzelf zorgen.