De moeder van de zoon is oma, sinds de zoon kinderen heeft. Ze heeft haar beweeglijkheid moeten beperken, toen haar zoon geboren werd. Zij kon niet meer, zoals voorheen op elk gewenst ogenblik dat doen, waarin zij zin had.

Haar zoon bepaalde haar leven. Hij gilde, als hij honger had, als hij het koud had of als hij zich niet kon bewegen en zijn moeder moest maar uitvinden, waarom hij dit keer gilde.

Het jonggeboren kind heeft maar een methode om zich bemerkbaar te maken: de stem, zou je denken. De mensen, die met dit kind in liefde verbonden zijn, zullen voelen, wat het kind nodig heeft en dus neemt de oma, die in coma is, het kind niet op de arm, maar de wakkere oom wel.

Hij ziet het kind veel minder dan de oma, maar hij voelt, dat dit kind zich enorm heeft vernaderd, sinds de vorige keer, dat hij het zag. Nu is het kind 4 jaar oud en zegt geen “hallo” tegen de bezoekende oom.

Ook niet, als hij daarvoor de opdracht krijgt en de opmerking van de oom, dat hij niet begrijpt, waarom het kind hem niet begroet, wordt beantwoord met de opmerking van het kind, dat het veranderd is.

En dat blijkt later dan ook. Het kind zoekt de aandacht van de oom, die niet zoals de oma in coma aan tafel zit te eten, maar op de bank zit en steeds weer een stukje opzij gaat, als het kind dichterbij komt zitten. De oom wil eerst door het kind begroet worden, maar het kind heeft wat anders in gedachten.

Als de oom dan eindelijk op de rand van de bank zit en niet meer verder weg kan schuiven, wordt het gesprek met het kind aangegaan. En dat resulteert in een jankend kind, dat zich aan de oom vastklampt, die opstaat en met het vierjarige kind op de arm tegen zich aangedrukt door het huis gaat lopen.

Hij voelt, dat er beweging nodig is om het verdriet van het kind te verwerken. Verdriet, dat vastzit, heeft beweging nodig om verwerkt te kunnen worden. Het kleine kind, dat het verhaal kent van een gestorven familielid, kan zich met dit familielid verbinden, waardoor het het verdriet voelt, dat de andere familieleden hebben om het verlies van dat familielid.

Dit gevoel zal bij het kind blijven, totdat het verdriet van de andere familieleden door hen verwerkt is. De oom, die de verantwoording is gegeven voor de dood van een ander, is hierdoor onbeweeglijk geworden, maar hij is niet in coma gegaan.

Hij heeft voor zichzelf schuld bekend en daarbij gevoeld, dat hij niet schuldig is aan de dood van de ander. Samen iets doen, betekent niet, dat je verantwoordelijk bent voor wat er met de ander gebeurt, behalve, als je verantwoordelijk bent voor dat, wat de ander doet, zoals de therapeut, de arts, de pleeg, de rechter, de wettelijk vertegenwoordiger, de directeur van het verpleeghuis, het ziekenhuis, het ziekenfonds, enzovoort, allen, die te maken hebben met patiënten in coma, moeten kleur bekennen.

Zij moeten eerlijk zijn en hun rol in de onbeweeglijkheid van de patiënt in coma onder ogen zien. Dankzij de hpi-methode is het mogelijk om patiënten in coma op de been te helpen en niet. Want, dankzij het steeds weer geen antwoord krijgen van instanties, oma's in coma en anderen, wordt de hpi-methode anno 2013 nog steeds niet aktief gebruikt voor de behandeling van patiënten in coma.

Eerst moeten de mensen in coma behandeld worden. Zij moeten bereid zijn om het leven van zichzelf en van anderen in beweging te laten brengen. In plaats van de auto te nemen, geen betaalkaart te hebben, waarmee je het parkeergeld moet betalen in de grote stad, neem je de fiets.

Daardoor spaar je het milieu, heb je fysieke beweging, die een patiënt in coma graag zou hebben en je krijgt geen bon van € 57,- vanwege niet betaald parkeergeld, dat je niet kon betalen, omdat de gemeente geen geld wil hebben.

De gemeente is alleen geinteresseerd in getallen op de bank, waardoor het geld wordt afgeschaft. Totdat de banken alle rekeningen plunderen, zoals in Spanje, Portugal, Griekenland …...., al het geval was.